Οι δολοφόνοι του Σερντάρ

Γράφει ο Νικόλαος Μόττας

“You can't have Capitalism without racism”, Μάλκολμ Χ.

Τον έλεγαν Σερντάρ Γιακούμπ και ήταν 27 χρόνων. Μετανάστης από το Πακιστάν. Εργαζόταν σε λαϊκές αγορές, πιάνοντας δουλειά από τα χαράματα για να βγάλει το μεροκάματο. Δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης στα Πετράλωνα, στη χώρα του περιβόητου “ξένιου Δία”, καθώς πήγαινε με το ποδήλατο του να πιάσει δουλειά. Οι φονιάδες του, δύο ημεδαποί 25 και 29 χρονών, νέοι άνθρωποι και αυτοί, που δεν ανέχθηκαν έναν σκουρόχρωμο να τους κλείνει το δρόμο. Η εύκολη λύση ξέρουμε όλοι ποια είναι. Τα γνωστά επιχειρήματα: οι δράστες ήταν κακοποιοί, ήταν η κακιά στιγμή, βρέθηκε στο λάθος μέρος, θα αποδωθεί δικαιοσύνη...

Ο Σερντάρ όμως δεν έπεσε θύμα απλά δύο κακοποιών με σουγιάδες. Ούτε «έχασε τη ζωή του», όπως με προκλητική υπεραπλούστευση ανέφερε το ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης. Έπεσε θύμα ρατσισμού. Ρατσισμού που καλλιεργείται μεθοδικά, προωθείται πολιτικά και εφαρμόζεται στο ίδιο το σώμα της κοινωνίας. Διότι, εάν οι δύο νεαροί είναι οι θύτες της δολοφονίας του Σερντάρ Γιακούμπ, οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του ρατσιστικού αμόκ βρίσκονται πολύ ψηλότερα. Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που τροφοδοτεί τη μισαλλοδοξία, που “αβαντάρει” τον χρυσαυγιτισμό για να θολώσει τις κολοσσιαίες ευθύνες του, που αναπαράγει το λαϊκίστικο ρατσισμό ως αντίβαρο στην ταξική συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμμάτων.

Στην περίπτωση του Σερντάρ, θύτες και θύμα έβραζαν στο ίδιο το καπιταλιστικό ζουμί της κρίσης. Όλοι τους διεκδικούσαν ένα κομμάτι ψωμί σε μια Ελλάδα-πειραματόζωο του σύγχρονου καπιταλισμού, των μνημονίων, της ανεργίας και της ανέχειας. Τι βολικότερο, λοιπόν, από το ρατσισμό ως το άλλοθι του καπιταλιστικού συστήματος για να θολώσει τα νερά, να στοχοποιήσει τον διαφορετικό, τον «σκουρόχρωμο», να στρέψει τον έλληνα βιοπαλαιστή ενάντια στον ξένο, να αποπροσανατολίσει τη δημόσια συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Ότι τον Σερντάρ τον σκότωσαν οι μαχαιριές των δύο, τυφλωμένων από ρατσιστικό μίσος, νεαρών ελλήνων είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, πολύ περισσότερο ουσιαστική, είναι ότι ο Σερντάρ υπήρξε θύμα της ξενοφοβίας που μεθοδικά καλλιέργησε (και καλλιεργεί) το αστικό πολιτικό κατεστημένο. Είναι η ξενοφοβία που κρύβεται πίσω από τα ρατσιστικά πογκρόμ του “Ξένιου Δία”, της πολιτικής στοχοποίησης των μεταναστών, της μιντιακής “αβάντας” στη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, της ανάδειξης σε κυβερνητικά αξιώματα ατόμων με εξόφθαλμα ρατσιστικές απόψεις και χουντικές καταβολές.

«Τα φαινόμενα ρατσισμού θα παταχθούν αμείλικτα» δήλωσε ο υπουργός προστασίας του πολίτη Ν.Δένδιας. Όπως ο λύκος που καλείται να φυλάξει τα πρόβατα. Άλλωστε, ήταν ο ίδιος ο κ.υπουργός που έθεσε σε εφαρμογή την άγρια καταστολή του προγράμματος “Ξένιος Ζευς” κατά την οποία έχουν αναφερθεί βιαιότητες αστυνομικών οργάνων κατά μεταναστών. Επιπροσθέτως, ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς που φρόντισε να δώσει το “καλό παράδειγμα” προεκλογικά λέγοντας αυλοξεξεί: «Έχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα». Είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και υψώνει τείχη – τύπου άπαρτχαιντ – στον Έβρο. Ακριβώς το ίδιο αστικό πολιτικό σύστημα, που για να κρύψει την καπιταλιστική σαπίλα, εφευρίσκει τον κατάλληλο εχθρό, αυτόν που τάχα ευθύνεται για τα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας. Έτσι, δεν φταίει η μόνιμη τακτική του καπιταλισμού που, για να ανακάμψει, σε περιόδους κρίσεις “αχρηστεύει” εργατικό δυναμικό – φταίνε οι ξένοι «που μας παίρνουν τις δουλειές».

Ο Σερντάρ είχε οκτώ αδέρφια στο Πακιστάν. Δούλευε για 20 ευρώ μεροκάματο και έστελνε χρήματα στην οικογένεια του. Στον συγκάτοικο του, ο Σερντάρ εξομολογούνταν συχνά πως ο ίδιος ποτέ δεν θα καταφέρει «να κάνει οικογένεια και να ζήσει σαν άνθρωπος». Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης – την Ελλάδα του μεθοδευμένου κοινωνικού εκφασισμού - αν είσαι άνθρωπος του μεροκάματου και της καθημερινής εργασίας δε μπορείς να κάνεις όνειρα, παρά μόνο «να ζήσεις σαν άνθρωπος», είτε έλληνας, είτε ξένος. Τα όνειρα άλλωστε, όπως και οι προλετάριοι, δεν έχουνε πατρίδα, χρώμα και φυλή.

Στον Σερντάρ – και στους πολλούς άγνωστους, καθημερινούς “Σερντάρ” που έπεσαν θύματα της κοινωνικής βαρβαρότητας – οφείλουμε ένα πράγμα: να αντισταθούμε, διασφαλίζοντας το δικαίωμα στο όνειρο.

*Ο Νικόλαος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, www.guevaristas.net.