Το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, η πλατεία Συντάγματος και η σύγκρουση με τους μπάτσους.

Αναδημοσίευση από fadomduck2

Μιας και πολλά έχουν ειπωθεί εδώ και μία εβδομάδα, τόσο διαδυκτιακά όσο και σε πρώτο πρόσωπο, για την στάση του ΠΑΜΕ την περασμένη Τετάρτη, και τα περισσότερα, τελικά καταλήγουν στο ποιά είναι η άποψη και η πράξη του ΚΚΕ σχετικά με την σύγκρουση με τους μπάτσους. Το γεγονός πως η Γ.Γ. του Κ.Κ. έκανε πρόσφατα στην ...βουλή μία ,πρωτόγνωρη για κοινοβουλευτικό κόμμα , δήλωση, η οποία χοντρικά λέει πως «κανένα ζόρι δεν τραβάμε να συγκρουστούμε και με την αστυνομία» συμβάλει στην επικαιρότητα της ανάρτησης.

Αρχικά να διευκρινήσουμε πως το ΠΑΜΕ δεν ταυτίζεται σε καμμία των περιπτώσεων με το ΚΚΕ, και το τελευταίο θα άνοιγε σαμπάνιες αν όλος ο κόσμος του ΠΑΜΕ ήταν και φίλα προσκείμενος στο Κόμμα. Μια που όμως και η ραχοκοκκαλιά των πιο αφοσιωμένων και συνεπών αγωνιστών του ΠΑΜΕ είναι μέλη ή φίλοι του Κ.Κ., θα κάνουμε εδώ μία υπέρβαση χάρην ευκολίας και συντομίας της κουβέντας, και θα μιλήσουμε οσάν τελικά να ταυτίζονταν.

Αντι-ΠΑΜΕ αιτίαση πρώτη, και λιγότερο σημαντική:

-Γιατί το ΠΑΜΕ δεν προστάτεψε με τον όγκο του τους συγκεντρωμένους στο σύνταγμα, που τους λυσσάξανε οι ΜΑΤατζήδες στο ξύλο; Δεν είναι υποχρέωση του οργανωμένου κινήματος, να προστατέψει και το «αυθόρμητο»; 

-Απάντηση, όχι δεν είναι, όταν:

• Το «αυθόρμητο» έχει δείξει πως κάθε άλλο παρά τέτοιο, αυθόρμητο δηλαδή, είναι.
• Το «αυθόρμητο» έχει αντιπαρατεθεί πολύ συνειδητά (οποία αντίφαση!), και πέραν του ότι έχει χλευάσει το οργανωμένο, έχει ζητήσει από την αποπομπή μέχρι και την εξαφάνιση του δεύτερου, με δημόσιες αποφάσεις (οι οποίες και δεν έχουν αναιρεθεί μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές)!
• Το οργανωμένο έχει ως πρώτιστο χρέος να προστατέψει τον δικό του κόσμο. Και όχι φυσικά να τον οδηγήσει στο μακελιό, για να προστατέψει (και χωρίς να είναι σίγουρο πως με αυτούς τους όρους, θα είχε καν την δυνατότητα να το κάνει) αυτούς που λίγες ώρες πριν απαιτούσαν από το οργανωμένο κίνημα μέχρι και την ...αυτοδυάλυση του!

Απέναντι σε ποιούς δηλαδή είχε το ΠΑΜΕ μεγαλύτερη υποχρέωση προστασίας; Σε αυτούς που το εμπιστεύτηκαν και επέλεξαν να απεργήσουν μέσα από τις γραμμές του, ή σε αυτούς που προσπάθησαν να το εμπλέξουν σε μία σύγκρουση, σε τόπο και χρόνο, που το ίδιο το ΠΑΜΕ όχι απλά δεν είχε επιλέξει, αλλά τον θεωρούσε ως και τον πλέον ακατάλληλο; 

Τέλος μία μικρή παρατήρηση, άμεσα σχετιζόμενη με τα παραπάνω. Το γεγονός πως ο όγκος των διαδηλωτών του ΠΑΜΕ ήταν της δύο μέρες της απεργίας πολλαπλάσιος των «πλατειακών», και ως εκ τούτου οι δεύτεροι ζητούσαν (και εξακολουθούν να διαμαρτύρονται που δεν τους δόθηκε) κάλυψη από τον όγκο του πρώτου, δεν δείχνει κάτι για το ποιός είναι τελικά ο σεχταριστής και απομονωμένος από τον «λαό»; Κάποιοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν τελείως, ή ο κόσμος που κατεβαίνει οργανωμένα με το ΠΑΜΕ έχει (από ποιον άραγε;) αποταχθεί αυτομάτως από τις τάξεις του «λαού», και δεν λογιάζεται ως τέτοιος; 

Αιτίαση 2^η (3 σε 1 καθώς αλληλοεπικαλύπτονται):

«α)Το ΚΚΕ (και το ΠΑΜΕ) είναι ένα κοινοβουλευτικό «αστικό κόμμα», και για αυτό αποφεύγει να συγκρούεται με την αστυνομία. β) Το Κ.Κ. έχει δηλώσει υποταγή στη αστική νομιμότητα. γ)Κατά συνέπεια υπάρχει διάσταση λόγου και έργων από το Κ.Κ.» Αυτό το επιχείρημα μάλιστα ντύνεται και με ιστορικές αναφορές που μπορεί να φτάσουν μέχρι και ...την συμφωνία του Λιβάνου!

Θα αντισταθώ στον πειρασμό να επεκταθώ περισσότερο από το να επισημάνω την αστειότητα αυτά να λέγονται και από μέλη οργανώσεων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι, ή κατεβαίνουν στις εκλογές για να προσπαθήσουν να μπουν, στο αστικό κοινοβούλιο, και θα πάω λίγο παρακάτω προκειμένου να επισημανθούν κάποιες αλήθειες, στις οποίες σπάνια αναφερόμαστε, καθώς τις βλέπουμε σαν αυτονόητες.

-Αρχικά, ουδέν αναληθέστερο πως το ΠΑΜΕ δεν συγκρούεται δυναμικά με την αστυνομία. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχει συγκρουστεί δεκάδες φορές, στα λιμάνια, στις πύλες των εργοστασίων, σε καταλήψεις υπουργείων, με τους τραμπούκους στην Μανωλάδα και αλλού. Δεκάδες δικαστικές διώξεις εκρεμμούν σε βάρος μελών του ΠΑΜΕ για αυτήν ακριβώς την δράση τους, ενώ αρκετά άλλα έχουν καταλήξει κατά καιρούς στις εντατικές των νοσοκομείων. Τελευταίο σχετικό πρόσφατο περιστατικό, πριν λίγους μήνες στο λιμάνι του Πειραιά. Δηλαδή το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, μόνο διαζύγιο δεν έχουν πάρει, όπως κατηγορούνται, από την επαναστατική βία. Εκείνο λοιπόν, που το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) δεν κάνουν, είναι το να θεωρούν την σύγκρουση με την αστυνομία σε κεντρικό επίπεδο, σαν την κορωνίδα της σύγκρουσης με την αστική τάξη. Μάλιστα γενικότερα μιλώντας, υπάρχει και η τάση, η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής σε επίπεδο κεντρικών απεργιακών ή άλλων συγκεντρώσεων, να αποφεύγεται, στο μέτρο του δυνατού. Γιατί έχουν αυτήν την «αντεπαναστατική» για κάποιους αντίληψη; Θα το δούμε παρακάτω.

Για να ορίσουμε όμως το αν υπάρχει ή όχι διάσταση μεταξύ των λόγων και του έργου του Κ.Κ. πρέπει να κοιτάξουμε πρώτα τι ακριβώς πράγμα είναι αυτό το «Κ.Κ.».

Αρχίζουμε από τα (πολύ) εύκολα. 

Το Κ.Κ.Ε. είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του: Κομμουνιστικό Κόμμα!

Σαν κομμουνιστικό ,και μάλιστα «νέου τύπου», κόμμα λοιπόν, διέπεται από τις αρχές και την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού. Τι διδάσκει όμως ο μαρξισμός στην ανάλυση του για την λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών; Διδάσκει πως όλες οι εκφάνσεις του κοινωνικού βίου χτίζονται πάνω σε μία βάση που έχει να κάνει με το πόσο και το πως κάθε κοινωνία παράγει τα απαραίτητα υλικά αγαθά που της επιτρέπουν να αναπτυχθεί. Για να ανατρέψεις λοιπόν μία κοινωνική δομή, πρέπει να χτυπήσεις την παραγωγική βάση της, και όχι το πολιτικό της επικοδόμημα. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, το κύριο και ουσιαστικό πεδίο της αντιπαράθεσης με την αστική τάξη, δεν βρίσκεται παρά στους χώρους δουλειάς, εκεί που η εκμετάλευση παίρνει σάρκα και όστα, ή στα «κομμουνιστικά» εκεί που παράγεται η υπεραξία. 

Βάση λοιπόν μιας τέτοιας θεώρησης, το ΚΚΕ βλέπει την απεργία σαν την πιο δυναμική και ουσιαστική μορφή ρήξης με το σύστημα, πίσω μόνο από τον ένοπλο αγώνα. Ετσι λοιπόν την σύγκρουση ή όχι με την αστυνομία την επιλέγει ανάλογα με το αν αυτή βοηθάει να πετύχει ή όχι η σημαντικότερη πράξη ρήξης, αυτή της απεργίας. 

Και πότε είναι πετυχημένη μια απεργία;

Αρχικά όταν γίνεται ...απεργία! Οταν δηλαδή οι εργάτες δεν πάνε για δουλειά.

-Υπάρχει άλλο κριτήριο για την επιτυχία μιας απεργίας;

-Υπάρχει. Είναι η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων στα κεντρικά σημεία των πόλεων όπου μια απεργία πραγματοποιείται. Αυτή άλωστε δίνει και το βασικό «πολιτικό», πέρα από το οικονομικό υπόβαθρο μιας εργατικής κινητοποίησης. 

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, το ΠΑΜΕ(και το ΚΚΕ) δεν τραβάνε κανένα απολύτως ζόρι (και το έχουν αποδείξει) να πλακωθούνε και με μπάτσους, και με τραμπούκους και με ότι άλλο νάναι, προκειμένου να περιφρουρηθεί μια απεργία, να νεκρώσει δηλαδή ένας παραγωγικός χώρος και να μην περάσουν απεργοσπάστες μέσα στην δουλειά. Εκεί δηλαδή που η σύγκρουση είναι επιβεβλημένη για την επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης, κανένα ζήτημα για την πραγματοποίηση της (σύγκρουσης) ή μη, δεν μπαίνει. Κανένα φετίχ μη-βίας δηλαδή δεν υπάρχει.

Πάμε τώρα και στο δεύτερο κριτήριο.

-Μπορεί η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής να συμβάλει στην μαζικότητα των απεργιακών ή άλλων συγκεντρώσεων; 

Χωρίς πολλή θεωρία, ας κοιτάξει κάποιος το πόσοι «αγανακτησμένοι» από τους αρχικούς, παρέμειναν στο σύνταγμα μετά το πρώτο μόλις, μπερτάκι από τα ΜΑΤ, και θα πάρει την απάντηση, αρκεί να πιστέψει στα μάτια του.

Η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής λοιπόν σε επίπεδο κεντρικών συγκεντρώσεων, 9 στις 10 περιπτώσεις όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά αποτελεί και εμπόδιο στην μαζικοποίηση, και κατά συνέπεια στην επιτυχία των κινητοποιήσεων. Ετσι λοιπόν εξηξείται με πολύ απλό τρόπο η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην σύγκρουση σε αυτό το επίπεδο, χωρίς καμμία αντίφαση λόγου και έργου, ή θεωρίας και πράξης να υπάρχει.

Φυσικά κάποιος καλόπιστος μπορεί πάντα να ρωτήσει, μα είναι ποτέ δυνατόν να γίνει επανάσταση χωρίς βίαιη σύγκρουση με τις κατασταλτικές δυνάμεις σε κεντρικό επίπεδο; 

Απάντηση: Οχι δεν είναι.

Αλλά πιστεύει κανείς πως δυανύουμε επαναστατική περίοδο, και από αυτό καταλήγει πως το Κ.Κ. είναι πίσω από τις περιστάσεις;

Εκτός φυσικά, εάν κάποιος νομίζει πως το μόνο που εμποδίζει την επανάσταση στην Ελλάδα, είναι πως το ΚΚΕ αρνιέται να την σαλπίσει, και είναι ως εκ τούτου συμβιβασμένο. Θα είχε ενδιαφέρον να τεκμηρίωνε κάποιος μια τέτοια άποψη.

Κατά τα λοιπά: Τις απαντήσεις στις αιτιάσεις περί κοινοβουλευτισμού, αστικής νομιμότητας κλπ, μπορεί κάποιος να τις πάρει εύκολα στο βιβλίο του Λένιν «τι να κάνουμε».

Φυσικά και έχει το δικαίωμα ο καθένας να διαφωνεί με τον Μαρξ και τον Λένιν, όπως και μην θεωρεί τον Μαρξισμό-Λενινισμό επαναστατική θεωρία και πράξη. Εκείνο που βιάζει την κοινή λογική, είναι να κατηγορεί κάποιος για ασυνέπεια τους Μαρξιστές-Λενινιστές, επειδή εφαρμόζουν τις θεωρίες τους στην πράξη!

Υ.Γ.Αν κάποιος διαβάσει το πρόγραμμα του Κ.Κ.Ε. και τον ορισμό των «τρομοκρατικών οργανώσεων» από την Ε.Ε., θα δει πως το μόνο που εμποδίζει το ελληνικό αστικό κράτος να το χαρακτηρίσει σαν τέτοια, είναι η μαζικότητα και η επιρροή του στην ελληνική κοινωνία.