Ο στόχος της “χύτρας” και της “βολίδας”

“Για όποιον έχει στοιχειώδη κατανόηση της λειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου η ιδέα πως λειτουργεί κάποιος βαθύς μηχανισμός που στήνει τέτοιες προβοκάτσιες και μάλιστα κατ’ εντολήν της πολιτικής ηγεσίας μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται”.
Το παραπάνω πόνημα ανήκει στον κ. Παντελή Καψή και δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο Έθνος.
Αν δεν ήταν το θέμα τόσο σοβαρό, μόνο σαν αστεία θα μπορούσε να ηχεί η προσπάθεια του κ. Καψή για ταύτιση της λειτουργίας των κέντρων του καθαυτό αστικού κράτους, του κράτους δηλαδή ως μηχανισμού διασφάλισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου,  με την “λειτουργία του ελληνικού Δημοσίου”.
“Το κράτος ως μηχανισμός διασφάλισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου” μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Καψή, για την ακρίβεια μάλιστα μπορεί ο κ. Καψής να επιλέγει την κατάταξη μιας τέτοιας φράσης στα ψιλά γι’ αυτόν γράμματα, και παραπέρα να επιχειρεί την επιβολή της αποσιώπησής της γενικά: Ψιλά γράμματα για όλους.

Ας αποσιωπηθεί επίσης, θα έλεγε ο κ. Καψής, ότι το “ελληνκό Δημόσιο” αποτελεί μια μόνο πλευρά της συνολικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους, ας αποσιωπηθεί και το ότι το ελληνικό κράτος, ιδιαίτερα οι πιο “ευαίσθητοι” μηχανισμοί του,  είναι οργανικά και ιεραρχικά ενταγμένοι στις “περίπλοκες” δομές των ΝΑΤΟικών (και των αντίστοιχων αναπτυσσόμενων ευρωενωσιακών) μηχανισμών, που κανείς υποθέτω δεν αρνείται ότι είναι μηχανισμοί “κρατικοί”, και οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνουν “Χριστό” από “Δημόσιο” και άλλα τέτοια επιτηδευμένα “αφελή”.
Με το ζήτημα της αποσιώπησης, που αποτελεί ουσιαστικά το κεντρικό και τελικό περιεχόμενο της “ανάλυσης” του κ. Καψή, θα ασχοληθούμε στη συνέχεια. Για την ώρα ας παραμείνουμε λίγο ακόμα στην “αφέλεια”.
“Ούτε η CIA δεν το έχει καταφέρει να κρατηθεί κάτι τέτοιο μυστικό” αποφαίνεται ο κ. Καψής. Και θεωρεί προφανώς ότι είναι πολύ ικανότερος από τη CIA, στο “να κρατά μυστικά”, ο “αντιεξουσιαστικός χώρος”  και η “αριστερά”, στην οποία φυσικά και “ανήκει” η τρομοκρατία που δηλώνει “αριστερή”, μια που όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.
Και προκειμένου να πείσει για αυτό που “πρέπει” όλοι να πειστούν (άλλωστε διαφορετικά, χωρίς τη συμβολή της απαραίτητης “πειθούς” κάθε προβοκάτσια θα έπεφτε στο απόλυτο κενό), δεν διστάζει ο κ. Καψής να κατεβάσει το επίπεδο του λόγου του ως το επίπεδο της “ευφυούς” ανοησίας: “Στην Ελλάδα”, λέει, “δεν έχουμε κράτος. Θα είχαμε παρακράτος;” Έλα μου ντε!
Ποιοί ΝΑΤΟϊκοί μηχανισμοί; Ποιές “κόκκινες προβιές”; Ποιές “καρφίτσες”; Ποιοί μηχανισμοί “συνέχειας” του αστικού κράτους μετά το χουντικό “στιγμιαίο”; Ποιά διεθνής εμπειρία για τις σχέσεις κρατικών μυστικών υπηρεσιών και οργανωμένου εγκλήματος; Ποιός Κένεντι και ποιό Ράιχσταγκ, Ποιός Χούβερ και ποιός Μανιαδάκης; Ποιά γκλάντιο; Ποιά Πι-2; Ποιά διεθνή δίκτυα της δεκαετίας του ’80; Ποιός έλεγχος, ποιοί “κόμβοι” και ποιοί σύνδεσμοι;  Μηχανισμοί χειραγώγησης και παγίδεσης; Τι είναι αυτό;
Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το μόνο που πρέπει να “ξέρουν” και να λένε τα καλά παιδιά είναι: “Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος. Θα υπήρχε παρακράτος;” Και στο κάτω-κάτω, όπως συνεχίζει αμίμητα ο κ. Καψής, “ποιοί πολιτικοί θα έπαιζαν την καριέρα τους και την ελευθερία τους κορώνα – γράμματα” και “θα έδιναν τέτοιες εντολές;”
Αστείο, ιδιαίτερα ενόψει της τρέχουσας επικαιρότητας, το να αναζητεί κανείς πολιτικούς που “θα έπαιζαν κορώνα – γράμματα την ελευθερία τους και την καριέρα τους” προκειμένου να εξασφαλίσουν αξιόλογες απολαβές…  Θα μπορούσα αμέσως-αμέσως να αναφέρω μερικούς που ήδη παίξαν κορώνα “την καριέρα τους και την ελευθερία τους” αλλά -φευ- τους έκατσε “γράμματα”, όμως μην ανησυχεί ο κ. Καψής: Ακόμα κι αν επί του ιδιαίτερου ζητήματος της συζήτησης ο σχετικός κύκλος πολιτικών είναι σίγουρα πολύ πιο περιορισμένος (σε σύγκριση με ό,τι αφορά μίζες και ηλεκτρονικά στικ),  ο αντίστοιχος καταμερισμός εργασίας ανάμεσα στο “φυσικό” και στο “πολιτικό” κράτος είναι τόσο εκλεπτυσμένος, ώστε κάτω από συνηθισμένες συνθήκες το να παιχτεί “κορώνα – γράμματα” μια “καριέρα” για τέτοιες δουλειές είναι στατιστικά πιο απίθανο από ό,τι λ.χ. η πρόσκρουση του Τιτανικού σε παγόβουνο.
Και, στο κάτω-κάτω, ποιός του είπε του κ. Καψή ότι “στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος”; Τότε ποιος επιβάλλει, και πώς, τους φόρους και τα χαράτσια;

*
Προς τι όμως η τόση προσπάθεια του κ. Καψή να “πειστεί” η “αριστερά” ότι λίγο πολύ της “ανήκουν” οι δολοφόνοι της μάρφιν, οι εμπρηστές της Αθήνας, οι βολίδες της Συγγρού και η χύτρα του μωλ;
Πρώτα-πρώτα, διότι διαφορετικά, αυτές οι δραστηριότητες θα αποτελούσαν χειροπιαστό δείγμα για την έλλειψη δισταγμών της εξουσίας των μονοπωλίων όταν πρόκειται για τη διασφάλιση της ύπαρξής της απέναντι στην έντονη λαϊκή αμφισβήτηση.   Και από αυτό θα απέρρεε για τη λαϊκή αμφισβήτηση ολόκληρο σύστημα αναγκών σχετικά με την οργάνωσή της.
Ακόμα είμαστε όμως στην αντίστροφη πλευρά. Όχι την κύρια, όχι στην κεντρική σκοπιμότητα αυτών των δραστηριοτήτων, η οποία μπορεί να υπηρετηθεί μόνο εφόσον η “τρομοκρατία” εμπεδωθεί στις συνειδήσεις σαν αυτό που προβάλλεται, σαν “αριστερή”.
Και ποια είναι αυτη η σκοπιμότητα λοιπόν; Μα αυτή, την οποία χωρίς περιστροφές δηλώνει στην “ανάλυσή” του ο κ. Καψής:
“…Αν η Αριστερά αποδεχτεί την άποψη της αριστερής τρομοκρατίας, τότε πέρα από την κρίση θα πρέπει να αναλογιστεί και δικές της ενδεχόμενες ευθύνες που προκύπτουν για παράδειγμα από τη βιαιότητα του πολιτικού της λόγου”. 
Υπάρχει καλύτερη διατύπωση από αυτή για το πού στοχεύουν στην πραγματικότητα οι βολίδες κι οι χύτρες;
Ούτε σε παράθυρα ούτε σε βιτρίνες. Αλλά στην  “βιαιότητα” του πολιτικού λόγου της “αριστεράς”. Στον πολιτικό λόγο που υπερασπίζεται και ενισχύει το λαϊκό αγωνιστικό φρόνημα, που αποκαλύπτει την ταξικότητα της “κρίσης”, που ως μέρος της πράξης κινητοποιεί, που θέτει στο στόχαστρό του την ταξική εξουσία του κεφαλαίου, που αναδεικνύει την αναγκαιότητα, τις δυνατότητα και τους όρους της ανατροπής της, που απειλεί να μετατραπεί σε υλική δύναμη γι’ αυτήν.
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Προφανώς, και για τον κ. Καψή, ό,τι “τσακίζει κόκαλα” είναι “τρομοκρατικό”. Μόνο που αν δεν “τσακίζει κόκαλα”, παύει να είναι και γλώσσα. Δεν απομένει τότε παρά ένας σιελογόνος αδένας.


Πηγη