26 Νοεμβρίου 2013

GAME OF THRONES: ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ

Μια άλλη «ανάγνωση» της γνωστής τηλεοπτικής σειράς

Τηλεοπτική υπερπαραγωγή, αναμφισβήτητα συναρπαστική και ταυτόχρονα «προκλητική», καθώς πρέπει να εξυπηρετηθούν και οι «ανάγκες» του θεάματος, η τηλεοπτική σειρά Game of Thrones (Το Παίγνιο του Στέμματος) αποτελεί ένα παγκόσμιο τηλεοπτικό «γεγονός».

Ως τέτοιο είναι επόμενο να προκαλέσει συζητήσεις, μέγα τμήμα των οποίων, όμως, αρκείται στο να κατατάξει τη σειρά στο «ράφι» των «φανταστικών» ιστοριών.

Το Game of Thrones, ωστόσο, με μια διαφορετική «ανάγνωση» μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων.

Στη σειρά συμπυκνώνεται μια ολόκληρη εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα, οι οποίες με τη σειρά τους επρόκειτο να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη εκείνων των υλικών όρων που θα οδηγούσαν αργότερα στην ανατροπή της φεουδαρχίας και στην αντικατάστασή της από ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, τον καπιταλιστικό.

Η συνισταμένη του Game of Thrones είναι η διαμάχη μεταξύ διαφόρων φεουδαρχικών οίκων, για την κατάληψη του θρόνου του απόλυτου μονάρχη και την καθυπόταξη κάτω από τη δική του λόγχη όλων των υπολοίπων.

Η καθυπόταξη αυτή σήμαινε ταυτόχρονα και την ενοποίηση της «χώρας», άρα και τη συνένωση και τον πολλαπλασιασμό που αυτή συνεπάγεται των μέχρι τότε διάσπαρτων παραγωγικών δυνάμεων με κύρια ανάμεσά τους την ανθρώπινη εργατική δύναμη.

Ταυτόχρονα, όλοι οι φεουδάρχες έχουν οικοδομήσει ένα τεράστιο τείχος στα βόρεια της «χώρας» που χωρίζει τον «πολιτισμένο» κόσμο τους από τους «βάρβαρους» που ζουν βόρεια του τείχους.

Απόκληροι και εγκληματίες, άνθρωποι που δεν μετείχαν στην παραγωγική διαδικασία απάρτιζαν τη Νυχτερινή Φρουρά, όπως ονομαζόταν η φρουρά του τείχους, έτοιμοι να πεθάνουν στο άγριο κρύο προκειμένου να υπερασπιστούν τον πολιτισμό.

Ομως, η φρουρά δεν απαρτιζόταν μόνο από αυτούς. Στη σειρά, ο Τζον Σνόου μπαίνει στη Νυχτερινή Φρουρά, αν και είναι αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά νόθος, πράγμα που σημαίνει πως δεν είχε νόμιμα δικαιώματα στην κληρονομιά του οίκου του φεουδάρχη πατέρα του.

Ο φεουδάρχης που είχε υπό την κατοχή του τις πιο ανεπτυγμένες υλικές προϋποθέσεις, προηγείτο στην «κούρσα» για την απόλυτη μοναρχία, με τρόπαιο τον «Σιδηρούν Θρόνο», ο οποίος έξοχα παρουσιάζεται ως φτιαγμένος από τα σπαθιά των ηττημένων φεουδαρχών από τον πρώτο βασιλιά που κατάφερε να προελάσει στη χώρα, προτού κι αυτός με τη σειρά του δολοφονηθεί από ανταγωνιστές του.
Ο τηλεθεατής μπορεί να διακρίνει αυτήν την ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων σε κάθε οίκο, αν παρατηρήσει πρώτα απ' όλα προσεκτικά τα σφυρηλατημένα όπλα. Η φράση «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι», που επανέρχεται συχνά στη σειρά, είναι σαφής ένδειξη του επιπέδου ανάπτυξης μιας ορισμένης δεξιότητας στην κατεργασία του σιδήρου, που προφανώς δεν περιοριζόταν μόνο στα σπαθιά.

Αλλά δεν είναι μόνο τα όπλα, είναι και τα κτίρια, οι τεχνικές κατασκευές, τα βιβλία και η δυνατότητα των φεουδαρχών να διαβάζουν.

Η σοβαρότερη όμως ένδειξη του βαθμού ανάπτυξης και ωρίμανσης του φεουδαρχικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού - που εγκυμονεί το πέρασμα σε άλλο σχηματισμό - είναι το ολοένα και περισσότερο πύκνωμα των ανταλλαγών με χρήμα.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, σε εκείνους τους αιώνες, οι προϋποθέσεις ήταν από τη μια αύξηση του πληθυσμού και η ολοένα και περισσότερο γειτνίασή του, άρα και η αύξηση των αναγκών που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν με απλή ανταλλαγή προϊόντων που παράγει ο καθένας «μόνος» του και μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του με προϊόντα που παράγει ο «άλλος». Οι ανάγκες αυτές με τη σειρά τους οδήγησαν στην ολόπλευρη ανάπτυξη της παραγωγής και στη δημιουργία αγοράς.

Ολη αυτή η κίνηση αναγκαία οδήγησε στη γέννηση, επέκταση και καθιέρωση των χρηματικών ανταλλαγών, στην καθιέρωση των εμπορευματικών ανταλλαγών.

Το επόμενο ιστορικά αναγκαίο βήμα ήταν η παραγωγή για την αγορά.

Εν προκειμένω, ο άρχοντας που με το χρήμα είχε τη δυνατότητα να αγοράζει αρχικά στρατό, και στο πέρασμα των χρόνων, εργατική δύναμη, προηγείτο στον αγώνα για την απόλυτη εξουσία.

Η «οικονομία», όμως, ήταν μόνο η υλική βάση των μεγάλων αλλαγών που είχαν την αντανάκλασή τους και στις κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός ότι οι Δοθράκι, μια ορδή ιππέων και άγριων πολεμιστών που μιλούσαν μια γλώσσα την οποία καταλάβαιναν μόνον αυτοί και που λόγω μη ανεπτυγμένων υλικών βάσεων οργάνωσής τους είχαν απομονωθεί από τις κοινωνικές σχέσεις με την υπόλοιπη «χώρα», είναι χαρακτηριστικό για τα παραπάνω.

Η θέση της γυναίκας: 
Οι γυναίκες κατέχουν πρωτεύουσα θέση στο Game of Thrones. Από τις πόρνες - το γυναικείο κορμί ως εμπόρευμα - ως τις αρχόντισσες, από τις μικρές κόρες του άρχοντα Νεντ Σταρκ ως την εκθαμβωτική Ντενέρις Ταργκέριεν, κι αυτές με τη σειρά τους - αν δεν μείνει η ματιά στα τηλεοπτικά «κορμιά» και στο «σεξ» - αποτυπώνουν τις μεταβατικές φάσεις του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Στις πιο «παλιές» κοινότητες, από τους «βάρβαρους» βόρεια του τείχους, ως την Ντενέρις Ταργκέριεν, εκπροσωπούν τις γυναίκες της παλιάς κοινωνικής οργάνωσης των «γενών», την οργάνωση της εποχής της μητριαρχίας. Γι' αυτό έχουν γνώμη που την εκφράζουν ακόμη.

Η «βάρβαρη» που ερωτεύθηκε ο Τζον Σνόου, πολεμούσε ισάξια με τους συντρόφους της, της φυλής, η Ντενέρις, όταν αρρώστησε ο τρομερός σύντροφός της Καλ Ντρόγκο δεν θα διστάσει να τον σκοτώσει και να πάρει η ίδια τα ηνία της φυλής των Δοθράκι και να διεκδικήσει το θρόνο.

Στην «πολιτισμένη» χώρα, εκεί όπου με υλική προϋπόθεση το υπερπροϊόν - δηλαδή το προϊόν που είχε παραχθεί πάνω από τις ανάγκες - η κοινωνία είχε περάσει στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με αντανάκλασή της την πατριαρχία, οι γυναίκες έχουν αποσυρθεί από το προσκήνιο.

Η παλιά ισχύς τους, που βασιζόταν όμως σε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης συνολικά της κοινωνίας, πάσχιζε να διατηρηθεί μέσω διαφόρων «γυναικείων τεχνασμάτων» που οι χιλιετίες της αλλοτρίωσης στην ταξική κοινωνία έχουν οδηγήσει στο να θεωρούνται «φυσιολογικές».

Η «δουλειά» τους πλέον, ως αρχόντισσες, είναι να γεννούν γιους για να γίνουν βασιλιάδες, ενώ από την άλλη η «σύνδεση» της κοκκινομάλλας πόρνης του «επαγγέλματός» της με τις μετακινήσεις των στρατών που δημιουργούσαν «αγορά», αποτυπώνει λαμπρά το ρόλο της εμπορευματικής οικονομίας στη θέση της γυναίκας.

Ο ρόλος του μύθου:
 Η σειρά Game of Thrones περιέχει πολλά μυθολογικά στοιχεία, ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στους «βάρβαρους». Η αναφορά τέτοιων στοιχείων μπορεί να δίνει τη μορφή «παραμυθιού», όμως δεν είναι σωστό να παραβλέπει κανείς τη σημασία των μύθων ως πρώτη μορφή κοινωνικής συνείδησης, ως πρώτη μορφή συνολικής «εποπτείας» του κόσμου, η οποία βαθμιαία οδήγησε στη δημιουργία πιο ανεπτυγμένων μορφών κοινωνικής συνείδησης, ως τη γέννηση και ανάπτυξη της Φιλοσοφίας.

Πώς «τελειώνει» το Game of Thrones; 
Αναφέρεται1 πως ο συγγραφέας του έργου, Τζ. Μάρτιν, δεν έχει καταλήξει ακόμα στο πώς τελειώνει το έργο του, τη συγγραφή του οποίου ξεκίνησε το 1996. Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δώσει ο συγγραφέας, η απάντηση έγκειται στο ότι η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας δείχνει το τέλος της σειράς: Ενας συγκεκριμένος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός θα αντικατασταθεί από έναν ανώτερο. Η μόνη δε μέθοδος για να αναγνωστεί αυτή η απάντηση είναι ο ιστορικός υλισμός.
_________________
Παραπομπή
1. Περιοδικό «Κ», τεύχος 541 - «Καθημερινή» / 13 Οκτώβρη 2013 - Game of Thrones: Γιατί αρέσει τόσο;
Ενδεικτική βιβλιογραφία
1. Καρλ Μαρξ: Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας («Σύγχρονη Εποχή»)
2. Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ενγκελς: Η Γερμανική Ιδεολογία - τόμος Α («Gutenberg»)
3. Φρίντριχ Ενγκελς: Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους («Σύγχρονη Εποχή»)
4. Φρίντριχ Ενγκελς: Ο ρόλος της εργασίας στην εξανθρώπιση του πιθήκου/Διαλεκτική της Φύσης («Σύγχρονη Εποχή»).

* Ο Γιώργος Μηλιώνης είναι μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ

44 σχόλια:

  1. Εμένα μου άρεσε πολύ που διάβασα αυτό το άρθρο στο Ριζοσπάστη. Θα ήθελα να δούμε κι άλλα τέτοια. Μπράβο στο Μηλιώνη

    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΣΧΕΤΟ: Η καλισι δεν σκοτωσε τον Ντρογκο. Αρρωστησε και πεθανε απλως. Κανω λαθος;
    Αν το βλεπει κανεις βεβαιως....

    γκοθ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λάθος. Ο Drogo έμεινε φυτό από τα κόλπα της μάγισας, αλλά ήταν ακόμα ζωντανός. Η Daenerys τον σκότωσε τελικά πνίγοντάς τον με ένα μαξιλάρι (αν θυμάμαι καλά). Πολύ καλό άρθρο πάντως. Αμφιβάλλω για το κατά πόσο ο Martin ήθελε να τονίσει την εξέλιξη της φεουδαρχίας σε καπιταλισμό, αλλά όπως κ να 'χει το κοινωνικοπολιτικό background είναι όντως εκεί για όποιον θέλει να το δει.

      Δημήτρης Π.

      Διαγραφή
  3. Ασχετο απαντηση τον σκότωσε όταν αρροστησε γιατι ήταν κάτι σαν φυτο

    αργκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. xmmm του εδωσε τη χαριστικη βολη σα να λεμε? δε το θυμαμαι αυτο, αλλα παλι παει καιρος

      Διαγραφή
  4. Οι μυθοπλασίες πάντα κάπου πατούν, είτε είναι λογοτεχνικά, είτε είναι λογοτεχνικά που έγιναν σενάρια για ταινίες, είτε είναι εξ αρχής σενάρια για ταινίες ή σειρές. Ενδεικτικά:

    - 1984
    - Star Wars (βασικά ή πρώτη τριλογία)
    - Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

    Η προσέγγιση του Μηλιώνη είναι καλή και προσωπικά εξεπλάγην. Μην ξεχνάτε όμως ότι άλλοι στο Game of Thrones ενδεχομένως να "βλέπουν" άλλα. ;-)
    (ενδειικτικά και σόρι για το λινκ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγώ ενθουσιάστηκα με την ανάλυση. Περιμένω με ανυπομονησία την ανάλυση του Lost... Δεν κατάλαβα τίποτα.

    Serial killer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάλιωσε ήδη το αστείο φονέα...ή μήπως είσαι ο Δυνατός;

      Διαγραφή
  6. Και μενα μου άρεσε πολύ το άρθρο.... Επίσης κάτι που το είχα σκεφτεί παλιότερα όταν διάβαζα τα βιβλία...
    Η εποχή του ενός ενομένου φεουδαρχικού βασιλείου ξεκινάει όταν ο Αίγκον Ταργκάρυεν με την κατάκτηση του Westeros καταργεί και την δουλεία η μετάβαση προς τη φεουδαρχία από τη δουλοκτησία ολοκληρώνεται.
    Αυτό το σκεφτόμουν όταν διάβαζα τα βιβλία το άρθρο ήταν πολύ ωραίο και ταυτόχρονα και πιασάρικο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτά είναι τα ωραία. Για να μαντέψουμε λέει το τέλος της σειράς, θα χρειαστούμε ως εργαλείο τον ιστορικό υλισμό.
    Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά εγώ ως κοινός θνητός δεν είχα πιάσει τα υπονοούμενα αυτής της σειράς. Κοίτα ρε τι μαθαίνει κανείς, άμα διαβάζει τους υπεύθυνους του τμήματος πολιτισμού

    Βασίλης Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Βασίλης Δ.:
      Εσύ ούτε να εννοούμενα δεν έπιασες, όχι τα υπονοούμενα...

      Διαγραφή
    2. Πήρε θάρρος κι ο χωριάτης (zoot) και άρχισε να βαράει κι αυτός. Κλασσική περίπτωση παρατρεχάμενου. Δεν παίζω τέτοια παιχνίδια

      Βασίλης Δ.

      Διαγραφή
    3. @zoom horn rollo:
      Ένα σχόλιο σου διαγράφτηκε ως υβριστικό για άλλον σχολιαστή.

      Διαγραφή
  8. Πείτε μου ότι είναι πλάκα...
    Πείτε μου ότι δεν υπάρχει τέτοιο άρθρο....
    Άρθρο που προσπαθεί να αναζητήσει και να επαληθεύσει τον ιστορικό υλισμό μέσα από ένα εμπορικό χαζοσήριαλ αμερικάνικης κοπής που είναι 100% προϊόν φαντασίας του σεναριογράφου με μόνο στόχο το υπερκέρδος της υποκουλτούρας!

    Αν περιέγραφα σε κάποιον φίλο κομμουνιστή πριν 20 χρόνια ότι ο "Ρ" θα καταχωρούσε τέτοιο άρθρο, θα μου απέδιδε αμέσως τη πρόθεση να κάνω αντικομμουνιστική πλακίτσα. Και θα ΄χε και δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Δεν υπάρχει:
      Εσύ κατάλαβες πως προσπαθεί να "παληθεύσει τον ιστορικό υλισμό μέσα από ένα εμπορικό χαζοσήριαλ αμερικάνικης κοπής που είναι 100% προϊόν φαντασίας του σεναριογράφου με μόνο στόχο το υπερκέρδος της υποκουλτούρας".
      Δεν υπάρχεις!

      Διαγραφή
    2. @Δεν υπάρχει
      "Αν περιέγραφα σε κάποιον φίλο κομμουνιστή πριν 20 χρόνια ότι ο "Ρ" θα καταχωρούσε τέτοιο άρθρο, θα μου απέδιδε αμέσως τη πρόθεση να κάνω αντικομμουνιστική πλακίτσα. Και θα ΄χε και δίκιο.":
      Τέτοιο σχόλιο μόνο κάποιος πανίβλακας, αντικομμουνιστής και άσχετος θα μπορούσε να το έχει γράψει. Οι παλιότεροι κομμουνιστές θυμούνται απειρα παρόμοια άρθρα. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος με το άρθρο, ανεξάρτητα από το αν παρακολουθεί τις συγκεκριμένες παραγωγές, η ουσία είναι ότι προσφέρουν την αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση για αυτά που δεν βγαίνουν στον αφρό. Μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν,πλήθος νέων ανθρώπων παρακολουθούν τέτοιες σειρές. Και όχι μόνοαυτό, αλλά δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά σπαταλούν ώρες παίζοντας τα ομότιτλα βιντεοπαιχνίδια. Και μη μου πεί κανείς ότι δεν επιδρούν στη συνείδηση τους, γιατί θα είναι υποκριτής!
      kk-1

      Διαγραφή
  9. Καλή η ανάλυση του Μηλιώνη, αλλά το σήριαλ αναφέρεται σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες.
    Άρα πέρα από ιστορικό ενδιαφέρον για το ιστορικό προτσες, δεν βλέπω πιο μπορεί να είναι το δίδαγμα για τις συνθήκες της ταξικής πάλης σήμερα.

    Προτείνω στον σ. Μηλιώνη να δοκιμάσει να αναλύσει ταξικά το Sex & the city που έχει πολλά να πει και για τη διεφθαρμένο αστική ελίτ και για τη θέση της γυναίκας στην σημερινή ιμπεριαλιστική κοινωνία.

    Vintage

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Vintage:
      Τον πρόλαβαν άλλοι:
      http://anemosantistasis.blogspot.gr/2013/08/sex-and-city.html
      Πολύ μπροστά αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑίοι ρε παιδάκι μου, δεν τους προλαβαίνεις...

      Διαγραφή
    2. Είπαμε δε χρειάζεται να τους απαντάμε όταν γίνονται ρόμπες από μόνοι τους, δε πειράζει βίντατζδενυπαρχεισηριαλκιλερκτλ συνεχίστε, έχει φάπα (ώπα και το γηπεδικό μου!)

      Διαγραφή
  10. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, όχι τι είναι αυτό που συναρπάζει το τηλεοπτικό κοινό (υπάρχουν και πολύ χειρότερα παραδείγματα από τη συγκεκριμένη σειρά που έχουν φανατικούς φίλους), αλλά τι ήταν αυτό που οδήγησε το Μηλιώνη να γράψει ένα τέτοιο άρθρο.
    Από τότε που είδα τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών (περισσότερο με το ζόρι μήπως και μπορέσω να καταλάβω τι είναι αυτό που γοητεύει τους φανατικούς οπαδούς του) τι βλέπω; Κόσμους σκοτεινούς, χωρισμένους σε βασίλεια με καλούς και κακούς βασιλιάδες. Άντε, να υπάρχει και ένας νόθος πρίγκιπας για να εξαντληθεί εκεί η αμφισβήτηση των θεσμών.
    Και ο λαός; Άβουλος, έρμαιο των ορέξεων των κακών δυνάμεων, αλλά και πρόθυμος να πεθάνει για το σοφό και ηρωϊκό βασιλιά του.
    Αν προσθέσεις και το μεταφυσικό, δαιμονικό στοιχείο έχεις το τέλειο μείγμα σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντώνη Φ. ,
      εγώ πάντως δεν τρώω πατσά, ώστε να καταλάβω τι σαγηνεύει τους φανατικούς οπάδούς του ! Ξέρω ότι εμένα δεν μου αρέσει και για αυτό, τον έχω αποκλείσει απο τον διατροφικό μου κατάλογο. Κάπως έτσι είναι και με την τέχνη, ή εν προκειμένω με την λογοτεχνία, καθώς ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών πριν γίνει ταινία, είχε εκδοθεί ως μυθιστόρημα το 1954.

      Η τέχνη δεν χρειάζεται να είναι πάντα στρατευμένη, και βασικά δεν είναι πάντα στρατευμένη, τι να κάνουμε. Ειδικά όταν πρόκειται για μυθιστόρημα φαντασίας το οποίο ξεκίνησε ως παιδικό παραμύθι πριν από τον Β Παγκοσμιο πολεμο. Φυσικά όμως, όλα τα λογοτεχνικά κείμενα, περιέχουν απόψεις και βιώματα του συγγραφέα, αλλά κυρίως περιέχουν υπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις, σε δεδομένο τόπο και χρόνο.

      Κάθε έργο λοιπόν, μπορεί να αναλυθεί κοινωνικά ή πολιτικά, αλλά λαμβάνοντας πάντα υποψιν, τους παράγοντες που επηρρέασαν τον καλλιτέχνη του. Το τι όμως αρέσει ή δεν αρέσει στο πεδίο της τέχνης, είναι εντελώς διαφορετική ιστορία. Και εγώ προσωπικά, γουστάρω "Αρχοντα των δαχτυλιδιών" με τα χίλια.

      Διότι πέρα απο τους θεσμούς ή τις κοινωνικές δομές του έργου, τα οποία ξεκάθαρα αντλούνται από την μεσαιωνική ιστορία της ανθρωπότητας (Άγγλος ήταν ο Τόλκιν, τι περίμενες δηλαδή ?), ο συγγραφέας προβάλλει μέσα απο το έργο του διάφορες αρχές και αρετές, όπως την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την παλλαική αντίσταση απέναντι στο λουμπεναριό της Μόρντορ, κα. Εξάλλου παρουσιάζει και μέρη όπου δεν υπάρχουν βασιλιάδες, όπως είναι για παράδειγμα το Σάιρ και τα χειραφετημένα κομμουνιστο-Χόμπιτ, τα οποία μάλιστα είναι αυτά που τελειώνουν τον πόλεμο καρφώνοντας (ή μάλλον ρίχνοντας) στην καρδιά του κτήνους, το δαχτυλίδι.

      Τελοσπαντων, θα μπορούσα να κάνω ολόκληρη ανάλυση για το θέμα, αλλά δεν είναι του παρόντος.

      Διαγραφή
    2. Redfly τωρα σε παω πιο πολυ απο πριν, εχω δει τον "Αρχοντα" 3 φορες και θα τον δω αλλες δεκα αν τυχει, κατα τα αλλα συμφωννω απολυτα μαζι σου.


      Ταξικος

      Διαγραφή
  11. @RED

    Μη ξεχνάς ότι ο Αρχοντας των Δακτυλιδιών έχει και άλλη ανάγνωση. Πολλοί κατηγόρησαν τον Τόλκιν ότι στη θέση της Μόρτντορ έβλεπε την ΕΣΣΔ του Στάλιν, κάτι που αν και το είχε αρνηθεί ο ίδιος, μάλλον δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα από τη στιγμή που ο Τόλκιν ήταν μεγαλοαστικής καταγωγής και είχε πάρει θέση υπέρ του Φράνκο στην Ισπανία.

    Το θέμα είναι ότι πρόκειται για υπερεκτιμημένο, "μοδάτο" συγγραφέα που είναι καλός για βίπερ στην παραλία, αλλά μέχρι εκεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά "Χολυγουντ" και καπιταλιστικές εταιρείες παραγωγής θεάματος.

    Μεγάλος λογοτέχνης δεν είναι σε καμία περίπτωση και καλό θα είναι οι σύντροφοι να μελετούν καλά και δύσκολη λογοτεχνία και όχι ιστορίες με ξωτικά, δράκους και νεράιδες.

    Μάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσεις που αποφασιζετε ετσι απλα για το ποιος ειναι μεγαλος συγγραφεας και ποιος οχι θα ηθελα να ξερα με τι κριτηρια το κανετε και απο ποια θεση μιλατε.

      Οσο για το αν οι συντροφοι πρεπει να παψουν να μελετουν ιστοριες με δρακους κ νεραιδες, εγω θα ελεγα να πεταξουμε στα σκουπιδια και την ελληνικη μυθολογια και την σκανδιναβική και όλες. Τι εχουν να προσφερουν αλλωστε? Να πεταξουμε και ολα τα παραμυθια και τις λαικες παραδοσεις. Α και γιατι οχι και την Οδυσσεια και την Ιλιαδα και τους μυθους του Αισωπου. Και αυτα παραμυθια ειναι.

      Επισης το τι ειναι δυσκολη λογοτεχνια ειναι αρκετα σχετικο. Το τι αναγκες καλυπτει το καθε ειδος επισης.

      Ας πεταξουμε κ τα εργα του Ουγκο και του Ντικενς στα σκουπιδια μιας και ειναι ευκολη λογοτεχνια . Να κρατησουμε μονο τον Προυστ και τον Τζους (που θα συμφωνησουμε ολοι οτι ειναι δυσκολοι).

      Μακαρι να ξερατε για ποιο πραγμα μιλατε ορισμενοι

      Διαγραφή
    2. Ούτε ο Ουγκώ, ούτε ο Ντίκενς, ούτε ο Ζολά, ούτε ο Ντοστογιέφσκυ είναι "εύκολη" λογοτεχνία.
      Είναι κλασσική λογοτεχνία (και δύσκολη συνάμα).
      Και είναι "κλασσική" γιατί έχει αναγνωρισμένη αξία.

      Εύκολη λογοτεχνία είναι ο Τόλκιν και τα παραμύθια με δράκους χωρίς ουσία σαν τα βιβλία του

      Μάκης

      Διαγραφή
    3. Αγαπητε επιμενω οτι δεν ξερετε για ποιο πραγμα μιλατε. Στην κλασσικη λογοτεχνια συμπεριλαμβανονται ενα σωρο παραμυθια απο αυτα τα χωρις ουσια. Σας ανεφερα καποια παραπανω, τα αγνοησατε. Δεν πειραζει. Τα επομενα σχολια σας απλα θα αγνοηθουν.

      Διαγραφή
    4. Αγαπητέ μου δεν θα σας αποδώσω χαρακτηρισμό περί του αν γνωρίζετε για τι πράγμα μιλάτε.

      Μιλώ με επιχειρήματα και μόνο.
      Η κλασσική λογοτεχνία ακόμα και αν περιλαμβάνει παραμυθάκια (σπάνιο), ακόμα και αν περιλαμβάνει παραμυθάκια άνευ ουσίας (ακόμα πιο σπάνιο) πάντα έχει απίστευτη ποιότητα γραφής, διότι μη λησμονείτε ότι η καλή λογοτεχνία σημαίνει υψηλή ποιότητα γραφής μαζί με το υψηλό νόημα.

      Οι καλοί που πολεμάνε τους κακούς, η Μόρντορ και τα ξωτικά διαθέτουν μόνο απλοϊκά νοήματα για παιδιά και ποιότητα Λόγου μετριότατη.

      Αν όμως κάποιος το μόνο που έχει διαβάσει στη ζωή του είναι τα Χόμπιτ και ο Σμίγκολ, ο Μπλέηκ και ο Σπάιντερμαν τότε είναι απολύτως λογικό ότι δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά Ποιότητας και pulp fiction.

      Αν δεν αντέχετε το διάλογο, μπορείτε να λογοκρίνετε το μήνυμα μου.
      Αν τον αντέχετε, τότε μην "απειλείτε" με λογοκρισία, αγαπητέ μου, διότι δεν παρέβην κανέναν κανόνα του μπλογκ.

      Μάκης

      Διαγραφή
    5. Και επειδή ίσως έχετε μπερδευτεί, οι Σκανδιναυικοί μύθοι, η Ελληνική μυθολογία δεν είναι Λογοτεχνία. Είναι λαική προφορική παράδοση.

      Ο Όμηρος είναι λογοτεχνία και μάλιστα υψηλή. Μιλάει για ανθρώπινα πάθη σε υψηλότατο βαθμό με μοναδική γραφή αξεπέραστη στους αιώνες

      Καμία σχέση με Τολκινικές μπουρδολογίες.

      Μάκης

      Διαγραφή
    6. Γιατί τέτοια "κάψα" με το άρθρο Μηλιώνη; Πολλά νευράκια κι ας τα κρύβετε επιμελώς μερικοί.

      Διαγραφή
  12. Μιας και πιάσαμε τα του θεάματος να σχολιάσω την ταινία Elysium (2013) που μου φάνηκε ιδιαίτερα προοδευτική για χολυγουντιανή παραγωγή.
    Βρισκόμαστε κάπου στο 2150μχ με τον καπιταλισμό να "ζει και να βασιλεύει" και τον πλανήτη να έχει μολυνθεί από άκρο σε άκρο με τους άνθρωπους να ζουν σε φαβέλες ρημαγμένων πόλεων πάμφτωχοι και πεθαίνοντας από αρρώστιες που αντιμετωπίζονται από την τεχνολογία της ιατρικής της εποχής αλλά φυσικά να μην έχουν πρόσβαση σε αυτήν.
    Η ελίτ έχει μετακομίσει σε έναν τεράστιο δορυφόρο (Elysium) και ελέγχει τα μέσα παραγωγής (με εργάτες - δούλους) με μπάτσους-ρομπότ και χαφιέδες.
    Ο πρωταγωνιστής (Ματ Ντέιμον) είναι ένας λούμπεν προλετάριος που εξαιτίας του εργασιακού καθεστώτος παθαίνει σοβαρότατο εργατικό ατύχημα και ο μόνος τρόπος να θεραπευτεί είναι να αποκτήσει πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας της ελίτ.
    Ο λούμπεν ήρωας θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον "Τσε" της εποχής παρότι ο ένας θέλει τα προνόμια της ελίτ για όλους ενώ ο πρωταγωνιστής μας για τον εαυτό του.
    Στον δορυφόρο-πολιτεία της ελίτ την κυβέρνηση έχει η ακροδεξιά (κάτι σαν ΝΔ-Χ.Α. σε μία συσκευασία) ενώ στην αντιπολίτευση βρίσκεται η ...Αριστερά (φτυστοί οι ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ...) που είναι πιεστική και επικριτική προς την κυβέρνηση για την απανθρωπιά της. Η "κόντρα" τους μάλιστα είναι τόσο μεγάλη που η ακροδεξιά σε συνεργασία με το μεγαλύτερο μονοπώλιο σχεδιάζει στρατιωτικό προξικόπημα στο Elysium για να περιορίσει την αντιπολίτευση που είναι "φιλομεταναστευτική" (η "λαθρομετανάστευση" είναι πρόβλημα για το Elysium).
    Η οργάνωση του "Τσε" με τον πρωταγωνιστή της ταινίας θα αξιοποιήσουν το ρήγμα της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση του Elysium και θα φτάσουν στο σημείο να απειλήσουν την ύπαρξη του και τότε θα συμβεί το - για μένα - κορυφαίο της ταινίας που είναι η στάση της Αριστεράς απέναντι στους άθλιους που "έκαναν ντου".
    Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο ένας απολίτικος θεατής καταλαβαίνει τι γίνεται αφού το εργάκι έχει περιτύλιγμα περιπέτειας "τύπου σβαρτζενέγκερ", αλλά σίγουρα για χολυγουντιανό το βρήκα πολύ "προχώ".
    JLorX99

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδα την ταινία, δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε ,καλή σε γενικές γραμμές, αλλά ιδίως αυτό με τους μετανάστες από τη γη , μου θύμισε τις θέσεις Χ.Α. ή λοιπών αστικών κομμάτων.(Η Υπουργός άμυνας ήθελε να "βυθίσουν" τα σκάφη , ο πρωθυπουργός απλά να τους συλλαμβάνουν όταν καταφτάνουν).Επίσης έθιξε το θέμα της υγείας, της εγκληματικότητας κλπ πάντα βέβαια με τον άγαρμπο τρόπο του Χόλλυγουντ, αλλά από την άλλη άκουσα αρνητικές κριτικές από παρέα (Χρυασαυγιτών μάλλον) που μιλούσαν για προπαγάνδα υπέρ των μεταναστών !

      Για όσους ενδιαφέρονται για σειρές με κάποιο πολιτικό περιεχόμενο,υπάρχει και μια Καναδικής παραγωγής σειρά επιστημονικής φαντασίας το " Continuum", που αναφέρεται στο 2077 και παρουσιάζει μεταξύ άλλων μια "επαναστατική -τρομοκρατική" οργάνωση του μέλλοντος με διάφορες φράξιες, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει έναν κόσμο που τον κυβερνούν ουσιαστικά τεράστιες επιχειρήσεις που έχουν συγκεντρώσει τεχνολογία και πλούτο.Με κάποιο τρόπο μέλη της οργάνωσης αυτής επιστρέφουν στο δικό μας παρόν μαζί με "δυνάμεις καταστολής" από το μέλλον προσπαθώντας να αλλάξουν την ροή της ιστορίας.

      Διαγραφή
  13. Η αναλυση ειναι ενδιαφερουσα και προς συζητηση. Αν διαφωνει κανεις ή συμφωνει ειναι αλλου παπα ευαγγελιο.
    Παντως απο τα σχολια δυο πραγματα προκυπτουν: 1) Την αδυναμια να του κοσμου να διαβασει πισω απο τις γραμμες και ταυτοχρονα να συνειδητοποιησει οτι η τεχνη (ειτε αντιδραστικη ειτε οχι) πηγαζει μεσα απο την ζωη. Αυτη μπορει να εκφραζεται αναλογα τον καλλιτεχνη με την φορμα που επιλεγει. Στην προκειμενη με στοιχεια φαντασιας. Ανεξαρτητα αν μας βρισκουν συμφωνους ή οχι. Και "ο αρχοντας των δαχτυλιδιων" για παραδειγμα οσο και αν κατατασσεται στην απολυτη φαντασια ποιος μπορει να αρνηθει οτι εχει απολυτη πηγη εμπνευσης τον β' παγκοσμιο πολεμο; Το λεει και ο ιδιος ο Τολκιν αλλωστε.
    και 2) Οι μαρξιστες χρησιμοποιουν ενα εργαλειο. Τον μαρξισμο aka διαλεκτικο υλισμο. Και με αυτο αναλυουν. Οι κακεντρεχεις που δεν συμφωνουν, δεν ανεχονται να διαδοθει ο μαρξισμος κατω απο οποιεσδηποτε συνθηκες. Ο Μηλιωνης αυτο κανει και καλα κανει. Ειναι ενας εξυπνος τροπος να διαδωθει αυτο το εργαλειο.
    Ευγε για την προσπαθεια!
    Θελουμε κι αλλα, ο ριζοσπαστης μπορει να παει και προς αυτην την κατευθυνση...
    kagemusha

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χολυβουντ ξεχολυβουντ εμένα μου αρέσει. Εξάλλου μέσα στις πολλές βλακείες έχει και καλές παραγωγές.
    Οτι και να πει κάποιος η σειρά είναι καλοφτιαγμένη και σε "πιάνει"απο το πρώτο επεισόδιο. Έχει νάνο, έχει δράκους, έχει "ζομπι" δηλαδή απ'ολα για να "ζήσεις" (βάζω εισαγογικά στο ζήσεις! μην ορμήξει κανείς) την περιπέτεια.
    Βλέπω και τους Walking Dead, αν θέλει κανείς ας κάνει την ανάλυση..όχι την δική μου...της σειράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Μηλιώνης πιάνει πολύ ωραία το θέμα. Αυ΄τό στο οποίο στέκεται είναι οι συνθήκες ζωής και ο ανταγωνισμός για την εξουσία και κατά πόσο αυτό αντιστοιχεί στην πραγματικότητα εκείνης της περιόδου. Σε αυτό το πράγμα το συγκεκριμένο σήριαλ τα καταφέρνει πολύ καλά. Με αυτό σαν βάση ο Μηλιώνης το προχωρά και ζητά να το δούμε από την πλευρά του ιστορικού υλισμού. Πολύ έξυπνο και πραγματικά θέλω να υπάρχει συνέχεια.
      Είχα στείλει ένα σχόλιο για το Boardwalk Empire, αλλά μάλλον χάθηκε. Το αναφέρω γιατί περιγράφει πολύ καλά τις σχέσεις μεταξύ καπιταλιστών και οργανωμένου εγκλήματος. Για μένα πολύ καλή στιγμή της σειράς ήταν όταν ο Καπόνε σε συνεργασία με τους ρεπουμπλικάνους, χτυπάει εργάτες την ώρα που σχολάγαν από το εργοστάσιο, και θα πήγαιναν να ψηφίσουν. Μήπως σας φέρνει στον νου την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη?

      Διαγραφή
  15. Με αφορμή την κουβέντα που γίνεται, μπαίνουν δειλά δειλά και τα ζητήματα της στρατευμένης τέχνης και ποια θέση παίρνουμε εμείς απέναντί της, όταν αυτή δεν ταυτίζεται ολοκληρωτικά με τις θέσεις μας. Για να γίνω πιο κατανοητός, αναφέρω την εμπειρία όταν παρακολούθησα – το 1996 - στους κινηματογράφους το "Γη και Ελευθερία" του Κεν Λόουτς. Από τη μία μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης και από την άλλη με έκανε να δαγκώνω τα χείλη μου. Οταν δε τελείωσε η προβολή της ταινίας, ένιωσα το σπάνιο γεγονός να χειροκροτούν όλοι οι θεατές όρθιοι. Εμείς, λοιπόν, αυτή την ταινία πώς την αντιμετωπίζουμε; Για να είμαι πιο σαφής, πώς πρέπει να την αντιμετωπίζουμε; Την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας δηλώνοντας ότι πρόκειται περί αντιδραστικής προπαγάνδας ή κρατάμε από αυτήν τα καλά (όπως είναι η μάχη ενάντια στο φασισμό για το χτίσιμο μιας δίκαιης κοινωνίας) και παραθέτουμε δίπλα και την κριτική μας; Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα, στο οποίο χωλαίνουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλή παρατήρηση απο τον Αντώνη Φ. Το ίδιο ένιωσα με την ταινία enemy at the gates που είναι εξαιρετική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ με το enemy at the gates ίσα που κρατήθηκα να μην σπάσω το σινεμά (μιλάμε για χυδαία χοντροκομμένη αντισοβιετική προπαγάνδα), ενώ με το "Γη και ελευθερία" δεν κρατήθηκα και έβρισα στο τέλος της ταινίας.
      Η κριτική σε ταινίες-σειρές που διαδραματίζονται σε προκαπιταλιστική εποχή πάλι, είναι σχετικά ευκολότερη, μια και αρκεί μια στοιχειώδης εντιμότητα και σεβασμός στην ιστορία από τους δημιουργούς της για να να μην μετατραπούν σε καπιταλιστική προπαγάνδα.
      Την πάλη εργατικής τάξης-κεφάλαιου, μπορούν απλώς να την προσπεράσουν αφού δεν ήταν η κύρια αντίθεση σε τέτοιες κοινωνίες.
      Η σειρά πάντως είναι της ΗΒΟ που έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με την σειρά ROME που καταδεικνύει ξεκάθαρα τις ταξικές συγκρούσεις της ρωμαϊκής κοινωνίας στο τελευταίο στάδιο της "δημοκρατίας". Μάλιστα παρουσιάζει πολύ σωστά την ρωμαϊκή "δημοκρατία" ως τυραννία των πλουσίων, και τον Καίσαρα ως πληβιακό ηγέτη, ακριβώς όπως και η μαρξιστική ιστοριογραφία.

      Διαγραφή
    2. στο γη και ελευθερια εχει κατι ωραια σκηνικα!!!!!!

      Διαγραφή
    3. Την σειρά Rome που αναφέρεις την ανακάλυψα πρίν λίγους μήνες και είδα και τα 22 επεισόδια σχεδόν μέσα σε μια βδομάδα. Προγενέστερη του Spartacus και αυτή αναφέρετε στον ρόλο (κυριολεκτικα) της γυναίκας "αριστοκράτισας", στην γυναίκα του μονομάχου που είναι ίση μαζί του και στην αφανή γυναίκα του στρατιώτη της λεγεώνας. Πολύ καλή και αυτή.

      Διαγραφή
    4. Για το enemy at the gates συμφωνώ και εγώ. Αντισοβιετική - αντικομμουνιστική προπαγάνδα όσο δεν παίρνει. Ο Σταλιν παρουσιάζεται σαν μια καρικατούρα που δεν διστάζει να διατάξει άοπλους να επιτεθούν χωρίς να νοιάζεται αν θα γίνουν κιμάς. Εγω θέλω να αναφερθώ και σε δύο ακόμα περιπτώσεις. Η μία είναι το Breaking Bad που για μένα είναι μια ακτινογραφία του μικροαστού σήμερα και πως φτάνει στην απόλυτη αποκτήνωση. Και το άλλο είναι ένα σήριαλ που δεν νομίζω να έχει παιχτεί ακόμα στην ελλάδα. Είναι το Shameless και εγώ έχω δει την αμερικάνικη έκδοση. Λένε ότι η εγγλέζικη που είναι και προγενέστερη είναι ακόμα πιο μαυρη. Δείτε το όπου το βρείτε και μετά διαβάστε και την είδηση αυτή:
      http://www.902.gr/eidisi/diethni/32091/apisteyti-ftoheia-sti-mitropoli-toy-kapitalismoy
      Και μετά να μιλήσουμε για "αμερικάνικο - καπιταλιστικό" όνειρο.

      Διαγραφή
  17. http://www.youtube.com/watch?v=Bby7tRpT210

    Η μικροαστική "κριτική" στο άρθρο του Ρίζου (ξεκινάει στο 4:30). Για γέλια και για κλάματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Dreaming Neon Red:
      Δεν μοιάζει να κατάλαβαν τίποτε από ότι έγραψε ο "Ρ".
      Αλλά εδώ δεν κατάλαβαν κάποιοι από τους δικούς μας σχολιαστές...

      Διαγραφή
  18. και τον Καίσαρα ως πληβιακό ηγέτη, ακριβώς όπως και η μαρξιστική ιστοριογραφία. Προτασεις για διαβασμα σχετικες??? Α.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.