"Φυσικά δε μας διαφεύγει ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική μιας Ελλάδας και ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και μισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση συνιστά δονκιχοτισμό και ουτοπία. Εξίσου «φιλικά», λοιπόν, απαντάμε: «Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας».
Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όμως μια πορεία απείρως ευκολότερη και –από άποψη αποτελεσμάτων– πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Αυτή η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει»."
«Ο Φρίντριχ Ένγκελς είπε κάποτε:
"Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα.
Τι σήμαινε όμως "ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Ο Νίκος Μπογιόπουλος γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Εργάζεται από το 1992 ως δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη. Έχει συνεργαστεί με ραδιοφωνικούς σταθμούς και περιοδικά.
Προηγούμενα βιβλία του το Βαλκάνια ― 78 μέρες «στόχος» του ΝΑΤΟ (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) και σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μηλάκα το Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς απίστους (εκδόσεις Λιβάνη).
Από τον Βυσσινόκηπο
Η μοναξιά είναι αβάσταχτη, όπου και όποτε την συναντήσεις. Ευτυχώς σε αυτόν τον Καπιταλιστικό κόσμο δεν υπάρχουν μόνο ηλίθιοι, αλλά και Άνθρωποι νοήμονες, έλλογα όντα δηλ. Όσο θα υπάρχουν αυτοί που σκέφτονται ορθολογικά και αναζητούν την αλήθεια, οι ατιμίες των κρατούντων θα ξεσκεπάζονται, και η ανατροπή της βαρβαρότητας που μας σερβίρουν ως μονόδρομο θα είναι εφικτή διότι είναι αναγκαία. Οι σύγχρονοι επαναστάτες δεν παλεύουν για κάποια ουτοπία, παρόλο που είναι ρομαντικοί και ονειροπόλοι, αλλά παλεύουν για το αναγκαίο του σήμερα: την προλεταριακή επανάσταση και τον Σοσιαλισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε επαναστάτες γιατί είμαστε ρεαλιστές. Αν η ηλιθιότητα του σήμερα, ώρες ώρες μοιάζει ανίκητη, θα έρθει η στιγμή που θα σαρωθεί μαζί με το ποταπό παρών μας. Αυτό όχι γιατί οι προλεταρίων είναι θεοί ή όντα με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά του εναντίων, έχουν πάμπολλες αδυναμίες (και ο γράφων ακόμα περισσότερες). Έχουν όμως ένα μεγάλο προτέρημα: την δυνατότητα και ικανότητα να μαθαίνουν από τα λάθη και τις αδυναμίες τους.
Εν ολίγοις, oi ηλίθιοι του σήμερα, είναι οι εν δυνάμει Επαναστάτες του αύριο.
ΥΓ: Αναμένω με ανυπομονησία να "πέσει" στα χέρια μου το βιβλίο του Νίκου :)!
Partizanos