Ανησυχίες και προβληματισμοί...

Ανεξάρτητα από τα κίνητρα που είχε η κατάθεση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και την κατάληξη που είχε η συζήτηση στη Βουλή, η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών έφερε στην επιφάνεια ορισμένες από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του συστήματος, για τις εναλλακτικές που διαθέτει σε ό,τι αφορά την αστική διαχείριση. 

Εγραφε το «Βήμα» στο κύριο άρθρο του πριν από την ψηφοφορία στη Βουλή: «Σκεπτόμενοι με τους κανόνες της απλής λογικής εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβερνήσεως συνεργασίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δε θα ευδοκιμήσει (...) Τα πράγματα είναι προφανώς απλά. Η πρόταση μομφής είναι μάλλον μία άσκηση επί χάρτου. Επαναφέρει την πολυλογία στην πολιτική, χωρίς να αναμένεται ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εκτός εάν η κίνηση του κ. Τσίπρα απαλλάσσει τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ της δοκιμασίας να ακούει την καθημερινή κριτική των (πιο αριστερών!...) συντρόφων του. Ταυτοχρόνως, ο κ. Σαμαράς διασφαλίζει ένα ακόμη εξάμηνο σχετικής πολιτικής ηρεμίας, καθώς δεν επιτρέπεται η υποβολή νέας προτάσεως μομφής για τους προσεχείς έξι μήνες. Δηλαδή "νικητές" και οι δύο!».

Τι λέει η ναυαρχίδα του ΔΟΛ; Οτι η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας και κομματικά του οφέλη, ταυτόχρονα καταφέρνει να συμβάλει στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, διαμορφώνοντας έναν νέου τύπου διπολισμό. Ταυτόχρονα, βεβαίως, ανησυχούν ότι η χρησιμοποίηση μεθόδων του παρελθόντος, τόσο από τον ίδιο, όσο και από τη ΝΔ, μπορεί να υπονομεύσει στο μέλλον την ικανότητά τους να εγκλωβίζουν λαϊκές συνειδήσεις. 


Τα ίδια πάνω - κάτω γράφει και στην άλλη εφημερίδα του Συγκροτήματος, στα ΝΕΑ, ο Γ. Πρετεντέρης: «Το ωραίο αυτό έργο, ονομάστηκε τελικά "ψήφος δυσπιστίας" (...) και μπορώ να πω ότι όσοι οργάνωσαν την παράσταση, έδειξαν τουλάχιστον ότι το ευχαριστήθηκαν (...) ξέχασαν ότι η κοινωνία έχει αποκάμει από τις φτηνιάρικες συγκρούσεις και παρακολουθεί με απέχθεια τα θέατρα σκιών (...) ξέχασαν ότι η υπόθεση μυρίζει ανυπόφορα κομματίλα. Παλαιοκομματική κομματίλα».

Ο ίδιος αρθρογράφος θέτει ένα ακόμα ζήτημα σε σχέση με το δίπολο και την τακτική του κάθε κόμματος που θέλει να συμβάλει στη διαχείριση. Γράφει στο Βήμα: «Με άλλα λόγια, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στη Βουλή κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: προσπαθούν να σπρώξουν τον αντίπαλο έξω από τον μεσαίο χώρο της πολιτικής (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ενσωμάτωσε σχεδόν πλήρως την "Αριστερά της Αριστεράς" (...) Εκτοτε, όμως, δυσκολεύεται αφάνταστα να ανοιχθεί στο χώρο της κεντροαριστεράς. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποκόψει τον Σαμαρά από έναν κεντρώο χώρο που έχει δευτερεύον εκλογικό ενδιαφέρον γι' αυτόν. Την ίδια στιγμή, η συμπολίτευση έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια "κεντροαριστερή υγειονομική ζώνη", που ως τώρα περιορίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γι' αυτό ο «νέος διπολισμός» που προέκυψε από τις εκλογές του 2012 ευνοεί ως τώρα περισσότερο τη ΝΔ και λιγότερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά όσους με πρόσχημα την αντίθεση στην κυβέρνηση, σέρνουν τα πόδια στη συγκρότηση ενός "τρίτου πόλου"». Προβληματίζονται για το ποιες δυνάμεις μπορούν να εκφράσουν το λεγόμενο «μεσαίο χώρο» που κοινωνικά αφορά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, πώς θα υλοποιηθεί μια νέα πολιτική συμμαχιών του κεφαλαίου με αυτά τα στρώματα. Σε αυτήν τη βάση κάνουν υποδείξεις στον ΣΥΡΙΖΑ να δει καλύτερα την υπόθεση της «κεντροαριστεράς», καλύπτοντας το «κενό» που υπάρχει στο αστικό σύστημα από τμήμα στελεχών που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Ετσι, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει και την κρίσιμη πλειοψηφία για να αποτελέσει εναλλακτική λύση στη διακυβέρνηση... 

Γράφει ο Αλ. Παπαχελάς στην Καθημερινή:«Το σημερινό, ενεργό πολιτικό προσωπικό δεν έχει κάτι πολύ καλύτερο ή ικανό να δώσει στον τόπο από τη σημερινή κυβέρνηση. Οσο και να γκρινιάζουμε, όσο και να μας εξοργίζει η φαυλότητα ορισμένων και ο παλαιοκομματισμός κάποιων άλλων, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα μια σημαντική μάζα νέων πολιτικών που θα μπορούσαν να κυβερνήσουν εντελώς διαφορετικά. Αυτό, δυστυχώς, πρακτικά σημαίνει ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προχωρήσει τη χώρα πολύ πιο μπροστά, από πλευράς μεταρρυθμίσεων (...) Γιατί στο δικό μου μυαλό είναι καθαρό πως θα χρειασθεί μια βιολογικά νέα γενιά για να πάει μπροστά η χώρα, οι παλαιότεροι μπορούν να παίξουν μόνο μεταβατικό ή σταθεροποιητικό ρόλο».

Τι τους ανησυχεί; Είναι καθαρό ότι οι κονδυλοφόροι της αστικής τάξης ανησυχούν για τη δυνατότητα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού του αστικού πολιτικού συστήματος, ανανέωση που πρέπει να επιδιωχθεί και βιολογικά. Αναζητούν, λοιπόν, τη νέα γενιά αστών πολιτικών που θα μπορέσουν να συμβάλουν στη συνέχεια του αστικού πολιτικού συστήματος και στη σταθερότητά του.

Π.
Πηγή : Ριζοσπάστης