Μαγικό τρικ (και τροφή για σκέψη)

Από το Lenin Reloaded

Άμα μαζευτούν πολλοί άνθρωποι σε χώρο εργασίας, διακόψουν την εργασία και φωνάξουν "Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά"...

...Εμφανίζονται τα ΜΑΤ:

Αν η χρήση της κρατικής βίας είναι το απώτατο μέσο εκδήλωσης του κράτους, το κράτος "σε τελική ανάλυση", το κράτος στην "καθαρή" του μορφή ως κράτος, δηλαδή ως ισχύς και επικράτηση κάποιων επί κάποιων άλλων, τότε αυτό που εγκαλεί το καθαρό αυτό κράτος να εμφανιστεί άμεσα, αυτό το οποίο το εμφανίζει ως δια μαγείας σε χρόνο μηδέν, είναι αυτό το οποίο το κράτος είναι φτιαγμένο για να καταστέλλει, ο θεμελιώδης και βασικός λόγος για τον οποίο υπάρχει κράτος, και συγκεκριμένα αστικό κράτος.

 

Όσοι καμώνονται πως αυτό δεν συμβαίνει, όσοι ψέλλουν αιωνίως για το "εξωγήινο ΚΚΕ", που έχει "χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα", ή ακόμα χειρότερα, "κάνει πλάτες στο σύστημα", εργάζονται για να αποφευχθούν κατά το δυνατό οι στιγμές στις οποίες το κράτος αναγκάζεται να εμφανιστεί στην καθαρή του μορφή, ώστε να μπορεί να ξανακρυφτεί πίσω από τον "επικοινωνιακό πόλεμο", τα στικάκια, τα τουίτ, τα παράθυρα, τις δηλώσεις και την αρθρογραφία στον αστικό Τύπο.

 

Αυτοί που κοπιάζουν για να μην αναγκαστεί το κράτος να εμφανιστεί ως το ατσάλινο χέρι που σπάει τη ράχη του εργάτη εργάζονται για το κράτος.

 

Ακόμα και όταν αυτοαποκαλούνται "αναρχικοί."

 

Για τους υπόλοιπους, αυτούς που έχουν ακόμα μάτια στο κεφάλι τους για να βλέπουν, το ζήτημα είναι το ακόλουθο: η πολιτική αντιπαράθεση με το κράτος είναι σήμερα άμεσα πολεμικού χαρακτήρα αντιπαράθεση, δηλαδή καθορίζεται άμεσα από την φυσική ισχύ, την ισχύ σωμάτων εναντίον σωμάτων. Όσο το κράτος συνεχίζει να επικρατεί, να υπερτερεί στον συναγωνισμό δύναμης με τις εργατικές μάζες, τόσο το αποτέλεσμα θα είναι η πολιτική ήττα των δεύτερων, με τα όποια της αποτελέσματα, στα οποία θα πρέπει κανείς να συμπεριλάβει τον εκ νέου εγκλωβισμό (με την προτροπή, φυσικά, του μέρους εκείνου του κράτους που ονομάζεται "αριστερά"), στην ιδέα ότι η πολιτική ως μετασχηματιστική της ζωής διαδικασία κρίνεται σε στικάκια, ομιλίες στη Βουλή, προανακριτικές επιτροπές και τηλεοπτικά παράθυρα.

 

Αλλά θα πρέπει επίσης να προσθέσουμε: κάθε εξαναγκασμός του κράτους να εμφανιστεί στην καθαρή του μορφή, ως συμπύκνωση της βίαιης επικράτησης μιας τάξης πάνω σε μια άλλη αδυνατίζει το κράτος. Το αδυνατίζει επειδή το περιορίζει στην καθαρή του μορφή, επειδή δεν του επιτρέπει να κρυφτεί πίσω από τα χιλιάδες επιφαινόμενα πίσω από τα οποία κρύβεται, επειδή αποκαλύπτει πως η νομιμότητά του, στην τελική ανάλυση, στην βασική και πιο θεμελιώδη της μορφή, δεν είναι παρά παράγωγο και όχι αιτία της βίας για την οποία είναι ικανό. Κάθε φαινομενολογική συρρίκνωση του κράτους στην ισχύ της βίας είναι συρρίκνωση του μέτρου της ισχύος του κράτους. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πόση βία και σε ποια κλίμακα είναι ικανό να εξασκήσει ένα οποιοδήποτε κράτος. Από τη στιγμή που το κράτος εκδηλώνει τον εαυτό στην καθαρή του μορφή, δεν έχει καμία επιλογή παρά να επιτείνει τον χωρισμό του από τους ανθρώπους που δήθεν εκπροσωπεί, να μεγαλώσει το χάσμα ανάμεσα στα εξιδεκευμένα ένοπλα σώματα τα οποία επιφορτίζονται με το καθήκον της "σε τελική ανάλυση" προστασίας της άρχουσας τάξης και στο λαό. Ανεξάρτητα από το ποια είναι τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, ανεξάρτητα από το αν το κράτος παρουσιάσει εσωτερικά "ρήγματα" ή όχι κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του στην καθαρή του μορφή, το ρήγμα ανάμεσα στο ίδιο και τον λαό επιτείνεται και βαθαίνει.

 

Και η εμφάνιση, η παραμονή στην ορατότητα, αυτού του ρήγματος είναι απείρως σημαντικότερη για την επαναστατική πολιτική από το ψευδορήγμα μεταξύ λαού και "κυβέρνησης", "παλαιοκομματικού συστήματος", "δικομματισμού" και άλλα φαιδρά.