Η φετιχοποίηση του μνημονίου

Λοιπόν, το συγκεκριμένο πρώτο μου άρθρο του σωτήριου έτους 2013, το γράφω για να φωτίσω μια πλευρά του μνημονίου(ων) που ίσως κάποιοι δεν την έχουν και τόσο ξεκάθαρη στο μυαλό τους(όχι εσείς συντρόφια:). Καταρχήν το μνημόνιο έχει μια ξεκάθαρα λειτουργική "φύση", αποτελεί το εγχειρίδιο χρήσης και ταυτόχρονα το δεσμευτικό συμβόλαιο που ανοίγει το δρόμο για το μεγάλο φαγοπότι που συντελείται στη χώρα μας. Φυσικά όπως και με κάθε εγχειρίδιο χρήσης, οι περισσότεροι δεν το διαβάζουν, και όταν λέω οι περισσότεροι βάζω και τον εαυτό μου μέσα, μιας και όντως φαντάζει κάπως βαρετό, σαν να διαβάζεις τον τηλεφωνικό κατάλογο ένα πράμα. Κάποιοι υπομονετικοί και ειδικοί επί των νομικών και των οικονομικών, το διάβασαν, το ανέλυσαν και μας έδωσαν μερικά key points αναφορικά με το τι μας περιμένει, την επίσημη δηλαδή εκδοχή του τι μας περιμένει. Η αλήθεια είναι, ότι ακόμα και αν κάποιος δεν έχει ακούσει ποτέ τη λέξη μνημόνιο, πράγμα δύσκολο ομολογουμένως, έχει νιώσει σίγουρα τις τρομαχτικές επιπτώσεις του.

Επειδή όπως είπαμε το μνημόνιο είναι το εγχειρίδιο χρήσης και το συμβόλαιο, ένα συμβόλαιο δεν μπορεί να θεωρηθεί αιτία τέλεσης μιας λειτουργίας, είναι εργαλείο που εξυπηρετεί την τέλεση ναι, όμως όχι απλά δεν αποτελεί αιτία αλλά ούτε καν αφορμή(εκτός και άμα είναι κανείς συμβολαιογράφος οπότε αλλάζει:). Το μνημόνιο δεν είναι τίποτα παραπάνω από το κερασάκι στην τούρτα, και επειδή το κερασάκι σε μια τούρτα μπαίνει πάντα στο τέλος, αυτό σημαίνει ότι η τούρτα κατασκευαζόταν εδώ και καιρό. Και δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να το διαπιστώσει, απλά να κράταγε τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά, άλλωστε ούτε ο καπιταλισμός ξεκίνησε το 2009, ούτε αυτή είναι η πρώτη του κυκλική κρίση.

Το μνημόνιο όμως, εκτός από τον ξεκάθαρα λειτουργικό του χαρακτήρα, έχει και έναν συμβολικό, η πιο σωστά έχεικαι  έναν χαρακτήρα φετιχιστικό. Το μνημόνιο, για μεγάλο μέρος του κόσμου, είναι το πέπλο εκείνο που πέφτει πάνω από τις πραγματικές αιτίες και τις καλύπτει, ή πιο σωστά τις υποκαθιστά. Υπό αυτήν την έννοια από απλό κερασάκι στην τούρτα παίρνει το ρόλο της επικάλυψης, ενώ παράλληλα αποτελεί το πρόβλημα, αλλά και τη λύση, σαν εκείνες τις επιφάνειες που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με την γωνία που θα τις κοιτάξεις.

Ποιός φταίει για τη μείωση των μισθών;

Το μνημόνιο, άντε και αυτοί που το ψηφίσανε...

Ποιά είναι η λύση για να βγούμε από την κρίση;

Μείωση θέσεων εργασίας στο δημόσιο, ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, τα γράφει το μνημόνιο.

Ναι αλλά γιατί μνημόνιο;

Επειδή ήσουνα σπάταλος και διεφθαρμένος και τεμπέλης, άντε και αυτοί που ψήφιζες ήταν και εκείνοι διεφθαρμένοι, άρα τώρα πρέπει να πληρώσετε τη νύφη, για αυτό και μνημόνιο!

Με λίγα λόγια το μνημόνιο είναι σαν μαγνήτης που μονοπωλεί το ενδιαφέρον και αποπροσανατολίζει από την πραγματικότητα, όλα συναντώνται εκεί και οι ερωταποκρίσεις δεν απομακρύνονται πολύ από το βαρυτικό του πεδίο. Το μνημόνιο είναι η προσωποποίηση του σατανά, αλλά μπορεί να παίξει στην ανάγκη και το ρόλο του καθαρτηρίου, και επιπλέον να γίνει πυγμαχικός σάκος πάνω στον οποίο θα εκτονωθεί και θα εξαντληθεί, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα και μέχρι έναν βαθμό, η λαϊκή οργή.

Να και μερικές καθημερινές χρήσεις(αυτό και η κόκα κόλα πάνε με όλα):

Μνημονιακός - Αντιμνημονιακός

Προ Μνημονίου εποχή - Μετά μνημονίου εποχή

Μνημόνιο 1-μεσοπρόθεσμο μνημόνιο, μνημόνιο 2, μνημόνιο 2,5 κλπ...

Αναπροσαρμογή του μνημονίου, αναθεώρηση του μνημονίου, εξορθολογισμός του μνημονίου, αντιμνημονιακή πολιτική, φιλομνημονιακή πολιτική...

Καταγγελία, διαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, του μνημονίου

Το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό

Μνημόνιο ή χρεοκοπία;

Μνημόνιο ή δραχμή;

Μνημονιακή αριστερά

Αντιμνημονιακή αριστερά(το αυτό και για την δεξιά)

Να συνεχίσω με την μνημονιολογία; Μπα βαρέθηκα...

Αυτός όμως ο συμβολικός ρόλος του μνημονίου, επειδή ακριβώς δεν προέκυψε στην τύχη, είναι ταυτόχρονα και λειτουργικός, και μάλιστα είναι ο πιο σημαντικός από τους λειτουργικούς του ρόλους. Διότι οι άλλοι δύο που ανέφερα παραπάνω, δηλαδή ως users manual και ως δεσμευτικό συμβόλαιο, δεν έχουν πραγματικά ουδεμία αξία πάνω σε έναν λαό που δεν αποδέχεται την υποδούλωση. Ο λαός μετατρέπει, αν θέλει, από την μια στιγμή στην άλλη το μνημόνιο σε χαρτοπόλεμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έρθει γρήγορα και εύκολα εκείνη η μεταβατική φάση. Προκειμένου να φτάσουμε ως εκεί, πρέπει ο λαός να δει πέρα από όλα τα δάχτυλα που του το υποδεικνύουν, είτε ως σωτηρία, είτε ως ταφόπλακα, νομιμοποιώντας πάντως με το ένα ή το άλλο ταχυδακτυλουργικό όλα όσα το μνημόνιο εκπροσωπεί, τα καπιταλιστικά συμφέροντα δηλαδή. Και για να μην δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις, δεν υπονοώ πως το μνημόνιο είναι το μόνο πράγμα που συντελεί στον αποπροσανατολισμό του λαού, αν το πίστευα αυτό θα είχα πέσει και ο ίδιος στην παγίδα γιατί θα του έδινα μεγαλύτερη σημασία/αξία απ' όση του αναλογεί, απλά περιορίστηκα σε αυτό για τις ανάγκες του άρθρου. Παρόλα αυτά η ουσία της επόμενης παραγράφου, την οποία την έβαλα τσόντα για να υπάρχει μια νότα αισιοδοξίας, είναι ας πούμε universal, με την έννοια μπορεί να βρει εφαρμογή ενάντια σε όλα τα επίπεδα αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας του συστήματος.

Σαν αντίδοτο λοιπόν, ο λαός πρέπει να αρχίσει να ψάχνεται, να ψάχνετε αδιάκοπα με σημείο εκκίνησης τις ίδιες του τις εμπειρίες. Αρχικά θα είναι δύσκολο να ξεφύγει από όσα το σύστημα υποσυνείδητα του έχει καλλιεργήσει ακόμα και αν έχει όλη την καλή διάθεση, πρέπει να κοπιάσει, να συζητήσει, να διαβάσει, να ενημερωθεί. Πολύτιμος βοηθός σε αυτή του την πορεία προς την αφύπνιση, ακόμα και αν έχει σοβαρές διαφωνίες, ακόμα και αν σε πρώτη φάση δεν θέλει καν να συμπορευθεί μαζί του, μπορεί και πρέπει να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Αν όχι για κάποιο άλλο λόγο, σίγουρα επειδή είχε εδώ και δεκαετίες, με γνωστικό του εργαλείο τον Μαρξισμό - Λενινισμό, εκτιμήσει ότι δεν θα αργούσαμε να φτάσουμε σε αυτήν την φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση. Αλλά και επειδή με τις περιορισμένες του δυνάμεις, και σίγουρα όχι χωρίς αδυναμίες, βρισκόταν σε αδιάκοπο αγώνα για να οργανώσει τη λαϊκή αντίσταση με στόχο πάντα την τελική νίκη.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)