Το Γαλάζιο Τετράδιο(απόσπασμα και δυο λόγια)

Το παρακάτω αποτελεί ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο "Το γαλάζιο τετράδιο" του Εμμανουήλ Καζακέβιτς απο τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Εδώ θαβρείτε μια αναφορά του Ριζοσπάστη στο συγκεκριμένο βιβλίο, διαβάστε την πριν συνεχίσετε γιατί θα σας βάλει στο κλίμα.

Επέλεξα το συγκεκριμένο κομμάτι, παρότι έχω τσακίσει πολλές σελίδες που μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες καθώς διάβαζα, επειδή από τη μία μου αρέσει λογοτεχνικά η σκηνή που περιγράφεται, και από την άλλη, και αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό, εμφανίζονται μια σειρά από προβληματισμοί τους οποίους συναντάμε και εμείς σήμερα μπροστά μας με σάρκα και οστά. Προβληματισμούς και ζητήματα τους οποίους αντιμετώπισε και ο ίδιος ο Λένιν, καταφέρνοντας μάλιστα να τους επιλύσει και μέσα από την μαυρίλα που επικρατούσε να μεταλαμπαδεύσει τελικά το άγιο φώς της μεγάλης επανάστασης. Το μήνυμα που παίρνει κανείς από αυτές τις λίγες παραγράφους, δεδομένου ότι γνωρίζουμε πλέον την έκβαση των γεγονότων, είναι πέρα για πέρα αισιόδοξο, και αμβλύνει λίγο εκείνο το συναίσθημα "μοναξιάς" και απελπισίας που καμιά φορά μας καταπλακώνει εμάς τους κομμουνιστές.

Σταματώ εδώ, δεν πρόκειται να σας υποδείξω επακριβώς τι να νιώσετε και τι να σκεφτείτε διαβάζοντας το απόσπασμα, αν και φαντάζομαι θα είναι πάνω κάτω τα ίδια με όσα ένιωσα και σκέφτηκα κι εγώ. Σε κάθε περίπτωση το εν λόγω βιβλίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το προμηθευτείτε από κάπου και να το διαβάσετε ολόκληρο.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

~~~

Σσσσ, έκανε ο Εμελιάνοφ.

Δυο βάρκες πλησίαζαν τη στεριά. Οι κιθάρες και τα τραγούδια ακούστηκαν πολύ σιμά.

- Λέτε να κάνουν προς τα δω; Ψιθύρισε ο Ζινόβιεφ.

Στη μια βάρκα τραγούδαγε ο ένας άνδρας.

Μικρό μου, την άνοιξη μην ψάχνεις για ρόδα, ρόδα θα βρεις και μετά.

Την άνοιξη έλα βιολέτες να μάσεις, βιολέτες δε θα 'βρεις μετά.

Βιολέτες μετά θα ζητάει η ψυχή σου μα δε θα τις βρεις πουθενά.

Πικρά θε να κλάψεις, μα η άνοιξη πάει κι όσο να κλάψεις δε θα 'ρτει ξανά.

Μια μεθυσμένη φωνή αντήχησε ξαφνικά από την άλλη βάρκα:

Στάζουν τα χειλάκια σου σιρόπι από κεράσι το μάγουλο σου ρόδο "γκλουάρ ντε Ντιζόν"...

- Σιωπή, αναιδέστατε! ακούστηκε με νάζι γυναικεία φωνή.

- Σιωπή, βλακέντιε! σιγοντάρησε τη γυναίκα αντρική φωνή.

Μια ψιλή παθιάρικη φωνή αντήχησε από την πρώτη βάρκα:

Ζακετάκι αν βογκ από του Πακέν

κατόπιν η φούστα της κυματιστή

κατόπιν η δαντέλα η φουφουλιαστή

κατόπιν, κατόπιν...Αυτή![1]

Η δεύτερη βάρκα πήρε τους άλλους στο ψιλό:

Μαντάμ Κλοτς! Πάρτε το μωρό,

το καημένο κλαίει και δε μωρώνει...

Άνοιξε στο πάτωμα λίμνη...

- και δεν πατώνει!

Ακούστηκαν χάχανα. Πήραν αμέσως άλλο σκοπό:

Γερμανοί κατάσκοποι,

σπιούνοι Γερμανοί,

του Κάιζερ τσιράκια![2]

- Αυτό για την αφεντιά μας, ψιθύρισε ο Λένιν και γέλασε σιγανά.

Οι βάρκες απομακρύνθηκαν.

"Λευκά χλομά και μοσχομυρωδάτα-τ' άνθη της νυκτός ονειροπολούν"- ερχόταν από πέρα το τραγούδι με παραφωνίες. Σιγά-σιγά χαμήλωνε κι έσβηνε. Ξανάγινε σιωπή.

- Ε και που να 'ξεραν ποιος είναι 'δω! γέλασε με χαρά και πείσμα ο Εμελιάνοφ. Που να ΄ξεραν!

- Τι σάχλες, τι αηδίες! έτρεμε από το κακό του ο Ζινόβιεφ.

Ο Λένιν χαμογελούσε σκεφτικός.

- Αυτά λοιπόν, έκανε κατόπιν...Το μάγουλο σου ρόδο "γκουάρ ντε Ντιζόν"

Σηκώθηκαν και τράβηξαν σιωπηλοί για το καλύβι. Μια δυσάρεστη, πικρή διάθεση άφησε σ' όλους, ακόμη και στον Κόλια[3], τούτο το πέρασμα της προστυχιάς και της φτηνοζωής που 'φερε μια μπόχα κρασιού και ξετσιπωσιάς στο απάνεμο καταφύγιο τους. Έκανε ο καθένας μια δική του σκέψη. Ο Ζινόβιεφ ότι η παλιά Ρωσία είναι ζωντανή ακόμη, σώα και αβλαβής και πανταχού παρούσα-σαχλοτράγουδα, βλακείες, μπεκριλίκι με λαθραίο τσίπουρο και συχνά, αντί για τσίπουρο, σκέτο οινόπνευμα, εκφυλισμός και παρακμή, ξεπούλημα των πάντων, μια ζωή άθλια και τιποτένια...

Και κάνεις δεν δίνει δεκάρα για τους επαναστάτες που καταδιώκονται κι αναγκάζονται να κρύβονται. Ελάχιστοι, σταγόνα στον ωκεανό του μικροαστισμού, οι εργάτες που ξέρουν και καταλαβαίνουν

Ο Εμελιάνοφ σκεφτόταν ότι τούτη τη φορά γλίτωσαν φτηνά, αφού οι βάρκες δεν άραξαν, μα μεθαύριο που θ' αρχίσει το κυνήγι τα πράματα θα 'ναι ζόρικα, δίκιο είχε ο Σβερντλόφ που είπε να βρουν κανένα άλλο μέρος...

Ο Κόλια είχε ακόμη στο νου του το κολύμπι που έκανε ο Λένιν και θύμωνε μ' εκείνους εκεί στις βάρκες που τραγούδησαν για τους Γερμανούς κατασκόπους. Το τραγούδι πείραξε, φαίνεται, τον Λένιν κι ο Κόλια τόσο πολύ τον λυπόταν τώρα που του ερχόταν να κλάψει κρυφά μες στο σκοτάδι...

Μα ο Λένιν δε θυμόταν το τραγούδι...οι σκέψεις του είχαν πάρει άλλο δρόμο: θέλεις δε θέλεις, σκεφτόταν, θα τα πάρεις μαζί σου κι αυτά τ' ανθρωπάκια για να κάνεις την επανάσταση, αλλιώς δεν γίνεται. Τους ανθρώπους που θα φτιάξουν το σοσιαλισμό δεν μπορείς να τους αποκτήσεις με ειδική παραγγελία, θα βολευτείς λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο με τούτους εδώ, θ' αγωνιστείς να τους κάνεις ανθρώπους. Δεν υπάρχει πουθενά καμία μακάρια χώρα Ουτοπία, υπάρχει μόνο η Ρωσία και απ αυτή θα ξεκινήσεις.

Δύσκολο το εγχείρημα, τα εμπόδια τρομαχτικά και διαβολεμένα κι ίσως η δουλειά με τους ανθρώπους αυτούς θα είναι δυσκολότερη και από την ίδια την επανάσταση. Μα τι να γίνει, άλλη λύση δεν υπάρχει Θα έρθουν κατόπιν άλλοι άνθρωποι, θα μεγαλώσει και η γενιά του Κόλια...θα έχουν βέβαια και ετούτοι τα δικά τους βίτσια, μα θα ναι αλλιώτικα τα πράματα τότε, πολύ αλλιώτικα.

~~~

---

[1] Σημ. δική μου: Εγώ αυτό το βρήκα πάντως πολύ γουστόζικο

[2] Σημ. δική μου: Τον Λένιν και τους μπολσεβίκους εκείνη την εποχή τους συκοφαντούσαν με κάθε τρόπο οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, πολλοί από τους οποίους αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστεροί, σοσιαλιστές, αναρχικοί και δεν συμμαζεύεται. Ένα από αυτά που διέδιδαν για τον Λένιν, όταν δεν ισχυρίζονταν μέσα από τις φυλλάδες τους ότι έκανε εξεζητημένη ζωή παρέα με πριμαντόνες μακριά από το "πεδίο της μάχης", είναι πως ήταν κατάσκοπος των γερμανών.

[3] Σημ. δική μου: Ο Κόλια είναι γιος του Εμελιάνοφ