48ωρη πανεργατική πανελλαδική απεργία

Αποφασίστηκε κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων και ξεκινά με την έναρξη της συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου στην Ολομέλεια της Βουλής. Τα διλήμματα των κεφαλαιοκρατών αναπαράγει η συνδικαλιστική πλειοψηφία

Κάτω από την ασφυκτική πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, χτες η ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ αποφάσισε τελικά 48ωρη πανεργατική πανελλαδική απεργία με την έναρξη της συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου στην Ολομέλεια της Βουλής, πρόταση που οι ταξικές δυνάμεις είχαν καταθέσει εδώ και μέρες. Εκφράζοντας την αναγκαιότητα και τις διαθέσεις του κόσμου για κλιμάκωση της πάλης για να μην περάσουν τα μέτρα, να μπει φραγμός στο δεύτερο μνημόνιο που ενταφιάζει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα το ΠΑΜΕ μπαίνει μπροστά για την οργάνωση και αυτής της απεργιακής μάχης.

Μάχη που πρέπει και μπορεί να δώσει νέα ορμή στην πάλη για χειραφέτηση εργατικών συνειδήσεων από τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες που καλλιεργεί η πλουτοκρατία, για ολόπλευρη αποδυνάμωση των πολιτικών και συνδικαλιστικών υπηρετών της μεγαλοεργοδοσίας, για οργάνωση των εργαζομένων σε τόπους δουλειάς και γειτονιές ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Πλειοψηφία που υπηρετεί την ενσωμάτωση στην κυρίαρχη πολιτική

Στη συζήτηση, παρά την απόφαση για απεργία για μια φορά ακόμη επιβεβαιώθηκε ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τραβάει το γνωστό δρόμο της συναίνεσης, υπονομεύει τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης της εργατικής τάξης, επιχειρεί και πάλι την ενσωμάτωση στην κυρίαρχη πολιτική.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος πρόβαλε ως «λύση» την αλλαγή πολιτικής της κυβέρνησης, καλλιεργώντας σκόπιμα την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση μπορεί ν' αλλάξει.

Ως στόχους πάλης των εργαζομένων έθεσε την εξεύρεση πόρων από την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, την αναδιανομή, τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, την αντιμετώπιση του χρέους που όμως είναι δυνατή μόνο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο όπως είπε. Δηλαδή, έθεσε βασικές θέσεις της αστικής πολιτικής κάτω από τις οποίες πρέπει να στοιχηθούν οι εργαζόμενοι, αφού το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πόρων αλλά η υπερκερδοφορία των μονοπωλίων, το πρόβλημα δεν είναι γενικά η αντιμετώπιση του χρέους αλλά η μη αναγνώρισή του από τους εργάτες, γιατί αυτό το χρέος είναι της πλουτοκρατίας και αυτή πρέπει να το πληρώσει. Και δεν είναι τυχαίο ότι αναπτύσσοντας τις θέσεις του, χαρακτήρισε τις ταξικές θέσεις και το δρόμο που δείχνει το ΠΑΜΕ ως «μη ρεαλιστική πρόταση σήμερα»! Γιατί καταλαβαίνει πολύ καλά πως η πρόταση του ΠΑΜΕ είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική και σήμερα είναι η μόνη που απαντά από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και στην κρίση και στη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου και των εκφραστών του.

Με έντονη αντικυβερνητική και αντιμνημονιακή φρασεολογία εμφανίστηκε ο Ν. Κιουτσούκης, γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και επικεφαλής της ΔΑΚΕ, ο οποίος αναπαρήγαγε τη γνωστή άποψη ότι «το μνημόνιο απέτυχε». Πίσω απ' αυτήν τη θέση, η παράταξη της ΔΑΚΕ θέλει να κρύψει το γεγονός ότι το μνημόνιο πέτυχε πέρα για πέρα τους στόχους του. Δηλαδή, να ενισχύσει το κεφάλαιο και να φορτώσει τα σπασμένα στις πλάτες των εργαζομένων.
Αντίστοιχο ρόλο έπαιξε και η Αυτόνομη Παρέμβαση.

Χρειάζεται κίνημα εξαρτημένο απ' τα εργατικά συμφέροντα

Απαντώντας στις θέσεις των δυνάμεων της πλειοψηφίας ο Χρήστος Κατσώτης, εκ μέρους του ΠΑΜΕ, σημείωσε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιστρατεύει όλα τα στελέχη του και την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ για να υλοποιήσει τους αντεργατικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ΝΔ, που επί της ουσίας θεωρεί το μνημόνιο μονόδρομο. Λέτε - σημείωσε το στέλεχος του ΠΑΜΕ - ν' αλλάξει η πολιτική, χωρίς όμως να θίγονται τα κέρδη του κεφαλαίου. Ομως δεν μπορεί να εξυπηρετούνται τα κέρδη και να μη θίγονται οι εργάτες. Αυτή η θέση στέκεται εμπόδιο στους αγώνες των εργαζομένων, επιχειρεί να τους χειραγωγήσει. Μιλάτε για «αντιμετώπιση», για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, άλλοι για «νόμιμο» και «παράνομο», όμως η εργατική τάξη δεν χρωστά τίποτα. Αντίθετα, σε αυτή χρωστάνε πολλά. Της χρωστάνε τις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων και τα αποθεματικά τους, τους έμμεσους φόρους με τους οποίους τη γδέρνουν, της κλέβουν την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια. Με τις ιδιωτικοποιήσεις υποθηκεύουν τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Να γιατί οι αγώνες των εργαζομένων, για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να έχουν διαφορετικό περιεχόμενο απ' αυτό που εσείς δίνετε. Και αυτή η πρόταση που εσείς λέτε ότι δεν είναι ρεαλιστική, ο λαός με τον αγώνα του μπορεί να την κάνει ρεαλιστική μπορεί να την κάνει πράξη.

Ο Παπανδρέου μίλησε για νέο συνδικαλιστικό κίνημα που θα εξυπηρετεί τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Στην πραγματικότητα, επιδιώκουν να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Εμείς δεν είμαστε ούτε ακηδεμόνευτοι, ούτε ανεξάρτητοι, το δηλώνουμε ανοιχτά, είμαστε κίνημα εξαρτημένο, κίνημα δεσμευμένο από την τάξη μας, κίνημα που παλεύει για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, κίνημα που παλεύει μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί «που δένεται τ' ατσάλι» για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ούτε λεπτό χαμένο!

Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Γραμματείας

«Στη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ, στις 17/6/2011, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με ηγέτιδα δύναμη την ΠΑΣΚΕ, προσέφερε για άλλη μια φορά χέρι βοηθείας στην αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΔΝΤ, ΕΕ. Παρά τους όποιους αντιμνημονιακούς και αντινεοφιλελεύθερους βερμπαλισμούς αναμάσησαν τα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης, της τρόικας και των κεφαλαιοκρατών.
Στόχος τους η αποδοχή από την πλευρά των εργαζομένων στη λογική της συνεννόησης και της συμμετοχής στα βάρβαρα μέτρα που λεηλατούν τη ζωή τους. Πιο συγκεκριμένα:

Διά στόματος Γ. Παναγόπουλου, η ΠΑΣΚΕ, συμπαρατασσόμενη με τη λογική της "συνευθύνης" για την αντιμετώπιση του "εξωτερικού χρέους", κάλεσε το λαό να αναλάβει το βάρος που του αναλογεί με τη χαρακτηριστική φράση ότι "κανείς δεν δικαιούται να μένει απαθής στην τραγική δημοσιονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα". Επιχείρησε να αποκρύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα δεινά που υφίσταται η εργατική, λαϊκή οικογένεια, που είναι η πολιτικο-οικονομική εξουσία των μονοπωλίων, επιρρίπτοντας ευθύνες και στο ταξικό εργατικό κίνημα.

Η ΠΑΣΚΕ με το σύνθημα "αυτό που χρειάζεται η χώρα αυτήν τη στιγμή είναι η αλλαγή πολιτικής και όχι εκλογές" επιδιώκει να πείσει τους εργαζόμενους ότι με ένα άλλο διαχειριστικό μείγμα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι μπορούν να ωφεληθούν και να ευημερήσουν, συνεχίζοντας έτσι συνειδητά να καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες.

Η ΔΑΚΕ, στην ίδια γραμμή πλεύσης, διατύπωσε την αντίθεσή της στις ιδιωτικοποιήσεις με κριτήριο όμως την κερδοφορία των πρώην ΔΕΚΟ και την ούτως ή άλλως λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Κουβέντα δεν είπαν για τη διαχρονική τους συμφωνία με τις αποκρατικοποιήσεις. Παράλληλα, υμνολογώντας το "κίνημα της πλατείας", προέτρεψε ουσιαστικά τους ανθρώπους του μόχθου να εκφράσουν τη αντίθεσή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική με τη συμμετοχή τους σ' αυτό. Επομένως, σε ανώδυνη κατεύθυνση για το σύστημα που αναπαράγει τη φτώχεια, την ανεργία κλπ., μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ επαναδιατύπωσε τη θέση της περί αποτυχημένου μνημονίου, συγκαλύπτοντας ότι ως στρατηγικό εργαλείο της άρχουσας τάξης πέτυχε τους στόχους του, που είναι η λεηλασία των μισθών, των συντάξεων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εξυμνώντας το κίνημα των λεγόμενων αγανακτισμένων με τη φράση "το κίνημα της πλατείας νίκησε τα συνδικάτα", εξέφρασε την απέχθειά της στην οργανωμένη ταξική πάλη και προσπάθησε να διαγράψει από τη λαϊκή πείρα την τεράστια συνεισφορά του ΠΑΜΕ στους αγώνες, τις κατακτήσεις των εργαζομένων, τη σημερινή συνειδητή, αλλά και αυθόρμητη δράση των εργαζομένων.

Το ΠΑΜΕ επανέφερε με αποφασιστικότητα την πρότασή του για προκήρυξη 48ωρης Πανεργατικής Απεργίας με την κατάθεση του "μεσοπρόθεσμου προγράμματος" για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής. Η ΠΑΣΚΕ η ΔΑΚΕ και η ΑΠ αναγκάστηκαν κάτω από το γενικότερο κλίμα και την αποφασιστική στάση των ταξικών δυνάμεων να συμφωνήσουν.

Ούτε λεπτό χαμένο, τα Σωματεία, οι Επιτροπές Αγώνα, όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης να παλέψουν σθεναρά στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές συνοικίες, για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας και την αποτροπή ψήφισης του αντιλαϊκού εκτρώματος, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό επίπεδο και την αποτροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της».