H τελική ανάλυση του καπιταλισμού και το ταξικό μίσος των αφεντικών

“Στον αριθμό των ιδιομορφιών του ιμπεριαλισμού (…) ανήκει η μείωση της μετανάστευσης από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και η αύξηση της εγκατάστασης (του ερχομού εργατών και της μετοίκησης) σ’ αυτές τις χώρες από τις πιο καθυστερημένες, όπου ο μισθός εργασίας είναι κατώτερος”.

Κοντεύουν να περάσουν 100 χρόνια από τοτε που ο Λένιν έγραφε αυτά τα λόγια στο έργο του Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (σελ. 123 στην έκδοση της Σύγχρονης Εποχής), και σήμερα, μετά από σχεδόν έναν αιώνα, τόσο το έργο συνολικά όσο και τα παραπάνω λόγια εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται απόλυτα.

Στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν τη μετατροπή αυτής της συνολικής επιβεβαίωσης σε ταξική εργατική και λαϊκή συνείδηση, και τη μετατροπή της συνείδησης σε υλική δύναμη, σε μαζικό λαϊκό κίνημα με αντιμονοπωλιακό – αντιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, τα κέντρα εξουσίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου καταφεύγουν, ανάμεσα στα άλλα, και στην “τελική ανάλυση” του συστήματός τους, του καπιταλισμού.

Κι αυτή, η “τελική ανάλυση” του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δεν μπορεί να έχει διαφορετική πολιτική μορφή από τον ναζισμό, τον φασισμό, με όποιο “σύγχρονο” προσωπείο κι αν εμφανίζεται.

Στην Ελλάδα την πολιτική έκφραση της καπιταλιστικής “τελικής ανάλυσης”, τον ρόλο εμπροσθοφυλακής της πολιτικής επιθετικότητας των καπιταλιστικών μονοπωλίων (που δεν ξεχνούν τον κανόνα: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση), έχει αναλάβει να παίξει το ρατσιστικό φασιστικό κόμμα-συμμορία της “Χρυσής Αυγής”, ως κορφή του παγόβουνου των μηχανισμών στους οποίους έχει μεταλλαχθεί σήμερα ο μηχανισμός της πάλαι ποτέ “Κόκκινης Προβιάς” των ΝΑΤΟικών και παραΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστικών κέντρων και υπηρεσιών.

Εκτός των τραμπούκικων δολοφονικών επιχειρήσεων, εναντίον μεταναστών στην αρχή, που εκτελούν οι συμμορίες αυτού του είδους των οργανώσεων και μηχανισμών, η πολιτική “κορωνίδα” τους, η “Χρυσή Αυγή”, επιδίδεται και στο έργο της διάδοσης των ναζιστικών, φυλετικών και αντιανθρώπινων “ιδεολογικών” θεωριών που υιοθετεί, όπως για παράδειγμα την με “οικολογικό” μανδύα προπαγάνδιση από την “πράσινη πτέρυγα του λαϊκού συνδέσμου” της ευγονικής, της στείρωσης και της ευθανασίας για “τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι” (και άλλοι!), τους οποίους, σύμφωνα με την αντίληψη των ναζί “ιδεολόγων”, τους “καταδικάζει” στην ζωή η “δημοκρατία”. Όσο για τους “άλλους”, τους “κληρονομικώς βεβαρυμένους” οι οποίοι δεν περιλαμβάνονται στην αρχική λίστα εκείνων που ο ναζισμός σκοπεύει να “απελευθερώσει” δια της ευθανασίας από την “δημοκρατική” καταδίκη τους να ζουν, αυτοί υπονοούνται σε άλλες “ιδεολογικές αναλύσεις” της “οικολογικής” πτέρυγας του “συνδέσμου” ως “κάποιος νέγρος ή μογγόλος” που το να αισθάνεται κανείς και “αποστροφή ακόμη” προς αυτόν, “δεν είναι αρρωστημένη σκέψη” αλλά “απόλυτα φυσικό συναίσθημα που η ίδια η φύση προέβλεψε για τα πλάσματά της, για την διατήρηση της ισορροπίας της και την πρόοδο των ειδών της”, και πρώτα-πρώτα προφανώς για την “πρόοδο” του είδους των ρατσιστών σαν τον Μιχαλολιάκο και την παρέα του.

Ενώ η “πράσινη πτέρυγα” του νεοναζιστικού κόμματος-συμμορίας επιδίδεται στην προπαγάνδιση του “καθαρού” ρατσισμού, ο εθνικιστικός “κορμός” του (διαρκές χαρακτηριστικό του δοσιλογισμού η διεκδίκηση της “εθνικοφροσύνης”, δηλαδή της εθνοκαπηλείας και της πατριδοκαπηλείας), επιδίδεται στην κατασκευή των “ιδεολογικών” σχημάτων παραποίησης της πραγματικότητας, στην κατασκευή της “ιδεολογίας” που επιχειρεί να εμφανίσει την δράση της, την στρατευμένη στην υπηρεσία της αντιλαϊκής εξουσίας των μονοπωλίων, σαν δράση που στρέφεται εναντίον κάποιων αόρατων και μη κατονομαζόμενων “δυνάμεων”, οι οποίες τάχα ευθύνονται αυτές (και όχι το ιστορικά σαπισμένο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης) για τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα.

Έτσι οι ιμπεριαλιστικές χώρες, οι χώρες δηλαδή που έχουν φτάσει ήδη στο ιστορικά ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, βαφτίζονται και κατονομάζονται από τους χρυσαυγίτες “ιδεολόγους”, ως “τα πολιτισμένα έθνη της Δύσεως”, για να συγκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας αυτών των χωρών καθώς και τα πραγματικά αίτια που οδηγούν σε αυτές τα μεταναστευτικά κύματα από τις χώρες όπου ο καπιταλισμός δεν έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξής του. Αφού λοιπόν η μετανάστευση προς τις πιο “πολιτισμένες” χώρες του κόσμου δεν αποτελεί ιδιομορφία του ιμπεριαλισμού, αφού δεν μπορεί να αποτελεί και ιδιομορφία του “πολιτισμού” γενικά, ”εύκολα” πια οι χρυσαυγίτες “ιδεολόγοι” μπορούν να επιρρίψουν την ευθύνη και για αυτό το παγκόσμιο κοινωνικό πρόβλημα στον προφιλή τους αόρατο εχθρό, που έχει εκπονήσει ένα “σαφώς προμελετημένο σχέδιο αλλοιώσεως της εθνικής και κοινωνικής σύνθεσης, δια της ανεξέλεγκτης εισροής μεταναστών από τις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου (Ασία, Αφρική)”, το οποίο σχέδιο το πραγματοποιεί με μια “«χειρουργικής» ακρίβειας επιχείρηση”, η οποία “περιλαμβάνει τα λεγόμενα «ειρηνιστικά» και «αντιρατσιστικά» μηνύματα, τους «ανθρωπισμούς» και όλα τα συναφή”: ο αόρατος εχθρός μπορεί να μην κατονομάζεται αλλά ο ορατός στόχος είναι σαφής: ο φιλειρηνισμός των λαών, ο αντιρατσισμός, και βέβαια ο γενικός ηθικός και φιλοσοφικός στόχος του ναζισμού, το πρωταρχικό φιλοσοφικό – ιδεολογικό-ηθικό εμπόδιο των εκμεταλλευτών του ανθρώπου: ο ανθρωπισμός.

Όπως και τον καιρό που ο Λένιν έγραφε το έργο του “Ο ιμπεριαλισμός”, έτσι και σήμερα στα “πολιτισμένα έθνη της Δύσεως”, δηλαδή στις χώρες του αναπτυγμένου μονοπωλιακού καπιταλισμού, “η ζωή γίνεται πιο περίπλοκη και οι δυσκολίες πιέζουν όχι μόνο τις εργατικές μάζες, αλλά και τις μεσαίες τάξεις”, ώστε “βλέπουμε σε όλες τις χώρες του παλιού πολιτισμού να συσσωρεύονται η ανυπομονησία, η οργή, το μίσος, που απειλούν την κοινωνική γαλήνη”, την σταθερότητα δηλαδή του κοινωνικού συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο συσσωρεύει τις δυσκολίες στη ζωή των εργατικών μαζών και των μεσαίων τάξεων. Σε αυτές τις συνθήκες της “αγανάκτησης” όπως θα λέγαμε ως χθες, της “ανυπομονησίας, της οργής και του μίσους”, όπως αναφέρονται από τον Λένιν πριν σχεδόν 100 χρόνια (Ο ιμπεριαλισμός, σελ. 99), πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε η “ενέργεια που βγαίνει έξω από την καθορισμένη ταξική τροχιά”, να χρησιμοποιηθεί και να διοχετευτεί σε κατευθύνσεις που εξασφαλίζουν ότι δεν θα προκληθεί “κοινωνική έκρηξη στο εσωτερικό”…

…Ο Λένιν στο συγκεκριμένο σημείο του έργου του, τοποθετεί αυτή την πραγματικότητα ως έναν από τους παράγοντες της πολιτικής και της ιδεολογίας που αναπτύσσονται πάνω στη βάση του χρηματιστικού κεφαλαίου δυναμώνοντας την τάση προς αποικιακές κατακτήσεις, διοχετεύοντας έτσι ”έξω από τη χώρα” την ενέργεια που βγαίνει έξω από την καθορισμένη ταξική τροχιά. Στην πραγματικότητα της χώρας μας σήμερα, για όσον καιρό μια παρομοια πιθανότητα δεν εντάσσεται στις προτεραιότητες της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, η επαναδιοχέτευση της αγανάκτησης των μεσαίων στρωμάτων και των εργατικών μαζών στην “καθορισμένη τροχιά”, την τροχιά που καθορίζει η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, την τροχιά που διασφαλίζει την σταθερότητα και την αναπαραγωγή όλων των αιτιών που τροφοδοτούν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθώς και την αγανάκτηση γι’ αυτές, πρέπει να γίνει όχι στο εξωτερικό αλλά στο εσωτερικό της χώρας. Κι αυτόν ακριβώς το ρόλο παίζουν, αυτή την υπηρεσία εκτελούν προς το παρόν, οι διάφοροι φασιστικοί μηχανισμοί, με πρώτη την “Χρυσή Αυγή” σαν πολιτική τους βιτρίνα, επιδιώκοντας πρώτα απ’ όλα να απορροφήσουν την λαϊκή αγανάκτηση, την ενέργεια που βγαίνει από την “καθορισμένη ταξική τροχιά”, και να την μετατρέψουν σε όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου: Ενάντια στην ενότητα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από εθνικότητα φυλή και θρησκεία, ενάντια επίσης στην ενότητα της εργατικής τάξης με τους κοινωνικούς της συμμάχους, τα φτωχά και μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, που πλήττονται από την εξουσία του κεφαλαίου, ώστε να ξαναμπεί η “ενέργεια” στις καθορισμένες της ράγες.

Ο φασισμός είναι η τελική ανάλυση του καπιταλισμού. Ο ρατσισμός είναι το ταξικό μίσος των εκμεταλλευτών ενάντια στην εργατική τάξη, που επιχειρείται βίαια να “υψωθεί” σε κυρίαρχη ιδεολογία, την οποία “οφείλουν” οι εργαζόμενοι να ασπαστούν υιοθετώντας το μίσος των αφεντικών τους εναντίον τους.

Με το να “γκρινιάζει” κανείς μέσα σε αυτές τις συνθήκες για την “αριστερά”, η οποία δήθεν αγνοεί τις αρνητικές συνέπειες της μετανάστευσης τοσο για τους ντόπιους όσο και για τους μετανάστες εργαζόμενους, με το να υποκαθιστά με τις συνέπειες της μετανάστευσης τις συνέπειες της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης, με το να χρησιμοποιεί αυτές τις συνέπειες σαν πρόσχημα άρνησης της αλληλεγγύης του εργατικού λαικού κινήματος προς τους μετανάστες και της κοινής πάλης τους για πλήρη και ίσα δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, με το να υιοθετεί τον διαχωρισμό ανάμεσα σε μετανάστες νόμιμους και “παράνομους” που η κυβέρνηση αρνείται να τους παρέχει έγγραφα νομιμοποίησης της προσωπικής τους υπόστασης καθώς και ταξιδιωτικά έγγραφα, με το να θεωρεί σαν αιτία της μετανάστευσης όχι την “παγκοσμιοποιημένη” μετά τις διεθνείς ανατροπές του ’90 ιμπεριαλιστική κυριαρχία αλλά κάποια υποτιθέμενη πολιτική “ανοιχτών συνόρων” (“ανοιχτών” με ναρκοπέδια, με διαδρομές μέσα από ερήμους και χιονισμένα βουνά, μέσα σε κοντέινερ και σκυλοπνίχτες, στο έλεος των δουλεμπορικών κυκλωμάτων και των διαπλοκών τους)…

…Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί κανείς παρά να συμβάλλει στην ιδεολογική διευκόλυνση των μηχανισμών που επιδιωκουν να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και να τους φέρουν σε αντιπαραθεση μεταξύ τους, να στρατολογήσουν ανάμεσά τους τμήματα που θα αναλάβουν την τρομοκρατηση και την πειθάρχηση των υπόλοιπων εντός των ορίων που επιτάσσει η εξουσία των εκμεταλλευτών…

…Δεν μπορεί επίσης, με αυτόν τον τρόπο, παρά να συμβάλλει στην ιδεολογική “νομιμοποίηση” της κυβερνητικής πολιτικής, που ενώ ανέχεται τις εγκληματικές ρατσιστικές δραστηριότητες όπως και αυτές του οργανωμένου εγκλήματος, ταυτόχρονα, με πρόσχημα την “λαθρομετανάστευση” θεσμοθετεί νέα κατασταλτικά μέσα και μηχανισμούς, αστυνομικά πογκρόμ, εφόδους σε τόπους κατοικίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, και μακρόχρονη διοικητική κράτηση χωρίς δίκη, σαν μέρος της συνολικής αντιλαϊκής της πολιτικής.


Πηγη