Redfly Planet: the new era

Έχετε ακούσει το ξύλινο κλισέ που λέμε ημείς οι κομμουνισταί “επαναστατική αισιοδοξία”; Πιστέψτε το, το λοιπόν, οι κομμουνισταί είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι στον κόσμο (καλά, όχι όλοι, ντάξ').
Γιατί μέσα στην κρίση, τα μεσοπρόθεσμα, τους εφαρμοστικούς, τις τρόικες, τα χαράτσια, τις επιχειρησιακές συμβάσεις, την κανονικότατη “εκκαθάριση” που κάνει το αστικό κράτος κι ο γέρικος, ξεμωραμένος και μυξιάρης καπιταλισμός για να σωθεί, μέσα στην απογοήτευση και το ψυχολογικό πατατράκ που έχει πάθει ο πάσα εις και δεν ξέρει που παν τα τέσσερα, μέσα στην εκρηκτική ατμόσφαιρα που λες “τώρα θα ξεσπάσει, ύστερα θα ξεσπάσει”, μέσα στη σύγχιση, στην έλλειψη προοπτικής, την αιώνια αντιμετώπιση του ερωτήματος “τι να κάνουμε;” (βρε αδερφέ, μήπως ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω;) ημείς οι κομμουνισταί, που ξέρουμε γιατί γίνοντ' όλ' αυτά (ξέρουμε τις αιτίες της κρίσης του καπιταλισμού), ξέρουμε ποια κατάληξη μπορεί να'χει (αναιμική ανάκαμψη και ξαναμανά-κρίση), ξέρουμε ποιους δυο δρόμους έχει να διαλέξει ο λαός (ή ρήξη, σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή υποταγή, ενσωμάτωση, σκύψιμο το κεφάλι και ξαναμανά-χαμένη αξιοπρέπεια) εμείς πεισμώνουμε, σαν τα γαϊδούρια ακόμα περισσότερο.
Είμαστε ήρεμοι. Όχι απαθείς, κάθε άλλο, τρέχουμε σαν τους παλαβούς όταν κλείνει το pc κι αφήνουμε στη μπάντα το πληχτρολόγιο. Είμαστε ήρεμοι με τη συνείδησή μας γιατί έχουμε την απόλυτη πεποίθηση ότι κάνουμε το σωστό. Μπορεί να κάνουμε και κάτι στραβό, λάθος, να αδικήσουμε, να ξεφτιλιστούμε, αλλά εμείς τουλάχιστον δοκιμαζόμαστε, δεν κάνουμε μόνο σκέδια επι χάρτου.
Κλείνουμε τον υπολογιστή και χωνόμαστε με τα μούτρα στη μάχη, ανακατευόμαστε με τον κόσμο, άσχετα αν μερικές φορές ντρεπόμαστε να μιλήσουμε, ή μας παραπαίρνει ο ενθουσιασμός και τρώμε τα μούτρα μας.
Είμαστε ήρεμοι γιατί “έχουμε αγνάντιο” που έλεγε κι ο Χαρίλαος την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Δεν μασάμε στα δύσκολα. Ξέρουμε τι μας περιμένει, όχι μόνο εμάς, όλους που είναι παιδιά “της τάξης μας”.
Είμαστε ήρεμοι, γαλήνιοι μπροστά στα τεράστια επιτεύγματα που θενά' χει η ανθρωπότης (να σουνα -ανύπαρκτε- θε μου πότης) σ' αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που' ρχεται κι έλαχε να το βαφτίσουν κοινωνισμό, κοινοχτημοσύνη στα πρώτα χρόνια, σοσιαλισμό, κομμουνισμό μετά. Σ' αυτή την προσγειωμένη, κομμένη και ραμμένη στο μπόι του ανθρώπου, που έλεγε κι ο Καζαντζάκης ιδεολογία, που το' φερε έτσι η ιστορία και βάφτηκε με το κόκκινο χρώμα της κομμούνας στα Παρίσια, που το' φερε έτσι ο χρόνος και πήρε για σύμβολό του διασταυρωμένα δυο εργαλεία που κρατήσαν οι παπούδες και γιαγιάδες μας, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι κι έγινε ένα αψηλό, αφηρημένο κόνισμα. Άλλοι το λάτρεψαν σα το χριστιανικό σταυρό, άλλοι το μαγάρισαν με την καπιταλιστική βρωμιά, άλλοι το πέταξαν μακρυά σιχτιρίζοντάς το και φτύνοντάς το.
Εμείς το κρατάμε γιατί ξέρουμε τις πραγματικές του διαστάσεις. Είναι αυτό που συμβολίζει τους αγώνες μας αλλά και τη θαυμάσια, μοναδική στην ψυχρή ειλικρίνειά της, κοσμοθεωρία, που άλλοι την καταλαβαίνουν έτσι, άλλοι αλλιώς, άλλοι τη διαβάζουν σαν την αγία γραφή, άλλη νομίζουν πιάσαν τον Μάρξ απ' τα στασίδια και θέλησαν να γίνουν οι πάνσοφοι συνεχιστές του.
Είμαστε ήρεμοι γιατί ξέρουμε ότι ο κομμουνισμός είναι ανθρωπισμός που έλεγε κι ο Ραφαηλίδης. Και ξέρουμε ότι μπορεί να μη προλάβουμε να ζήσουμε σ' αυτήν την κοινωνία που, κάποιοι απο μας είν' η αλήθεια την είδαμε και σαν επίγειο παράδεισο λιγάκι. Είμαστε ήρεμοι γιατί ό,τι κάνουμε, μια κουβέντα που θα πούμε, ένα ρίζο που θα δώσουμε, μια προκήρυξη που θα μοιράσουμε, μια στιγμή σιγουριάς που θα μεταδώσουμε στο συνάδελφο, κάτι θα προσθέσει στην ταξική πάλη και σ' αυτό που αν δεν προλάβουμε εμείς, θα το ζήσουν οι απόγονοι.
Είμαστε ήρεμοι γιατί ξέρουμε, προσγειωμένοι καθώς μπορούμε να είμαστε, ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι τελικά παράδεισος. Είναι δίκαιος, χίλιες φορές ανώτερος απ' ό,τι έζησε η φλομωμένη με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ανθρωπότητα.
Και ξέρουμε οτι ο κομμουνισμός μετά απ' αυτόν είναι κάτι που δεν μπορούμε πολύ καλά να καταλάβουμε τώρα, γιατί τα μυαλά μας (των απογόνων μας) θα αλλάξουν τόσο, θα εξελιχτούν απ' αυτή τη διαδικασία που την είπαμε “σοσιαλιστική οικοδόμηση”, που τα τωρινά μας προβλήματα θα είναι σαν ανέκδοτο. Μόνο να νιώσουμε το ιερό δέος (πάλι Καζαντζάκης) μπροστά στο μελλούμενο.
Είμαστε ήρεμοι γιατί, όπως έλεγε ο Μαρξ, στον κομμουνισμό θα αρχίσει να γράφεται η ιστορία της κοινωνίας, τώρα ζούμε ακόμα στην προϊστορία.
Αυτές όλες τις σκόρπιες σκέψεις, συναίσθημα ανακατεμένο με λογική, σε διαλεκτική σχέση όπως λέμε, συμβολίζει η νέα εποχή του Redfly Planet. Τώρα που αρχίζει και βράζει το καζάνι περισσότερο, τώρα που πολύς κόσμος βλέπει μπροστά του γκρεμό και δεν έχει παρά, είτε να γκρεμοτσακιστεί είτε να βγάλει φτερά και κάνει έφοδο στον ουρανό, το Redfly Planet θαρρούμε ότι θα βοηθήσει κομματάκι σ' αυτό το άλμα προς τα εμπρός.