Αυτό είναι το ΚΚΕ...

Έχω γράψει κατά καιρούς μερικά σχόλια για όλους όσους συκοφαντούν και λασπολογούν ενάντια στο ΚΚΕ, για να κρύψουν την αδυναμία τους να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα στο ΚΚΕ.
Απ' τους χαφιέδες των πληκτρολογίων ως τον Πάγκαλο, από τους αστούς ως τους οπορτουνιστές - όλοι προσπαθούν να χτυπήσουν το ηθικό κυρος του ΚΚΕ, γιατί ξέρουν πολύ καλά - πως οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα αν ψηφίζουν το ΚΚΕ, αν συμφωνούν μαζί του, έχουν μάθει να το ΣΕΒΟΝΤΑΙ, να ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ τους κομμουνιστές, να ΈΧΟΥΝ ΣΑ ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ τη τιμιότητα, την ακεραιότητα τους.

Καθώς, διάβαζα σήμερα λοιπόν το Ριζοσπάστη, σε μια από τις τελευταίες του σελίδες, βρήκα την καλύτερη απάντηση σ' όλους αυτούς. Λίγα λόγια, χωρίς πολλά - πολλά.


Αντιγράφω:
Ο Σ.Μ., εργάτης αποθήκης, προσφέρει για την οικονομική εξόρμηση του Κόμματος μέσω ΚΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας το ποσό των 1.000 ευρώ.

Ο Αντρέας και η Φλώρα που, πρόσφατα, μας έφυγε δίχως επιστροφή, από τον ειδικό κουμπαρά μας, βγάλαμε, όπως συχνά κάναμε για χρόνια, 100 ευρώ για να ενισχύσουμε το ΚΚΕ, τον ακούραστο αγωνιστή για όλους τους εργαζόμενους.
Αντρέας - Φλώρα

Αυτό είναι το ΚΚΕ κύριοι. Τέτοιοι είναι οι δεσμοί του με τη φτωχολογιά, με το λαό. Γράψτε λοιπον ο,τι θέλετε, φτιάξτε ιστοσελίδες, γράψτε άρθρα... Αυτός ο λαός, έχει δεσμούς αίματος με το ΚΚΕ, αυτό το Κόμμα είναι αίμα από το αίμα του. 

Και αξίζει, για να φανεί και η "γραμμή της ιστορίας" να αναδημοσιευτεί και η παρακάτω διήγηση της Χρυσούλας Γκόγκογλου, στελέχους του ΚΚΕ, απ'΄τον Οδηγητή.

Θεσσαλονίκη, Χειμώνας ’46… Η τρομοκρατία και το παρακράτος οργιάζει στην ύπαιθρο. Σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο (…).
Μέσα σ’ αυτή τη κατάσταση άρχισε η οικονομική εισφορά, ο έρανος του Κόμματος. Ο λαός μας, όμως, έδειξε γι΄ άλλη μια φορά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση του στο ηρωικό του Κόμμα, στο ΚΚΕ. Μ’ όλη τη φτώχεια και τον κατατρεγμό έδωσε με κάθε τρόπο το συγκινητικό και αγωνιστικό του παρών!
Δε θα ξεχάσω ποτέ το λεπτό κορίτσι από το Μεταλλικό του Κιλκίς, που μεταμφιεσμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα, πέρασε από τα μπλόκα των συμμοριών των Παπαδόπουλων, με κίνδυνο της ζωής της έφτασε στη Θεσσαλονίκη.
Λάμποντας από χαρά, γεμάτη ικανοποίηση και υπερηφάνεια μας παράδωσε το μικρό της «θησαυρό»… Και δεν ήταν μόνο η χρηματική του αξία. Ήταν αυτή η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που δεν μετριέται παρά μόνο με το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα. Το μικρό σακουλάκι είχε μέσα, ό, τι πολυτιμότερο είχε η κάθε οικογένεια: ένα δαχτυλίδι, μια καρφίτσα, οικογενειακά ενθύμια, ακόμα και τους βαφτιστικούς σταυρούς των παιδιών τους και τις βέρες που ΄χουν κιόλας τριφτεί με τα χρόνια στα τιμημένα δουλευτάρικα χέρια…

Λίγο καιρό αργότερα μια Κυριακή μεσημέρι βρέθηκα σ’ ένα εργατικό σπίτι. Σπάνιο το κρέας, μια φορά το μήνα.
«Παιδιά μου», λέει η μητέρα «σήμερα δε θα φάμε κρέας. Αυτό το μήνα δε θα φάμε κρέας… Τα λεφτά θα τα δώσουμε στον θείο το Γιάννη που είναι στη φυλακή. Σ’ όλους τους θείους και τις θείες που δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους.»
Τα παιδιά έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα, απορημένα. Άρχισαν τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο το μεγαλύτερο με πολύ σοβαρότητα λέει:
«Μαμά, τα φασόλια μας αρέσουν πιο πολύ. Και τον άλλο μήνα να μη φάμε κρέας…»

Πηγη