ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ

Του Μάνου Δούκα

«Το κίνημα της Πλατείας»… «το Αυθόρμητο»… «το Ακηδεμόνευτο»... και άλλα τέτοια “σάλια μπάλια” ακούσαμε απ΄ τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τους διάφορους που το παίζουν το πρωί «αριστερούληδες» και το βράδυ αυθόρμητοι της πλατίας, όλο αυτό τον καιρό με αφορμή τις κινητοποιήσεις των λεγόμενων «αγανακρισμένων πολιτών». Το θέμα είναι ένα:
Τι κίνημα θέλουμε;

Τι είδους κίνημα μπορεί να φέρει λύση στο «πρόβλημα»;
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ;

Ή ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΚΑΙ ... ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ;

1. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τι θα πει «αυθόρμητο» και ... «πόσο» αυθόρμητο είναι.

• Πρόκειται για ένα κίνημα που γεννήθηκε απ΄ το... «πουθενά»; Που ξεπήδησε μόνο σαν αποτέλεσμα των προβλημάτων και της «υγιούς αντίδρασης του κόσμου»; Δηλαδή σα να λέμε ... «Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν όλοι μαζί οι «αγανακτισμένοι» δεν άντεχαν άλλο κι αποφάσισαν να βγουν. Και τότε όλα μαζί τα καλά τηλεοπτικά κανάλια αναγνώρισαν ότι έχουν δίκιο οι αγανακτισμένοι κι άρχισαν να προβάλλουν το «ακηδεμόνευτο» κίνημα. Και επίσης την είδαν αυτή την αλήθεια κι ο Καρατζαφέρης κι η Ντόρα κι ο Κουβέλης κι ο Αλαφούζος κι είπαν να βοηθήσουν. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Έτσι έγινε;

• Ή πρόκειται για μια διαμαρτυρία που δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε σαν απάντηση στο οργανωμένο, στο συνειδητό και ταξικό κίνημα που στην Ελλάδα είναι ισχυρό και δημιουργεί προβλήματα στην αστική εξουσία, ακόμα και στη διαχείριση του ίδιου του συτήματός της;

Συνήθως αυτά τα πράγματα δεν είναι «άσπρο» ή «μαύρο». Και οι δύο εκδοχές «παίζουν». Συνυπάρχουν κι αντιπαρατίθενται.

- Και πολύς κόσμος αγνός και πραγματικά αγανακτισμένος πέρνει μέρος σ΄ αυτό το «κίνημα». Αλλά και αυτή όλη η κινητοποίηση καθοδηγείται και χρησιμοποιείται σαν απάντηση κι ανάχωμα στο οργανωμένο κίνημα. Στην ουσία λοιπόν δεν πρόκειται για αντιπαράθεση ανάμεσα στο «συνειδητό» και το «αυθόρμηρο». Αλλά για αντιπαράθεση με οργανωμένες δυνάμεις που προσπαθούν να εκμεταλευτούν το όποιο «αυθόρμητο», να το καθοδηγήσουν και να το χρησιμοποιήσουν.

- Και το αυθόρμητο αυτό κίνημα είναι μακροχρόνιο αποτέλεσμα του ότι «Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ δεν είναι Ιρλανδία», που έχει κάνει πια «μόδα» την αντίσταση και τον αγώνα, τη διαδήλωση και την ταξική απάντηση στα μέτρα. Που καλλιέργησε χρόνια και χρόνια την συνείδηση ότι «μπορεί να γίνει κι αλλιώς - υπάρχει κι άλλος δρόμος». Αλλά και διάφοροι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το κίνημα για να χτυπήσουν και το ταξικό κίνημα και κυρίως τη λογική της αντίδρασης του κόσμου με οργανωμένο και στοχευμένο τρόπο. Την ουσία την «έπιασε» απολύτως σωστά (μάλλον του ξέφυγε)

Ο Γ. Καρατζαφέρης στην ομιλία του στη Βουλή:

«Η πλατεία είναι αυθόρμητη. Το οργανωμένο να φοβάστε, όπως αυτό που γίνεται στα λιμάνια και όχι το αυθόρμητο».

2. Η «αυθόρμητη» αντίδραση – εξέγερση είναι μια χρήσιμη κατάσταση. Που όμως από μόνη της δεν είναι «κίνημα». Γιατί:

• Ένα κίνημα που μένει στα αυθόρμητα χαρακτηριστικά του, είναι πάντα αφομοιώσιμο, αλλά ακόμα και αξιοποιήσιμο απ΄ την άρχουσα τάξη.

Το «κλίμα» και την «κοινή λογική» τη διαμορφώνει πάντα αυτός που έχει τη μεγαλύτερη δυνατότητα να καθοδηγεί στον τρόπο σκέψης με την προπαγάνδα: Το σύστημα, η άρχουσα τάξη κι οι μηχανισμοί τους. Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσει κανείς στις μέρες τούτες ότι όλοι οι δηλωμένοι υπέρμαχοι των μνημονίων και των μέτρων που πέρνει Κυβέρνηση και ΕΕ, είναι ένθερμοι οπαδοί του «ακηδεμόνευτου» κινήματος. Απ΄ τον Αλαφούζο και τον Πορτοσάλτε, μέχρι τον Μπόμπολα και την Τατιάνα Στεφανίδου. Υπερπροβλήθηκε αυτό το κίνημα απ΄ τα κανάλια του συστήματος. Κι η σκέψη είναι απλή: Γιατί οι καπιταλιστές που κρύβουν και συκοφαντούν κάθε δραστηριότητα του ταξικού κινήματος, δεν έχουν χάσει ευκαιρία να προβάλουν και να διαφημίζουν το δήθεν αυθόρμητο κι ακηδεμόνευτο αυτό «κίνημα»; Έχασαν τον προσανατολισμό τους; Ή αντίθετα προσπαθούν να επιβάλλουν τον προσανατολισμό στο κίνημα ώστε να γίνει ένα ανώδυνο γι αυτούς κίνημα εκτόνωσης; Δε μπορούν να κάνουν αλλιώς; Ή στοχεύουν στο να χρησιμοποιήσουν κι αυτό το κίνημα για να επιβάλλονυ άλλες λύσεις, κατά πως τους βολεύει; Αυτές τις σκέψεις επιβάλλει κι η συχνή αρθρογραφία των έμισθων κονδυλοφόρων του συστήματος ενάντια στους «λόχους του ΠΑΜΕ», ενάντια στο ΠΑΜΕ που «κινείται στα όρια της νομιμότητας», ενάντια στο ΚΚΕ που «οδηγεί σε ανυπακοή». Αυτό φοβούνται, αυτό βρίζουν και ξορκίζουν. Και τις πιο πολλές φορές, ο ταξικός αντίπαλος έχει καλύτερο ταξικό ένστικτό και κριτήριο από κάποιους που μιλούν για την εργατική τάξη έξω και μακριά απ΄ αυτήν.

• Αυτό το δήθεν ακηδεμόνευτο «κίνημα» είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο απ΄ τον ταξικό αντίπαλο.

Ακόμα κι αν ένα τέτοιο κίνημα είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει πρόβλήμα στο σύστημα, δε θα μπορούσε όσο παραμένει χωρίς στόχο και οργάνωση. Δεν είναι δύσκολη η σκέψη ότι καμμιά επανάσταση δε θα πετύχαινε χωρίς οργάνωση, μηχανισμό, συνωμοτικότητα και μεθόδευση. Και δεν είναι χωρίς ιστορικά παραδείγματα που το αποδεικνύουν την σκέψη ότι ένα τέτοιο κίνημα εύκολα αντιμετωπίζεται απ΄ τον αντίπαλο ή ακόμα και χρησιμοποιείται ακόμα και για αντιδραστικές λύσεις. Στη Γαλλία πριν δύο χρόνια βγήκαν έτσι εκατομμύρια άνθρωποι στο δρόμο. Αυθόρμητα. Χωρίς στόχο. Χωρίς οργάνωση και καθοδήγηση. Αποτέλεσμα; Σαρκοζί. Το ίδιο και στην Αίγυπτο. Αποτέλεσμα; Στρατός. Στην Ελλάδα το Δεκέμβρη που σκοτώσαν τον Αλέξη έγινε χαμός. Έκαψαν, ρήμαξαν, έβρισαν. Αποτέλεσμα; Ας μου πει κάποιος ποιό άλλο ήταν το πολιτικό αποτέλεσμα αυτών των κινητοποιήσεων, εκτός από συντηρητική στροφή.

• Ένα κίνημα που παραμένει στο «αυθόρμητο», καταλήγει να είναι και επικίνδυνο, γιατί προσφέρεται σαν «ξεφραγο αμπέλι» για τη δράση των κουκουλοφόρων προβοκατόρων του παρακράτους.

Πόσο δύσκολη είναι η σκέψη ότι αν αυτό το κίνημα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, τότε δε θα έπερνε μέρος σ΄ αυτό η Χρυσή Αυγή και δε θα το διαφήμιζε το ΛΑΟΣ. Πόσο δύσκολο είναι να αναρωτηθεί κάποιος: τους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες, που οι μισοί απ΄ αυτούς (και τουλάχιστον οι καθοδηγητές τους) είναι μπάτσοι, πόσες φορές πρέπει να τους δούνε σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ και τα κανάλια, για να αποφασίσουν να τους απομονώσουν (όπως κάνει και το ΠΑΜΕ);

3. Όμως απ΄ την άλλη, η αυθόρμητη αντίδραση των μαζών, μπορεί να γίνει κίνημα αν αποκτήσει στόχο και προσανατολισμό.


- Κάποιος που αγανακτά απ΄ την ζωή του, που του τη μαγαρίζουν, κάποιος που εξεγείρεται ενάντια σε μια εξουσία που του ρουφάει το μεδούλι, όχι μόνο δεν απαγορεύεται να σκεφτεί πολιτικά και ταξικά, αλλά επιβάλλεται κιόλας. Αυτό λέγεται ωριμότητα. Αλλιώς μουτζώνει βουλευτές που υπηρέτησαν μια πολιτική και στη συνέχεια πείθεται εύκολα ότι οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι, παρ΄ όλο που θα υπηρετούν την ίδια πολιτική.

- Δε μπορεί κάποιος που στα σοβαρά επαναστατεί να μη ψάχνει τις αιτίες και τους ενόχους της κατάστασης. Δε μπορεί να μη σκέφτεται ποιός προειδοποίησε για όλα αυτά, ποιός πήγε κόντρα στο ρεύμα, ποιός όλα τα χρόνια οργάνωσε την αντίσταση σ΄ όλα αυτά. Αυτό λέγεται πολιτικοποίηση. Αλλιώς θα κραυγάζει για «ακηδεμόνευτες» μπούρδες και «μακριά απ΄τα κόμματα». Και θα πετάει πέτρες και γιαούρτια σε βουλευτές, γιατί ακόμα δεν έκανε το βήμα να μουτζώσει τον εαυτό του που τόσα χρόνια τους ψηφίζει. Θα συνεχίσει να μένει στις προφάσεις και να ψάχνει ποιός έκλεψε το φαϊ απ΄ το τραπέζι ενοχοποιώντας τα ... «σπουργίτια» που έφαγαν τα ψίχουλα κι αθωώνοντας το κεφάλαιο.

- Δε μπορεί κάποιος που αγωνιά για το μέλλον να μη σκέφτεται το τι αλλαγή χρειάζεται ο τόπος. Και δε μπορεί να ψάχνει αυτή την αλλαγή στα προγράμματα αυτών που οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται. Δε μπορεί να μην αναζητήσει ποιο είναι το κύριο που πρέπει να αλλάξει. Αυτό λέγεται πρόταση εξουσίας. Αλλιώς θα παρακολουθεί τις κυβερνήσεις να διαλύουν την όποια παραγωγή της χώρας, να πουλάνε το λαό στο κεφάλαιο, να μιλάνε μόνο για δάνεια και τόκους, να διαφωνούν για το ποσοστό των φοροαπαλαγών που θα δώσουν στο κεφάλαιο. Και κάποιους άλλους που δήθεν αντιστέκονται, να μιλάνε για διαχείριση του χρέους, αναγνωρίζοντας βέβαια το ίδιο το χρεός. Και θα ξορκίζουν αυτόν που μιλά για την ανατροπή και για την ανάπτυξη της παραγωγής σε όφελος του λαού.

4. Το κίνημα δεν είναι παιδική χαρά, ούτε πενθήμερη εκδρομή.

Χρειάζεται επιμονή, υπομονή, σκληρή πάλη καθημερινή.

- Δεν είναι κίνημα να δουλεύεις τη μέρα της απεργίας γιατί έχεις σκύψει μπροστά στο αφεντικό ή γιατί δεν τολμάς και το απόγευμα να αγανακτάς εκ του ασφαλούς στην πλατεία που σε κάλεσε η Τατιάνα να πας να φας μαλλί της γριάς μαζί με τους Χρυσαυγίτες.

- Δεν είναι κίνημα αυτό που σούρθε να κάνεις, πετώντας πέτρες σε ΠΑΣΟΚΟΥΣ, όταν την ίδια ώρα με τα συνθήματα σου τους κάνεις το καλύτερο δυνατό δώρο. Όταν τους βοηθάς να αντιμετωπίσουν τον μοναδικό εφιάλτη τους: το οργανωμένο και ταξικό κίνημα.

- Και δεν είναι δεδομένο ότι επειδή εσύ βγήκες απ΄ τον καναπέ σου σήμερα, πρόκειται να βγει αποτέλεσμα … σήμερα. Ο Αγώνας δεν είναι ένα διάλειμμα της Ζωής. Είναι η ίδια ή Zωή κι η καθημερινότητα. Έτσι νομίζω εγώ.

Κι έτσι βλέπουμε τα πράγματα όλοι εμείς που είμαστε στις «πλατείες» και στους δρόμους εδώ και πολλά χρόνια (κι όχι όταν μας καλεί ο ΣΚΑΪ κι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Μάνος Δούκας