Επιτέλους, να τελειώνει η πλάκα, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά

Από το Radical Desire

 

Επιτέλους, να τελειώνει η πλάκα, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά

Το κακό παράγινε με τη δικτατορία που έχει επιβάλει η συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος.

Μια δικτατορία τελείως επιλεκτική, που αφορά την αριστερά και τις συλλογικότητές της. Μια δικτατορία που επιτρέπει να ανεμίζουν σημαίες με τη φωτογραφία του Κολοκοτρώνη, αλλά όχι του Λένιν, του Τρότσκυ, του Τσε, ή του Άρη. Που επιτρέπει τις κίτρινες σημαίες του βυζαντίου με τον δικέφαλο και τους σταυρούς της ορθοδοξίας, αλλά όχι τις κόκκινες ή τις μαυροκόκκινες, με τα σφυριά τους και τα δρεπάνια τους. Αυτή η επιλεκτική δικτατορία ξεπέρασε τα όρια χθες με τον τραμπουκισμό στους συντρόφους του ΚΚΕ (μ-λ).

Για το τυπικό της ιστορίας (που έχει όμως την αξία του) για όσους δίνουν βάρος στις ταμπέλες και όχι στο περιεχόμενο. Οι σ. πειθαρχώντας στις αποφάσεις της συνέλευσης δεν κατέβηκαν ούτε με τα κομματικά τους σύμβολα, ούτε με την κομματική τους ταυτότητα. Κατέβηκαν με την επωνυμία «Χώρος αριστερά στην πλατεία», αλλά ούτε αυτό έγινε ανεκτό! Τώρα, διάφοροι διατείνονται πως έχουν πρόβλημα εν γένει με την αριστερά. Άλλοι κάνουν τους ντετέκτιβ και ανακάλυψαν (!) ότι πίσω από αυτή την ταμπέλα… κρύβεται το ΚΚΕ (μ-λ) και ως τέτοιο πρέπει να εκδιωχθεί! Μένοντας πάντα στις ταμπέλες, θα πούμε ότι οι διάφοροι «τρέντι απολιτίκ» με βάση «τις αποφάσεις της συνέλευσης» δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εκδιώκουν την αριστερά. Γιατί αν ψαχτεί κανείς και με το περιεχόμενο πίσω από τις ταμπέλες μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα (γιατί μόνο αυτοί θα παριστάνουν τους ντετέκτιβ;) ότι οι σαράντα που ξημεροβραδιάζονται στην πλατεία χωρίς να έχουν ανάγκη να πάνε στις εργασίες τους παριστάνοντας τους «απολιτίκ cyberάδες» είναι μισθωτοί του Αλαφούζου.

Ας δούμε και τις διαδικασίες της συνέλευσης. Το τι συζητιέται, τι αποφασίζεται, πως αποφασίζεται, πώς εφαρμόζεται αυτό που αποφασίστηκε, πώς ελέγχεται η εφαρμογή αυτού που αποφασίστηκε, καθορίζεται σε διαδικασίες εκτός καμίας συνέλευσης και τελικά αυτό που απομένει είναι η ελευθερία όποιου θέλει να έχει για 1,5 λεπτό της ώρας το λόγο. Και φυσικά, η παρεμπόδιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Η real democracy που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν πρόβατα τα οποία θέλει να προστατέψει για να μην παρασυρθούν. Δεν πιστεύει ότι άνθρωποι έχουν μυαλό και μπορούν να κρίνουν μόνοι τους. Παριστάνουν λοιπόν τον τσοπάνη και διόρισαν και μαντρόσκυλα για τον έλεγχο του κοπαδιού. Και τι φοβούνται τελικά και ποιοι από την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών της αριστεράς;

Και πού σταματάνε τελικά τα χωροταξικά όρια της δικαιοδοσίας της συνέλευσης; Στην Μητροπόλεως και στη Φιλελλήνων μπορεί να παρουσιαστεί η αριστερά; Στη γωνία Καραγιώργη και Σταδίου μήπως; Μπορεί μια αριστερή οργάνωση να μοιράζει τα έντυπά της ή να κρατά τα σύμβολά της στην είσοδο του μετρό, όπως το έκαναν αρκετές οργανώσεις πριν η συνέλευση απαγορεύσει τα κόμματα;

Αλλά πέρα από τις ταμπέλες και τις διαδικασίες, ας πάμε και στη ουσία της υπόθεσης. Η συνέλευση έχει πάρει μια απόφαση να μην επιτρέπει τα κόμματα και τις οργανώσεις στις διαδικασίες της, την ίδια στιγμή που ανέχεται και δεν κάνει τίποτα για να εμποδίσει κάθε είδους εθνικιστικό οχετό να αλωνίζει, ακόμη και να τραμπουκίζει.

Λοιπόν, το τι θα κάνει η συνέλευση ας το αποφασίσουν όσοι μετέχουν σε αυτή. Ας δίνουν τον λόγο σε όποιον θέλουν και ας αποφασίζουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν. Είτε είναι μεταμφιεσμένοι αριστεροί, είτε πρωτοβάθμιοι συνδικαλιστές, είτε ελευθεριακοί αντεξουσιαστές, είτε ποδηλάτες και cyberάδες, είτε ελληναράδες, είτε μισθωτοί του Αλαφούζου. Και θα πάρουν και την ευθύνη τους βέβαια, προσωπικά ο καθένας, αφού έχουν επιλέξει να μετέχουν σε αυτή ως άτομα που εκπροσωπούν τον εαυτό τους.

Αλλά η πλατεία, και κάθε χώρος άλλωστε, είναι ελεύθερος για την αριστερά, ότι και να αποφασίσει η συνέλευση και κάθε συνέλευση. Και πάνω σε αυτό θα πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι συλλογικότητες της αριστεράς, ευθέως και ξεκάθαρα! Όχι για το «κίνημα των αγανακτισμένων», όχι για την «άμεση δημοκρατία», αλλά για το δικαίωμα των αριστερών να διαδίδουν τις ιδέες τους χωρίς να τραμπουκίζονται. Γιατί εδώ πια τα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα. Και καθόμαστε και τα συζητάμε κιόλας!

Όσο για τα άτομα πια που μετέχουν στη συνέλευση και τυγχάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους και κοινωνικούς αγωνιστές (αριστεροί/αναρχικοί), ας κοιτάξουν καταρχήν να συνέλθουν. Για όποιον λόγο κι αν βρίσκονται στη συνέλευση, είτε για να αναπαράγουν αυτά τα αίσχη, είτε για να τα νομιμοποιούν με την ανοχή τους, είτε για να τα πολεμούν από τα μέσα. Μια συμβουλή εντελώς συντροφική. Ας ξεκλέψουν μια στιγμή νηφαλιότητας και να αναλογιστούν σοβαρά πού βαδίζουν. Ας αποστασιοποιηθούν από τα τετραγωνικά γύρω από το σιντριβάνι και ας αντιμετωπίσουν πιο συνολικά τη συγκυρία και τα όσα διακυβεύονται. Μερικές φορές δεν υπάρχει επιστροφή.

Επιτέλους, να τελειώνει η πλάκα, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Κ. Ρουσίτης
Πηγή: avant-garde