ΣΧΕΔΟΝ …ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Αναδημοσιευση απο Dies brumalis

Οδεύουμε προς ένα οριακό σημείο, όπου πια κανείς δεν μπορεί να ταλαντεύεται. Έχει κανείς την αίσθηση ότι όλο και περιορίζεται ο χρόνος, όπου οι ακαδημαϊκές συζητήσεις έχουν κάποιο νόημα. Στο τέλος, η στοίχιση σε στρατούς θα γίνει αναγκαστική εκ των πραγμάτων.

Ακόμα, βέβαια, το παρόν είναι μόνο γκρίζο και απειλητικό. Ακόμη, όσοι πιστεύουν ότι ανήκουν σε προνομιούχα τάξη χαίρονται κακομοίρικα τα καλά της. Αλλά ο φόβος μας έχει κυριεύσει όλους, αν και και στους περισσότερους το ιδανικό τους δεν πάει πιο μακριά από το να γίνουν πάλι ό τι ήταν και οι κατά μια γενιά πριν από αυτούς την τελευταία εικοσαετία.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που κοπιάζουνε από κάτω, που η ζωή γι’ αυτούς είναι μια αιώνια ρόδα που γυρνάει μέσα στη νύχτα. Και ο κόσμος είναι αλλιώτικος όταν τον κοιτάς από πάνω κι αλλιώτικος όταν τον κοιτάς από κάτω. Μόλις πατάς το πόδι σου στο στρατόπεδο της φτώχειας τότε ανακαλύπτεις τον κόσμο. Όταν τα μέσα της ζωής αρχίζουν να γίνονται δύσκολα, αυτό που έχει σημασία είναι με ποιο τρόπο θα γίνει η υπονόμευση αυτού του κόσμου για να είναι δυνατό το άνοιγμα μιας διεξόδου. Η υπόσχεση, «στερήσου τώρα, αργότερα θα παραχορτάσεις», δεν μπορεί τότε κανέναν να καθησυχάσει.


Όσο η πολιτικοοικονομική κατάσταση χειροτερεύει, η κυρίαρχη τάξη, για να σιγουρέψει τα οφέλη και τις νοθείες της, μη μπορώντας πια να αρκεστεί στους νόμους, που πάνω τους στηρίζεται η δημοκρατία της, θα τους παραβιάζει. Και τότε υπάρχει φόβος να αναποδογυρίσει η ίδια τη δημοκρατία της και να καταφύγει είτε σε υποστηριχτές μιας παλιάς τάξης σκουληκοφαγωμένων αρχών, κόμματα ή και πρόσωπα - πολλοί από τους οποίους βγαλμένοι από το λαό θα έχουν σκληρή μασέλα και δυνατό σβέρκο που θα πουλήσουν στην υπηρεσία των αδυνατισμένων κυρίων (στα καθ’ ημάς το ΛΑΟΣ σαν κόμμα και ακροδεξιές οργανώσεις, τύπου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, διευκολύνονται μόνο, προς το παρόν, στην παρέμβασή τους στην πολιτική και κοινωνία ) είτε σε αποστάτες του αριστερού κινήματος που θα εδραιώσουν τη σύγχυση από ιδέες ρητορικές, παραμορφωτικές της πραγματικότητας. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, εκτός από διάφορα άλλα αριστερά μορφώματα, εδώ και καιρό, παίζει εν μέρει αυτό τον ρόλο, φέρνοντας τεράστια σύγχυση στις μεγάλες λαϊκές μάζες. Ο ίδιος ο πρόεδρός του επιφορτίστηκε να πείσει τον κόσμο για… κορυφαίες αλήθειες, που τους δίνει τα χαρακτηριστικά «τιτάνιου εθνικού έργου», όπως βιώσιμη οικονομία , διαρθρωτικές αλλαγές, που γι΄ αυτές ο λαός οφείλει να … καταστραφεί ως το τέλος. Η φωνή του, παρόλο το μειλίχιο τόνο, γιόμισε τα αυτιά του κόσμου.

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η ίδια η Ευρώπη ακυρώνει το δικό της καύχημά, τη δημοκρατία της. Η δημοκρατία προδίδεται απ’ αυτούς που δήθεν την υπηρετούσαν, κοινοβούλια, κόμματα, υπουργούς. Ξεσκίζουν μόνοι τους το ψέμα ενός πολιτεύματος που καμάρωνε για φιλελευθεροποίηση, όσο οι καταχρήσεις του μπορούσαν να πραγματοποιούνται ελεύθερα και οι εξαρτήσεις του να λειτουργούν απρόσκοπτα. Για την ώρα χρειάζεται το φόβο και την οικονομική εξαθλίωση για να τις εξασφαλίσει. Εκλεγμένοι πρωθυπουργοί της Ευρώπης και της χώρας μας υποτάσσονται σε αποφάσεις οικονομικών κέντρων που βρίσκονται στο μισοσκόταδο, μη ελεγχόμενες από λαϊκή βούληση, και βαφτίζονται αγορές. Η επιμονή τους να επικαλούνται την αποστεωμένη πρόοδο, που οι προπάπποι τους είχαν κατακτήσει, για να επιβάλλουν προοδευτικά σ’ όλους τους λαούς συνθήκες εργασίας του 19ου αιώνα, είναι εγκληματική.

Οι πολιτικοί με τους πάτρωνές τους αποδεικνύεται ότι παίζουν στα δάχτυλα τις χορδές των αντιδράσεων των μαζών, ξέρουν το μυστικό γι’ αυτό, για τις αδυναμίες, πάθη, μανίες του πλήθους. Κραδαίνουν με την πιο μεγάλη μεγαλοπρέπεια τις υψηλότερες συγχορδίες της δημοκρατίας, των κάθε είδους ιδεολογιών που καλύπτουν, προκαλούν, ξεσηκώνουν τις αρετές και τα κρυμμένα ελαττώματα, για να οδηγήσουν το πλήθος εκεί που θέλουν.

Όταν όμως η εξαθλίωσή γίνει η σκοτεινή φυλακή μας, μια φυλακή γυμνή από ελπίδες, τότε η έσχατη απελπισία μας θα στραφεί με μίσος εναντίον αυτής της φυλακής, αυτών των τοίχων που μας πνίγουν, προκαλώντας το χάος. Η αποδοχή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ο παραγκωνισμός της ιδέας της λαϊκής κυριαρχίας, η δημιουργία αντιπολιτικού κλίματος μπορεί σε καιρούς στοιχειώδους ευμάρειας να συμβάλλουν στην κυριαρχία των ηγεμονικών ομάδων, σε καιρούς όμως οικονομικής κρίσης αυξάνουν την απειλή για έκφραση της όποιας λαϊκής αντίδρασης με βίαιο και ανοργάνωτο τρόπο. Όσο στενεύει ο ορίζοντας προοπτικών τόσο πιο πιθανή μοιάζει μια βίαιη, ανεξέλεγκτη σύγκρουση που θα δώσει προς στιγμή την εντύπωση ενός συλλογικού, έστω και βίαιου, ξεκινήματος, που υπάρχει όμως κίνδυνος η ίδια η βία του να το εξαντλήσει. Όσο η συνειδητοποίηση του κοινού αγώνα είναι μηδενική τόσο πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος για αύξηση της αμοιβαίας βιαιότητας ατόμων ή των ομάδων που υποβλέπονται και είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τα πάντα.

Στο τέλος όλοι θα πάρουμε, εκ των πραγμάτων, θέση μάχης.
Ο ρόλος της αριστεράς είναι να βοηθήσει να διακρίνουμε το τι αξίζει να αγωνίζεσαι, για ποιο σκοπό και με ποιους συντρόφους. Και ύστερα, αποφασίζουμε ελεύθερα.