Από μικρό παιδάκι οι ιστορίες με το έθνος, τις σημαίες, τη φοβερή και τρομερή "ελληνική ψυχή" και τα άλλα σχετικά μου καθόντουσαν στο λαιμό. Ισως κι η δικτατορία, που είναι από τις πρώτες στιγμές που παιδάκι συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά με τα εμβατήρια, τις παρελάσεις κι αυτούς που τό έχουνε δουλειά τους να μιλάνε για την πατρίδα, να έπαιξε το ρόλο της.
Αν και δεν είχα κανένα πρόβλημα με τη σημαία την ίδια, πάντα είχα ένα πρόβλημα καχυποψίας μ' αυτούς που την κρατούσαν. Σε σημείο που όταν το 2004 που πήραμε το ΕURO γέμισε ο τόπος γαλανόλευκες, το όλο σκηνικό να μου φαίνεται εντελώς υπερβολικό κι αστείο. Και πιο πολύ μου φαινότανε ψεύτικο και υποκριτικό. Πόσοι από όλους αυτούς άραγε θα ήταν πραγματικά διατεθιμένοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να πανηγυρίζουν γκολ, "για την πατρίδα":
Οποιος είδε το (προ)χθεσινό σκηνικό με τους Χρυσαυγίτες να περιμένουν με ελληνικές σημαίες στο λιμάνι, να ορμάνε στο καράβι από τη Σύρο και δεν ένιωσε έστω λίγο να του ανακατεύεται το στομάχι, καλό θα ναι να το κοιτάξει. Ηταν μια εικόνα γελοία και φρικτή μαζί. Τόσο που δε θέλω καν να την αναλύσω. Μ' αναγουλιάζει κανονικά, με χαλάει πως αλλιώς να το πείς... Με κάνει σχεδόν να ντρέπομαι για την κατάντια κι ας μην έχω σχέση παρα μόνο στο ότι ζω την ίδια εποχή και τίποτα παραπάνω.
Σήμερα το πρωί ανοίγοντας ένα βιβλίο για τον πολιτικό Καββαδία, βρήκα αυτή τη διήγηση του Μάρκου Βαμβακάρη που με την απλή του γλώσσα λέει πιο πολλά από το κείμενο. Μιλάει για την κατάσταση που αντίκρυσε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την υποδοχή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους ντόπιους:
Αν και δεν είχα κανένα πρόβλημα με τη σημαία την ίδια, πάντα είχα ένα πρόβλημα καχυποψίας μ' αυτούς που την κρατούσαν. Σε σημείο που όταν το 2004 που πήραμε το ΕURO γέμισε ο τόπος γαλανόλευκες, το όλο σκηνικό να μου φαίνεται εντελώς υπερβολικό κι αστείο. Και πιο πολύ μου φαινότανε ψεύτικο και υποκριτικό. Πόσοι από όλους αυτούς άραγε θα ήταν πραγματικά διατεθιμένοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να πανηγυρίζουν γκολ, "για την πατρίδα":
Οποιος είδε το (προ)χθεσινό σκηνικό με τους Χρυσαυγίτες να περιμένουν με ελληνικές σημαίες στο λιμάνι, να ορμάνε στο καράβι από τη Σύρο και δεν ένιωσε έστω λίγο να του ανακατεύεται το στομάχι, καλό θα ναι να το κοιτάξει. Ηταν μια εικόνα γελοία και φρικτή μαζί. Τόσο που δε θέλω καν να την αναλύσω. Μ' αναγουλιάζει κανονικά, με χαλάει πως αλλιώς να το πείς... Με κάνει σχεδόν να ντρέπομαι για την κατάντια κι ας μην έχω σχέση παρα μόνο στο ότι ζω την ίδια εποχή και τίποτα παραπάνω.
Σήμερα το πρωί ανοίγοντας ένα βιβλίο για τον πολιτικό Καββαδία, βρήκα αυτή τη διήγηση του Μάρκου Βαμβακάρη που με την απλή του γλώσσα λέει πιο πολλά από το κείμενο. Μιλάει για την κατάσταση που αντίκρυσε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την υποδοχή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους ντόπιους:
"...Πως να σας χαρακτηρίσω αυτό το πράμα. Καταστροφή... Εμενε ο κόσμος εκεί στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντίρια κάνανε...Το τι ετραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δε λέγεται...Προσπαθήσανε, γαμιόντουσαν, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουν το ψωμί τους, μέχρι να βρούν ένα σπίτι να κάτσουνε... Και οι ντόπιοι δεν τους βλέπανε με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε χίλια δυό. Φύγετε από δώ ρε. Πηγαίνετε παρα πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχανε την αγάπη να πούνε, για στάσου συγγενείς μας είναι, Έλληνες είναι πραγματικοί... Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν' αρπάξουν ό,τι είχαν Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουν. Απατεώνες."
Μετά από αυτό τα τωρινά σκηνικά δε μου λένε και πολλά. Προφανώς όλοι αυτοί ήταν οι ίδιοι που λίγο πριν θα κουνούσαν σημαίες Βασιλοφρόνων ή Βενιζελικών και θα μιλούσαν για τα μεγάλα οράματα της Μεγάλης Ελλάδας που φυσικά υπερέχει σε όλα των άλλων ...βαρβαρων. Και μετά από λίγο, κι αφού έβαλαν σιωπηλά ή φωναχτά το χεράκι τους στην καταστροφή που έφεραν οι μεγάλες ιδέες τους, άρχισαν να βρίζουν τα θύματα, με έναν τρόπο θύματά τους αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν αυτό τον τόσο λάθος πόλεμο. Μάλιστα τύχαινε τα θύματα εκτός από "ξένοι" να είναι μαζί και Έλληνες. Η εικόνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης σπάνια γοητεύει όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται και λίγη ιδεολογία ανθρωπιάς για να σου συμβεί αυτό.
Λίγο αργότερα στα ίδια χρόνια, στις εκλογές του Δεκέμβρη του 1923 οι βασιλόφρονες "λάτρες της πατρίδος" συγκεντρωνόντουσαν στους στύλους του Ολυμπίου Διός και έκαναν πορεία φωνάζοντας μαζί με τα "Μαχαίρι στους Βενιζελικούς" και "Φωτιά στους Τουρκοσπορίτες πρόσφυγες"(!!), όπως λέει ο Φίλιππος Φιλίππου στο "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας"
Τέτοια αγάπη κι ανθρωπιά. Ύστερα ακολουθούσαν οι νεκροί κι οι τραυματίες...
Το 1929 ο 19χρονος τότε Νίκος Καββαδίας γράφει το ποίημα "Αγαπάω"
Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.
Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.
Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.
Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.
Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.
Και λέει ο Φ.Φιλίππου:
"Φαίνεται πως η ευαισθησία του και η αγάπη προς κάθε έμβιο όν τον οδηγούσε στην Αριστερά, απ' όπου δεν έφυγε ποτέ"
(Ο Ν.Καββαδίας όπως μαρτυράει η αδερφή του Τζένια, υπήρξε και μέλος του ΚΚΕ)
Μετά από αυτό τα τωρινά σκηνικά δε μου λένε και πολλά. Προφανώς όλοι αυτοί ήταν οι ίδιοι που λίγο πριν θα κουνούσαν σημαίες Βασιλοφρόνων ή Βενιζελικών και θα μιλούσαν για τα μεγάλα οράματα της Μεγάλης Ελλάδας που φυσικά υπερέχει σε όλα των άλλων ...βαρβαρων. Και μετά από λίγο, κι αφού έβαλαν σιωπηλά ή φωναχτά το χεράκι τους στην καταστροφή που έφεραν οι μεγάλες ιδέες τους, άρχισαν να βρίζουν τα θύματα, με έναν τρόπο θύματά τους αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν αυτό τον τόσο λάθος πόλεμο. Μάλιστα τύχαινε τα θύματα εκτός από "ξένοι" να είναι μαζί και Έλληνες. Η εικόνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης σπάνια γοητεύει όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται και λίγη ιδεολογία ανθρωπιάς για να σου συμβεί αυτό.
Λίγο αργότερα στα ίδια χρόνια, στις εκλογές του Δεκέμβρη του 1923 οι βασιλόφρονες "λάτρες της πατρίδος" συγκεντρωνόντουσαν στους στύλους του Ολυμπίου Διός και έκαναν πορεία φωνάζοντας μαζί με τα "Μαχαίρι στους Βενιζελικούς" και "Φωτιά στους Τουρκοσπορίτες πρόσφυγες"(!!), όπως λέει ο Φίλιππος Φιλίππου στο "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας"
Τέτοια αγάπη κι ανθρωπιά. Ύστερα ακολουθούσαν οι νεκροί κι οι τραυματίες...
Το 1929 ο 19χρονος τότε Νίκος Καββαδίας γράφει το ποίημα "Αγαπάω"
Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.
Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.
Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.
Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.
Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.
Και λέει ο Φ.Φιλίππου:
"Φαίνεται πως η ευαισθησία του και η αγάπη προς κάθε έμβιο όν τον οδηγούσε στην Αριστερά, απ' όπου δεν έφυγε ποτέ"
(Ο Ν.Καββαδίας όπως μαρτυράει η αδερφή του Τζένια, υπήρξε και μέλος του ΚΚΕ)
φιλε yiok-yiok,χρειαζεται προσοχη!!αλλο διεθνισμος και αλλο ο εθνομηδενισμος.ταυτιζεις τους μικρασιατες οι οποιοι ειναι Ελληνες εδω κ 3000+ χρονια με ποιους?κ η αντιπαλοτητα αλλωστε που αναφερεις μεταξυ ντοπιων κ προσφυγων Ελληνων...οταν παμε φανταροι στα ακριτικα νησια οι ντοπιοι πως μας φερονται??μη φτανουμε στα ακρα λοιπον!!!θανατος στον εθνικισμο θανατος κ στον εθνομηδενισμο-κοσμοπολιτισμο!!!οπως κ η Αλεκα εχει δηλωσει-ουτε αγαπαμε αλλα ουτε κ μισουμε τους μεταναστες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήμεσα σε καθε εθνος υπαρχουν δυο εθνη, αυτο που κουβαλει ολα τα προτερηματα, ολα τα καλα της φυλης αν μπορουμε να το πουμε ετσι, αυτο που ειναι ετοιμο να θυσιαστει για τα ανθρωπινα ιδανικα, που ειναι ετοιμο να γινει ολοκαυτωμα στο βωμο της ελευθεριας και της αξιοπρεπειας.Ειναι εκεινο το εθνος που δεν θα διστασει να θυσιασει οτι πολυτιμοτερο, την ιδια τη ζωη για να θρεψει το δεντρο ενος νεου κοσμου, την επλιδα για ενα καλυτερο αυριο.Ομως υπαρχει και ενα εθνος χαμερπες, υπουλο, υποταγμενο στα πιο ποταπα ανθρωπινα συναισθηματα, ενα εθνος που ειναι ετοιμο να πουλησει τιμη, αξιοπρεπεια, ανθρωπια για να νιωσει δυνατο, να νιωσει οτι υπερεχει, ειναι εκεινο το εθνος που θα γενησει προδοτες, εφιαλτες, καταδοτες με κουκουλες η χωρις, ειναι εκεινο το εθνος που θα πουλησει και το σχοινι της κρεμαλας για να δει την τσεπη του να γεμιζει χρυσαφι.Και αυτα τα δυο εθνη δεν συμβιβαζονται, αντιπαλευει το ενα το αλλο μεχρι το πρωτο να νικησει και να εξαφανισει το δευτερο για παντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ σωστή η τοποθέτηση του burner είναι ένα άρθρο π αναφέρεται σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις..βεβαίως και οι Έλληνες π αντίκρυσαν τους υπόλοιπους Έλληνες πρόσφυγες τους φέρθηκαν βαρβαρέστατα - και μάλιστα οι πρόσφυγες ήταν πολύ καλύτεροί τους όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και στο μορφωτικό επίπεδο. ο τοπικισμός υπήρχε και θα υπάρχει, άλλοτε πιο έντονα και άλλοτε πιο άτονα , το συναντούμε ακόμα και στις μέρες μας, ειδικά σε πιο απομακρυσμένες περιοχές και σε περιοχές ας πούμε που αντικ΄ρυζουνε λιγότερους ξένους στον τόπο τους. υπάρχει εδώ υπάρχει και σε κάθε άλλη χώρα.τώρα το θέμα της σημαίας είναι άλλο. βεβαίως υπάρχουνε πολλοί π το καπηλευόνται τους στυλ ΧΑ αλλά δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι κρατάνε σημαία είναι χρυσαυγίτες ή εθνικιστές. εδώ έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο του εθνομηδενισμού που λέει και ο φίλος. κοιτάς έναν στο δρόμο που έχει ας πούμε στη μπλούζα του μια ελληνική σημαία και μπορεί να πει κάποιος έξυπνος καλά τί είναι εθνικιστής? και δηλαδή τόσοι π φοράνε μπλουζάκια με βρεττανικές σημαίες, ή gant με τη σημαία των ΗΠΑ ή nanapiri με τη σημαία της Νορβηγίας τί είναι? μην φθάνουμε στο άλλο άκρο.στο κάτω κάτω νακλύτερα άν είναι να χει κάτι η μπλούζα να ναι η ελληνική γτ να ναι άλλη δηλαδή?.κάνει ο άλλος τατουάζ κάποιο αρχαίο ρητό ας πούμε και τον λες φασίστα? δηλδ ο άλλος που κάνει κάποια φράση με κινέζικα τί ειναι κινεζιστής?? υπάρχει ένας μηδενισμός σε αυτό το θέμα. δεν αναφέρομαι στο κκε ,πάντως όλος αυτός ο εθνομηδενισμός είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων δεκαετιών και έχει επηρεάσει και όλο προβάλλεται περισσότερο απο μερίδα της αριστεράς (τονίζω δεν αναφέρομαι στο κκε), παλιά αυτά δεν υπήρχαν. και να πω και κάτι άλλο όσο μερίδα της αριστεράς εγκαταλείπει την πατριωτική αριστερά(άλλο πατριωτισμός και άλλο εθνικισμός εννοείται) τόσο δεξιά και ακροδεξιά κόμματα θα ισχυροποιούνται. tassos πολύ σωστό..
ΑπάντησηΔιαγραφή