από το ΡιζοσπάστηΕικονογραφώντας» την πολιτική πρόταση του κόμματός του για αλλαγή φρουράς στη διαχείριση του συστήματος, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας χτες στην ΕΤ3, επικαλέστηκε την Αργεντινή και πιο συγκεκριμένα τη διαφυγή του προέδρου της χώρας με ελικόπτερο. Οπως είπε: «Εχουμε ιστορικές στιγμές τομής. Σε στιγμές τομής και το πολιτικό σύστημα αλλάζει. Οσοι αναφέρονται στην Αργεντινή, ας δουν τι έγινε εκεί. Οτι ο κραταιός πρόεδρος έφυγε με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο». Ο διάολος όμως κρύβεται στις «λεπτομέρειες», που η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμελώς αποφεύγει να θίξει. Γιατί στην Αργεντινή, μπορεί να άλλαξε ο μηχανοδηγός στην κυβερνητική εξουσία, το τρένο όμως της καπιταλιστικής παραγωγής έμεινε το ίδιο. Κι αυτό επειδή οι λαϊκοί αγώνες, παρά τη μαζικότητά τους, δεν απέκτησαν ριζοσπαστικό περιεχόμενο και δεν στόχευσαν την αιτία του προβλήματος, την εξουσία του κεφαλαίου.
Η οικονομία της Αργεντινής πέρασε στην αναζωογόνηση στο τέλος του 2002. Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε πλεονασματικό, από το 2003 μέχρι το 2008 ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας ξεπέρασε το 8% ετησίως, όμως μέσα σε μια δεκαπενταετία (1992-2006) η απόλυτη φτώχεια αυξήθηκε από το 3,2% στο 8,5% του πληθυσμού. Η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% του πληθυσμού το 1992 στο 25,6% του πληθυσμού το 2006 και πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας. Το 2006 το 43% των εργαζομένων στην Αργεντινή εργάζονταν χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, από 31% το 1992. Ο πληθωρισμός ξεπερνά το 20%, κατατρώγοντας το λαϊκό εισόδημα, και η ανεργία αγγίζει, συνυπολογίζοντας και την υποαπασχόληση, το 25%.
Το παράδειγμα της Αργεντινής επιβεβαιώνει ότι όσο τα μονοπώλια εξουσιάζουν, και στην κρίση και στην ανάπτυξη, ο λαός θα πληρώνει βαρύ τίμημα. Διαψεύδει ταυτόχρονα τις αυταπάτες που διακινεί ο οπορτουνισμός ότι μια αλλαγή στο επίπεδο της διακυβέρνησης, και ένα μερεμέτισμα του καπιταλισμού, μπορεί να εξασφαλίσει ευημερία στο λαό. Αυταπάτες που επανέλαβε ο Αλ. Τσίπρας ισχυριζόμενος «δεν υπάρχει άλλη έξοδος, άλλη προοπτική από το να φύγουμε απ' αυτήν την καταστροφική πολιτική, από το να διώξουμε την τρόικα, τους ανθύπατους, όλους αυτούς που έχουν έρθει εδώ και που επιβουλεύονται τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας (...) όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε ότι πρέπει να γλιτώσουμε απ' αυτήν τη λαίλαπα και να τους διώξουμε από τη χώρα, τόσο πιο εύκολα θα φύγουμε από την προδιαγεγραμμένη πορεία της αργεντινοποίησης».
Σχέδιο όμως που να σώζει λαό και κεφάλαιο, δεν μπορεί να υπάρξει, αφού η σωτηρία τού ενός βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από τη σωτηρία τού άλλου. Ούτε είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, που η κυβέρνηση δήθεν δεν διαθέτει. Οσο εξουσιάζει η τάξη των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών η δική τους βούληση θα είναι βούληση των πολιτικών τους εκπροσώπων, των εκάστοτε κυβερνήσεων. Οι ανάγκες τους για κέρδη και ανταγωνιστικότητα θα ικανοποιούνται πάντα με μέτρα σε βάρος του λαού. Ο λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα, με την πάλη του να αποτρέψει την «αργεντινοποίηση», είτε σαν απειλή, όπως την έθεσε ο υπουργός Οικονομικών, είτε σαν «σωτηρία», όπως τη θέτει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Να διδαχτεί από την πείρα άλλων λαών, άλλων κινημάτων, που καταδεικνύουν ξεκάθαρα ότι για να ανοίξει ο δρόμος προς μια κοινωνία και οικονομία που στο κέντρο της θα έχει τον άνθρωπο του μόχθου και τις ανάγκες του, πρέπει να σαρωθεί η εξουσία του κεφαλαίου.
Ο Τσίπρας είναι πολύ "λίγος" γι αυτή την περίοδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά πιστεύω ΔΕΝ έχει μεγάλες ευθύνες για το βάλτο του σημερινού ΣΥΝ, ένα κόμμα δομημένο πάνω στην διάλυση και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος που την αναπαράγει σε κάθε ευκαιρία, όμως σε αυτή την φάση (για μένα το τονίζω, μη παρεξηγηθούμε) δεν περισσεύει κανένας.
Και το τέλμα απλά εγκλωβίζει, απλά ακινητοποιεί ανθρώπους σε μια περίοδο που πρέπει αυτοί να παλέψουν με δύναμη. Θα μου πουν κάποιοι ότι το τέλμα έχει πολλές μορφές. Σωστό αλλά η οργανωμένη πάλη υπάρχει ακριβώς για να σε βοηθά να βγεις, όχι για να σε τραβά βαθύτερα.
Σήμερα ο ΣΥΝ σαν ΣΥΝ βρίσκεται στο απόλυτο τέλμα: Ούτε πίσω ούτε μπρος. Περιμένει λοιπόν την σωτηρία απ' έξω, είτε από το απολιτίκ των αγανακτισμένων που όλοι σήμερα δηλώνουν ότι "τα έφαγαν τα ψωμιά τους" (ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ!!!!), είτε από την...Αργεντινή, σ' ένα στυλ "θα καθαρίσει ο κόσμος μόνος του".
Χαρακτηριστική είναι και η στάση του άλλωστε στο θέμα της φορομπηξίας:
"Ένα νέο κίνημα αντίστασης στους αβάσταχτους φόρους αποκτά ταχύτατα μαζικά χαρακτηριστικά. Παράλληλα, προέκυψαν νέες νομικές δυνατότητες για αντιμετώπιση της ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικού μηχανισμού - τιμωρού, ενώ η ΓΕΝΟΠ συνεχίζει να αρνείται πως θα προβεί σε διακοπές ρεύματος"
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=641121
Τρίτο πρόσωπο, περιγραφή "δυνατοτήτων", χάϊδεμα αλλά ΠΟΤΕ πολιτικό κάλεσμα!
Όμως τα κόμματα δεν είναι για να κάνουν μια, πλαδαρή μάλιστα, περιγραφή του αγώνα: Τα κόμματα είναι για να προσφέρουν πολιτική διέξοδο και προοπτική. Κι εκεί ο ΣΥΝ έχει πάρει ένα τεράστιο κουλούρι που δυστυχώς το μοιράζεται με τον κόσμο που για άλλη μια φορά ταλαιπωρεί χωρίς λόγο.
Ε αν δεις, αυτά που λεγόταν στην κριτική των μπολσεβίκων στα κόμματα της δεύτερης διεθνους μετά το 1914, στους ρώσους οικονομιστές, αλλά και η κριτική στο ρεύμα Μπερστάϊν από την πλειοψηφία των παραγόντων της δεύτερης διεθνούς, θα βρεις πολλές ομοιότητες με αυτά που λες παραπάνω για το ΣΥΡΙΖΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΣΥΝ, αποτελεί, συνέχεια και επέκταση σε ακόμα πιο δεξιά σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, όλων των στραβών που ξεκίνησαν επισήμως στο κομμουνιστικό κίνημα με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Πιο κοντά είναι ακόμα και σήμερα στο χρεοκοπημένο ρέυμα του ευρωκομμουνισμού, που αποτελούσε την πιο καραμπινάτη και ακραία φιλελεύθερη έκφραση της δεξιάς στροφής του Κομμουνιστικού κινήματος με τις όποιες προσαρμογές στη σημερινή πραγματικότητα, αυτού του ρεύματος.