Οι "υπέρογκες" αμοιβές των εργαζομένων

Αναδημοσιευση απο Cogito ergo sum

Τις προάλλες, από τούτη δω την γωνιά, καταδείξαμε ότι για την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους δεν φταίει ο -υποτιθέμενος- υπερκαταναλωτισμός των πολιτών, μιας και ποτέ το κράτος δεν πήρε δανεικά για να καλύψει τις σπατάλες τους. Όμως, οι υπέρμαχοι της βλακείας έχουν κι άλλο δηλητηριώδες βέλος στην φαρέτρα τους: το κράτος έπεσε έξω λόγω των υπέρογκων αμοιβών που έδινε στους δημοσίους υπαλλήλους. Ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό.

Πρώτα-πρώτα, ας ορίσουμε την έννοια της "υπέρογκης αμοιβής". Ας πάρουμε έναν μηχανοδηγό τού ΟΣΕ, απ' αυτούς που τα διάφορα ΜουΜουΕ βάλανε στον στόχο πριν λίγο καιρό. Ποιά πρέπει να είναι η φυσιολογική αμοιβή αυτού του ανθρώπου; Να πούμε ένα χιλιάρικο; Να το πούμε. Άρα, αν ο συγκεκριμμένος μηχανοδηγός παίρνει δυο χιλιάρικα, παναπεί πως αμείβεται υπέρογκα. Σωστά ως εδώ; Σωστά. Έλα, όμως, που ο ολλανδός συνάδελφός του, με τα ίδια προσόντα και προϋποθέσεις, παίρνει τρία και τριάμιση χιλιάρικα! Πόσο κάνει τελικά αυτή η γαμημένη η δουλειά; Αν τα δυο χιλιάρικα του κάθε Μήτσου συνιστούν "υπέρογκη αμοιβή", τότε ο μισθός τού κάθε Κλάους αποτελεί σκάνδαλο διεθνών διαστάσεων. Και το ερώτημα παραμένει: αφού ο Μήτσος και ο Κλάους κάνουν την ίδια δουλειά και πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα, πόσο πρέπει να πληρώνεται κανονικά αυτή η γαμημένη η δουλειά τους;

Εν πάση περιπτώσει, ας τ' αφήσουμε αυτά γιατί 

κινέζικα για τους ανεγκέφαλους. Οι οποίοι ανεγκέφαλοι επιμένουν ότι ο τόπος είναι φτωχός και δεν μπορεί να πληρώνει τέτοιους μισθούς. Μάλιστα, λοιπόοοοον! Είναι φτωχός ο τόπος. Χμμμ....  Πόσο φτωχός είναι ο τόπος, όμως; Να το δούμε λιγάκι;

Τότε που ο Γιωργάκης έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν", τότε δηλαδή που ακόμα δινόντουσαν "υπέρογκες" αμοιβές, η κυβέρνηση χρειαζόταν κάτι παραπάνω από 1,5 δισ. μηναίως για μισθούς και συντάξεις, δηλαδή κάπου 20-21 δισ. ετησίως. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μάζευαν κι αυτοί από τους εργοδότες τους κανά οχτάρι δισ. τον χρόνο. Συνολικά, δηλαδή, οι μισθοί των εργαζομένων απορροφούσαν κάθε χρόνο κάπου 30 δισ. ευρώ. Να βάλουμε από δίπλα κι ένα δεκάρικο ακόμη για τους κάθε λογής αυτοαπσχολούμενους, ως αναλογούσα πλουσιοπάροχη αμοιβή; Να βάλουμε. Φτάσαμε τα 40 δισ. για αμοιβή εργασίας. Πάει καλά ως εδώ;

Πάμε παρακάτω. Εκείνη την εποχή των "υπέρογκων" αμοιβών, λοιπόν, τότε που οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό φορέα κόστιζαν ένα σαραντάρι πάνω-κάτω, η Ελλάδα είχε Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάπου 250 δισ. Με άλλα λόγια, η "επιχείρηση Ελλάδα" έβγαζε κάθε χρόνο μια διακοσοπενηντάρα από την δουλειά εκείνων που τους πλήρωνε μια σαραντάρα. Κόστος εργασίας, δηλαδή, 16% και -προσέξτε!- έχουμε συμπεριλάβει σ' αυτό και τις συντάξεις. Ωραία; Ε, λοιπόν, αν ψἀξετε λίγο τα στοιχεία των διαφόρων μεγάλων επιχειρήσεων, θα διαπιστώσετε ότι αυτό το ποσοστό αποτελεί άπιαστο όνειρο γι' αυτές. Όσοι έχουν γνώση τού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, γνωρίζουν άριστα ότι το κόστος εργασίας των επιτυχημένων επιχειρήσεων κινείται σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα του 20%. Και χωρίς να χορηγούν συντάξεις.

Ας αλλάξουμε λίγο σκοπιά. Αν ο παραγόμενος πλούτος μοιραζόταν σωστά, κάθε πολίτης αυτής της χώρας θα έπαιρνε πάνω από 20 χιλιάρικα τον χρόνο (διαιρέστε τα 250 δισ. με τα 11,5 εκατομμύρια πληθυσμό) . Προσέξτε: κάθε πολίτης: και ο υπέργηρος αγρότης και το μωρό που βυζαίνει και ο μετανάστης και οι πάντες. Δηλαδή, στο σπίτι ενός οικογενειάρχη με δυο παιδιά και δυο γέρους γονείς θα έμπαιναν περισσότερα από 120 χιλάρικα τον χρόνο. Κι αν υποθέσουμε ότι το κράτος θα του έπαιρνε 60% για φόρους (μη ξεχνάμε την δωρεάν παιδεία, την δωρεάν υγεία κλπ), αυτό το σπίτι θα είχε διαθέσιμα 50 χιλιάρικα τον χρόνο για να τα βγάλει πέρα. Πα μαλ, που λένε κι οι γάλλοι.

Να το χοντρύνω λίγο ακόμη το παιχνίδι; Στα 250 δισ. που προαναφέραμε, δεν έχουμε υπολογίσει το "λανθάνον" προϊόν. Αυτό, δηλαδή, που δεν φαίνεται. Μη μας διαφεύγει ότι προϊόν παράγεται π.χ. και από τις ιερόδουλες και από τους αδήλωτους μετανάστες και από τους ανασφάλιστους εργαζόμενους και από τους καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα και, γενικά, από όλους όσους εργάζονται ανεπίσημα. Και, φυσικά, δεν λογαριάζουμε κανένα "μη εθνικό προϊόν", όπως οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ή τα "τσέκια" που στέλνουν οι μετανάστες από την Αυστραλία ή τις ΗΠΑ. Λογαριάστε κι όλα τούτα και ξανακάνετε τον λογαριασμό.

Συνεχίζουμε την κουβέντα. Τούτος ο τόπος έχει πάρει αμέτρητα δάνεια στα 182 χρόνια ζωής του. Δάνεια επί δανείων έχει πάρει. Και πακτωλό από το "σχέδιο Μάρσαλ" έχει πάρει. Και ευρωπαϊκά "πακέτα" Ντελόρ, Σαντέρ και ΕΣΠΑ έχει πάρει. Μόνο που τίποτε από όλα τούτα δεν διατέθηκε για να καλύψει τις "υπέρογκες" αμοιβές των εργαζομένων. Όλα πήγαν στις τσέπες των διαφόρων Μποδοσάκηδων, παναπεί των διαφόρων καρχαριών που λυμαίνονται τον εθνικό μας πλούτο από πριν ακόμη γίνουμε επίσημα κράτος (*). Ακόμα και με τούτο το τελευταίο "μνημόνιο 2" συμφωνήσαμε  πως όσα δανεικά παίρνουμε θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό απ' όπου θα κάνουν τραβηχτικές μονάχα οι -ντόπιοι και ξένοι- τοκογλύφοι.

Όσο για την άποψη πως τάχατες δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις αν δεν πάρουμε από την τρόικα την ν δόση (όπου ν εν Ν, για τους μαθηματικούς), πρόκειται απλώς για χοντροκομμένο παραμυθάκι των σύγχρονων παραμυθάδων τύπου Κώνστα, Καψή, Παπαδημητρίου κλπ κλπ. Το δικό μας καθήκον είναι να μην αποκοιμόμαστε με τέτοια παραμυθάκια.



(*)  Η επίσημη σύσταση του ελληνικού κράτους έγινε το 1830, με την περίφημη συνθήκη του Λονδίνου. Στο μεταξύ, οι έλληνες είχαν προλάβει να πάρουν δυο δάνεια (1824 και 1825) κι ας μην υπήρχε ακόμη Ελλάδα! Επίσης, είχαν προλάβει να κάνουν και μια πτώχευση (1827)!! Εκτενή αναφορά στον ελληνικό δανεισμό τού 19ου αιώνα έχουμε κάνει στην σειρά κειμένων με τίτλο "Πώς φτάσαμε στο ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄"