ΣΥΡΙΖΑ, σαν να λέμε ψώνια στη λαϊκή

Γράφει ο 2310net

Οι λαϊκές αγορές έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά. Προσελκύουν μεγάλες μάζες κόσμου, έχουν σχεδόν τα πάντα, και οι έμποροι είναι σχεδόν ταχυδακτυλουργοί.

Σε μια λαϊκή αγορά μπορείς να βρεις ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Από ντομάτες και ραπανάκια μέχρι παπλώματα, λάδι, τσικουδιά, χαλιά, κοσμήματα και καραμέλες. Πράγματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά, είναι εκεί για να αποτελέσουν την εβδομαδιαία σου ασχολία. Αυτό που τραβάει τον κόσμο στις λαϊκές αγορές είναι, μάλλον, αυτή η ποικιλία. Με μια βόλτα στους πάγκους μπορείς να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος των απαραίτητων αγορών.

Ένα πράγμα όμως που λειτουργεί σαν άγραφος νόμος στις λαϊκές είναι η συμπεριφορά των εμπόρων. Ζυγίζουν τις σακκούλες σε μια ζυγαριά που εντελώς τυχαία είναι μακριά από εσένα, σου βάζουν πάντα λίγο παραπάνω από αυτό που θέλεις. Ακόμα και να δείξεις στον έμπορο ποιο ψάρι θέλεις αυτός θα φροντίσει να πάρεις εκείνο που ζυγίζει λίγο παραπάνω. Με τα χρόνια έχω πειστεί ότι το κάνουν για πλάκα ή από συνήθεια. Το πραγματικό τους κέρδος ίσως είναι ένα ή δύο ευρώ τη μέρα, οπότε δεν μπορείς να θεωρήσεις το αδίκημά τους τόσο σοβαρό. Ίσως πάλι η ικανότητά τους αυτή να έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια λόγω της αδιαφορίας των πελατών να επισημάνουν την «κλοπή». Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν θα τσακωθούμε για μια πιπεριά και δύο μανταρίνια. Και αυτοί κάνουν πως πιστεύουν ότι μας ξεγελάνε και η ζωή συνεχίζεται.


Γυρνώντας σήμερα από τη λαϊκή σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κατέληξα ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια μια επιλογή για μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Κάτι σαν αναγκαίο κακό για κάποιες άλλες. Αφού ο μανάβης είναι ακριβός, τι να κάνω, ψωνίζω από τη λαϊκή. Αφού όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και διεφθαρμένοι, τι να κάνω, ψηφίζω Τσίπρα. Έτσι, μεγάλες μάζες λαού ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να …κάνουν τα ψώνια τους πιο φτηνά.

Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα στο οποίο μπορείς να βρεις σχεδόν ό,τι θέλεις. Θέλεις παραδοσιακούς, ψημμένους αριστερούς; Σου έχουμε τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη. Θέλεις προκλητικούς νεοαριστερούς που θα εκφράσουν την μεταμοντέρνα αριστερά; Περίμενε κάποια παρέμβαση κάποιου βουλευτή που θα μιλήσει για «Μακεδονία» και είσαι μέσα. Θέλεις θεσμική υπευθυνότητα γιατί ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ; Πάρε έναν Παπαδημούλη! Θέλεις κάτι από παλιό ΠΑΣΟΚ; Σου έχουμε από Κατσέλη μέχρι Μαριλίζα για να διαλέξεις. Μήπως θέλεις και λίγο εκσυγχρονισμό με μεταρρυθμίσεις; Κι απ’ αυτό έχουμε! Θέλεις κομμουνιστές; Σου έχουμε! Θέλεις κεντρώους; Σου έχουμε! Επηρεάζεσαι από τα αιωρούμενα σωματίδια ρατσισμού; Κανένα πρόβλημα! Τώρα που πάμε προς τα δεξιά σου έχουμε και άνθρωπο να δηλώσει ότι οι μαύροι πουλάνε ναρκωτικά και τους τρέμουν οι χρυσαυγίτες. Το τελευταίο, όμως, χτύπημα ήταν και το πιο δυνατό: Είσαι αναρχικός και μέχρι τώρα έγραφες σε κάδους «φωτιά στις κάλπες»; Τώρα σου έχουμε και αναρχικούς μέσα στη βουλή, έτοιμους να επαναδιαπραγματευτούν την δανειακή σύμβαση. Τέτοια ποικιλία βρίσκεις μόνο στη λαϊκή!

Και βέβαια για όλα τα παραπάνω υπάρχει μια εξήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσυλλεκτικός μπλα μπλα μπλα, δεν έχει μια άκαμπτη και άσπλαχνη ηγεσία που καθοδηγεί τα μέλη, μπλα μπλα μπλα, είναι αριστερό κόμμα αλλά πιστεύει στην ενιαία και μεγάλη αριστερά που δεν θα βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, που όλοι οι καλοί χωράνε στο κίνημα και στο κόμμα…

Οι πελάτες του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται όπως οι πελάτες της λαϊκής. Βλέπουν και καταλαβαίνουν την απάτη. Αλλά δεν το κάνουν θέμα! Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα κάτσω να ασχοληθώ με τον βουλευτή που δηλώνει αναρχικός; Ή με την Μαριλίζα που ήρθε κοντά στην Αριστερά σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο; Το ζήτημα είναι να έχουμε να φάμε.

Όμως κατά βάθος πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέλη του, έχουν σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν αντιδρούν. Τώρα που είναι στο κατώφλι της αριστερής κυβέρνησης θα αντιδράσουν; Έτσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πιστεύει πως μας εξαπάτησε επιτυχώς, πως πιστεύουμε δηλαδή τις αστειότητες που χρησιμοποιεί ως δικαιολογίες για να καλύψει τις συνεχόμενες διολισθήσεις του προς τον αστικό συμβιβασμό. Κι εμείς λέμε ένα ψυχρό «ευχαριστώ» μεταθέτοντας την αντίδρασή μας στην εξαπάτηση για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον.