Όταν οι εχθροί κάνουν τους φίλους

Από το σημερινό Ριζοσπάστη

Το ΚΚΕ λέει ότι ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση της πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής στα χέρια του οργανωμένος στο δικό του κίνημα. Ένα τέτοιο κίνημα, με λαϊκή πρωτοβουλία, αυτενέργεια, θα συνδυάζει το συνειδητό με το αυθόρμητο. Αλλά και το αυθόρμητο έχει στοιχεία συνειδητού. Όσοι σήμερα κατεβαίνουν στις πλατείες συνειδητά κατεβαίνουν, συνειδητά θέλουν να αλλάξει η ζωή τους. Ανεξάρτητα αν αυτή η επιλογή τους οδηγεί ή όχι σε λύσεις, που δεν οδηγεί, αυτό δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει η μεγάλη πλειοψηφία τους. Κάποιοι, λοιπόν, που εμφανίζονται ως φίλοι τους να τους προβληματίσουν.

«Ούτε ΠΑΜΕ ούτε ερχόμαστε, μένουμε», έγραφε το «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, ως προτροπή για τους συγκεντρωμένους στις πλατείες, με σαφή υπαινιγμό, μακριά από το ΠΑΜΕ, ενάντια στο ΠΑΜΕ. Η αξία του κινήματος αυτού, σύμφωνα με τον Ι. Πρετεντέρη, είναι «κυρίως ότι απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ...». Στα ίδια και η «Καθημερινή», του εφοπλιστή Αλαφούζου και ο «ΣΚΑΪ», με τη ζωντανή προβολή αυτών των κινητοποιήσεων. Τα συγκροτήματα των αστών, δηλαδή, που λοιδορούσαν τους αγώνες των ναυτεργατών, άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις και την περιφρούρησή τους, ως καταστροφή. Όλοι αυτοί πήραν υπό την προστασία τους, τους συγκεντρωμένους στις πλατείες. Όλοι όσοι για να σωθεί το κεφάλαιο στηρίζουν την πολιτική που επιβάλλει να πληρώσει ο λαός την κρίση και το χρέος που προκάλεσαν η κερδοφορία του κεφαλαίου και η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή. Όλοι όσοι στηρίζουν τα μνημόνια, που οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες θέλουν να φύγουν. Που κρύβουν ότι φταίνε τα κέρδη του κεφαλαίου για την ανεργία, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, το κλείσιμο των μικρομάγαζων. Όλοι οι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος έγιναν φίλοι των συγκεντρωμένων στις πλατείες. Και προβάλλουν τις συγκεκριμένες δράσεις, σε αντιπαράθεση με τις εργατικές κινητοποιήσεις, με την απεργία, τα πανεργατικά συλλαλητήρια κ.λπ.

Αλλά και η κυβέρνηση και η ΝΔ βρίσκονται στην ίδια ρότα, κολακεύουν τους συγκεντρωμένους. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος εκθείασε τις συγκεντρώσεις γιατί δεν είναι απεργίες που σταματά η δουλειά, άρα δε χάνουν οι εργοδότες, πάνε το απόγευμα, και αυτές οι διαμαρτυρίες είναι αποδεκτές. Βεβαίως, κάποια στιγμή τις είπε και «μόδα», αλλά στη συνέχεια προέτρεψε να εκφραστούν και ως πολιτική δύναμη στη Βουλή. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, ότι θα δημιουργήσουν κόμμα, και μάλιστα με τίτλο «Άμεση Δημοκρατία», είπαν και οι φερόμενοι ως οι «δημιουργοί» του κινήματος μέσω του ίντερνετ , προχτές το βράδυ σε εκπομπή του «ΑΛΤΕΡ».

«Σαφώς και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από αυτά τα κινήματα, στο βαθμό που είναι αυθόρμητα, αυθεντικά και δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες και κομματικές ή άλλου είδους ιδεολογίες, παρατάξεις ή συμφέροντα... είναι η δική μας κυβέρνηση η οποία παρακινούσε τους πολίτες να είναι ενεργοί πολίτες». Με τα λόγια αυτά, σχολίασε ο Γ. Πεταλωτής το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων». Τι είπε; Να γίνονται κινητοποιήσεις, αλλά πέρα από συμφέροντα. Και η φτώχεια, η ανεργία που μαστίζουν τους λαϊκούς ανθρώπους πώς θα αντιμετωπιστούν; Με την πολιτική που εφαρμόζεται σε όφελος των συμφερόντων των καπιταλιστών;

Ο Αντ. Σαμαράς για τις πλατείες είπε: «Αλλαγή πολιτικής και αξιοπρέπεια. Αυτό ζητούν οι συμπολίτες μας που μαζεύονται πια στις πλατείες. Ας τους αφουγκραστούμε! Το κίνημά τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Όπως πάντα, ο λαός στις δύσκολες στιγμές του εκφράζει ενότητα και αγώνα». Φίλος των συγκεντρωμένων στις πλατείες και η ΝΔ!

Όλα τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσουν, να απασχολήσουν όλους όσοι τώρα κάνουν το βήμα, μπαίνουν στους αγώνες και με διάθεση να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους μ' αυτήν τη μορφή για τη ζωή τους που γίνεται κόλαση. Να σκεφτούν πώς και γιατί όλοι οι ορκισμένοι εχθροί του λαού έγιναν φίλοι τους. Να προβληματιστούν γιατί η δράση τους εκθειάζεται από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, ενάντια στις οποίες υποτίθεται ότι στρέφονται, εκθειάζονται από τους αστούς που είναι η πηγή των βασάνων τους. Τους βάζουν παγίδες. Που θα ήταν δύσκολο να τους βάλουν, αν πρόβαλλαν μια πολιτική διέξοδο που θα αντιμετώπιζε τη ρίζα των προβλημάτων, θα ανέτρεπε τις βάρβαρες συνέπειες στη ζωή τους. Και προσπαθούν, κολακεύοντάς τους με τον τρόπο τους να τους σπρώξουν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους. Ας προβληματιστούν. Μήπως αντί να αντιστρατεύονται το οργανωμένο ταξικό κίνημα πρέπει να συμπορευτούν κόντρα στα μονοπώλια και την εξουσία τους;