Σφαγή στο δημόσιο και ορισμένες επικίνδυνες απόψεις

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ellispoint.gr, στη χτεσινή περίφημη πια "τηλεδιάσκεψη" του Βενιζέλου και της τρόικας συμφωνήθηκαν τα εξής: 200.000 (!) απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το 2015 με ταυτόχρονη μείωση αποδοχών μέχρι και 40%, αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης κατα 70% με προοπτική να εξισωθεί με το κίνησης και μείωση των συντάξεων μέχρι και 50%
http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=10749&category_id=3&Itemid=21. Εμείς είμαστε απ' αυτούς, που παρά τα προβλήματα του ελληνικού δημοσίου, τη δυσλειτουργία του και τον δικομματικό υδροκεφαλισμό του, δεν χαιρόμαστε καθόλου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η τελευταία ελπίδα και στήριγμα των αυτοαπασχολουμένων και των μικρών επιχειρήσεων. Η μείωσή τους αλυσιδωτά θα φέρει και τον μαρασμό της μικρής επιχείρησης και χιλιάδων άλλων εργαζομένων στις μικρές επιχειρήσεις.

Υπάρχουν μερικοί που λένε "ωραία, να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι μπας και βάλουν μυαλό και ξεσηκωθούν". Ή "ας κλείσουν τα μικρομάγαζα κι ας προλεταριοποιηθούν όλοι αυτοί, να γίνουν εργατική τάξη, να μειωθούν οι μικροαστοί που ανακόπτουν την ταξική συνείδηση των εργατών". Όποιος κομμουνιστής σκέφτεται έτσι θα καταλήξει μετά και στο "λογικό" συμπέρασμα ότι καλώς παίρνονται όλ' αυτά τα μέτρα, μιας κι έτσι επιταχύνεται η προλεταριοποίηση, συγκεντρώνεται ο πλούτος σε λιγότερα χέρια (μονοπώλια) και η μετάβαση στο σοσιαλισμό θα γίνει ευκολότερα!
Αυτό όχι μόνο είναι τραγικό αλλά και επικίνδυνο.
Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα οι πραγματικοί κομμουνιστές με τους μισθούς των δημ. υπαλλήλων, είχαμε αίτημα να εξισωθούν οι μισθοί και των ιδιωτικών προς τα πάνω. Εκεί που είχαμε πρόβλημα είναι η κακή οργάνωση και λειτουργία του δημοσίου που έκανε τη ζωή ποδήλατο τόσο των εργαζομένων όσο και των συναλλασσόμενων με το δημόσιο. Είχαμε πρόβλημα με το δημόσιο ως δεξαμενή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ως εξαργύρωση της ψήφου.
Κι όσο για τα μικρά μαγαζιά, είναι τουλάχιστον βλακώδες να λες "ας κλείσουν τα μικρομάγαζα για να εξαφανιστούν οι μικροαστοί". Άλλο να το βλέπεις σαν αντικειμενική τάση του καπιταλισμού, άλλο να συμφωνείς με διοικητικά μέτρα που το επιβάλλουν. Τα μικρά μαγαζιά θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και μετά απ' αυτά (με τη διαφορά ότι θα απαιτείται μεγαλύτερο κεφάλαιο και κύκλος εργασιών για να επιβιώσουν) διότι δεν υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση παραγωγής σε ορισμένες δουλειές, π.χ στα κουρεία-κομμωτήρια, στα αρτοποιεία, στα μανάβικα, στα κρεοπωλεία (παρ' όλο που στα μεγάλα αστικά κέντρα μανάβικα και κρεοπωλεία είναι τμήματα μεγάλων σουπερ-μάρκετ, που είναι μια μορφή συγκέντρωσης κι αυτό).
Δεν πρέπει να περιμένεις να ωριμάσουν περισσότερο οι συνθήκες για το σοσιαλισμό, ήδη είναι ώριμες. Αυτό που πρέπει να ετοιμάσεις είναι ο υποκειμενικός παράγοντας που λέμε, να επιδιώξεις να πείσεις κι άλλα λαϊκά στρώματα ότι δεν έχουν συμφέρον απ' αυτό το σύστημα, και να τους βάλεις την πρόταση του παραγωγικού συνεταιρισμού, ή τουλάχιστον να εξασφαλίσεις την ουδετερότητά τους. Δεν αλλάζει η συνείδηση αυτόματα, επειδή κάποιος ξέπεσε κι έγινε μισθωτός. Εδώ υπάρχουν χιλιάδες εργάτες και μισθωτοί που έχουν μικροαστική συνείδηση (που είναι επηρεασμένοι δηλαδή απ' την κυρίαρχη ιδεολογία) ενώ οι πρωτοπόροι εργάτες είναι αριθμητικά λίγοι. Πάντα έτσι ήταν άλλωστε.
Αυτοί που τα λεν αυτά κάνουν το τεράστιο λάθος της ταύτισης της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης με όλη την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη δεν είναι ενιαία ιδεολογικοπολιτικά, ποτέ δεν ήταν. Γι' αυτό και βασικός λόγος ύπαρξης του κομμουνιστικού κόμματος είναι να συγκεντρώνει τους ταξικά συνειδητοποιημένους κάτω από μια "γρανιτένια" (όπως έλεγε ο Λένιν) οργανωτική δομή, που αυξάνει σημαντικά την αποτελεσματικότητά της και την μετατρέπει σε δύναμη κρούσης.
Δεν τρίβουμε λοιπόν χαιρέκακα τα χέρια μας που θα απολυθεί τόσος κόσμος. Οι τραγικές συνέπειες θα φανούν σε κάποιο χρονικό διάστημα αφού συμβούν όλ' αυτά. Και για να μην πούμε τότε "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα", η μόνη διέξοδος είναι να αγωνιστούμε για τη δική μας εξουσία.