Αποσπάσμα από ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στο 20ο αντιιμπεριαλιστικό διήμερο της ΚΝΕ στη Ρούμελη - Λαμία

Νέοι και νέες

Κινητήρια δύναμη αντεπίθεσης και ανατροπής είναι το εργατικό κίνημα και η συμμαχία του με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στην λαϊκή εξουσία- οικονομία. Για να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα το εργατικό κίνημα πρώτα απ΄όλα και γενικότερα το λαικό κίνημα, απαιτείται ανασύνταξη δυνάμεων, δηλαδή να είναι μαζικό, οργανωμένο, πολιτικοποιημένο, με βάση το σωματείο, τον κλάδο, με παραμερισμό και κοινωνική απομόνωση της εργατικής αριστοκρατίας που να εκφράζεται και με ριζική αλλαγή σε όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, με πρακτική καταδίκη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, με ενδυνάμωση του εργατικού διεθνισμού.

Αυτή η ανασύνταξη προϋποθέτει συνειδητή δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ΚΚΕ ισχυρό σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ως προϋπόθεση για την λαϊκή συμμαχία.

Το ΚΚΕ δεν έπεσε ούτε θα πέσει στην παγίδα του αποπροσανατολισμού, της προβοκάτσιας που μεθοδικά και σχεδιασμένα οργανώνονται από αυτούς που έχουν συμφέρον να συκοφαντήσουν το κίνημα, να το εκφοβίσουν, να διασπάσουν την ταξική ενότητά του, την συμμαχία εργατών, μικρομεσαίων της πόλης και της υπαίθρου, φοιτητών, μαθητών, νεολαίας, που πρέπει και μπορεί να σφυρηλατείται μέσα από τους μαζικούς, δυναμικούς, οργανωμένους, καλά περιφρουρημένους αγώνες. Κάτι που σνομπάρουν, δεν θέλουν να κάνουν άλλες δυνάμεις, συνεπείς όπως πάντα μόνο με τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό τους.


Το ΚΚΕ ούτε μπερδεύει ούτε ποτέ μπέρδεψε την πρωτοπορία με τον αβανγκαρντισμό, την ανυπακοή με τον τυχοδιωκτισμό και την μικροαστική ανυπομονησία. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έβαλαν και βάζουν την σφραγίδα τους με την ξεκάθαρη θέση τους να μην υπάρξει καμιά αναστολή στην λαϊκή κινητοποίηση και δράση, στην οργάνωση και περιφρούρηση των αγώνων, στην ανάπτυξη συνεχώς πιο ανεβασμένων μορφών πάλης, μέσα όμως από συλλογικές διαδικασίες, με συμμετοχή εργατών, άλλων λαϊκών στρωμάτων, νεολαίας, με ανεβασμένο αίσθημα αγωνιστικής επαναστατικής ευθύνης.

Λαικοί αγώνες που δεν θα εξαντλούνται μόνο σε αμυντικά αιτήματα, σε αποσπασματικές προτάσεις και συνθήματα της στιγμής, χωρίς μέλλον και προοπτική, αλλά που θα αγγίζουν όλο το φάσμα της κυρίαρχης πολιτικής, από την έξαρση της κρατικής καταστολής και βίας, μέχρι τα κοινωνικά-οικονομικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των γυναικών, ενάντια στην τεράστια επίθεση που δέχονται δικαιώματά τους, πολύ περισσότερο σήμερα με την οικονομική κρίση.

Το ΚΚΕ δεν έπεσε ούτε θα πέσει ποτέ στην πολιτική παγίδα να δείχνει ως ενόχους μόνον κάποιους υπουργούς και βουλευτές, ή συλλήβδην τους 300 της βουλής, ή μόνο τη «δεξιά», να καλεί σε «δήθεν δημοκρατικό μέτωπο» αντιλαϊκής διαχείρισης των προβλημάτων, με αλλαγή μόνο των ταυτοτήτων των διαχειριστών ίδιων αντιδραστικών πολιτικών.

Το ΚΚΕ αναδεικνύει τις τεράστιες ευθύνες των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που προώθησαν και εφάρμοσαν στην πράξη τους ευρωτρομονόμους, την νομοθεσία για την χρήση όπλων από αστυνομικούς, την διεύρυνση των εξουσιών μυστικών υπηρεσιών, την δημιουργία συστημάτων παρακολούθησης, την σταδιακή εμπλοκή των Ενόπλων δυνάμεων σε ζητήματα εσωτερικής τάξης, τα νομοσχέδια για περιορισμό των διαδηλώσεων, την χρησιμοποίηση χημικών και τόσα άλλα. Είναι αυτά τα κόμματα και η τάξη που υπηρετούν που παίρνουν συνεχώς νέα αντιλαϊκά μέτρα για να ανεβαίνουν τα κέρδη των τραπεζιτών, των εφοπλιστών,των βιομηχάνων, και να γονατίζουν κυριολεκτικά το λαό, τη λαϊκή οικογένεια, το νέο και τη νέα.

Το ΚΚΕ καταγγέλλει όλους τους μηχανισμούς που δρουν κατά τους εργατικού και λαικού κινήματος συνολικά, όποια μάσκα κι αν φορούν, όπως κι αν εμφανίζονται, είτε με την μάσκα του αναρχοαυτόνομου κουκουλοφόρου, είτε του ακροδεξιού εθνικιστή φασίστα μασκοφόρου, είτε με την μορφή των δυνάμεων καταστολής και των μυστικών υπηρεσιών, είτε των χουλιγκάνων κάποιων γηπέδων της Κυριακές που τις καθημερινές έχουν σχέση με το οργανωμένο εγκλημα και τα «μπραβιλίκια».

Ο πυρήνας όλων αυτών διαμορφώνεται στους κόλπους του αστικού κράτους, του κρατικού μηχανισμού, καθοδηγούνται από θύλακες μέσα κι έξω από την Ελλάδα και επι κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επί κυβερνήσεων ΝΔ. Οπωσδήποτε, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποια στιγμή μπορεί και να ξεφύγουν από τον έλεγχο των αρχικών εμπνευστών τους.

Δεν έχουν καμμιά σχέση κάποιες μεμονωμένες αυθόρμητες ενέργειες κάποιων αγανακτισμένων ανθρώπων, νέων, ακόμα και οι πιο προωθημένες, όσων μπορεί να παρασύρονται προσωρινά, δεν έχουν καμιά σχέση αυτές με τον συντονισμένο, οργανωμένο ρόλο των διαφόρων κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων που θυμίζουν σχεδιασμό στρατιωτικού επιτελείου. Ευθύνη επωμίζονται δυνάμεις πολιτικές που χαϊδεύουν αυτιά, που από πολιτικό τυχοδιωκτισμό και καιροσκοπισμό, αφού τον οπορτουνισμό τον έχουν στο αίμα τους, σηκώνουν σκόνη για να κρύψουν ότι όλα αυτά δεν προσφέρουν εναλλακτική λύση στο λαό και τη νεολαία, απλά συντηρούν το ρόλο τους ως δύναμης ανάσχεσης του πραγματικού ριζοσπαστισμού, ρόλο που έχουν αποδεχθεί μέσα στο σύστημα.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες, που δεν είναι καθόλου καινούργιες. Ερχονται και επανέρχονται στο βάθος των δεκαετιών από τότε που μπήκε στο προσκήνιο η εργατική τάξη, που ηγήθηκε πρωτοπόρων επαναστάσεων και άνοιξε το δρόμο όχι μόνο της δικής της χειραφέτησης, αλλά το δρόμο συνολικά της χειραφέτησης όλου του λαού, της νεολαίας, των γυναικών, από τότε που οικοδόμησε το δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στη βάση αυτών των λαθεμένων θεωριών, προβάλουν ως επαναστατικό υποκείμενο το «ξέσπασμα του πλήθους», την «εξέγερση της νεολαίας του άρθρου 16» (αλήθεια πού πήγε αυτή;), «το κίνημα της πλατείας» (ελληνικής, ισπανικής, αιγυπτιακής δεν έχει σημασία, αρκεί πλατεία νάναι)...

Κι όλα αυτά φυσικά παρουσιάζονται σε αντίθεση, σε κόντρα με το κίνημα της εργατικής τάξης, τη λαική συμμαχία, την οργάνωση στα συνδικάτα, την μάχη για την επιτυχία και περιφρούρηση της απεργίας έξω από το εργοστάσιο, την πάλη του Πανεργατικού Μετώπου, του ΠΑΜΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, του ΜΑΣ κλπ.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις του γνωστού αριστεροδέξιου οπορτουνιστικού τόξου, πιο έντονα προβάλουν τις απόψεις αυτές τα τελευταία χρόνια, ενώ και στην πρακτική τους, όλο και περισσότερο στηρίζουν σε βάρος του οργανωμένου κινήματος, μορφές με πιο «άναρχα», δήθεν «ακηδεμόνευτα» χαρακτηριστικά και ακριβώς γιαυτό ανοιχτές και ευάλωτες στην διείσδυση αστικών και άλλων μηχανισμών. Οδηγούν έτσι στο ύπουλο χτύπημα του κινήματος, στον σταδιακό εκφυλισμό του, την αποδιοργάνωση του.

Ο λαός και η νεολαία ας ακούσουν προσεκτικά την προειδοποίηση του ΚΚΕ: Η δήθεν αυθόρμητη- συχνά όμως με ανεπτυγμένες μορφές δράσης- εκτόνωση, σε συνδυασμό με την «αριστερή» κάλυψη και τον καμουφλαρισμένο κρατικό έλεγχο, λειτουργεί ως το πιο σύγχρονο κανάλι εκτροπής της πάλης, από ένα πραγματικό ριζοσπαστικό εργατικό λαικό κίνημα, ως ανάχωμα στο ορμητικό ποτάμι της ταξικής πάλης στις μέρες μας. Μια δράση που οι δυνάμεις που παίρνουν μέρος σε αυτήν, άλλες ανοιχτά άλλες καλυμμένα διακηρύσσουν την εχθρότητά τους στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

Κι όλα αυτά βέβαια, καθόλου τυχαία, συμβαίνουν σε συνθήκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, όπου ουσιαστικά και ριζοσπαστικά αιτήματα του κινήματος αλλά και πιο ανεβασμένες μορφές πάλης έρχονται στο προσκήνιο, που μπορεί να αμφισβητούν σε βάθος την αστική εξουσία, κάτι που φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι η αστική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, αφού γνωρίζει καλλίτερα από τον καθένα ότι το ίδιο έχει φτιάξει τους νεκροθάφτες του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Μαζί με το μαστίγιο πάει και τα καρότο. Εναλλάσσεται με την κρατική βία και καταστολή, την προβοκάτσια και την επίθεση, η επίφαση δημοκρατίας, οι οπερέτες της συναίνεσης, των δήθεν κυβερνήσεων συνεργασίας, των λύσεων οικουμενικής σωτηρίας, των συνεχών προτάσεων για συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η καρικατούρα του ανασχηματισμού υπουργών, και τώρα τελευταία οι «ρηξικέλευθες» προτάσεις Γ.Α. Παπανδρέου για δημοψήφισμα- παρωδία, όπου μέσα σε κανα ερώτημα της προκοπής, ώριμο στην λαική συνείδηση και στο αστικό πολιτικό σύστημα για λύση, θα τίθενται ερωτήματα- παγίδες που θα δένουν χειροπόδαρα το λαό, τα κόμματα, το κίνημα, θα πηγαίνουν πιο αντιδραστικά συνολικά την πολιτική ζωή του τόπου, θα σφάζουν παραπέρα κι άλλα λαϊκά δικαιώματα, βάζοντας συνένοχο το λαό.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή σάλπισε συναγερμό, προειδοποιεί το λαό: Να αντιπαλέψει σθεναρά τα δημοψηφίσματα, η λαική αντίσταση και πάλη να μην επιτρέψει να γίνουν. Να βροντοφωνάξει όχι στον νέο εκβιασμό- βιασμό της λαϊκής θέλησης. Να ακυρώσει μορφές με τις οποίες παίζουν και διάφορες άλλες δυνάμεις, που εκστασιάζονται σαν μικρά παιδιά, μπροστά σε μορφές δήθεν «άμεσης δημοκρατίας της πλατείας», που συνδέουν το δημοψήφισμα του Παπανδρέου με μορφές έκφρασης της λαϊκής θέλησης, δημιουργώντας νέες αυταπάτες, βάζοντας πλάτη σε αυτό που υποτίθεται καταγγέλλουν, δηλαδή την σύγχρονη δικτατορία των μονοπωλίων, που έχει την μορφή του αστικού κοινοβουλίου.

Εάν θέλει η κυβέρνηση να ακούσει την λαϊκή άποψη έστω με την ψήφο του, ας πάει σε εκλογές. Αυτό έχει ζητήσει το ΚΚΕ. Οχι επειδή το ΚΚΕ έχει αυταπάτες για τις εκλογές, για τον σημερινό συσχετισμό δύναμης ή για το τι μπορεί να προκύψει από ένα στήσιμο κάλπης, έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα στο εργατικό, γενικότερα το λαϊκό κίνημα.

Απλά, αντί για την γελοιότητα του σικέ δημοψηφίσματος να αξιοποιήσει η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι επαγγελματίες και έμποροι, οι νέοι και οι νέες, οι γυναίκες αυτής της χώρας, την δυνατότητα των εκλογών, για να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα αντεπίθεσης, να πουν το δικό τους ΟΧΙ στους εμπνευστές του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, στην ΕΕ και το ΔΝΤ, την αστική τάξη της χώρας , τους πολιτικούς υπηρέτες τους που κυβέρνησαν και κυβερνούν ακόμα, στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και στους πρόθυμους συμμάχους τους, στα κάθε είδους αναχώματα και αναχωρητές της ταξικής πάλης.

Να τους καταστήσουν αδύναμους να ψηφίζουν αντιλαικούς νόμους, να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι της αλλαγής στο συσχετισμό δύναμης μέσα στο λαό και τη νεολαία, σε κοινωνικό επίπεδο, με την δύναμη των αγώνων και της ταξικής οργάνωσης, σε κάθε τόπο δουλειάς, μόρφωσης, εκεί που κρίνεται τελικά και η δυναμική των εξελίξεων, για να επιβάλει η ίδια η εργατική τάξη, τα λαικά στρώματα και η νεολαία μέσα εδώ, την εναλλακτική λύση, την διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του λαού, με λαική εξουσία και οικονομία, τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό.



Κνίτες και κνίτισσες

Εργαζόμενοι, φίλοι και φίλες

Ο αιώνας που διανύουμε είναι αιώνας ανασύνταξης και ενδυνάμωσης του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, αιώνας λαικών κινημάτων και εξεγέρσεων. Αιώνας στον οποίο ο σοσιαλισμός- κομμουνισμός είναι η μοναδική ελπίδα, η μοναδική προοπτική που θα εμπνεύσει για την μεγάλη έφοδο ενάντια στον καπιταλισμό, που βρίσκεται στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του.

Το ΚΚΕ, εξοπλισμένο με την μελέτη της τεράστιας πείρας της ιστορίας του, αλλά και της ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, διδαγμένο από την μελέτη της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον προηγούμενο αιώνα, των αιτιών της αντεπανάστασης που οδήγησαν σε ανατροπή την πρώτη μεγάλη -και τις πρώτες δεκαετίες νικηφόρα απόπειρα- για την εδραίωση της νέας κοινωνίας, θα φανεί αντάξιο των παραδόσεων, των προσδοκιών που επενδύει ο ελληνικός λαός, αντάξιο της ιστορικής του αποστολής.

Αντλεί τη δύναμή του ταυτόχρονα από την πίστη στις αρχές του, την κοσμοθεωρία μας, την επαφή του με το λαό, οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά χωμένες μέσα στο σώμα του λαού, είναι ποτισμένες με το αίμα του, με το αίμα χιλιάδων μελών και στελεχών του.

Με το παράδειγμά τους προχωράμε.

Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, έχει εμπιστοσύνη στην νέα γενιά κομμουνιστών και κομουνιστριών, στα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ. Ετσι που να γίνονται πράξη οι στίχοι ετούτοι:

Κάποτε κείνοι κίνησαν

μα σε λίγο άλλοι έγιναν πρώτοι.

Με τη δύναμη και την ορμή των πρώτων

ξεπέρασαν τους πεθαμένους.

Ετσι κατακτήθηκε η κορυφή.