Ευρωβουλευτές του ΚΚΕ σε Ρωσία και Ουκρανία - Η ομιλία του Γ. Τούσσα σε εκδήλωση του ΚΚΡΟ

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Μπάμπης Αγγουράκης, βρίσκεται στη Μόσχα, απ' όπου το Σάββατο θα μεταβεί στην Κριμαία ως παρατηρητής στο δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί εκεί την Κυριακή 16 Μάρτη 2014.

Επίσης στη Μόσχα βρίσκεται ο Γιώργος Τούσσας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής , όπου συμμετείχε στο «Στρογγυλό Τραπέζι», που διοργανώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) στις 14 - 15 Μάρτη 2014, με θέμα: «Οι κομμουνιστές στα κοινοβούλια και η ταξική πάλη».

Ο Γ. Τούσσας μίλησε αμέσως μετά την εισαγωγική ομιλία του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, προέδρου της ΚΕ του ΚΚΡΟ και στην ομιλία του τόνισε τα εξής:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Θέλουμε εξ' αρχής, και από αυτό το βήμα, να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους κομμουνιστές της Ουκρανίας, που αυτή την περίοδο έρχονται αντιμέτωποι με ένα ισχυρό αντιδραστικό πολιτικό «κύμα», που προκλήθηκε από τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και την απροκάλυπτη επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας και στο σφοδρό ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία για τον έλεγχο των αγορών, του φυσικού πλούτου και των αγωγών της χώρας αυτής.


Θέλουμε να καταδικάσουμε την προσπάθεια να τεθεί εκτός νόμου το ΚΚ Ουκρανίας και η κομμουνιστική ιδεολογία. Το Κόμμα μας, όπως θα γνωρίζεται, ανέλαβε μια σειρά πρωτοβουλίες το τελευταίο διάστημα, με παρεμβάσεις του στο κοινοβούλιο, στο ευρωκοινοβούλιο και στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ενάντια στα σχέδια απαγόρευσης του ΚΚ και της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ουκρανία. Πραγματοποιήσαμε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στην ουκρανική πρεσβεία στην Αθήνα, ενώ το κοινό ψήφισμα που συντάξαμε με το Γερμανικό ΚΚ για τις εξελίξεις στην Ουκρανία υποστηρίχτηκε από περίπου 50 κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα.

Η θέση του ΚΚΕ είναι πως μπροστά σ’ αυτές τις αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις στην Ουκρανία, με την αναρρίχηση αντιδραστικών έως και απροκάλυπτα φασιστικών δυνάμεων, τον κίνδυνο διαίρεσης των εργαζομένων με βάση εθνοτικά και γλωσσικά χαρακτηριστικά και κάτω από «ξένες σημαίες» διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης, προβάλλει η αναγκαιότητα το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη, με κριτήριο τα συμφέροντά του για το σοσιαλισμό και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει εκείνη ή η άλλη μερίδα της πλουτοκρατίας της χώρας τους.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σχετικά με το θέμα της σημερινής εκδήλωσης «Οι κομμουνιστές στα κοινοβούλια και η ταξική πάλη», θέλουμε να σημειώσουμε πως αντιμετωπίζουμε το κοινοβούλιο ως θεσμό της αστικής δημοκρατίας, ένα από τα εργαλεία του καπιταλισμού για να διαχειρίζεται την εξουσία των μονοπωλίων με βασικό κριτήριο την εξασφάλιση των συμφερόντων του. Από αυτήν την αφετηρία είμαστε κάθετα αντίθετοι με οπορτουνιστικές απόψεις, που υιοθετήθηκαν στη Δυτική Ευρώπη από το λεγόμενο ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού», που καλλιεργούν την αυταπάτη, πως μέσω των κοινοβουλίων, της συμμετοχής σ’ αυτά μπορεί να υπάρξει μια «κοινοβουλευτική μετάβαση» προς το σοσιαλισμό. Επιτρέψτε μου να θέσω ορισμένες θεμελιακές θέσεις του ΚΚΕ για το ζήτημα που εξετάζουμε:

1. Η τοποθέτηση του ζητήματος που συζητάμε παραπέμπει σε ένα βαθύτερο ζήτημα, στη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον καπιταλισμό και τα ΚΚ μπορούν να συμφωνήσουν ότι πρόκειται για κοινωνικό - οικονομικό σύστημα που η εξουσία, το αστικό κράτος και οι θεσμοί του είναι στα χέρια της αστικής τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Αφετηριακή θέση του ΚΚΕ είναι η λενινιστική θέση που τονίζει πως σε καμιά καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει «δημοκρατία γενικά», αλλά υπάρχει μόνο η αστική δημοκρατία, όπως δεν υπάρχει «δικτατορία γενικά» αλλά δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, δηλαδή του προλεταριάτου, πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, δηλαδή πάνω στην αστική τάξη, με σκοπό την κατανίκηση της αντίστασης που προβάλλουν οι εκμεταλλευτές στην πάλη για την κυριαρχία τους.

«…. Η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια μηχανή για την καταστολή της εργατικής τάξης από την αστική τάξη, της μάζας των εργαζομένων από μια χούφτα καπιταλιστές…»1 και η καταστολή αυτή κλιμακώνεται στην περίπτωση που κινδυνεύει, η κλονίζεται η εξουσία του κεφαλαίου, ή ακόμα στην περίπτωση που τα συμφέροντα επιβάλλουν τη χρησιμοποίηση των πιο αντιδραστικών, φασιστικών δυνάμεων όπως γίνεται αυτή την περίοδο στην Ουκρανία με την παρέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε ανταγωνισμό με την αστική τάξη της Ρωσίας, για τον έλεγχο της περιοχής.

Ωστόσο, η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να εγκλωβίζεται στη στήριξη της αστικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να περιορίζεται στην πάλη για την διαφύλαξη και διεύρυνση των δημοκρατικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε τον εγκλωβισμό της πάλης μέσα στο υφιστάμενο εκμεταλλευτικό σύστημα. Η πάλη για τα δικαιώματα αυτά κι ενάντια στην ανοιχτή, τη φασιστική μορφή δικτατορίας της αστικής τάξης, για την προάσπιση των όποιων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως π.χ. το δικαίωμα της νόμιμης δράσης του ΚΚ, της δυνατότητας συμμετοχής του στις αστικές εκλογές, δεν μπορεί να κοιτάζει στο χθες, αλλά πρέπει να κοιτάζει μπροστά. Αυτό συνιστά η μαρξιστικό - λενινιστική αντίληψη για το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής και όλων των θεσμών της, με το πέρασμα των μέσων παραγωγής και της εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης, με την εμφάνιση νέων λαογέννητων θεσμών εξουσίας.

Θεωρητικά και πρακτικά, μέσα από την πείρα δεκαετιών έχει αποδειχθεί ότι η εξουσία θα είναι ή στα χέρια της εργατικής τάξης ή στα χέρια της αστικής τάξης. «Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού»2.

Πιστεύουμε ότι αυτά είναι θεμελιακά ζητήματα στην χάραξη της πολιτικής των ΚΚ, πολύ χρήσιμα στην πάλη για την κατάκτηση εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα.

2. Το ΚΚΕ εκπροσωπείται για πολλά χρόνια στο εθνικό κοινοβούλιο και το ευρωκοινοβούλιο, τώρα αυτή την περίοδο το κόμμα μας συμμετέχει στη βουλή με 12 βουλευτές και στην ευρωβουλή με 2 ευρωβουλευτές. Η συμμετοχή αυτή γίνεται έχοντας ξεκαθαρίσει τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της βουλής και της ευρωβουλής, έχοντας ξεκαθαρίσει πως η συμμετοχή του λαού στις εκλογές κάθε 4 χρόνια δεν μπορεί να λύσει το βασικό πρόβλημα της πάλης των τάξεων.

Στη βάση αυτή το ΚΚΕ παρεμβαίνει στην εθνική βουλή και στην ευρωβουλή, προσπαθεί να εμποδίσει αντιλαϊκά μέτρα, καταψηφίζει αντιλαϊκά νομοσχέδια ή οδηγίες και άλλα νομοθετήματα της ΕΕ, καταθέτει ερωτήσεις, προτάσεις νόμου και τροπολογίες για σοβαρά θέματα που αφορούν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, για θέματα που αφορούν την προστασία των ανέργων, την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών από τα δάνεια και τη φορολογία, για την Υγεία, την Παιδεία, σε συνδυασμό με την πάλη που οργανώνεται από τα ταξικά συνδικάτα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Κατά κανόνα οι θέσεις του ΚΚΕ απορρίπτονται από τα αστικά και τα οπορτουνιστικά κόμματα και δεν υπάρχει προσδοκία ότι μπορούν να λυθούν μέσα από αυτό το δρόμο τα λαϊκά προβλήματα. Η παρέμβαση όμως αυτή συμβάλλει στην αποκάλυψη του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλισμού και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως «δικτατορίας των μονοπωλίων».

Συμβάλλει στη διαφώτιση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, ενημερώνει τους εργαζόμενους, τους προετοιμάζει να οργανώσουν καλύτερα την πάλη τους.

Στην περίπτωση που περνούν αντιλαϊκά μέτρα και νόμοι το κόμμα μας επιμένει, τα αμφισβητεί, προσπαθεί να μη νομιμοποιηθούν στη λαϊκή συνείδηση.

Η παρέμβαση αυτή, η παρέμβαση π.χ. με μια Ερώτηση για την καταγγελία μέτρων που εμπορευματοποιούν την Υγεία ή που επιβάλλουν φορολογικά βάρη στο λαό, ή μια πρόταση νόμου για τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων ή μια παρέμβαση στο ευρωκοινοβούλιο κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ, μπορούν να γίνουν αντικείμενο ευρύτερης μαζικής πάλης μέσα από το συνδυασμό της πάλης με τις οργανώσεις του κόμματος και της ΚΝΕ, μπορούν να γίνουν κτήμα των συνδικάτων και των άλλων φορέων του μαζικού κινήματος και σε αυτή την κατεύθυνση στρέφεται η πάλη του κόμματος και των βουλευτών μας.

Οι κομμουνιστές βουλευτές και ευρωβουλευτές διατηρούν γερούς δεσμούς με τους εργάτες και τις εργάτριες των εργοστασίων, των επιχειρήσεων, με τη φτωχή και μεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, βρίσκονται στους χώρους κατοικίας, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στις μονάδες Υγείας, όπου ζει και δουλεύει ο λαός μας. Οι κομμουνιστές βουλευτές δεν αποσπούνται από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα ούτε σ’ ότι αφορά τα εισοδήματά τους. Δίνουν εξολοκλήρου τις βουλευτικές αποδοχές στο ΚΚΕ κι αυτό στο μέτρο των δυνατοτήτων της ταξικής πάλης τους δίνει ένα οικονομικό εφόδιο, που δεν μπορεί να ξεπερνά τον μισθό του εργάτη.

Οι κομμουνιστές βουλευτές και ευρωβουλευτές, σε συνεννόηση με τις κομματικές οργανώσεις, συγκεντρώνουν υλικό για να γίνουν οι παρεμβάσεις στη βουλή πιο αποκαλυπτικές, πιο αποτελεσματικές.

Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων, συμβάλλουν στην οργάνωση της πάλης.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν δηλαδή συμφέρον να αναδειχθεί ενισχυμένο το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του ερχόμενου Μάη και σε αυτό επιμένουμε.

Παράλληλα λέμε στο λαό την αλήθεια.

Λέμε πως αυτή είναι μια πλευρά του συνολικού αγώνα. Το βασικό είναι να πάρει κεφάλι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να κατακτήσουν ταξικό προσανατολισμό, να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης και να ηττηθούν οι δυνάμεις του, που στηρίζουν την ΕΕ και την αστική πολιτική, να ηττηθούν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, που κηρύσσουν τη συνεργασία των τάξεων και προσπαθούν να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα.

Λέμε στους εργαζόμενους πως είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη, στη φτωχή αγροτιά, στους μικρούς αυτοαπασχολούμενους της πόλης, στις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών, ώστε να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας, να ανατραπεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα, να κατακτηθεί η εργατική - λαϊκή εξουσία, να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική, κομμουνιστική κοινωνία.

Πρέπει να κατανοηθεί πως είναι άλλο η αναμέτρηση στη βουλή και στην ευρωβουλή με τις αστικές και τις οπορτουνιστικές δυνάμεις για κάθε λαϊκό πρόβλημα με κατεύθυνση σύγκρουσης με την αστική τάξη, το αστικό κράτος, την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα και άλλο η καλλιέργεια συγχύσεων και αυταπατών πως η κοινοβουλευτική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις του συστήματος ή της ΕΕ, της ιμπεριαλιστικής ένωσης που τα θεμέλια της είναι οι ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι, όπως κάνουν οι δυνάμεις του Κόμματος της Ευρωπαϊκής αριστεράς (ΚΕΑ), ή ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού.

Αυτή η αντίληψη κάνει μεγάλη ζημιά, φθείρει συνειδήσεις, έχει αφετηρία την επικίνδυνη ουτοπία περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού κι αυτό την ώρα που το σύστημα στο σημερινό ιμπεριαλιστικό στάδιο γίνεται συνεχώς και πιο αντιδραστικό και επικίνδυνο.

3.Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η πίστη στον αστικό κοινοβουλευτισμό είναι πηγή σοβαρών προβλημάτων και παρεκκλίσεων στο κομμουνιστικό κίνημα, οδήγησε κόμματα σε σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη, όπως έδειξε η πείρα του ευρωκομμουνισμού ή οδήγησε σε εφησυχασμό, σε μη λήψη των αναγκαίων μέτρων για την αντιμετώπιση αντιδραστικών, φασιστικών δυνάμεων γιατί ΚΚ βρέθηκαν απροετοίμαστα, με μειωμένη ταξική επαγρύπνηση.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει τη λενινιστική θέση που τονίζει πως ο πολιτικός αγώνας δεν συνοψίζεται καθόλου στο ζήτημα της στάσης μας έναντι του κοινοβουλευτισμό, αλλά περιλαμβάνει το συνολικό αγώνα της εργατικής τάξης που έχει κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Ο Λένιν σημείωνε για την στάση των κομμουνιστών προς την αστική δημοκρατία πως «οι κομμουνιστές την ξεσκεπάζουν και λένε ανοιχτά στους εργάτες και στις εργαζόμενες μάζες την καθαρή αλήθεια: στην πραγματικότητα, η ρεπουμπλικανική δημοκρατία, η Συντακτική Συνέλευση, οι παλλαϊκές εκλογές κλπ. σημαίνουν δικτατορία της αστικής τάξης και για την απελευθέρωση και για την απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό του κεφαλαίου δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αντικατάσταση αυτής της δικτατορίας με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Μόνο η δικτατορία του προλεταριάτου είναι σε θέση να απαλλάξει την ανθρωπότητα από το ζυγό του κεφαλαίου, από την ψευτιά, την καλπιά, την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας, αυτής της δημοκρατίας για τους πλούσιους, μόνο αυτή είναι σε θέση να εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία για τους φτωχούς, δηλαδή να κάνει στην πράξη τα αγαθά της δημοκρατίας προσιτά στους εργάτες και τους φτωχούς αγρότες, ενώ τώρα (ακόμα και στην πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία) τα αγαθά αυτά της δημοκρατίας είναι στην πράξη απρόσιτα στην τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων».3

Τα αστικά κόμματα «παίζουν στο γήπεδο τους», αξιοποιούν τους πολιτικούς, ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την παρέμβαση της εργοδοσίας, εξαπατούν, χρησιμοποιούν ψεύτικα διλήμματα, τη λογική του «μικρότερου κακού», για να εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις.

Η συμμετοχή των κομμουνιστών στις εκλογές έχει άλλα κριτήρια, στηρίζεται στην υπεράσπιση της αλήθειας, δεν κολακεύει τις μάζες, αντιπαλεύει τη λογική των «σωτήρων» από τα πάνω, δείχνει τον πραγματικό, τον επαναστατικό δρόμο και όσο αυτό είναι δυνατόν, ο προεκλογικός αγώνας γίνεται με όρους κινητοποίησης των εργαζομένων.

Υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα που αφορά την προοπτική της πάλης της εργατικής τάξης.

« Άς εκδηλωθεί πρώτα η πλειοψηφία του πληθυσμού σε συνθήκες διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλαδή σε συνθήκες διατήρησης της εξουσίας και καταπίεσης του κεφαλαίου, υπέρ του κόμματος του προλεταριάτου –μόνο τότε το κόμμα αυτό μπορεί να πάρει την εξουσία” - έτσι λένε οι μικροαστοί δημοκράτες, οι πραγματικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, που αυτοκαλούνται «σοσιαλιστές».

“Ας ανατρέψει πρώτα το επαναστατικό προλεταριάτο την αστική τάξη, ας τσακίσει το ζυγό του κεφαλαίου, ας συντρίψει τον αστικό κρατικό μηχανισμό - τότε το προλεταριάτο που κέρδισε τη νίκη θα μπορέσει να κατακτήσει γρήγορα τη συμπάθεια και την υποστήριξη της πλειοψηφίας των εργαζομένων, μη προλεταριακών μαζών, ικανοποιώντας τα αιτήματα τους σε βάρος των εκμεταλλευτών” λέμε εμείς»4, τόνιζε ο Λένιν.

Το ΚΚΕ στην απόφαση του 18ου συνεδρίου (2009) που αναφέρεται στις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού στη Σοβιετική ένωση σημείωσε μεταξύ άλλων πως « Aπό το 20ό Συνέδριο του KKΣE (Φλεβάρης 1956) και με τη θέση του για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης" συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική»5.

Στο 19ο συνέδριο (2013) το ΚΚΕ ενέκρινε ομόφωνα το νέο Πρόγραμμά μας, που ξεκαθαρίζει πως σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Η επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Το Κόμμα μας εκτιμά, όπως και στο προηγούμενο Πρόγραμμά του, πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, όπως δεν υπάρχουν κι ενδιάμεσες εξουσίες.  Προτείνουμε στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στη νεολαία, και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, έχοντας ως βασικά συνθήματα την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και τον αγροτικό παραγωγικό συνεταιρισμό, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την μη συμμετοχή σε στρατιωτικό - πολιτικές επεμβάσεις, σε πόλεμο, την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Το ΚΚΕ δρα και σ’ αυτόν τον στόχο είναι υποταγμένη κι η κοινοβουλευτική μας δράση, στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, αν και η χρονική περίοδος εκδήλωσής της προσδιορίζεται από αντικειμενικές προϋποθέσεις, από την επαναστατική κατάσταση. Εργαζόμαστε για τη δημιουργία ενός ΚΚΕ με γερές βάσεις μέσα στην εργατική τάξη, ενός ΚΚΕ που θα είναι ικανό να ανταπεξέλθει σε κάθε απότομη στροφή της ταξικής πάλης, όπως λέμε για «κόμμα παντός καιρού».

Επιδιώκουμε τη ανασυγκρότηση σε ταξική βάση του εργατικού κινήματος και στηρίζουμε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) και τη συμμαχία με άλλες αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των μικρών επιχειρηματιών (ΠΑΣΕΒΕ), της φτωχής αγροτιάς (ΠΑΣΥ), της σπουδάζουσας νεολαίας (ΜΑΣ), των γυναικών (ΟΓΕ). Πιστεύουμε πως η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα έχει κοινωνικές αναφορές (και δεν θα είναι απλώς μια συγκόλληση πολιτικών «κορυφών») είναι που χρειάζεται σήμερα. Μια κοινωνική συμμαχία που θα αγωνίζεται για κάθε λαϊκό πρόβλημα, για τους μισθούς, τις συντάξεις, τη δημόσια Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, για την ανακούφιση των ανέργων κ.ο.κ. και θα έχει σαφή αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Αυτή η κοινωνική συμμαχία, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, θα μετατραπεί στο επαναστατικό εργατικό - λαϊκό μέτωπο, που θα δημιουργήσει τα όργανα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, που δεν θα έχουν καμία σχέση με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Η εργατική εξουσία θα έχει θεμέλιο της την παραγωγική μονάδα, την κοινωνική υπηρεσία, την διοικητική μονάδα, τον παραγωγικό συνεταιρισμό. Η δομή των οργάνων εξουσίας θα περιλαμβάνει: Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας. Στα τρία επίπεδα των οργάνων εξουσίας -Εργασιακό, Περιφερειακό, Πανελλαδικό- ιεραρχικά, θα ανήκει η οργάνωση της περιφρούρησης της επανάστασης, της Λαϊκής Δικαιοσύνης, ο ελεγκτικός μηχανισμός».

1 Β.Ι. Λένιν «Για τη “δημοκρατία” και τη δικτατορία», Απαντα, τομ. 37, σελ. 388 - 393

2 Στο ίδιο

3 Στο ίδιο

4 Β. Ι. Λένιν, «Οι εκλογές για τη συντακτική συνέλευση και η δικτατορία του προλεταριάτου», Άπαντα, τομ. 40 σελ. 1 - 24.

5 Απόφαση 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ



902