Ο δρόμος της αντίστασης

Γράφει ο Θανάσης Λεκάτης  

Απογειωμένη υποκρισία. Αυτό επικρατεί στα αστικά κανάλια με αφορμή και την απεργία των αυτοκινητιστών. Κάνουν ύμνους στον τουρισμό αυτοί που έχουν καταδικάσει μια ολόκληρη τάξη, την εργατική, να έχει ξεχάσει και τη λέξη διακοπές. Αυτοί που καταδικάζουν καθημερινά εκατομμύρια εργαζόμενους σε απέραντη φτώχεια. Αυτοί που έχουν κάνει επάγγελμα το να στρέφουν κάθε μέρα μια ομάδα εργαζομένων ενάντια σε άλλη. Αυτοί που εξαφάνισαν από τα δελτία τους την προχτεσινή συνέντευξη του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ ενάντια στα νέα χαράτσια. Αυτοί που σβήνουν, πριν ακόμα γίνει, τη σημερινή μεγάλη κινητοποίηση για την Υγεία.

Τα αστικά κανάλια λειτουργούν αυτές τις μέρες σαν το βαρύ πυροβολικό της τάξης τους. Μιας τάξης που τα δικά της ζόρια - τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό - προσπαθεί να τα ξεπεράσει θάβοντας τους εργάτες. 
Καμιά συμπάθεια για τους αστούς. Ολα για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης με κάθε πρόσφορο τρόπο.

Κάθε κινητοποίηση στον πυρήνα της, ακόμα κι όταν δεν έχει γίνει συνείδηση σ' αυτούς που παλεύουν, κουβαλά το πρόβλημα: Την καπιταλιστική κρίση και την προσπάθεια των καπιταλιστών να την ξεπεράσουν τσακίζοντας τους εργάτες. Γι' αυτό και κάθε κινητοποίηση οφείλει να προσανατολίζεται με μεγαλύτερη ένταση στο κύριο σήμερα: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Το αστικό πολιτικό σύστημα γνωρίζει μεγάλη αμφισβήτηση, αυτό είναι εξαιρετικά εμφανές. Πολλά από τα δοκιμασμένα όπλα μαζικής χειραγώγησης δεν φαίνεται να φέρνουν αποτέλεσμα. Ερχεται η ώρα να μπουν στη μάχη οι εφεδρείες του. Ετσι διαβάζουμε θέσεις για τη σωτηρία του συστήματος να προβάλλονται ως επαναστατικές προτάσεις (για παράδειγμα το ΝΑΡ ζητάει με άρθρο κορυφαίου στελέχους του να εκσυγχρονιστεί το αστικό κοινοβούλιο!).

Στην ίδια κατεύθυνση διαβάζουμε στην «αντιεξουσιαστική» του συστήματος ότι «το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει χρεοκοπήσει και η παράδοση της εξουσίας στο Λαό είναι νομοτέλεια. Με το καλό ή με το στανιό». Αυτό που στην τελευταία πρόταση φαντάζει ως επαναστατική απειλή έχει ακυρωθεί από την πρώτη πρόταση, όπου έχει αφαιρεθεί από το πολιτικό σύστημα ο χαρακτηρισμός του ως αστικό, για να τσουβαλιαστεί μαζί με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις το ΚΚΕ. Δεν είναι λάθος στη διατύπωση. Το αστικό επιτελείο κατέβαλε αρκετή προσπάθεια για να παρουσιάσει τις «πλατείες» ως κίνημα που δήθεν στρέφεται ενάντια στο πολιτικό σύστημα (δεν τους βγήκε ακριβώς η προσπάθεια καθώς μόλις έσφιξαν οι ζέστες το «κίνημα» πήγε παραλία). Κι εκεί στην «πλατεία» έκανε συγκεκριμένο ότι σ' ένα τέτοιο κίνημα χωράνε τα πάντα εκτός από το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα και η πολιτική πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Παρά την προσπάθεια της αστικής τάξης, το ΚΚΕ παραμένει ο μόνος όρθιος πόλος συσπείρωσης για όσους πράγματι αμφισβητούν το αστικό πολιτικό σύστημα, για όσους αρχίζουν να κατανοούν ότι η λύση πρέπει να αναζητηθεί στην αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Η αστική τάξη νιώθει πως με φθαρμένα υλικά, όπως τα συνθήματα περί «ακηδεμόνευτου», δεν κάνει τη δουλειά της.
Δεν παραιτείται απ' αυτή την προσπάθεια, ψάχνει να βρει τρόπο να την ενισχύσει.

Γιατί η παρούσα καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται εύκολα, αλλά και γιατί παράλληλα ήδη γίνονται καθαρά ορισμένα ακόμα:
-- Η όποια ανάπτυξη έρθει θα είναι αναιμική.
-- Η επόμενη μέρα - στο βαθμό που δεν ορθωθεί δυναμικά ένα κίνημα ρήξης και ανατροπής - θα βρει την εργατική τάξη σε δυσκολότερη θέση από αυτήν στην οποία είναι σήμερα.

Επειδή κανένας εργάτης δεν εμφανίζεται διαθέσιμος να πάει άκλαυτος.
Επειδή το ταξικό κίνημα, πρώτοι μέσα σ' αυτό οι Κου-Κου-έδες κάνουν ό,τι περνά απ το χέρι τους για να οργανωθεί η λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση.

Γι' αυτό και η αστική τάξη, παράλληλα με την ένταση της επίθεσης, ενισχύει τις εφεδρείες της έτσι που να πλαγιοκοπούν το εργατικό κίνημα με αιτήματα που θα αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία του κακού: Τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την κρατική - πολιτική εξουσία που τις κατοχυρώνει.

Καθώς «επιλεκτική» ή σκέτη η χρεοκοπία σημαίνει ήδη για την εργατική οικογένεια μια εξαιρετικά βάρβαρη πραγματικότητα, είναι κρίσιμο τέτοιες ώρες να ξεκαθαρίζονται οι στόχοι και οι συσπειρώσεις.
Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ μόλις προχτές κάλεσαν σε συλλογικές μορφές ανυπακοής, σε οργάνωση του αγώνα για να ματαιωθούν τα νέα χαράτσια. Εκαναν καθαρό πως η ζωή των εργατών δεν θα αφεθεί στην τύχη της.
Ο δρόμος της αντίστασης είναι συγκεκριμένος. Κι έχει απέναντί του το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως κι αν μεταμφιέζεται.