Αναδημοσιευση απο CYNICALΗ εσωτερική υποτίμηση με όλα τα γνωστά παραλειπόμενα, στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα η δική μας και άλλες γείτονες χώρες του νότου, βασίζεται πάνω σε ένα απλοϊκό ορισμό του τι συνιστά ανταγωνιστικότητα ή ακόμα απλούστερα στο τι συνιστά Μοναδιαίο Κόστος Εργασίας, (ΜΚΕ).
Το μοναδιαίο κόστος εργασίας για ένα προϊόν (q), έχει οριστεί ως ο λόγος του κόστους του εργαζόμενου, (κόστος στο οποίο αθροίζονται ο μισθός, η περίθαλψη, η ασφάλιση, η εισφορά στη σύνταξη, και ό,τι άλλο συνεισφέρει ο εργοδότης), ως προς την παραγωγικότητα της εργασίας, που είναι το ανά εργαζόμενο παραγόμενο προϊόν.
Από την εξίσωση αυτή γίνεται φανερό ότι ο αριθμητής αφορά τον εργαζόμενο, με το μισθό και τις κοινωνικές παροχές εκ μέρους του εργοδότη, ενώ ο παρονομαστής, τον ίδιο τον εργοδότη, μιας και αυτός είναι υπεύθυνος για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέσω επενδύσεων σε τεχνολογικό εξοπλισμό και καλύτερη οργάνωση της παραγωγής.
Η αύξηση λοιπόν της περιλάλητης ανταγωνιστικότητας, δηλαδή η μείωση του μκε, θα μπορούσε να επέλθει είτε από τη μείωση του αριθμητή, είτε από την αύξηση του παρονομαστή. Για τους γνωστούς όμως λόγους σε αυτό το κλάσμα έχει αποφασιστεί με ωραίο και συντονισμένο τρόπο να πειραχτεί ο αριθμητής, δλδ οι μειώσει μισθών, ενώ ο παρονομαστής έχει αφεθεί άθικτος, με το κυριότερο κανείς να μην έχει ασχοληθεί με τις αιτίες που η παραγωγικότητα όλα αυτά τα χρόνια έβαινε φθίνουσα, παρά το γεγονός ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα ήταν κατά πολύ υψηλότερη του μέσου όρου της ΟΝΕ.
Οι διάφοροι λοιπόν πολιτικοί, με τα ποικιλόμορφα παραδείσια πτηνά που ως οικονομικοί σύμβουλοι τους περιζώνουν, αποφάσισαν ότι η εσωτερική υποτίμηση προς χάριν της ανταγωνιστικότητας θα έπρεπε να πάει ως το 30%, διότι έτσι έλεγαν τα stoixeia, και η αδιαφιλονίκητη αλήθεια των αριθμών.
Αν η οικονομία ήταν μια οποιαδήποτε επιστήμη, θα ήταν απολύτως θεμιτό κάποιος να παρουσίαζε ένα διάγραμμα, όπως το παρακάτω. Είναι κι αυτό μέσα στον πυρήνα κάθε επιστήμης, να μην υπάρχει συμφωνία για την εξέλιξη ενός φαινομένου, ανάλογα με το μοντέλο και τα data που ο εκάστοτε επιστήμονας διαλέγει για να το προσεγγίσει, ειδικά αν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο.
Πηγή: εδω
Το διάγραμμα αυτό δείχνει τη μεταβολή του μκε σε σχέση με τους εμπορικούς μας εταίρους, από τη μέρα εισόδου μας στην ΟΝΕ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΚΤ, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, της ΤτΕ, της Eurostat και της Eurobank.
Προσέξτε δε, ότι αφορά την μέτρηση ενός μόνο δείκτη, για τον οποίο έχει συμφωνηθεί ο ορισμός του και για τον οποίο υπάρχουν πραγματικά στατιστικά στοιχεία. Διότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο, ούτε υπάρχει καθολική συμφωνία για το πώς ορίζεται η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη. Επίσης, το διάγραμμα αυτό δεν αφορά τιμές οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν εξαχθεί από κάποιο μοντέλο για το οποίο θα ήταν εύλογο να υπάρχουν και ενστάσεις. Όχι. Το εν λόγω διάγραμμα προκύπτει από στατιστικά στοιχεία τα οποία έχουν αντικατασταθεί στην ίδια και την αυτή εξίσωση, από την οποία θα περίμενε κανείς να έχει προκύψει και η ίδια τιμή ανταγωνιστικότητας, ανεξάρτητα του ποιος κάνει την αντικατάσταση. Αμ δε!
Όπως είναι φανερό, υπάρχει τόση μεγάλη διασπορά των τιμών, που θαρρείς ότι κάθε καμπύλη απεικονίζει και κάποιο εντελώς διαφορετικό φαινόμενο. Και αυτό συμβαίνει μάλιστα από την creme de la creme των οικονομολόγων που στελεχώνουν τα πλέον ευυπόληπτα μαγαζιά που καθορίζουν τις τύχες μας. Σκεφτείτε λοιπόν τι θα συνέβαινε αν στην εν λόγω εικόνα συμπεριλαμβάναμε τις μετρήσεις (και όχι τις εκτιμήσεις), και άλλων οικονομολόγων από λιγότερο ευυπόληπτα μαγαζιά. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι οι καμπύλες θα γέμιζαν όλο το διαθέσιμο χώρο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγει κανένα απολύτως συμπέρασμα για τη μεταβολή της ανταγωνιστικότητας της πατρίδας μας την κρίσιμη αυτή δεκαετία.
Τι θα έλεγε κάποιος για το μκε του 2005; Σύμφωνα λοιπόν, με το ΔΝΤ αυτό θα είχε μειωθεί κατά 5%, ενώ σύμφωνα με την ΤτΕ θα είχε αυξηθεί κατά 16%. Συνολικά όμως, θα πρέπει να δώσουμε εύσημα στο ΔΝΤ, το οποίο δίνει και τη μικρότερη πτώση της ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τα άλλα ευαγή ιδρύματα. Αντιθέτως ο ΟΟΣΑ δίνει πτώση γύρω στο 20%.
Κι ενώ κάθε σώφρων θνητός αδυνατεί να βγάλει συμπέρασμα, κάποιοι, με περισσή έπαρση και ανοησία, βγάζουν, και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο. Το να γράψουν στ' αρχίδια τους τον κόσμο που είναι πίσω από τους αριθμούς και υφίσταται τις συνέπειες αυτών, το καταλαβαίνω, αλλά να γράφουν ταυτόχρονα στ' αρχίδια τους, (αν φυσικά έχουν), και τα "οικονομικά στοιχεία", έ, αυτό πάει πολύ...
Άραγε, τι θα έλεγε ο θλιβερός Παπακωνσταντίνου αν τον ρώταγε κάποιος για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας τη δεκαετία; Ποιο νούμερο θα διάλεγε; Είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα διάλεγε αυτό το οποίο θα συμφωνούσε με το κόψιμο που εξ αρχής είχε αποφασίσει να κάνει. Έτσι απλά.
Αυτή είναι η οικονομία. Καλή σαν επιστήμη, αλλά όταν συμπλέκεται με την πολιτική, γίνεται η τρισαθλιοτέρα
Ερώτηση: Γιατί οι αριστερούληδες, που είστε κατά της κλοπής της υπεραξίας από τον εργαζόμενο, ζητάτε τώρα να αυξηθεί η παραγωγικότητα και να μείνει ίδιος ο μισθός?? Έτσι δε προτρέπετε τους επιχειρηματίες ν' αποσπάνε μεγαλύτερη υπεραξία από τον εργαζόμενο?? Που πήγε η μαρξιστική θεωρία οεο??
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης πως βοηθήσατε οι αριστερούληδες την αύξηση της παραγωγικότητας?? Ανεβαίνει η παραγωγικότητα με συνεχείς απεργίες και πορείες τους ΠΑΜΕ, της ΓΣΕΕ και λοιπών πγοοδευτικών δυνάμεων?
Προφανώς η παραπάνω ανάλυση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον Μαρξισμό. Απλά δείχνει κάποιες αντιφάσεις στην οικονομική και πολιτική σκέψη της αστικής τάξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλώντας ως μαρξιστής μπορώ αν σου πω ότι ακριβώς αυτή η συγκέντρωση κεφαλαίων είναι που ρίχνει το μέσο ποσοστό κέρδους. ένταση της "παραγωγικότητας" (που μπορεί να γίνει με πολλές μεθόδους, εκτός της εφαρμογής καλύτερης τεχνολογίας, όπως με την εντατικοποίηση της εργασίας), σημαίνει μαγαλύτερη άντληση υπεραξίας. Αυτή την υπεραξία ο Μαρξ την λέει σχετική υπεραξία. Το θέμα είναι ότι μεγαλύτερες βελτιώσεις στην παραγωγή μπορεί να αυξάνουν την σχετική υπεραξία αλλά ο καπιταλιστής ξοδεύει περισσότερα για το μέρος του κεφαλαίου που αποτελεί τη νεκρή εργασία δηλαδή το μηχανικό εξοπλισμό, έναντι του μέρους του κεφαλαίου που πάει για για μισθούς δηλαδή παραγωγού υπεραξίας, έτσι το κέρδος του εμφανίζει σε βάθος χρόνου πτώση. Τότε πρεπει να βρεθεί έξοδος για άλλες επενδύσεις αν δεν βρεθούν υπάρχει πρόβλημα, η όλη διαδικάσια περιλαμβάνει παράλληλα και μεγάλη παραγωγή για πραγματωση της υπεραξίας.
Βέβαια το όλο θέμα έχει περαιτέρω επιπλοκές με τον πολύ σημαντικό ρόλο της πίστης που δεν πιάνεται καθόλου ή με το γεγονός ότι πλεόν μιλάμε για επιχειρηματικούς ομίλους με πολύπλοκη δομή και επιχειρηματική δράση.
Αν εισαι επιχειρηματίας μπορείς να κάνεις συλλογιστικές όπως η τελευταία. Η ανάπτυξη με την θετική της έννοια έχει πάρει διαζύγιο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Χαρακτηριστικό είναι το πισωγύρισμα που κάνει σε κάθε κρίση στοις παραγωγικές δυνάμεις ακριβώς για τον λόγο που σου εξήγησα προηγουμένως. Οι απεργίες είναι μέσο πάλης, σε σχέση με τη βασική αντίθεση της κοινωνίας μας μεταξύ εργατών και κεφαλαιοκρατών. Για εμάς δεν είναι μόνο αυτό αλλά και μέσο για να πολιτικοποιηθεί η συνείδηση του εργάτη (και όχι μόνο το μέσο αυτό)
Ποιός ακριβώς "αριστερούλης" ζήτησε αύξηση της παραγωγικότητας και σταθερότητας των μισθών; Δεν ξέρω για ποιούς "αριστερούληδες" μιλάς, αλλά το ΚΚΕ έχει επανειλλημένα θέσει το ζήτημα της πενιχρής αύξησης των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (σε σχέση με το ρυθμό άυξησης του πληθωρισμού και της κερδοφορίας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεύτερον, το ΠΑΜΕ δεν είναι και δεν αυτοπροσδιορίζεται ως "προοδευτική δύναμη" ανάμεσα στις άλλες. Τέλος, η αύξηση της παραγωγικότητας με καπιταλιστικούς όρους, αγαπητέ Ανώνυμε 1.00, δηλαδή η αύξηση της υπεραξίας που καρπώνεται ο επιχειρηματίας με τις παρούσες εργασιακές σχέσεις, ποσώς μας ενδιαφέρει και κάθε άλλο μας ενδιαφέρει να αυξηθεί.
Φυσικά και πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα. Η αυξηση παραγωγικότητας στις προβλήτες που πήραν οι Κινέζοι στο λιμάνι του Πειραιά, σε σχέση με το τι γίνονταν στον κομματοσυνδικαλιστόπληκτο ΟΛΠ, είναι διαφωτιστική. Πλέον και η απομένουσα κρατική προβλήτα αναγκάζεται όσο μπορέι να ακολουθήσει τους Κινέζους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αποκρατικοποιήσεις είναι ότι χρειάζεται η χώρα σε αυτή τη φάση. Αργότερα (πολύ αργότερα) καλό θα ήταν το κράτος να ξαναθέσει υπο τον έλεγχο του κάποιους βασικούς τομείς.
Μια που ανέφερες το λιμάνι, έχεις υποψη για τα ωράρια εργασίας; Για την τεράστια αύξηση των ατυχημάτων, για το ότι στις 11 Μάη που ήταν απεργία η βάρδια μπήκε 11 το βράδυ της 10/5 και δούλευε σερί μέχρι τις 15:00 το μεσημέρι της 11/5; Αν αυτό είναι το όραμα σου, δεν νομίζω να είναι και της συντριπτικής πλειοψηφιας του πληθυσμού. Εκτός επαναλάμβάνω κύριε Τρολλ, αν είστε επιχειρηματίας ή κανένα ΠΑΣΟΚόσκυλο, οπότε δικαιλογήστε...
ΑπάντησηΔιαγραφή