Το πιο σημαντικό που μπορεί να μας διδάξει η ιστορία είναι ότι δεν μας έχει διδάξει και πολλά πράγματα(Aldous Huxley)*

Στο στρατό, και ειδικά στα σώματα εκείνα που επιβιώνουν ακόμα και σήμερα τα καψόνια, υπάρχει η παράδοση ο παλιός να προσπαθεί να κάνει τη ζωή του νέου κόλαση. Άμα ρωτήσεις κάποιον από τους παλιούς γιατί τα κάνει αυτά, σου λέει σαν δικαιολογία πως όταν ήταν νέος του τα έκαναν και του ίδιου για αυτό και εκείνος τα αναπαράγει. Επειδή λοιπόν σε αρκετά ζητήματα ο στρατός μοιάζει με μικρογραφία της κοινωνίας, δεν μπορώ παρά να κάνω τους ανάλογους παραλληλισμούς.


Έχουμε λοιπόν δυο ομάδες, τους παλιούς και τους νέους, ένα είδος καταπίεσης που ξεκινάει από πάνω πηγαίνει προς τα κάτω και αναπαράγεται στους αιώνες των αιώνων ενώ πολλοί από τους καταπιεσμένους δεν διστάζουν, εκεί που τους παίρνει, να πάρουν το ρόλο του καταπιεστή. Αυτήν ακριβώς την τάση, την κατακόρυφη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο καλλιεργεί και ο καπιταλισμός και άμα το καλοσκεφτεί κανείς πετυχαίνει πολλά με αυτόν τον τρόπο. Καταρχήν μειώνει τον κίνδυνο για τις εξουσιαστικές ομάδες, αφού οι υφιστάμενες σε αυτές ομάδες δέχονται αδιαμαρτύρητα την καταπίεση σαν κάτι φυσικό και ομοίος την προωθούν στις κατώτερες απ αυτούς, σε όρους κοινωνικού στάτους, ομάδες.

Αντίστοιχα λοιπόν σήμερα, βλέπουμε ότι το σύστημα κατάφερε να "καλουπώσει" μεγάλο μέρος της λαϊκής οργής, που αρχικά εκφράστηκε αντανακλαστικά μέσα από τις πλατείες και δυστυχώς δεν προχώρησε παραπέρα, στρέφοντας την προς τα κάτω. Αφού λοιπόν οι συμπατριώτες μας υπέκυψαν αρχικά στην τρομοκρατία που εξαπέλυσαν τα ΜΜΕ, τα διάφορα διεθνή κέντρα και τα κόμματα, έπρεπε να βρεθεί κάποιος νέος "βάρβαρος" για να αποσβέσει την συσσωρευμένη οργή. Ο βάρβαρος αυτός προσωποποιήθηκε στους μετανάστες και τους κατέστησε υπεύθυνους για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Η αλήθεια είναι πως ο λαός μας δεν φάνηκε να ήθελε και πολύ, ένεκα και των υπαρκτών προβλημάτων που δημιουργούνται  εξαιτίας της εκτεταμένης μετανάστευσης, για να νομιμοποιήσει στην συνείδηση του την ρατσιστική προπαγάνδα και τις ανάλογες πρακτικές.


Φτάσαμε λοιπόν σήμερα στο σημείο να περνάει το κράτος από τα εσκαμμένα της Χρυσής Αυγής(στο εξής Χ.Α), δηλαδή βλέπουμε μια εξόφθαλμη συνεργασία κράτους παρακράτους(needs two to tango που λένε). Συγκεκριμένα ο "Ξένιος Ζεύς" έρχεται σε μια περίοδο που συζητιόνται και εφαρμόζονται μια σειρά από πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, κι όμως, δεν υπάρχει η ανάλογη αντίδραση, ούτε καν σε επίπεδο πλατείας, γιατί πλέον βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής αποτελεί η ρατσιστική αρένα τόσο για τους θεατές όσο και για του συμμετέχοντες σε αυτή. Παράλληλα δίδεται η ευκαιρία στους "αριστερούς" διαφόρων ειδών να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό μεμονωμένα,  να σταθούν μόνο στο προφανές ρατσισμός-ρατσιστική βία, και να μεταφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους την προσοχή του λαού από τους εξουσιαστές του συστήματος στους υπηρέτες του, τους φασίστες, τα όργανα καταστολής, τους πολιτικούς και τα κυβερνώντα κόμματα, δηλαδή  από τις αιτίες στα φαινόμενα.


Για όποιον έχει μάτια και βλέπει είναι πλέον ξεκάθαρο πως η Χ.Α είναι πέρα για πέρα συστημικό μόρφωμα. Η όποια συνθηματολογία τους που δήθεν εναντιώνεται στα ξένα καπιταλιστικά κέντρα ελέγχου παραμένει στο επίπεδο της θεωρίας και αποτελεί για το θεαθήναι κάλυψη του πραγματικού τους ρόλου, που είναι η τρομοκρατία και ο αποπροσανατολισμός των μαζών σε διαλεκτική συνεργασία με το κράτος ή όταν το πράγμα φτάσει στο αμήν, ακόμα και στο ρόλο του κράτους(βλέπε ναζιστική Γερμανία και φασιστική Ιταλία).


Αν συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο προβλέπω ενίσχυση της Χ.Α, η οποία θα χρησιμοποιηθεί μαζί με τις δυνάμεις καταστολής, ενάντια στους λαϊκούς αγώνες. Στην ουσία τη στιγμή αυτή, και οι μεν με τον Ξένιο Δία, και οι δε με τα "πογκρόμ" τους κάνουν άριστη εκπαίδευση για να βρίσκονται σε φόρμα όταν θα στραφούν ενάντια στην αγωνιζόμενη εκείνη μερίδα του λαού σαν πρώτης τάξεως σεκιουριτάδες του κεφαλαίου. Από τη μια δηλαδή συνδράμουν στο να μην ριζοσπαστικοποιηθεί η συνείδηση του κόσμου, από την άλλη θα αρχίσουν να βαράνε αλύπητα εκείνους που θα κάνουν βήματα ριζοσπαστικοποίησης μέσα από εργατικούς αγώνες.


Βέβαια το παιχνίδι αυτό, του αποπροσανατολισμού, εκτελείται και με άλλους συνδυασμούς. Στρέφουμε τον ιδιωτικό υπάλληλο ενάντια στον δημόσιο, τους φορτηγατζήδες ενάντια στους ναυτεργάτες, τους ναυτεργάτες ενάντια στους λιμενεργάτες, τους αγρότες ενάντια στους φορτηγατζήδες και πάει λέγοντας. Είναι στενάχωρο αλλά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ότι μουσική και αν της βάλουν, σε αυτό το ρυθμό θα χορέψει.


Το έχω πει και το ξαναλέω ότι πρόκειται να βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δυστυχώς έτσι όπως το βλέπω εγώ κάποια πράγματα είναι αδύνατον πια να τα προλάβουμε οπότε και θα "λουστούμε" τις αποτρόπαιες συνέπειες, ας είμαστε λοιπόν προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Ο λαός δυστυχώς περπατά μια ζωή στο σκοτάδι, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα και οι παραμικρές αχτίδες φωτός να τον στραβώνουν, οπότε επιμένει να (απο)προσανατολίζεται από τους διάφορους γνώριμους στα αυτιά του θορύβους και ας τον οδηγούν αυτοί τελικά με απόλυτη βεβαιότητα στον Καιάδα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

* Ελέυθερη δική μου μετάφραση για το  "That men do not learn very much from the lessons of history is the most important of all the lessons of history."