Η "άμεση δημοκρατία" και άλλες παπαριές

Αναδημοσίευση από το Cogito Ergo Sum

"Αναζητώ ανακατατάξεις ουσιαστικές στο σύστημα που έχουμε. Πρέπει να ωριμάσει η ιδέα ότι ο πολίτης είναι αυτός που είναι υπεύθυνος. Πρέπει, λοιπόν, να αλλάξουμε το σύστημα. Να καταλάβουμε ότι εμείς θα φέρουμε πίσω την άμεση δημοκρατία. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως είναι σήμερα, έχει φοβερά τρωτά."

Αν αναρωτιέστε σε ποιον αναρχοαυτόνομο ανήκουν τα παραπάνω λόγια, πλάνασθε πλάνην οικτράν. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτά τα είπε (σε προ ετών συνέντευξή της στον Γιάννη Τζαννετάκο) η Βιργινία Τσουδερού. Μια καθαρά αστή πολιτικός, η οποία έχει να επιδείξει θητεία τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (1989-1992) όσο και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (την δεκαετία του 1950). Και, βέβαια, δεν είναι η μόνη εκπρόσωπος του αστικού συστήματος, η οποία "ανακάλυψε" το ιδανικό της αρχαίας αθηναϊκής "άμεσης δημοκρατίας". Ας αναλογιστούμε αυτά που ειπώθηκαν πριν λίγο καιρό, τότε με τους "αγανακτισμένους της πλατείας", και θα δούμε ότι υπάρχουν πολλοί σαν την Βιργινία.

Απώτερος στόχος όλων αυτών είναι η ενσωμάτωση των πολιτών στο σύστημα, στο όποιο σύστημα επιλέγει κάθε φορά ο καπιταλισμός, επειδή αυτή η ενσωμάτωση θα κάνει τους πολίτες να αισθάνονται υπεύθυνοι για τα προβλήματα του κράτους. Μάλιστα, η σχεδιαζόμενη ενσωμάτωση είναι αμφίδρομη: οι "υπεύθυνοι πολίτες" αποτελούν απαραίτητο συστατικό της "άμεσης δημοκρατίας" και, ταυτόχρονα, η "άμεση δημοκρατία" αποτελεί το πλαίσιο για να γίνουν οι πολίτες πιο "υπεύθυνοι", δηλαδή περισσότερο ενταγμένοι στο σύστημα.

Το κυριώτερο που αποφεύγουν να μας πουν όλοι αυτοί, είναι ότι αυτό το σύστημα θα λειτουργεί με όρους και κανόνες καπιταλιστικών σχέσεων. Με άλλα λόγια, το "αμεσοδημοκρατικό ιδεώδες" θα αναπτυχθεί σε έναν χώρο όπου θα κυριαρχεί η ανάγκη του κεφαλαίου για όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία. Θέλετε ένα παράδειγμα από τέτοιες "αμεσοδημοκρατικές" διαδικασίες; Στις 13 και 14 του περασμένου Ιανουαρίου, μέσω ενός "αμεσοδημοκρατικού" δημοψηφίσματος που διεξήχθη στην ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Fiat, οι εργαζόμενοι "αποφάσισαν" την απεμπόληση δικαιωμάτων και κατακτήσεων (μείωση αποδοχών, διευκόλυνση απολύσεων, απαγόρευση λειτουργίας συνδικάτων κλπ) για τα οποία είχαν δώσει μακροχρόνιους αγώνες στο παρελθόν. Τόσο "άμεσα" και τόσο "δημοκρατικά"!

Αλλά, τί είναι "δημοκρατία" για όλους αυτούς; Την απάντηση την έδωσε ο Νίκος Κοτζιάς (πρώην σύμβουλος του πρωθυπουργού): "συναινετικός μηχανισμός αντιμετώπισης των καταστάσεων". Και για την θωράκιση αυτού του "συναινετικού μηχανισμού", πρότεινε διάφορα ωραία: εκλογή προέδρου δημοκρατίας από "συνέλευση συνταγματικής εκλογής", προσομοίωση του ελληνικού εκλογικού νόμου προς τον γερμανικό, εκδημοκρατισμό των κομμάτων με αυστηρό έλεγχο του κράτους, καθιέρωση δημοψηφισμάτων μέσω συλλογής υπογραφών κλπ. Κάποιες απ' αυτές τις "ομορφιές" έχουν ήδη δρομολογηθεί από την κυβέρνηση.

Ας ξαναθυμηθούμε λίγο τους "αγανακτισμένους της πλατείας". Το σύνθημα περί "άμεσης δημοκρατίας" μπορεί να υιοθετείται από απλούς πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την έννοια της δημοκρατίας αταξικά και δεν συνειδητοποιούν ότι ο αντιλαϊκός χαρακτήρας του αστικού πολιτικού συστήματος πηγάζει από τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα και όχι από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν θεσμοί λαϊκού ελέγχου του. Όμως, είναι τελείως φαιδρό το θέαμα διαφόρων διαμορφωτών της κοινής γνώμης να προβάλλουν ως πρότυπο την "εκκλησία του δήμου" της αρχαίας δουλοκτητικής Αθήνας. Δηλαδή, να προωθούν ως πρότυπο μια αρχέγονη διαδικασία 2.500 ετών, στην οποία συμμετείχε ένα ελάχιστο ποσοστό πολιτών ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (μέτοικοι, δούλοι και όλες οι γυναίκες) δεν είχε κανένα πολιτικό δικαίωμα!

Αυτή η τελευταία λεπτομέρεια είναι πλήρως αποκαλυπτική για τον στόχο όλων αυτών που προπαγανδίζουν υπέρ τέτοιων επιλογών. Με φληναφήματα και μπουρδολογίες επιχειρούν να "καλλωπίσουν" ένα σάπιο σύστημα, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία η αστική τάξη. Με απλά λόγια, οι "αμεσοδημοκρατικές" παπαριές θέλουν να διασφαλίσουν την δημοκρατία των ολίγων και να εμποδίσουν όσους μάχονται για την ανατροπή της και την επικράτηση της δημοκρατίας των πολλών. Της πραγματικής δημοκρατίας.