Οι μόνιμοι κάτοικοι των υπονόμων του Λας Βέγκας

Στα δαιδαλώδη δίκτυα αποχέτευσης των όμβριων υδάτων, δηλαδή στους υπονόμους, κάτω από τους δρόμους του Λας Βέγκας, εκατοντάδες άστεγοι έχουν “στήσει” το νοικοκυριό τους, στο σκοτάδι, στα βρωμόνερα και με το φόβο επίθεσης από δηλητηριώδεις αράχνες. Σε φωτογραφίες έχει καταγραφεί η προσπάθεια που φαίνεται ότι έχουν δείξει, προσπαθώντας να φτιάξουν κάτι που να θυμίζει αληθινό “σπιτικό”, μαζεύοντας αντικείμενα που βρίσκουν πεταμένα στους δρόμους.

Ο Steven Dommermuth μετακόμισε στα τούνελ όταν έχασε τη δουλειά του ως ρεσεψιονίστ λόγω εθισμού στην ηρωίνη. «Χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας και ο, τι βρούμε πεταμένο εδώ κι εκεί. Τα σκουπίδια του ενός είναι το χρυσάφι του άλλου.» Η Amy ζει στο τούνελ εδώ και δύο χρόνια μαζί με τον σύζυγό της. “Η ζέστη το καλοκαίρι είναι ανυπόφορη“, δηλώνει. «Από την άλλη εδώ έχουμε ησυχία, η αστυνομία δεν μας ενοχλεί, και ο ένας βοηθάει τον άλλον».

Παρότι υγροί, σκοτεινοί και δαιδαλώδεις, οι υπόνομοι καλύπτουν έκταση περίπου 300 χλμ. και μέσα τους κρύβουν μια αληθινή υπόγεια κοινότητα εκατοντάδων ανθρώπων. Οι «κατοικίες» που αυτοί οι άνθρωποι έχουν στήσει, μπορεί να αποτελούνται από μόλις μερικές κουβέρτες ως και από διπλά κρεβάτια και χώρους κουζίνας. Όταν η καταιγίδα χτυπά την έρημο του Λας Βέγκας , τα τούνελ πλημμυρίζουν αμέσως και μετατρέπονται πολύ γρήγορα σε παγίδες θανάτου. Έτσι κι αλλιώς, βρωμόνερα λιμνάζουν κάθε μέρα εδώ κι εκεί και φτάνουν σε ύψος αρκετών πόντων

Οι περισσότεροι κάτοικοι των τούνελ ζουν ζητιανεύοντας ή ψαρεύοντας στα σκουπίδια. Πολλοί μπαίνουν στα καζίνο και ψάχνουν τους κουλοχέρηδες για κέρματα ή μάρκες που συχνά αφήνουν πίσω τους μεθυσμένοι τζογαδόροι. Σε περίπτωση πλημμύρας, το νερό στους υπονόμους «τρέχει» με ταχύτητα έως και 50χλμ την ώρα και η στάθμη του ανεβαίνει 30 εκ. το λεπτό.

Ο Matthew O’ Brien είναι αυτός που έφερε στο φως τους άστεγους των υπονόμων του Λας Βέγκας. Επί πέντε χρόνια εξερευνούσε τα τούνελ για να γράψει το βιβλίο του με τίτλο « Κάτω από τα Νέον», που κυκλοφόρησε το 2007. Ο Matthew προσπάθησε πολύ για να δώσει στέγη σε πολλούς από αυτούς που συνάντησε στην έρευνά του, και για να καταφέρει να πείσει κοινωνικούς λειτουργούς να επισκέπτονται σε μόνιμη βάση τους υπονόμους και να παρέχουν βοήθεια και συμβουλές στους κατοίκους για την υγιεινή, την υγεία και τους εθισμούς από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

H Αστυνομία, αν και γνωρίζει, σπάνια επισκέπτεται τους υπονόμους. Ακόμα και όσοι κατοικούν εκεί, ποτέ δεν κυκλοφορούν χωρίς να έχουν πάνω τους κάποιο είδος “προστασίας”. Μόνη διακόσμηση της υπόγειας κοινότητας, κάτω από τη χλιδή και την λάμψη της πόλης από πάνω, είναι τα γκράφιτι. Οι απειλές για την ανθρώπινη ζωή από κάτω είναι διάφορες. Οι ιοί, τα βακτήρια και οι δηλητηριώδεις αράχνες είναι μόνο κάποιες από αυτές. Το χειμώνα, ο κίνδυνος να πλημμυρίσουν τα τούνελ μέσα σε λίγα λεπτά είναι πολύ πιθανός.

Ένα παχύ στρώμα τσιμέντου χωρίζει την πόλη σε δύο κόσμους – της σπατάλης και της ανέχειας. Μυρωδιές, κατσαρίδες και κλειστοφοβία δεν αποτελούν εμπόδια για ανθρώπους που το μόνο που έχουν στη ζωή είναι τα ρούχα που φοράνε. Ίσα ίσα, για πολλούς, η ύπαρξη έξω από το τούνελ είναι πολύ πιο ανυπόφορη..

(Φωτογραφίες: Austin Hargrave)

Πηγη