Ποιός είναι τελικά ο εχθρός;

Από το Fadomduck 2

Κανονικά, μετά δύο μέρες γλυκειάς κούρασης και σκληρού αγώνα, θα έπρεπε να κάνω μια εισαγωγή, και αμετροεπώς συγκρίνοντας τα μικρά με τα μεγάλα, να ζητήσω συγνώμη για την δυαδυκτιακή μου απουσία, και να αναφέρω τα λόγια του Λένιν πως «είναι καλύτερο να κάνεις μια επανάσταση, παρά να μιλάς για αυτήν».

Να συνδέσω το κείμενο με την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, λέγοντας πως σταθήκαμε και «πολεμήσαμε καλά», και οι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά μας, να καταργήσουμε τους νόμους τους στην πράξη, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς.

 

Να μιλήσω για τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και την συντροφικότητα που αναπτύχτηκε, με μέχρι πριν τρεις μέρες άγνωστους ανθρώπους, αυτές τις 48 ώρες που βαδίσαμε μαζί, στην απεργία, την περιφρούρηση, την διαδήλωση.

Για το τρυφερό ενδιαφέρον για τον διπλανό, άγνωστο μέχρι χθες, συνάδελφο που έβγαζε τα σωθηκά του από τα χημικά αέρια, και την σκέψη που γύρναγε στην συναδέλφισα με την ελαφρώς φουσκωμένη κοιλίτσα μερικές αλυσίδες πίσω. Για την αποφασιστικότητα να προχωρίσουμε προς το Σύνταγμα που γινόταν «ο κακός χαμός», και ενώ ήδη τα μάτια είχαν θολώσει από τα αέρια, και τα πρόσωπα με τα λαρύγγια καίγανε. Για την απογοήτευση μας που τελικά αυτό δεν έγινε.

Για τους σύντροφους οικοδόμους, που μέσα στην αϋπνία και την ταλαιπωρία τους, στο διάλειμα για κολατσιό, της περιφρούρησης της πρώτης μέρας, είχαν την διάθεση να με ρωτάνε «εμένα που διαβάζω πολύ» την γνώμη μου για την διαφορά μεταξύ υλισμού και εμπειριοκριτικισμού. 

 

Για τους μετανάστες εργάτες που ήταν εκεί, και πολέμησαν μαζί και δίπλα μας, και το ατσάλωμα της απόφασης, να κόψουμε ό,ποιο χέρι τολμήσει να απλωθεί επάνω τους.

Να μιλήσω ανάκατα, για τα μικρά και τα μεγάλα αυτού του υπερσυμπικνωμένου πολιτικά χρόνου, των 48 ωρών, που ξαναβρήκαμε σαν τάξη, ένα κομμάτι της χαμένης περηφάνιας και του αυτοσεβασμού μας, με τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορούσε να γίνει, στους δρόμους του αγώνα, και της μέγιστης πολιτικής πράξης πριν τον ένοπλο αγώνα, που είναι η απεργία.

 

Ομως το βράδυ γύρισα με μία πικρή γεύση στο στόμα, και δυστυχώς αυτό δεν είχε σχέση με τα δακρυγόνα, στα οποία ούτως ή άλλως δεν εκτεθήκαμε και ιδιαίτερα τελικά (και σε σύγκριση με το τι έπαθαν όσοι ήταν στο Σύνταγμα, δεν θα έπρεπε να τα αναφέρω καν). 

Μια πικρή γεύση, αρχικά γιατί την μάχη την έδωσε για μία ακόμη φορά το ΠΑΜΕ μόνο του!  Η ξεφτιλισμένη ΓΣΕΕ δεν έκανε καν την πορεία που είχε προαναγγείλει για  το ...απόγευμα(!) μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, ενώ αυτό που γίνοταν στο Σύνταγμα, πως ήταν απεργιακή συγκέντρωση, δεν το ισχυρίστηκαν καν αυτοί που ήταν εκεί. Για απεργιακή περιφρούρηση και ζύμωση στους χώρους δουλειάς, πριν την απεργία από ο,ποιονδήποτε  άλλον εκτός του ΠΑΜΕ, καλύτερα να μην το κουβεντιάσουμε καθόλου γιατί πονάει. 

 

Και ναί ρε, πονάει και εμάς!  Νομίζει κανείς πως μας αρέσει να το πολεμάμε μόνοι μας, για να πάρουμε μετά πολιτική υπεραξία; Ε, όχι! Χίλιες φορές να απεργήσει και να κατέβει ο άλλος στον δρόμο, με την ΓΣΕΕ, με τα «πρωτοβάθμια», με τους αναρχοσυνδικαλιστές, ακόμα και με τους αρειανούς, παρά να μην το κάνει καθόλου.  Γιατί αν ο άλλος είναι στον δρόμο, σύντομα θα καταλάβει από την ίδια την δική του πείρα, ποιες δυνάμεις είναι οι ταξικά συνεπείς και ποιές όχι. Αν είναι στον καναπέ του, θα παπαγαλίζει τον Μανδραβέλη και τον Πορτοσάλτε. Ακόμη και μικροπολιτικά να το βλέπαμε, κακό μας κάνει αυτό το χάλι. Πολλώ δε μάλλον που όταν κατεβαίνουμε σε μία απεργία, το πρώτιστο για εμάς είναι η συνολική επιτυχία της, ενάντια στην εργοδοσία, την αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. 

 

Από ότι φαίνεται όμως, οι εργαζόμενοι του ΠΑΜΕ μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα. Δεν ξέρω ρε παιδιά αν έχω παραισθήσεις, αλλά εγώ νόμιζα πως την Τρίτη και την Τετάρτη δίναμε (και μιλάω σαν εργάτης, και όχι στενά σαν ΠΑΜίτης) την μεγαλύτερη απεργιακή μάχη των τελευταίων 20 τουλάχιστον χρόνων. Και την δώσαμε με επιτυχία. Όμως,  ω... του θαύματος! Σαν κανείς να μην ήξερε την επόμενη μέρα, πως γινόταν απεργία καν!

 

Οσάν το διακύβευμα να ήταν το ποιος θα κάτσει και πόσο στα παγκάκια και τα πεζοδρόμια της πλατείας συντάγματος, και όχι το αν η απεργιακή κινητοποίηση είχε ή όχι επιτυχία. 

 

Ξαφνικά μάθαμε πως οι συγκεντρώσεις των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων που κινητοποίησε αυτές τις δύο μέρες το ΠΑΜΕ, ήταν ένα αμεληταίο γεγονός σχετιζόμενο με τις 5-6.000 που μαζεύτηκαν το διήμερο στο πολιτικό πάρκο Σερενγκέτι της πλατείας Συντάγματος.

 

Ξαφνικά μάθαμε πως το ΠΑΜΕ που πέτυχε την μεγαλύτερη κινητοποίηση για την επιτυχία της απεργίας ήταν ο χαμένος του διημέρου γιατί «απέτυχε» να μπει στο «άβατο» του συντάγματος.

 

Προβοκάτσια στημένη αριστοτεχνικά. Αυτοί οι ίδιοι που μας ανάγκασαν, αν θέλαμε να μπούμε στο σύνταγμα να περάσουμε από πάνω τους, αυτοί οι ίδοι μας κατηγορούν γιατί τελικά δεν το κάναμε. 

 

-Αν το κάναμε; Το παραμύθι γνωστό: Οι «Κνιτόμπατσοι», οι χαφιέδες, το μακρύ χέρι της αστικής τάξης στο κίνημα, κλπ κλπ.

 

-Δεν το κάναμε; Οι πουλημένοι, οι συμβιβασμένοι, το αστικό κόμμα, κλπ κλπ. Κορώνα κερδίζουν, γράμματα χάνουμε δηλαδή.

 

Και αυτού του είδους η προβοκάτσια δείχνει εύκολα και την πολιτική προέλευση της. Δεν είναι ακροδεξιά όπως άλλες φορές, βρωμάει οπορτουνισμό και ΣΥΡΙΖαίικη πρακτική και ιδεολογία από χιλιόμετρα.

 

Οταν λοιπόν πάνω στην άψη της πιο κρίσιμης (μέχρι την επόμενη) σύγκρουσης της εργατικής με την αστική τάξη, κάποιοι το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι να βλάψουν το οργανωμένο ταξικό κίνημα, και μάλιστα με ο,ποιονδήποτε τρόπο, τα πράγματα είναι σοβαρά. Και για τον οργανωμένο οπορτουνισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και για όσα κομμάτια της «άκρας» (τρομάρα της) αριστεράς που έχουν καταντήσει πολιτική του ουρά. Είχα γράψει σε παλιότερο κείμενο μου, πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς σαν «πολιτικούς αντίπαλους» αλλά με κανέναν τρόπο σαν ταξικούς εχθρούς. Μόλις με ανάγκασαν αυτοί οι ίδιοι να κάνω την αυτοκριτική μου για αυτό. Οταν συμπεριφέρονται σαν ταξικοί εχθροί, πρέπει και να αντιμετωπίζονται σαν τέτοιοι. Και δεν εννοώ μόνο πολιτική πολεμική, αλλά εν ανάγκη και «διοικητικά μέτρα» που έλεγαν και στην NKVD. Κάπου εδώ αρχίζει και κολλάει και ο εν πρώτοις άσχετος τίτλος της σειράς των κειμένων. Και ακόμη δεν έχω πιάσει τα μπάχαλα....