Αύξηση αυτοκτονιών στην Ευρώπη

..με πρωταθλήτρια την Ελλάδα...(αύξηση επίσης στην κατανάλωση ψυχοφαρμάκων και στις επισκέψεις σε ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές).

Αγωνίσου για τα δικαιώματα σου!

Ήθελα καιρό να γράψω κάτι πάνω σε αυτό. Διαβάζω σε παλιότερο άρθρο των νέων:

Δραματική αύξηση, η οποία αγγίζει το 40%, σημειώνουν οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
«Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία και οι επιδημιολογικές μελέτες καταδεικνύουν μία σημαντική αύξηση σε ποσοστά αυτοκτονιών στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να αγγίζει το 40%» αναφέρεται σε έγγραφο του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδου, που διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης για την αύξηση των αυτοκτονιών λόγω της οικονομικής κρίσης και των κυκλωμάτων τοκογλυφίας.

 και λίγο παρακάτω:

Μόνο στην Κρήτη όπως έχει επίσης επισημάνει ο κ. Αυγενάκης έχουν σημειωθεί την τελευταία περίοδο 20 αυτοκτονίες με πρόσφατη την αυτοκτονία επιχειρηματία στην Κεντρική Λαχαναγορά της πόλης του Ηρακλείου, αυτοχειρία που σύμφωνα με εκτιμήσεις σχετίζεται με τις πιέσεις που ασκούν σε επιχειρηματίες κυκλώματα τοκογλύφων και εκβιαστών.

Βέβαια οι πληροφορίες που έρχονται από όλο τον πλανήτη δεν είναι επίσης καθόλου ενθαρρυντικές, καθώς:

Ένα εκατομμύριο άνθρωποι κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο βάζουν τέλος στη ζωή τους αυτοκτονώντας, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), ενώ κάθε μέρα περίπου 3000 κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας και αυτοί που τελικά πετυχαίνουν τον σκοπό τους έχουν κάνει προηγουμένως 20 ή και περισσότερες απόπειρες. Στην Ελλάδα σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας το 2006 σημειώθηκαν 394 θάνατοι από αυτοκτονίες ( 326 άντρες και 68 γυναίκες).

Ο αριθμός όμως των καταγεγραμμένων υπολείπεται του πραγματικού επειδή κάποιες συγκαλύπτονται για λόγους «στιγματισμού» (π.χ. πτώση από ύψος, δηλητηρίαση κλπ). 

(από ΑΠΕ-ΜΠΕ )

Σε πολλά άρθρα και δημοσιεύματα που διαβάζω κατά καιρούς πάνω στο θέμα, αναφέρεται ότι αιτία των αυτοκτονιών δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση και τα οικονομικά προβλήματα, αλλά και τα οικογενειακά προβλήματα και τα ψυχολογικά προβλήματα κτλ. 

Και αναρωτιέμαι κατά πόσον τα οικογενειακά (ή άλλα) προβλήματα  που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι μπορούν να ερευνηθούν ή να αντιμετωπιστούν ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους πλαίσιο και δη από το κοινωνικό σύστημα οργάνωσης. Ρητορικό το ερώτημα. 

Πιστεύω ακράδαντα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των όποιων προβλημάτων τέτοιας φύσης αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, είναι απόρροια ενός μη λειτουργικού, σάπιου και εντελώς παράλογου συστήματος, μέσα στο οποίο ο καθένας από μας γεννιέται και καλείται να επιβιώσει όπως  όπως. (Την ίδια άποψη έχω και για το έγκλημα, αλλά δεν είναι της παρούσης).

Όταν ζεις σε μία οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και ξέρεις (το μαθαίνεις από τρυφερή ηλικία) ότι αυτά τα πολύχρωμα χαρτιά (χρήματα) είναι απαραίτητα για την επιβίωσή σου, ότι χωρίς αυτά δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε νερό. Όταν ξέρεις ότι αν μείνεις χωρίς δουλειά και μηδενίσει ο τραπεζικός σου λογαριασμός θα μείνεις στο δρόμο και ότι κανείς -κατά πάσα πιθανότητα-δεν θα ενδιαφερθεί, κάπου εκεί αρχίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα (δεν μου αρέσει ο όρος αλλά τι να γίνει, χρησιμοποιείται ευρέως), τα οικογενειακά προβλήματα (γιατί τα οικονομικά προβλήματα φέρνουν "γκρίνια" στην καλύτερη περίπτωση), τα προβλήματα συμπεριφοράς (παραβατικότητα, βία) κ.ο.κ. 

Ειδικά σε περιόδους ύφεσης, όπου ξυπνάς από το όνειρο που έβλεπες τόσο καιρό (αν το έβλεπες) και νιώθεις την καυτή ανάσα της ανέχειας στο σβέρκο σου, βλέπεις ότι το να μην έχεις ούτε τα βασικά, όπως τα παιδάκια της Αφρικής, δεν είναι πλέον και τόσο απίθανο ή μακρινό. Ότι αυτά δεν συμβαίνουν μόνο αλλού, σε μακρινές χώρες που της βαρά αλύπητα ο ήλιος και οι τυφώνες και οι αποικιοκράτες ρουφούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, αλλά μπορεί να συμβεί και στην "ζεστή ευρωπαϊκή αγκαλιά" (ειρωνεία) η οποία νόμιζες ότι σε προφύλασσε όλα αυτά τα χρόνια. Κάπου εκεί χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.

Αν φανταστούμε μια κοινωνία, στην οποία ο καθένας από εμάς έχει, από την στιγμή που γεννιέται, λυμένο όχι μόνο το βιοποριστικό του πρόβλημα, αλλά έχει επίσης εργασία, στέγη, μόρφωση, ψυχαγωγία κτλ θα υπήρχε χώρος για τέτοια προβλήματα? Θα ήταν ελάχιστα εώς ανύπαρκτα? Γιατί να μην πιστεύουμε στην δυνατότητα οικοδόμησης ενός τέτοιου κόσμου? Γιατί να μας φαίνεται πιο λογικό το να υπάρχουν πχ παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Αφρική και να είναι καταδικασμένα, τα περισσότερα, από το πρώτο νανοσεκοντ της ύπαρξής τους σε μία σύντομη μαρτυρική ζωή? Γιατί να παίρνουμε σαν δεδομένο το ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πεθαίνουν από αρρώστιες οι οποίες δεν είναι πλέον ανίατες, επειδή δεν θα έχουν πρόσβαση σε φάρμακα? Γιατί να θεωρούμε καθημερινότητα και να το ξορκίζουμε με ένα "αυτά έχει η ζωή", "έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν"? Ποιοι αποφάσισαν ότι δεν αλλάζουν? Γιατί εμείς οι πολλοί τους έχουμε πιστέψει?

Πότε θα αγωνιστούμε μαζικά για όλα αυτά που μας ανήκουν?