Άγρια μεσάνυχτα

Άγρια μεσάνυχτα

Ξύπνησες μέσα στην άγρια νύχτα να ζυμώσεις, να πλάσεις το ζυμάρι, να το πασπαλήσεις με σουσάμι

και ύστερα να το βάλεις στο φούρνο.

Καθάρισες τα αλευρωμένα σου χέρια, σκούπισες τον ιδρώτα και έκατσες να το περιμένεις λιγάκι μέχρι να ψηθεί. Όπως ψηνόταν το ψωμί, λες και ήταν λιβάνι, ευλόγησε με το άρωμα του ολόκληρο το δωμάτιο.

Σου έσπαγε τη μύτη...

Πάνω που ήσουν έτοιμος να το βγάλεις από το φούρνο χτύπησε η πόρτα,

πάντα τέτοια ώρα έρχεται.

"ποιός είναι;", ρωτάς από συνήθεια

"έτοιμο το 'χεις;"

"έτοιμο το χω αφέντη!"

Του ανοίγεις και όπως μπαίνει μέσα φροντίζεις να

του έχεις ήδη προτείνει με τα δυο σου χέρια τη λαχταριστή φρατζόλα.

Σου το αρπάζει εκείνος απ' το χέρι απότομα και ύστερα με την απαλάμη του τρίβει το πάνω μέρος για να πέσει λίγο σουσάμι χάμω στο πάτωμα.

"ευχαριστώ αφέντη"

Αυτός δεν φεύγει, περιμένει να σε δει σκυφτό να αγωνίζεσαι να μαζέψεις τα σπυριά απ' το σουσάμι που σου πέταξε.

 Μέσα από τα καλογυαλισμένα του σκαρπίνια καθρεφτιζόταν το χαιρέκακο μειδίαμα του, δεν σε ενόχλησε...

Γύρισε προς την έξοδο

"στο καλό αφέντη"

Βρόντηξε  την πόρτα με δύναμη πίσω του...

Κι όπως φεύγει κλείνεις για λίγο τα μάτια σου,

ακουμπάς με τις απαλάμες το πρόσωπο σου,

και βλέπεις στο μυαλό σου την εικόνα μιας μάνας που δίνει σε δυο νεκρά χέρια το βρέφος της αδιαμαρτύρητα.
Εκείνο, στα ξένα χέρια, έψαχνε ακόμα το βυζί κι έκλαιγε.

Τι αποτρόπαια εικόνα, ανοίγεις απότομα τα μάτια σου ταραγμένος.

Ρίχνεις μια δειλή ματιά στα σπυριά του σουσαμιού που έχεις αφήσει πάνω στον πάγκο και από μέσα σου προσεύχεσαι, "φώτισε θεέ μου τον αφέντη να είναι κάθε μέρα τόσο γενναιόδωρος όσο και σήμερα"...

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)