Ο δρόμος του κεφαλαίου ανατρέπεται δε βελτιώνεται

Η άποψη για τον περίφημο «μετασχηματισμό της ΕΕ σε φιλολαϊκή» είτε ως «καλύτερη Ευρώπη» κατά τον Σαμαρά είτε ως «Ευρώπη της δημοκρατίας» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε ορισμένα πλήγματα τη βδομάδα που πέρασε μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Πρώτα απ' όλα, ο περίφημος «κόλαφος για την τρόικα» (σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ), δηλαδή η έκθεση της επιτροπής ελέγχου του Ευρωκοινοβουλίου που θα αποτελούσε ένα καλό επιχείρημα για όσους προσπαθούν να πείσουν ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει σε φιλολαϊκή και μάλιστα μέσω του Κοινοβουλίου έπεσε στο κενό. Η όποια κριτική ασκήθηκε αφορούσε τη διαδικασία υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι το περιεχόμενό της όπως, άλλωστε, ήταν φυσικό. Αντιλαϊκό μνημόνιο διαρκείας είναι η πολιτική της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια. Πολύ περισσότερο που μετά το Γενάρη του 2014 διαμορφώνονται νέοι μηχανισμοί επιτήρησης των κρατών - μελών. Μια από τις ειδήσεις της βδομάδας ανέφερε, εξάλλου, ότι αυστηρή επιτήρηση επιβλήθηκε στη Γαλλία.

Η Ουκρανία

Εκεί που η ΕΕ απέδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν να μετασχηματιστεί σε φιλολαϊκή είναι στις εξελίξεις στην Ουκρανία...
Αφού πρωτοστάτησε στην επέμβαση για την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς από μια άλλη, με τη συμμετοχή φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων, τώρα διαμαρτύρεται για τις εξελίξεις στην Κριμαία. Εφερε έτσι σε αμηχανία τον υποψήφιο πρόεδρο της ΕΕ Αλ. Τσίπρα, που, από την Ιρλανδία, κάλεσε τις ΗΠΑ και τη Ρωσία να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για τη λύση στο πρόβλημα «Ουκρανία», προσπερνώντας το γεγονός ότι ΗΠΑ και ΕΕ έκαναν επέμβαση στην Ουκρανία ανταγωνιζόμενες τη Ρωσία και ματοκύλισαν το λαό της. Αποσιωπώντας την ιμπεριαλιστική επέμβαση, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τώρα τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να διευθετήσουν ένα πρόβλημα που δημιούργησαν σε βάρος ενός λαού για τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Δηλαδή, θέλει «το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Ετσι καλλιεργεί στο λαό τη συνείδηση της εναπόθεσης και ανάθεσης στους ιμπεριαλιστές τη λύση των προβλημάτων του.

Τα «καλλιστεία» και ο «έρωτας»

Ο Αντ. Σαμαράς σε μια φυγή στο μέλλον ισχυρίστηκε ότι «η απάντηση στην κρίση είναι: περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη». Φυσικά, αυτή είναι η απάντηση στην κρίση απ' τη σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, δηλαδή σε βάρος του λαού. Η «καλύτερη Ευρώπη» είναι ήδη εδώ με 26 εκατομμύρια ανέργους και 120 εκατομμύρια που ζουν στο όριο της φτώχειας! Της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Περισσότερη «Ευρώπη» σημαίνει περισσότερη ανεργία, περισσότερη φτώχεια για τους λαούς της, περισσότερα κέρδη για τα μονοπώλιά της. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αυτό που έχτισαν οι καπιταλιστές στην Ευρώπη για να υπερασπίσει τα δικά τους συμφέροντα. Στα θεμέλιά του έχει την ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση των ευρωπαϊκών λαών, γι' αυτό είναι βαθιά αντιδραστικό, αντιλαϊκό.
Τον έρωτά τους για την ΕΕ που μπορεί να αλλάξει δεν έκρυψαν κι άλλοι. Υπερασπίζοντας τον σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν, Μ. Σουλτς, ο Ν. Ανδρουλάκης από το ΠΑΣΟΚ διαβεβαίωσε ότι «θέλει να αλλάξει την κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας που έχει εξαθλιώσει τις νότιες χώρες της Ευρώπης (...) Πιστεύει ότι πρέπει ν' αλλάξει αυτή η κυρίαρχη πολιτική».
Παράλληλα, ο Αλ. Τσίπρας από το Δουβλίνο ζήτησε μέτρα στήριξης της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εντός της ΕΕ, για την οποία επιπλέον σκόρπισε αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να «αναδιοργανωθεί δημοκρατικά». Δεν είπε, βέβαια, ότι η δημοκρατική Ευρώπη που επικαλείται είναι υποχρεωμένη να πατήσει στις ανατροπές που εφαρμόζονται σήμερα και οι οποίες αποτελούν προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η ταύτιση στην πράξη

Σε άμεση σχέση με την ΕΕ που οι υπερασπιστές της προσπαθούν να εμφανίσουν ως ασθενή που δύναται να αναρρώσει με φιλολαϊκό αποτέλεσμα είναι οι εξελίξεις σχετικά με τον περίφημο οδικό χάρτη του ΟΟΣΑ που είναι και το αντικείμενο της νέας αντιπαράθεσης της κυβέρνησης με την τρόικα. Ο «Ριζοσπάστης» ανέδειξε έγκαιρα το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων που προτείνει ο ΟΟΣΑ για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, σχολιάζοντας ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αλλαγές, που προτείνει ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός και υιοθετούν κυβέρνηση και τρόικα, οδηγούν σε ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και σε παραπέρα χτύπημα των φτωχών αγροτών και ΕΒΕ. Αντίστροφα, ευνοούν τους μονοπωλιακούς ομίλους, που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των τροφίμων, του λιανικού εμπορίου και αλλού.
Το λυπηρό για τους εραστές της ΕΕ είναι πως την ίδια στόχευση με τα μέτρα του ΟΟΣΑ έχουν και τα μέτρα για τα εργασιακά, που συζητούν η τρόικα και η κυβέρνηση. Απ' όποια μεριά κι αν το δει κανείς, ο νέος γύρος επίθεσης στις Συλλογικές Συμβάσεις, στις τριετίες, στο δικαίωμα στην απεργία, στόχο έχει να μειώσει την τιμή της εργατικής δύναμης και να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Πρόκειται, λοιπόν, για πάγιες επιδιώξεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, που δεν προέκυψαν σε συνθήκες κρίσης, ούτε βέβαια πρόκειται να ανακληθούν αν υπάρξει ανάκαμψη. Επιδιώξεις εκφρασμένες διατυπωμένες στις αποφάσεις της ΕΕ πολύ πριν τα μνημόνια και την τρόικα. Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, οι ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων και του λαού είναι μονόδρομος, ανεξάρτητα από το αν η οικονομία είναι σε κρίση ή ανάπτυξη, από το αν σε μια χώρα υπάρχουν μνημόνια ή όχι. Η διαπίστωση αυτή αφορά ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καταγγέλλει τα αντεργατικά μέτρα και τα «χρεώνει» στο μνημόνιο, κοροϊδεύοντας το λαό ότι, αν κυβερνήσει, θα φρενάρει την επίθεση των εργοδοτών και ταυτόχρονα θα διασφαλίσει τη θέση του ελληνικού κεφαλαίου στην ΕΕ, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά του!

Η ΔΕΗ...

Η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας προβλέπεται από την ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και έχει εξειδικευτεί έκτοτε: Φτάσαμε ήδη στο «σπάσιμο» της ΔΕΗ σε δύο κομμάτια, στην άμεση ιδιωτικοποίηση του πρώτου και τη σταδιακή εκποίηση μετοχικού ποσοστού του δεύτερου. Το κυβερνητικό σχέδιο υπακούει στην πολιτική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της εγχώριας αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και προβλέπει επίσης την ιδιωτικοποίηση κατά 66% αρχικά του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ), του δικτύου διανομής δηλαδή, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι υπερασπιστές της ΕΕ κάνουν γαργάρα τη στρατηγική για την απελευθέρωση της αγοράς της Ενέργειας και περιορίζουν το πρόβλημα στους όρους υλοποίησής της.

Διά ταύτα

Η βδομάδα έκλεισε με την κυβέρνηση να εμφανίζει τον εαυτό της να δίνει μάχη για τη διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος και για έξοδο από το μνημόνιο. Το ΚΚΕ σημείωσε πως ήδη σχεδιάζεται και υλοποιείται η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, νέα προνόμια για το κεφάλαιο με βάση τις κατευθύνεις του ΟΟΣΑ. Τόνισε επίσης ότι είναι εξίσου παραπλανητικό το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ «μνημόνια ή Ευρώπη των λαών», ιδιαίτερα όταν προέρχεται από δυνάμεις που υποστηρίζουν την ΕΕ. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν ότι η ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, ακόμη κι αν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα δεν πάρουν τη μορφή ενός νέου μνημονίου. Η εμφανιζόμενη ως αντιπαράθεση κυβέρνησης - τρόικας για το πώς θα μοιραστεί το πρωτογενές πλεόνασμα επιχειρεί να κρύψει ότι το πλεόνασμα βγαίνει μέσα από το ξεζούμισμα του λαού, το οποίο θα συνεχιστεί είτε με μνημόνιο και τρόικα είτε με τους μηχανισμούς εποπτείας που έχει συγκροτήσει η ΕΕ. Οσα ψίχουλα από αυτό το πλεόνασμα και αν πάνε στην πιο ακραία φτώχεια, δε θα αποτελέσουν ανακούφιση ούτε θα ανακόψουν την πορεία επιδείνωσης συνολικά του λαού. Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα μαχητικό λαϊκό ρεύμα καταδίκης τόσο του εμπαιγμού και της πολιτικής της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων που υποστηρίζουν την ΕΕ και υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, φέρνοντας από την «πίσω πόρτα» την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Χρειάζεται, δηλαδή, ισχυρό ΚΚΕ για το σήμερα και για το αύριο.



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ