Τι θα πει "διεκδικητικό πλαίσιο" και γιατί να κατέβω αύριο με το ΠΑΜΕ

Από το Γλόμπινγκ

Πολλές φορές κάποιες έννοιες, κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούμε όσοι νταραβεριζόμαστε με συνδικάτα, με κόμματα κλπ τις θεωρούμε αυτονόητες χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη (κακώς) ότι πολύς κόσμος που συνήθισε τόσα χρόνια στον καναπέ, να βρίσκεται μακρυά από διαδηλώσεις και αγώνες, δεν τις γνωρίζει και του φαίνονται κινέζικα. Αυτό που λέμε “ξύλινα”. Δεν έχουν άδικο τις περισσότερες φορές, κι εγώ θυμάμαι όταν άρχισα να ασχολούμαι μ' αυτά, πολλά πράγματα δεν τα καταλάβαινα, και πολλές φορές μάλιστα ντρεπόμουνα να ρωτήσω, μη με πουν άσχετο και βλάκα. Βέβαια έχει και μια ευθύνη ο απλός εργαζόμενος ή άνεργος π.χ που δεν ψάχνει να μάθει, να ρωτήσει, αλλά κυρίως την ευθύνη την έχουμε εμείς που έχουμε υποτίθεται πείρα και οφείλουμε να τα εξηγούμε για να τα καταλάβει ο άλλος. 

Τι σημαίνει λοιπόν μ' απλά λόγια “διεκδικητικό πλαίσιο”; Λέμε π.χ ότι, ένα σωματείο κάνει απεργία; για ποιο λόγο κάνει απεργία; επειδή λέει τους μείωσαν του μισθούς (πολύ συνηθισμένο παράδειγμα τελευταία). Άρα τι ζητάει το σωματείο, τι προσπαθεί να πετύχει με την απεργία; να μην μειωθούν οι μισθοί. Ή για παράδειγμα, πολλά σωματεία μαζί που είναι σε έναν κλάδο. Μαζεύονται όλα τα σωματεία, κάνουν ομοσπονδία και λένε: θα πάμε στα αφεντικά μια αντιπροσωπεία και θα απαιτήσουμε αύξηση 10% στους μισθούς γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα. Άμα δεν την δεχτούν, θα κάνουμε απεργία. Δηλαδή, έχουν ένα αίτημα, μια διεκδίκηση πάνω στην οποία αγωνίζονται.

Κάθε σωματείο έχει ας πούμε τις δικές του, ιδιαίτερες διεκδικήσεις π.χ θέλουν οι εργαζόμενοι σ' ένα εργοστάσιο να κάνουν διάλλειμα 45 λεπτά αντί για μισή ώρα. Άλλοι που κάνουν βαριά δουλειά, θέλουν ένσημο βαρύ που λέμε κλπ. 

Το ΠΑΜΕ, που είναι μια συσπείρωση κάποιων σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων ακόμα, αλλά και μεμονωμένων συνδικαλιστών προσπαθεί να συνενώσει εργαζόμενους ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής, επαγγέλματος, ειδικότητας, θρησκείας, φύλου κλπ. Προσπαθεί να “συντονίσει” τις απαιτήσεις των επιμέρους σωματείων και κλάδων και βγάζει ένα σύνολο απαιτήσεων – διεκδικήσεων που να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες που έχει σήμερα ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος και η οικογένειά του. Αυτό το σύνολο το βάζουμε μέσα σε ένα τετράγωνο με έντονα γράμματα να ξεχωρίζει και το λέμε “διεκδικητικό πλαίσιο”. Δηλαδή, το ΠΑΜΕ σε καλεί να απεργήσεις, να διαδηλώσεις, να κατέβεις στο συλλαλητήριο. Αλλά με σκοπό τι; ένα, δύο, τρία.

Για να βγάλεις ένα διεκδικητικό πλαίσιο χρειάζεται να κάτσεις κάτω και να δεις τι θέλεις. Λαμβάνεις υπόψη πολλά πράγματα: τι ακριβώς ανάγκες έχει ο εργαζόμενος; τι μπορεί να κερδίσει στο σήμερα; μήπως είναι πολλά αυτά που ζητάμε; μήπως ζητάμε λαγούς με πετραχήλια; μήπως επειδή το να ζητάς και να απαιτείς είναι τζάμπα, εσύ βάζεις τον πήχυ ψηλά για να πετύχεις κάτι στο ενδιάμεσο ας πούμε; το οποίο θα είναι καλύτερο απ' ότι έχεις σήμερα; μήπως πάλι άμα ζητάω λίγα – που είναι υποτίθεται πιο εύκολο να τα πετύχω απ' ότι αν ζητάω ένα σωρό πράματα – μήπως τότε ρίχνω πολύ τον πήχυ τότε και με καβαλήσουν κανονικά; μήπως αυτό είναι η αρχή για να ξεπουληθώ τελείως; παίζουν όλ' αυτά.

Το ΠΑΜΕ είναι αυτό που λέμε ταξικά προσανατολισμένο, ενδιαφέρεται δηλαδή αποκλειστικά για τα συμφέροντα των εργαζομένων και δεν το ενδιαφέρουν τα σχέδια, οι επιθυμίες και οι αξίες των μεγαλοεπιχειρηματιών που απασχολούν ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ελληνικής εργατικής τάξης. Εδώ είναι η διαφορά με τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις, παρατάξεις που είναι το μακρύ χέρι των δυο μεγάλων κομμάτων μέσα στο συνδικαλισμό και λειτουργούν με βάση την αρχή της “συναίνεσης”, δηλαδή να τα βρούμε με τ' αφεντικά και να είναι ευχαριστημένοι όλοι! 

Οι κομμουνιστές επειδή ξέρουν ότι σ' αυτό το σύστημα που ζούμε, το καπιταλισμό, πάντα κερδίζει ο επιχειρηματίας και ότι εργαζόμενοι και εργοδότες μια ζωή θα μαλλιοτραβιούνται (πάλη των τάξεων το λεν αυτό στα ξύλινα) ξέρουν ότι αυτή η “συναίνεση” στην πραγματικότητα είναι ένα τέχνασμα, ένα τρικ που ανακάλυψαν οι επιχειρηματίες και το πολιτικό τους προσωπικό (τα κόμματα που υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους δηλαδή) για βάλουν στο χέρι τους εργαζόμενους, να μην ξεσηκώνονται, να μην απεργούν, να μην διεκδικούν. Σου λέει, κάτσε να τα βρούμε κύριε εργαζόμενε, να τα'χουμε καλά μεταξύ μας. Γιατί να μαλώνουμε και να εκνευριζόμαστε; μια κακία μένει, κι εμείς να δουλέψουμε να παν καλά οι δουλειές, κι εσείς να έχετε τη “δουλίτσα” σας, να παίρνετε “τα λεφταδάκια” σας, να τα κουτσοβολεύτε – μη ζητάτε να ζείτε και πλουσιοπάροχα μ' ένα μισθό, άμα είστε μάγκες κάντε κι εσείς επιχειρήσεις και πλουτίστε! Το ΠΑΜΕ αυτά τα θεωρεί παραμύθια της χαλιμάς και σου λέει: μην ακούς αυτά τα κουραφέξαλα εργαζόμενε, αυτοί όλοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, η πλουτοκρατία που λέμε (και μας κοροϊδεύουν για την τόσο κουκουέδικη λέξη!) έχουν κέρδη τεράστια, να φαν κι οι κότες, να τρώμε όλοι με δώδεκα μασέλες. Ο πλούτος που παράγουμε δηλαδή, που εμείς τον δουλέψαμε και τον βγάλαμε, ένας-δυο όμως τα τσεπώσαν. Υπάρχουν στοιχεία, υπάρχουν δημοσιευμένοι ισολογισμοί να τα δείτε όλα. Από που μάζεψαν 600 δις ευρώ και τα κατέθεσαν στις τράπεζες της Ελβετίας, όπως έγραψε ένα γερμανικό περιοδικό; το χρέος της Ελλάδας είναι 350 δις, γιατί να μου ανεβάσεις εμένα κύριε κράτος το ΦΠΑ να τα πλερώσω εγώ; να μη βάλει κι άλλος που έβγαλε με τη σέσουλα με τον δικό μου τον ιδρώτα; Να πλερώσει ή να μην πλερώσει η πλουτοκρατία; μεγάλο ερώτημα.

Κι εδώ ερχόμαστε πάλι οι κομμουνισταί και λέμε: αγαπημένε φίλε και συνάδελφε που αγανακτείς και κατεβαίνεις στις πλατείες (καλά κάνεις), σ' αυτό τον ντουνιά που ζούμε, στον καπιταλισμό, δεν υπάρχει επιχειρηματίας που να δίνει τα κέρδη του για να φαν οι εργαζόμενοι. Δεν υπάρχει, γιοκ! Δεν δουλεύει το σύστημα έτσι, η επιχειρηματικότητα έχει σκοπό το κέρδος και θα το βγάλει από σένα που σε ξεζουμίζει στη δουλειά και παίρνεις για μιστό τα τρία σου. Άμα κάνουν φιλανθρωπίες οι πλούσιοι, είναι για να γλιτώσουν κάνα φόρο (επειδή κάναν καμμιά δωρεά στο κράτος) κι έτσι να βγάλουν ακόμα περισσότερα. Κι όσο να τον βρίζεις, να τον κράζεις και να ζητάς αυξήσεις σ' αυτό το σύστημα, το πολύ πολύ να στο δώσει για μικρό χρονικό διάστημα και μετά θα σου πει “αγαπητέ κρίση, τόσα κι αν θέλεις, αν δεν θέλεις στο καλό της παναγίας, θα πάρω άλλον που ζει και με τόσα”. Kαι θα μου πεις, αφού αυτό το σύστημα δεν φτουράει, τότε γιατί να αγωνιστώ γι' αυτά τα ολίγα; πρώτον για να καταλάβεις ότι με αγώνες κερδίζεις - έστω προσωρινά - πέντε πράγματα και δεύτερον για να συνειδητοποιήσεις ότι όλα τα προβλήματά σου θα λυθούν μια και καλή όταν την εξουσία την πάρουμε εγώ κι εσύ, οι εργαζόμενοι δηλαδή. Να αναρωτηθείς δηλαδή, μήπως αυτός ο καπιταλισμος ρε παιδιά δεν κάνει; μήπως έχει κι άλλα συστήματα πιο δίκαια, με δουλειές, με αγαθά, με σκολειά και νοσοκομεία για όλους; Αυτά τα λεν οι κομμουνισταί! (που έλεγε κι ο Λογοθέτης στο “μάθε παιδί μου γράμματα”). Καλά κι όλ' αυτά που λεν για καταπίεση, και δεν είχαν τζιν να φορέσουν, και είχαν τα Λάντα που χαλνούσαν κάθε τρεις και λίγο; Και τον Στάλιν που βασάνιζε κι εκτελούσε, που ήταν δικτάτορας και τα ρέστα; Μήπως να ρωτήσω να δω τι λεν κι αυτοί; 

Οπότε φίλε αγαπητέ, εργαζόμενε ή άνεργε, κάτσε στίψε το μυαλό σου και βγάλε αιτήματα. Σωστά αιτήματα, όχι έτσι να' χαμε να λέγαμε, στόχους που να δώσεις αγώνα να τους πετύχεις. Η μπορείς να διαβάσεις τους στόχους του ΠΑΜΕ και των άλλων συσπειρώσεων (υπάρχουν και μικροαγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, έχουν κι αυτοί μεγάλα ζόρια) και να δεις: συμφωνώ με τα περισσότερα; όχι, θα βρω αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια – διεκδικητικά πλαίσια. Ναι; ε, θα κατέβω και μ' αυτούς.