Κριτήριο η πρόταση του ΚΚΕ

Είναι η πολλοστή φορά που το ΚΚΕ καταθέτει πρόταση νόμου για την προστασία των ανέργων στη Βουλή. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες έχει πάρει το ΚΚΕ για θέματα όπως η ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών από τα χρέη στις τράπεζες, η κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών τους νόμων κ.ά.

Αλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες, που ανέλαβε παλιότερα το ΚΚΕ, δεν μπήκαν καν σε συζήτηση, ενώ καμιά δεν έχει μπει σε ψηφοφορία, αφού οι αστικές κυβερνήσεις επικαλούνται ερμηνείες του Συντάγματος και τις απορρίπτουν με το αιτιολογικό ότι προκαλούν «επιβάρυνση των οικονομικών του κράτους».

Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι απάντησαν τα υπόλοιπα κόμματα, όταν η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία των ανέργων συζητήθηκε, για τελευταία φορά, τον Ιούνη του 2011: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισαν «μη ρεαλιστικές» τις προτάσεις του ΚΚΕ, αλλά θεωρούν ρεαλιστικό να αφαιρούν εκατοντάδες εκατ. ευρώ από τον ΟΑΕΔ, με τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, στερώντας από χιλιάδες ανέργους ακόμα και τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε τάχθηκε στα λόγια υπέρ της πρότασης του ΚΚΕ. Σήμερα, όμως, είναι «προσαρμοσμένος» στο στόχο της κυβερνητικής διαχείρισης. Ετσι θεωρεί τα ευρωενωσιακά προγράμματα της «ενεργού απασχόλησης» (δηλ. απληρωσιάς και υποαπασχόλησης) ως «συμπληρωματικά» μέτρα για την ανεργία.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που έχει πρόταση για τη ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας, αφού παλεύει για τη σοσιαλιστική κοινωνία, όπου στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού η ανεργία θα εκμηδενιστεί. Οπως, άλλωστε, είχε συμβεί και στην ΕΣΣΔ τον 20ό αιώνα.

Είναι, όμως, προφανές ότι η υλοποίηση των προτάσεων του ΚΚΕ για την ανακούφιση των ανέργων δεν προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού. Ομως, η στάση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, φανερώνει ότι στη στρατηγική του κεφαλαίου δεν μπορεί να «χωρέσει» μια πρόταση που δε διαχειρίζεται το πρόβλημα υπέρ του κεφαλαίου, αλλά προτάσσει την άμεση αποφασιστική ανακούφιση των ανέργων με κάθε κόστος για το κεφάλαιο.

Τι αποδεικνύεται έτσι εκ των πραγμάτων:
Πρώτα απ' όλα ότι όσοι υπόσχονται λύσεις, ανακούφιση υπέρ των εργαζομένων εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του πλαισίου της ΕΕ, είτε άλλο εννοούν π.χ. διαχείριση της ανεργίας και της ανασφάλειας, είτε κοροϊδεύουν το λαό με διακηρύξεις που όμως δε θα εφαρμόσουν.

Δεύτερο, ότι όσο οι εργαζόμενοι περιμένουν ότι μέσω μιας κυβέρνησης ή μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος, της εξουσίας και οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, θα μπορέσουν να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά εργατικά - λαϊκά προβλήματα, άδικα θα πελαγοδρομούν, στηρίζοντας τη μια ή άλλη αστική κυβερνητική εναλλαγή. Τη λύση οι εργαζόμενοι πρέπει να την ψάξουν αλλού. Να γίνουν οι ίδιοι δυνατοί, να μην περιμένουν από δυνάμεις του κεφαλαίου να τους δώσουν λύσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ισχυρή λαϊκή συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία. Σε αυτόν το δρόμο είναι δυνατόν να μπαίνουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπώνται και ορισμένα μέτρα ανακούφισης.

Τρίτο, γι' αυτό θα πρέπει να ισχυροποιηθεί παντού το ΚΚΕ: Για να προβάλλει παντού τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, σε αντίθεση με αυτά του κεφαλαίου, χωρίς υποταγή στο «ρεαλισμό» του συμβιβασμού με τη σημερινή κατάσταση. Γιατί, τη δύναμη που θα του δώσει ο λαός, το ΚΚΕ θα την αξιοποιήσει στο να γίνει ο ίδιος ο λαός δυνατός και ικανός να βάλει εμπόδια στα χειρότερα, αλλά κυρίως να επιβάλει τη διέξοδο υπέρ του, παίρνοντας ο ίδιος την εξουσία.






Πηγή: Ριζοσπάστης