Θεωρητικά η μείωση του ελληνικού χρέους -ακόμη και μέσω της «επιλεκτικής χρεοκοπίας»- φαίνεται ότι βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της EE, στην προσπάθεια να βρεθεί συνολική λύση στη κρίση στην οποία είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα. Ενδεικτικές του κλίματος είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, μετά το Eurogroup της 12/7, ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» δεν θα πρέπει να τρομάζει!!! Τι θα πρέπει να μας τρομάζει από αυτά που έρχονται και δεν τα λένε άραγε;
Από την αρχή της κρίσης υπήρξε μια βαθιά διαφωνία για τον χαρακτήρα της. Η θέση που πιο πολύ λοιδορήθηκε ήταν κατά βάση η θέση του ΚΚΕ και ορισμένων μαρξιστών, ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίου, κρίση του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ, δήθεν δεν καταλάβαινε τα νέα φαινόμενα και προσπαθούσε να τα ερμηνεύσει με ξεπερασμένες μαρξιστικές θεωρίες! Έτσι ανέπτυξαν τη θεωρία των γκόλντεν μπόϊς, των κακών τραπεζιτών, της φούσκας των ακινήτων, του πολύ κράτους και λίγου νεοφιλελευθερισμού, των κακών χειρισμών, των λαθών της ΕΕ… στο τέλος κατέληξαν να μας μιλάνε για κρίση χρέους ως αίτιο της κρίσης και όχι ως ένα από τα αποτελέσματα της κρίσης…
Στο χορό αυτόν βρίσκονται και πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι που νομίζουν ότι η κρίση λύνεται με οικονομικά μέτρα και όχι με πολιτικά. Κάποιοι «αριστεροί» μάλιστα εφευρίσκουν και λύσεις όπως ο Λογιστικός Έλεγχος, τα ευρωομόλογα, η στάση πληρωμών χωρίς πολιτικές ανατροπές, η αναδιάρθρωση, η επαναδιαπραγμάτευση για «κούρεμα» (αναίμακτη καταστροφή κεφαλαίου), η επιστροφή στη δραχμή λες και ο καπιταλισμός θα διορθωθεί με εθνικό νόμισμα και λες και η κρίση είναι εθνική και όχι παγκόσμια του συστήματος, όσο και αν το εθνικό νόμισμα είναι προϋπόθεση άσκησης εθνικής πολιτικής κλπ.
Τώρα ο κ. Βενιζέλος μας πλασάρει σαν λύση την «επιλεκτική χρεοκοπία»! Αύριο ίσως τη γενική χρεοκοπία!
Όλες οι λύσεις εντός του συστήματος σαρώνονται καθημερινά από τη ζωή. Η κρίση βαθαίνει. Η υπερσυσώρευση κάνει πάντα απειλητικά την εμφάνισή της και το κεφάλαιο για να επιβιώσει κόβει τα πάντα από τους λαούς. Όμως όταν η παγκόσμια οικονομία "χρωστάει" σε "χαρτιά" στο παγκόσμιο κεφάλαιο 14 φορές το παγκόσμιο πραγματικό ΑΕΠ(!), ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπληρωθεί. Το ίδιο και το χρέος της Ελλάδας. Ο μόνος δρόμος (χωρίς την ανατροπή του συστήματος) είναι η πτώχευση τεράστιου μέρους του κεφαλαίου, αμέσως μετά τη πτώχευση των λαών. Και επειδή κανένα κεφάλαιο δεν πέφτει αμαχητί, ο πόλεμος καιροφυλακτεί στο βάθος.
Η έκτακτη σύνοδος της ΕΕ που αναγγέλθηκε αιφνίδια, δείχνει πως κάθε μέρα δήθεν λύνουν το πρόβλημα της κρίσης και αυτό κάθε μέρα γιγαντώνεται. Το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν στέκεται στο χρέος της Ελλάδας αλλά στο χρέος όλου του κόσμου. Σαν τον βρικόλακα απαιτεί να πιεί όλο το αίμα των λαών εδώ και τώρα για να ζήσει σήμερα, ακόμη και αν ξέρει ότι αύριο θα πεθάνει χωρίς αιμοδότη. Όταν όμως φτάνει σε αυτό το σημείο γίνεται άκρως επικίνδυνο και αιματηρό.
Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, που ήταν η τελευταία πράξη της κρίσης του ’29, πριν ξεσπάσει, πέρασε από πολλές φάσεις που περνάμε εμείς τώρα. Συμφωνίες, ανατροπές, προγράμματα ελέγχου της κρίσης, κρατικές επιδοτήσεις και κρατικοποίηση του ιδιωτικού χρέους, κάθετη μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών, πείνα, στροφή σε αυταρχισμό και φασισμό, υποδούλωση κρατών για να περάσει προσωρινά η κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι για να αναδιανομή του κόσμου… Όταν εξαντλήθηκαν όλα αυτά ο γενικός πόλεμος έμεινε ως μόνη λύση για να απαξιωθούν μαζικά λαοί και αντίπαλα κεφάλαια και να ξεκινήσει ο καπιταλισμός νέο κύκλο ανόδου, ανάπτυξης και νέων κρίσεων.
Όσο και αν δεν μπορούμε να δούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα, η ιστορία πρέπει πάντα να διαβάζεται ως εργαλείο και όχι ως στείρα γνώση.
Αυτό που βλέπουμε καθαρά είναι ότι σταδιακά ένα - ένα τα εργαλεία αντιμετώπισης της κρίσης αχρηστεύονται και η κρίση επανέρχεται δριμύτερη.
Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα γίνονται τόσο πιο επικίνδυνα όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση. Στο τέλος θα κυριαρχήσει στην ΕΕ και στον πλανήτη το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» και θα αρχίσει ο κανιβαλισμός λαών, κρατών και κεφαλαίων. Για να μη φτάσουμε εκεί, μόνο η διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού υπάρχει ως διέξοδος. Διαφορετικά θα φτάνουμε και θα ξαναφτάνουμε στο ίδιο αδιέξοδο και κάθε φορά πιο κοντά στη καταστροφή.
Μετά την χρεοκοπία των λαών, διάβαζε απαξίωση της εργασίας, επέρχεται ολοένα και δριμύτερα η ανάγκη για απαξίωση μέρους των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Αυτό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα γίνει. Μπορεί όμως αυτό να γίνει μέσω της ελεγχόμενης χρεοκοπίας? Όπως επισημαίνει πολύ σωστά το άρθρο, και όπως σωστά είχε εκτιμήσει το ΚΚΕ εξ αρχής η κρίση βαθαίνει σε ένταση αλλά και σε έκταση. Αστοί οικονομολόγοι και αναλυτές επισημαίνουν συχνά πυκνά τον κίνδυνο η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία να βουτήξει ξανά στην ύφεση, έχοντας διαγράψει σε ορισμένες χώρες μια αναιμική ανάκαμψη (πχ. ΗΠΑ, Γερμανία).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η απάντηση στο ερώτημα που θέτω είναι αρνητική, τότε η απαξίωση του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να γίνει ανεξέλεγκτα. Μια μορφή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, η πιο αδυσώπητη από όλες, είναι ο πόλεμος. Από την δεκαετία του 90 έως τα σήμερα εκτιμώ ότι ζούμε «στιγμές» ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Η κρίση που βιώνουμε δυνητικά μπορεί να επισπεύσει την γενίκευση του. Μπορεί το εργατικό κίνημα να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη στις μέρες μας? Αν η ιστορική αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες δυο φορές δεν τα κατάφερε (1914-1918 / Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939-1945 / Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος), εξίσου αλήθεια είναι πως και τις δυο φορές το εργατικό κίνημα βγήκε ενισχυμένο μέσα από εκατόμβες αίματος και θυσιών που υπέστησαν οι λαοί της πολύπαθης Ηπείρου μας (1917 / Ξέσπασμα Οκτωβριανής Επανάστασης, 1945 / Λαϊκές Δημοκρατίες στην Κ.Α. Ευρώπη, Επανάσταση Κίνας, αντίστοιχα).
Οι Κινέζοι θαρρώ λένε πως «οι λαοί που ξεχνάνε την ιστορία τους την ξαναβρίσκουν μπροστά τους». Σήμερα η άρχουσα τάξη με τα επιτελεία της ξαναγράφει την ιστορία όπως την βολεύει. Πρέπει από προσώπου Γης να εξαφανιστεί κάθε αχτίδα από τους αγώνες των προηγούμενων γενεών. Πρέπει να λοιδορηθεί, να αμαυρωθεί και τελικά να ξεχαστεί η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Για αυτό το σκοπό βετεράνοι αντιστασιακοί φυλακίζονται, φασίστες δοσίλογοι αναβαπτίζονται αγωνιστές της ελευθερίας, ταυτίζεται ο Κομμουνισμός με τον Φασισμό στο όνομα ενός αντιεπιστημονικού ολοκληρωτισμού, Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα απαγορεύονται, η Κομμουνιστική ιδεολογία ποινικοποιείται μέσα στην «δημοκρατικά» ευαίσθητη ΕΕ. Όλα αυτά γιατί οι κρατούντες γνωρίζουν πως η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη δείχνει το δρόμο για την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών του σήμερα (δηλ. των κρατούντων).
Τον εκφασισμό της κοινωνικής ζωής των βιώνουμε καθημερινά με ψευδοδιλλήματα όπως,
1) Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία, φυσικά οι εργαζόμενοι έχουμε ήδη χρεοκοπήσει…
2) Μεσοπρόθεσμο ή τανκς κατά τον μέγα αντικομουνιστή, παρτάκια, μισάνθρωπο Πάγκαλο, άξιος απόγονος του παππού του…
3) Έξω από την ΕΕ δεν υπάρχει προοπτική, ενώ αυτό (βλ. μέλλον) του σύγχρονου σκλάβου που μας προετοιμάσατε είναι ανθηρό…
Εμένα αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ρήση του Έγκελς «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα του σήμερα. Θεωρώ ότι η ανθρωπότητα δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες από εδώ και πέρα. Και εξηγούμε: Ή θα κάνουμε το διαλεκτικό άλμα προς τον Σοσιαλισμό, ή θα κατρακυλήσουμε στην Άβυσσο.
Partizanos