Φύγε Μνημόνιο, έλα Μνημόνιο ...

Τελικά, όσο και να φωνασκούμε, όσο και να γράφουμε και να συζητάμε, ο ελληνικός λαός συνεχίζει να στροβιλίζει την σκέψη του μακριά απο την ουσία του προβλήματος και σίγουρα πολύ μακριά απο τις πραγματικές επιλογές που βρίσκονται μπροστά του. Η πλειοψηφία του κόσμου, ούτε τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έχει κατανοήσει, ούτε τους λόγους επιβολής των Μνημονίων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, ούτε γιατί του μειώνουν τον μισθό, ούτε φυσικά ποιές είναι οι επιλογές του απο εδώ και εμπρός. Και επειδή δεν φταίει μόνο ο κόσμος για το ότι δεν γνωρίζει, αλλά και εμείς που δεν το πείθουμε με τον λόγο μας, κρίνουμε σκόπιμο, να επισημάνουμε εκ νέου μερικά πράγματα για το Μνημόνιο, όσο πιο απλά γίνεται ...

Τι είναι λοιπόν, γιατί και απο ποιούς επιβλήθηκε το Μνημόνιο ? 

Το Μνημόνιο παρά τα πολυάριθμα άρθρα, τους αμέτρητους όρους και τα πλούσια οικονομικά του συστατικά, στην ουσία αποτελεί μια οικονομική συνταγή με 2 βασικά σκέλη :

Α) Εσωτερική υποτίμηση (χωρίς αλλαγή νομίσματος), ώστε να μειωθεί το εργατικό κόστος και να στηριχθεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών κυρίως επιχειρήσεων με ταυτόχρονη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (χρεωκοπίες επιχειρήσεων, απόλυση εργαζομένων, απαξίωση της παραγωγικής διαδικασίας) ώστε να ρυθμιστεί η αυξημένη παραγωγή και ο πολυπρόσωπος ανταγωνισμός.

Β) Ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων ώστε να βρουν διέξοδο τα συσσωρευμένα επενδυτικά κεφάλαια και κυρίως σε τομείς που δεν έχουν υπερκορεστεί ή αξιοποιηθεί αρκετά.

Είναι ξεκάθαρο στον καθένα που γνωρίζει δυο δράμια απο οικονομικά, πως χωρίς αυτά τα δυο σκέλη του Μνημονίου, δεν υπάρχει αύριο για την ελληνική οικονομία, σε συνθήκες κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Και σε αυτό το πράγμα έχουν δίκιο, και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, και η Ντόρα Μπακογιάννη, και ο θίασος του ΛΑΟΣ (αν και αυτοί μπερδέυονται συχνά απο τις πολλές κωλοτούμπες και μια είναι υπερ, μια είναι κατά του Μνημονίου), και ο Στέφανος Μάνος, και ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ και όλο το υπόλοιπο αστικό προσωπικό, το οποίο επιθυμεί την άμεση επιβολή των όρων του Μνημονίου, το άμεσο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Αυτό όμως που πρέπει να κατανοηθεί, είναι πως όλοι οι παραπάνω, εκφράζουν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ψεύδονται όταν επιχειρούν να μιλήσουν τάχα μου απο την σκοπιά του λαϊκού συμφέροντος, ... "να σωθεί η χώρα" ... Ποιά χώρα ? Εδώ υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, ή μήπως κάνουμε λάθος που τονίζουμε την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων ? Δεν βρίσκεται στα άμεσα συμφέροντα του Αλαφούζου για παράδειγμα, η μείωση του εργατικού κόστους, δηλαδή η μείωση των μισθών ? Στον αντίποδα, ο εργαζόμενος του Αλαφούζου, δεν έχει συμφέρον να αυξηθεί ο μισθός του ? Άρα για ποιά χώρα μιλάτε, για την χώρα του Αλαφούζου και του Κόκκαλη ή για την χώρα των εργαζομένων ?

Απο την άλλη όμως, ψεύδεται ασυστόλως, ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος σαν άλλος Γιώργος Παπανδρέου του 2009, μας λέει σήμερα πως "λεφτά υπάρχουν", με τον δικό του βεβαίως τρόπο. Ότι δηλαδή μπορεί να διαπραγματευτεί το Μνημόνιο ή τουλάχιστον κάποιους όρους του Μνημονίου. Αμ, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κανένα Μνημόνιο, και συγκεκριμένα τα δυο σκέλη που προαναφέραμε παραπάνω, καθώς χωρίς ακριβώς αυτά τα στοιχεία, δεν υπάρχει καν Μνημόνιο, ... άρα δεν υπάρχει συνέχεια για την ελληνική καπιταλιστική οικονομία.

Παρομοίως ψεύδεται ασυστόλως και ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Φώτης Κουβέλης, οι οποίοι με τον δικό τους τρόπο ο καθένας, θεωρούν πιθανή, την αναδιαπραγματευση ή την απόρριψη του Μνημονίου, όχι απλά μέσα σε καπιταλιστικές συνθήκες, αλλά και μέσα στην Ευρωζώνη. Η ανανωτική πτέρυγα της Αριστεράς, χρεωκόπησε αμετάκλητα και έγινε μνημείο της ιστορίας, απο την είσοδο της χώρας και του καπιταλιστικού κόσμου σε αυτήν την συστημική κρίση. Οι ανοησίες περι ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, όχι απλά διαψεύδονται καθημερινά απο τις εξελίξεις, αλλά αποτελούν μια φαντασίωση που ξεπερνά ακόμα και το φιλελεύθερο όνειρο περι μιας πραγματικά ελεύθερης και μη ελεγχόμενης αγοράς. Που κολλάει πραγματικά ο ανθρωπισμός, όταν έχεις να κάνεις με ένα σύστημα το οποίο βασίζεται στο κέρδος ?

Ύστερα εμφανίζονται άλλες αριστερές αυταπάτες που εντοπίζουν το πρόβλημα στο ελληνικό δημόσιο χρέος, ξεχνώντας φυσικά πως το Μνημόνιο δεν επιβλήθηκε λόγω χρέους, αλλά λόγω ανταγωνιστικότητας ! Αν ήταν το χρέος το πρόβλημα, τότε ο μισός πλανήτης θα έπρεπε να κουβαλάει στην πλάτη του Μνημόνια ... ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να βρίσκεται σε καθεστώς επιτήρησης απο το 1993.

Πρέπει να κατανοήσουμε, πως το πρόβλημα βρίσκεται στην φύση του οικονομικού μας συστήματος, στις αρχές και τους θεσμούς που το περιβάλλουν και όχι στην διαφθορά ή την ανικανότητα των πολιτικών, πόσο μάλλον στην ελλιπή ρύθμιση του συστήματος ή το δημόσιο χρέος. Είμαι σίγουρος πως οι σημερινοί αστοί πολιτικοί είναι ικανότατοι και έχουν επιλεχθεί προσεκτικά ώστε να εκπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο τους στόχους της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Όπως και οι ρυθμίσεις στο σύστημα ή οι παροχές στους εργαζόμενους, είναι καλά μελετημένες και πραγματοποιούνται βαση της ικανότητας του συστήματος να τις παρέχει. Κανένας δεν επιθυμεί την εξόντωση του πληθυσμού απο σαδισμό αλλά επιδιώκει την διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Και για αυτό θεωρούμε, τα γιαούρτια, τις μούντζες και τα μπινελίκια, εκτός από βαλβίδες έκλυσης της οργής και στην ουσία ψυχολογικά παυσίπονα, ως απόδειξη της μαζικής άγνοιας στην οποία βρίσκεται παγιδευμένος ο ελληνικός λαός αλλά και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Ο πολιτικός ο οποίος γιαουρτώνεται, είμαι σίγουρος πως κάνει πολύ καλά την δουλειά του, στο να προσφέρει σε αυτόν που τον γιαουρτώνει, τον Καπιταλισμό που (κακώς λέμε εμείς) αυτός επιθυμεί ! 

Είναι αναγκαία η αμφισβήτηση του Καπιταλισμού και των δομικών συστατικών που αποτελούν την κοινωνική μας ύπαρξη όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, διότι ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Όσο δεν σκαλίζουμε την επιφάνεια της αυταπάτης στην οποία μας μάθανε να ζούμε, τόσο θα συνεχίζουμε ανούσια να πετάμε γιαούρτια και να χορεύουμε σε πλατείες, ενώ άλλοι θα ρυθμίζουν μνημόνια και την ποιότητα της δικιάς μας ζωής.