Απεργία στις 15 Ιουνίου: ευκαιρία η αγανάκτιση να γίνει όπλο

Από το Γλόμπινγκ

Οι μεγάλες συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων” την περασμένη Κυριακή έδωσαν έναυσμα για νέες συζητήσεις και προσεγγίσεις. Κορεσμό έχει προκαλέσει η συζήτηση γύρω απ' τους αγανακτισμένους, ίσως περισσότερο απ' ότι η ίδια η διάθεση του κόσμου να κατέβει στους δρόμους. Εμείς σαν γλόμπερς απ' την αρχή ήμασταν επιφυλακτικοί μ' αυτό το γεγονός, παρ' όλ' αυτά κατεβήκαμε οι ίδιοι να δούμε και να κρίνουμε, και κάναμε κριτική.

 

Ασφαλώς υπάρχουν ακόμα πολλά τρωτά στην υπόθεση, η έντονη και ύποπτη προβολή απ' τα μεγάλα κανάλια (και ιδιαίτερα απ' το Σκάι), τα λόγια συμπάθειας από διάφορους Πρετεντέρηδες, Θεοδωράκηδες, Πεταλωτές, Σαμαράδες, οι διάφορες φασιστικές/εθνικιστικές φωνές μέσα στα πλήθη, το πρόκριμα του ακομμάτιστου κι ακηδεμόνευτου, το πολιτικό “ξεγύμνωμα” πολιτικών χώρων (π.χ Συν) για να ανακατευτούν με τα πλήθη, το ισοπεδωτικό “όλα τα κόμματα ίδια είναι” (που είναι μια έμμεση παραδοχή του αισχρού “όλοι μαζί τα φάγαμε”) κλπ. Σίγουρα υπήρξαν και ορισμένες φωνές λογικής, αλλά φαίνονται σαν σταγόνες στον ωκεανό. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ οργανωμένα προσέγγισαν τον κόσμο και τον κάλεσαν να συμπαραταχτεί μαζί του, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν όλοι σε όλα με το ΚΚΕ.

Βεβαίως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το τεράστιο πλήθος που μαζεύτηκε στο Σύνταγμα την Κυριακή και είναι ένα στοιχείο, κατ' αρχήν ποσοτικό. 

 

Τώρα πρέπει να περάσει και στο ποιοτικό. Στις 15 του μηνός το ΠΑΜΕ καλεί σε απεργία, παρά την παρελκυστική στάση της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ) στη ΓΣΕΕ, η οποία τελικά πήρε απόφαση για απεργία μετά από έντονη πίεση. Θα κατέβουν μαζικά ο κόσμος στους δρόμους τη μέρα της απεργίας; ή ακόμα περισσότερο, θα απεργήσει μαζικά όλος αυτός ο κόσμος; Η πείρα μας λέει ότι όχι, δεν πρόκειται να απεργήσουμε όλοι μαζί και ταυτόχρονα, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο. Το να κατέβω στην πλατεία είναι ας πούμε ένα πρώτο δείγμα ότι θέλω να κάνω κάτι, αλλά μη γελιόμαστε: είναι ακόμα ανώδυνο. Εγώ τουλάχιστον (εγώ ο κομμουνιστής, όχι εγώ προσωπικά) μην περιμένεις να σε χειροκροτάω για κάνα χρόνο τώρα επειδή σηκώθηκες απ' τον καναπέ. Είμαι απαιτητικός απ' τον συμπολίτη, τον συνάδερφο επειδή πρώτ' απ' όλα είμαι απαιτητικός απ' τον εαυτό μου. 

 

Η γενική απεργία είναι επώδυνη για το σύστημα. Αν νεκρώσουν οι χώροι δουλειάς και σταματήσει η οικονομική δραστηριότητα τότε θα φανεί η αξία και η δύναμη των πληθών. Εδώ και πολλά χρόνια και κυρίως με ευθύνη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ, την οποία άλωσε το ΠΑΣΟΚ απ' τη δεκαετία του 80, κατάντησαν την έννοια “γενική απεργία” σαν μια φιέστα για ημετέρους. Έκαναν απεργία όσοι είχαν δεμένο το γάιδαρό τους εργασιακά, οι εργατοπατέρες και οι ακόλουθοί τους, απεργίες ανώδυνες τις οποίες εξαργύρωναν οι εργοδότες με αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα κάθε τόσο για όφελος δικό τους. Δίκιο έχει ο κόσμος που τους σιχάθηκε, αλλά η απεργία ποτέ δεν έχασε την αξία της σαν όπλο των εργατών. 

 

Καλούμε λοιπόν όσους περνάει ο λόγος μέσα στις “λαϊκές συνελεύσεις” που κάνουν στις πλατείες, να βάλουν καθαρά και σταράτα το ζήτημα της γενικής απεργίας. Το επόμενο βήμα όλων μας πρέπει να είναι ουσιαστικό.