Ο οπορτουνισμός προσωπεία αλλάζει, ρόλο όχι

Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη

Γρηγοριάδης Κώστας

Οταν υπάρχει νηνεμία και ο καπιταλισμός φαντάζει σίγουρος και κραταιός είναι γνωστό ότι o οπορτουνισμός εκθειάζει την ηρεμία της λάσπης του βυθού ως πράξη ανανέωσης, γιατί το λαό τον συμφέρει ο εξανθρωπισμός του καπιταλιστικού συστήματος. Οταν, όμως, ξεσπά αναταραχή, γιατί και τα βουβάλια - μονοπώλια τσακώνονται άγρια, ειδικά στη φάση της κρίσης, και ο λαός αντιδρά - τότε ξαφνικά υμνεί την ανακατωσούρα. Βγαίνει και αυτός στον αφρό και προτείνει ως λύση στο λαό να επιλέξει να πάει με το πιο φιλολαϊκό βουβάλι! Με διάφορες φανφάρες, προτείνει ως ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό την επιστροφή στο βυθό και στο παρελθόν!

 

Μάλιστα, όσο πιο πίσω γυρίσουμε τόσο πιο καλά, δηλαδή στον καπιταλισμό της δεκαετίας του '80, του '70, του '60, τότε που τα μονοπώλια ήταν πιο «ανθρώπινα» και δεν ήταν τόσο θηριώδη όσο σήμερα.

 

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι οι οπορτουνιστικές αυταπάτες και ιδεολογήματα, αν είναι μια φορά επικίνδυνα για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στη φάση που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε άνοδο, γίνονται πολύ περισσότερο όταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση κρίσης και η ταξική πάλη οξύνεται. Οταν, από τη μια, διαμορφώνονται προϋποθέσεις ριζοσπαστικής αφύπνισης των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, συνειδητοποίησης ότι η λύση βρίσκεται έξω από το σημερινό σύστημα και από την άλλη συνυπάρχει ο κίνδυνος συντηρητικοποίησης - κυρίως των μικροαστικών στρωμάτων που χάνουν τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια τους, που βλέπουν το έως χθες φιλικό γι' αυτούς μεγάλο κεφάλαιο να γίνεται άγριο και αδυσώπητο και τα κόμματα που τους χάιδευαν τώρα να τους κατηγορούν ως λαμόγια. Τότε εμφανίζεται και ο οπορτουνισμός με τις διάφορες εκφάνσεις του και αρχίζει τις τρικλοποδιές και τα κόλπα προς το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

 

Πρωτοστατεί στις ύπουλες κατηγορίες και συκοφαντίες κατά των θέσεων, της δράσης, της πρότασης διεξόδου και συμμαχίας του ΚΚΕ. Αρχίζει τις μεταμορφώσεις των έξυπνων, άμεσων, εύκολων λύσεων για την κρίση, το χρέος και των προτάσεων για μεγάλες συνεργασίες και συνασπισμούς, αριστερές πλειοψηφίες και σωτήριες και θαυματουργές κυβερνήσεις, χωρίς βεβαίως ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ.

 

Τα ίδια απ' την ανάποδη 

 

Ετσι είδαμε ξαφνικά τις διάφορες συνιστώσες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που το Δεκέμβρη του 2008 κατηγορούσαν με μια φωνή το ΚΚΕ ως «συστημική δύναμη», επειδή δεν συμφωνούσε μαζί τους ότι η δράση 500 κουκουλοφόρων, με τις μολότοφ και τις λεηλασίες, ήταν «κοινωνική εξέγερση», και αντίθετα ισχυρίζονταν ότι αυτά τα αξιοποιεί πολύμορφα το σύστημα, να μεταμορφώνονται τώρα σε θερμούς οπαδούς «του κινήματος των ακομμάτιστων και ειρηνικών αγανακτισμένων», του λεγόμενου κινήματος της πλατείας. Τότε έλεγαν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν «κυβέρνηση δολοφόνων, έριχνε σφαίρες στη νεολαία και έπρεπε με κάθε τρόπο και μέσο να φύγει».

 

Το ΚΚΕ που έβαζε ζήτημα ριζικής αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων στο λαό, σε βάρος και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν «απομονωμένο», «περιχαρακωμένο». Τότε, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε απλουστευτική και ισοπεδωτική τη θέση του ΚΚΕ ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια στρατηγική και έκαναν ο ένας 5 και ο άλλος 15 προτάσεις συνεργασίας προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, πάντα για την αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού και αναζητώντας το καλύτερο σχέδιο για τον έλεγχο των αγορών! 

 

Τώρα τα ίδια και απ' την ανάποδη. Λένε: «Η πλατεία, δείχνει το δρόμο της δημοκρατίας» και «μάλιστα της άμεσης». Ποια αστική επανάσταση και ποιος Ροβεσπιέρος. Τώρα έχουν πάει πολύ μπροστά... Στη δουλοκτησία και στον Περικλή!! Εκεί δημιουργείται «η αντιμνημονιακή συμμαχία κατά της κυβέρνησης της υποτέλειας και της κατοχής». Υμνούν τους αγανακτισμένους «ως το νέο, το πιο γνήσιο και αυθεντικό κίνημα», γιατί είναι αυθόρμητο και θα δώσει λύση και κυβέρνηση υπέρ του λαού. Και φυσικά όλοι μαζί ξιφουλκούν κατά του ΚΚΕ γιατί δεν πάει μαζί τους. Οτι «έδειξε το φόβο του», ή υποτίμησε «τις μάζες της πλατείας», δεν είναι επαναστατικό, δεν αξιοποιεί το αυθόρμητο κ.ά. Μαζί με τα αστικά ΜΜΕ ξεσάλωσαν κατά της θέσης του ΚΚΕ ότι ενώ είναι βεβαίως ενθαρρυντικό το να βγαίνει λαός στους δρόμους (και αυτό αποτέλεσμα του οργανωμένου και συνειδητού κινήματος είναι σε μεγάλο βαθμό), ωστόσο ούτε η αγανάκτηση από μόνη της οδηγεί πουθενά, ούτε είναι και τόσο αυθόρμητες οι «πλατείες», όταν από την αρχή παρεμβαίνουν διάφοροι μηχανισμοί του συστήματος, κόμματα και ομάδες συγκαλυμμένα ως μπλογκς, ως συλλογικότητες, μαζί με καθηγητές, λομπίστες, δημοσιογράφους κ.λπ. με στόχο να ελέγξουν και να αξιοποιήσουν τη γενικευμένη αγανάκτηση σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό κίνημα και για να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους.

 

Είναι ζήτημα τύφλωσης; 

 

Μα είναι δυνατόν οι κάθε λογής αριστεροί να μη βλέπουν ότι το αυθόρμητο δεν είναι και τόσο αυθόρμητο όταν το προβάλλουν και το χαϊδεύουν όλα τα ΜΜΕ των μεγαλοκαπιταλιστών;;; Και τα κόμματα - πλην ΚΚΕ - το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο Καρατζαφέρης, ακόμα και ο τέως, χαιρέτισαν το αυθόρμητο - ακομμάτιστο - αγανακτισμένο. Πώς μπορεί να μην έβλεπαν την παρουσία δυνάμεων της ΝΔ, τα διάφορα κέντρα εθνικιστικών και ακροδεξιών ομάδων που ανταγωνίζονταν για το ποια θα κυριαρχήσει στα συνθήματα στο πάνω μέρος της πλατείας; Το «κλέφτες - ψεύτες», τις μούντζες, το «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα», τις πέτρες και τις βρισιές κατά του ΠΑΜΕ και από «αριστερές» «ακομμάτιστες» ομάδες και τις απόπειρες να το μπλέξουν σε προβοκατόρικα σχέδια; Οι ακροδεξιοί απ' την ΕΘΕΛ που βίντεο έδειχνε να προστατεύονται από τα ΜΑΤ δεν ήταν στην πλατεία τις προηγούμενες ημέρες; Για ποιον λόγο ο Καρατζαφέρης τους χειροκροτούσε;

 

Από πού και ως πού αυτά συμβάλλουν στον απεγκλωβισμό του λαού, στην ιδεολογική και πολιτική του ωρίμανση και αφύπνιση, την οργάνωσή του; Επειδή ακούγεται και το «ω, ω, ω πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από 'δω»; `Η επειδή συμμετείχε σε κάποιες φάσεις μεγάλος όγκος πραγματικά αυθόρμητων και αγανακτισμένων ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ; Αλήθεια, τέτοιοι δεν συμμετείχαν και στις 5 του Μάη 2010 εναντίον του μνημονίου και ειδικά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, που είχαμε τις μεγάλες προβοκάτσιες με τους νεκρούς στη «Μαρφίν» και σε βάρος του ΠΑΜΕ στη Βουλή, αλλά και σε κάθε άλλη μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση;

 

Ολα αυτά τα ξέρουν, αλλά έκαναν ότι δεν τα έβλεπαν, γιατί τους χάλαγε η σούπα και αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός τους και η ύπουλη τακτική τους κατά του ΚΚΕ, κατά του ταξικού εργατικού κινήματος που δε χορεύουν στο ρυθμό που του χτυπούν τα όργανα του συστήματος. Προσποιούνται άγνοια, γιατί χρησιμοποίησαν την ίδια μέθοδο. Εμφανίζονταν ως ακομμάτιστοι, στο κάτω μέρος της πλατείας, παζαρεύοντας μεταξύ τους σε μια συνέλευση καρικατούρα λαϊκής έκφρασης και βούλησης, συνθηματάκια που «αρέσουν», δεν ενοχλούσαν τους πάνω και τα ΜΜΕ χορηγούς και φυσικά δε λέγανε και τίποτα. Απλώς κολάκευαν τον αγανακτισμένο που νιώθει εξαπατημένος από το ΠΑΣΟΚ, για να τον κερδίσουν με ένα κίνημα που διεκδικεί ή να διορθώσει το ΠΑΣΟΚ, που χάλασε τώρα τελευταία από την πίεση της τρόικας, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι καθηγητές - λομπίστες της κάτω πλατείας που έως πρόσφατα ήταν και σύμβουλοι του πρωθυπουργού, ή να βάλει στη θέση του ένα νέο, αλλά καλό ΠΑΣΟΚ. Εντελώς ανιστόρητα ονειρεύονται το ΠΑΣΟΚ του '74 και άλλοι το 25% της ΕΔΑ το '58. Τίποτα δεν έχουν διδαχτεί για το τότε και είναι εντελώς ανίκανοι να διδαχτούν και από το σήμερα. Η θέση τους και η δράση τους στην πλατεία αποτελεί συμβολή στην καθήλωση των λαϊκών συνειδήσεων και των τμημάτων εκείνων που αυθόρμητα και γνήσια συμμετείχαν χωρίς να είναι σε θέση, λόγω της έλλειψης πείρας, να δουν τα παιχνίδια που παίζονταν στο όνομά τους, μέσα και έξω, από την πλατεία.

 

Άβυσσος η ψυχή του μικροαστού 

 

Αλλο ζήτημα τώρα είναι το μεγάλο «μπέρδεμα» των συνιστωσών του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τους προπηλακισμούς και τις επιθέσεις κατά βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που τόσο βολικά και χρήσιμα αποδεικνύονται και για την κυβέρνηση και για το σύστημα. Φαίνεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι, το ζήτημα ότι ένας φορέας που καταδικάζει τη βία σε όλες τις μορφές, ακόμα και αυτή του εργατικού κινήματος (απεργία, μπλόκο κ.λπ.), και δίνει καθημερινά όρκους πίστης στη νομιμότητα του καπιταλιστικού συστήματος και την ιερότητα της αστικής δημοκρατίας, ταυτόχρονα να θέλγεται από μικροαστικές εκτονωτικές αντιδράσεις. Ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στο γιαούρτι, στη μούντζα και το γιουχάισμα φορώντας τη γραβάτα της ΕΕ και προσέχοντας μη λερωθεί το αστικό κοστούμι! Αβυσσος η ψυχή του μικροαστού και της εξαπατημένης από τη σοσιαλδημοκρατία εργατικής αριστοκρατίας! Τραγωδία ο οπορτουνισμός που τον εκπροσωπεί. Λεκτική όξυνση και δήθεν εξέγερση ανάλογα με το τι φαίνεται να αρέσει.

 

Μάστορες στη διαστρέβλωση 

 

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, οι διάφορες συνιστώσες και ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστάτησαν στη διαστρέβλωση της θέσης του ΚΚΕ για την ευρωζώνη, αποδεικνύοντας ότι έχουν ανάγκη τη διαστρέβλωση για να αντιπαρατεθούν στις θέσεις του ΚΚΕ. Απομονώνοντας μια συγκεκριμένη απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα σε ερώτηση για την ευρωζώνη, στο πλαίσιο συνέντευξης και σβήνοντας την υπόλοιπη συνέντευξη, άκουσον, άκουσον, κατηγόρησαν το ΚΚΕ για ασυνέπεια, για συμβιβασμό και οπισθοχώρηση! Τα στελέχη του ΣΥΝ, που λοιδορούσαν το ΚΚΕ ως δογματικό και ξεπερασμένο, επειδή ήταν κατά του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, του ευρώ, έχουν τώρα το θράσος να καταφέρονται κατά του ΚΚΕ επειδή υποστηρίζει την αποδέσμευση από την ΕΕ και δεν προωθεί ως λύση την αποχώρηση από την ευρωζώνη παραμένοντας στην ΕΕ, όπως προτείνουν διάφοροι αστοφιλελεύθεροι.

 

Οι λεγόμενοι αριστεροί του Συνασπισμού έσπευσαν να κατηγορήσουν το ΚΚΕ για ασυνέπεια και συντηρητική στροφή, ενώ οι ακραιφνείς φιλοευρωενωσιακοί το χαιρέτισαν ως ρεαλιστική θέση και αντιμετώπιση! Με βάση αυτές τις τοποθετήσεις βγήκε στη Βουλή και ο Βενιζέλος να εντάξει το ΚΚΕ στους υποστηρικτές της ευρωζώνης και της ΕΕ. Και μη νομίσει κανείς ότι διαστρέβλωσαν τη θέση του ΚΚΕ μόνο για να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές. Το έκαναν, κυρίως, για να συγκαλύψουν τα αδιέξοδά τους που δεν κρύβονται, αφού δεν υπάρχει πρότασή τους που να μη συμπίπτει με θέσεις συμφέρουσες και για κάποια τμήματα της πλουτοκρατίας, ενώ για το λαό δεν προκύπτει κανένα όφελος. Αντίθετα, τον αφοπλίζουν και τον παγιδεύουν σ' ένα χρεοκοπημένο και άκρως επικίνδυνο δρόμο να ψάχνει λύση μέσα στη σαπίλα του συστήματος και τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Τους ενοχλεί αφάνταστα η πλήρης επιβεβαίωση των θέσεων και των προβλέψεων του ΚΚΕ για την κρίση και η ξεκάθαρη θέση του ότι δεν υπάρχει μέση λύση, ή ο λαός θα χρεοκοπήσει, ή η πλουτοκρατία. Δεν μπορούν ευθέως να την αντιμετωπίσουν και καταφεύγουν σε τερτίπια και συκοφαντίες.

Το δίλημμα που θέτουν «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη» είναι παγίδα για το λαό, όμως για τμήματα της πλουτοκρατίας και δυνάμεις της ΕΕ είναι υπαρκτό και μπορεί, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να προκύψει. Υπάρχουν τμήματα της ελληνικής πλουτοκρατίας που έχουν τεράστια συσσωρευμένα κεφάλαια στο εξωτερικό και συνεπώς ζωτικό συμφέρον από την επιστροφή στη δραχμή, ενώ για άλλα, συνδεδεμένα με το ευρώ, θα ήταν μεγάλο πλήγμα. Ο λαός όμως που τον οδηγούν μόνιμα στην πτώχευση έτσι ή αλλιώς γιατί να διαλέξει ανάμεσα στο αν αυτό θα γίνει με ευρώ ή με δραχμή, παραμένοντας όμως μέσα στην ΕΕ και δεχόμενος την εξουσία των μονοπωλίων; Η μόνη λύση προς όφελός του για την κρίση και το χρέος είναι αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Αυτή η θέση όμως του ΚΚΕ ξεσηκώνει τις τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλους γιατί τίθεται θέμα αποδέσμευσης και όχι μόνο εξόδου από το ευρώ και άλλους γιατί συνδέεται με τη λαϊκή εξουσία. Την εξουσία, δηλαδή, η οποία θα κοινωνικοποιήσει την ιδιοκτησία των μονοπωλίων και θα καταργήσει όλες τις συμφωνίες της αστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτό που για το ΚΚΕ είναι ανατροπή και μόνη λαϊκή νίκη, για τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι ενωτικό για τις αριστερές δυνάμεις. Αλλοι λένε γιατί αφήνει έξω τις «πατριωτικές» δυνάμεις, δηλαδή ανώτατα μεσαία στρώματα και αστικές δυνάμεις που είναι μεν κατά του μνημονίου αλλά ακούνε κοινωνικοποίηση και ανατριχιάζουν. Και άλλοι γιατί, πριν το στόχο που δίνει λύση, πρέπει να υπάρχει ένας άλλος ενδιάμεσος που δε δίνει μεν λύση, αλλά αρέσει και μπορεί να γίνει αποδεκτός από μέρος στελεχών ΠΑΣΟΚ και άλλων δυνάμεων. Αλλαγή του συσχετισμού της δύναμης με κόλπα από τα πάνω! Αυτό είναι εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και το λαό, στο κίνημα. Στο διά ταύτα: Αντικαπιταλιστική φρασεολογία, αλλά ως πρόταση κυβερνητική λύση εντός συστήματος και μετά βλέπουμε... Αν αυτό λέγεται απεγκλωβισμός λαϊκών συνειδήσεων, τότε η ενσωμάτωση τι ακριβώς είναι;

Δηλητήριο με ζάχαρη άχνη

 

Ομως το πιο πονηρό και άθλιο είναι αυτό που κάνουν κάποιοι κυρίως από το ΝΑΡ, τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι «ανεξάρτητοι» αριστεροί, οι οποίοι σερβίρουν δηλητήριο πασπαλισμένο με ζάχαρη. Αυτοί παριστάνουν ότι αναγνωρίζουν πως το ΚΚΕ είχε δίκιο για τον «ευρωμονόδρομο». Οτι οι προβλέψεις του για την κρίση επαληθεύονται. Οτι οι θέσεις του για το χρέος και όσα είπε για τον ΣΥΝ είναι σωστά, αλλά τώρα, την κρίσιμη στιγμή κάνει ένα μεγάλο λάθος. Θες γιατί δεν τολμά, θες γιατί η ηγεσία του δεν είναι όσο πρέπει ικανή, δεν πήγε να ηγηθεί της πλατείας και άφησε στους παρακμιακούς και τους αναξιόπιστους!

 

Πολύ πονηρά και δήθεν καλόπιστα μας λένε γιατί δεν πήγατε να πνιγείτε παριστάνοντας το ακομμάτιστο Κόμμα, να πετάξετε και τις δικαιωμένες θέσεις σας ή να συγκρουστείτε με τις εθνικιστικές ή αριστερές ομάδες περιφρούρησης με την ακομμάτιστη δράση που όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, εκθείαζαν. Αν αυτό συνέβαινε, αν το βράδυ της Τρίτης 28/6 το ΠΑΜΕ έχανε την ψυχραιμία του και απαντούσε στις προκλήσεις των καθοδηγητών της πλατείας, τότε να βλέπατε τι χολή θα έβγαζαν όλοι αυτοί οι «καλοπροαίρετοι» και οι άλλοι για τους σταλινικούς που επιχείρησαν να καπελώσουν ή να διαλύσουν την πλατεία.

Κάποιοι, και ορισμένοι μπλόγκερς, χωρίς όνομα για να φαίνονται ακομμάτιστοι, φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν ως μέγα λάθος του ΚΚΕ, συγκρίσιμο με τη Βάρκιζα, ότι έθεσε ζήτημα εκλογών! Υπονόμευση του κινήματος λένε, τη στιγμή που ήταν έτοιμο να ρίξει την κυβέρνηση και να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο! Ολα έχουν όρια, η ασυναρτησία όμως όχι! Καλά, δεν ξέρουν ότι μέσα στη Βουλή η συντριπτική πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Καρατζαφέρης - Μπακογιάννη και άλλοι είναι επί της ουσίας υπέρ του μεσοπρόθεσμου, των μέτρων του παλιού και του νέου μνημονίου; Και το ακόμα χειρότερο, την πλειοψηφία των οργάνων του λαϊκού κινήματος αυτοί δεν την έχουν ακόμα; Το ίδιο και μέσα στο λαό, τα ιδεολογήματά τους δεν είναι κυρίαρχα;

Από πού κι ως πού είναι λάθος να βάζεις, μαζί με την οργάνωση, την αντεπίθεση, αρχίζοντας απ' τους τόπους δουλειάς, και θέμα εκλογών, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν έτοιμοι στο παραπέντε να συγκυβερνήσουν και μόνο για δικούς τους λόγους δεν έγινε αυτό; Οταν το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει δημοψήφισμα παγίδευσης του λαού και μάλιστα ως ικανοποίηση του αιτήματος της πλατείας;
Οχι, κύριοι. Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ μάχεται να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης μέσα στο λαό υπέρ της συνειδητής, της οργανωμένης πάλης και εσείς κάνετε ό,τι περνά και δεν περνά από το χέρι σας για να το εμποδίσετε. Αυτή είναι η ουσία. Ο καθένας με τον τρόπο του κι όλοι μαζί κατηγορείτε την πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία ότι είναι για τη δευτέρα παρουσία. Γιατί; Και οι περισσότεροι απαντάτε, γιατί δε γίνεται τώρα αποδεκτή από το λαό. Από πότε η λύση και η πάλη για την ανατροπή, η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού εξαρτώνται από το πόσο έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας; Και από πότε αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης όχι παλεύοντας και συνδυάζοντας τα άμεσα ζητήματα για τη λύση - την ανατροπή -, αλλά για κάτι άλλο που μπορεί να αρέσει και να το αποδέχονται μεσαίες και αστικές δυνάμεις;

Αυτό κάνατε, αυτό κάνετε, και αυτό θα κάνετε. Αυτό σημαίνει η δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης με υγιείς δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της λαϊκής δεξιάς, που λέει η ηγεσία του ΣΥΝ, ή αριστερή - αντιμνημονιακή - πατριωτική, που λέει το Μέτωπο Αλαβάνου, ή αριστερή αντικαπιταλιστική με μίνιμουμ πρόγραμμα, όπως λένε διάφορες τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεκάδες μείγματα αριστερής - ριζοσπαστικής κυβερνητικής λύσης έχετε και μπορείτε να βρείτε και άλλα τόσα, αλλά όλα καταλήγουν στο ίδιο. Λένε στο λαό μην πας πουθενά, άλλαξε πλευρό, αλλά μην αλλάζεις πλευρά, μην περνάς απέναντι. Είναι καιρός πια ριζοσπαστικές δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στο κίνημα και μέσα στο λαό, οι καινούργιες που μπαίνουν τώρα στον αγώνα, ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας τους με το ΚΚΕ, να διακρίνουν με ποιον να πάνε και ποιον να αφήσουν.

Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ 

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ