Το οργανωμένο σχέδιο της αστικής τάξης ενάντια στην πρωτοπορία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο λαϊκό και εργατικό κίνημα (τρίτο μέρος)

To B μερος εδω

Η ορχήστρα των χρωμάτων: 11-17 Νοέμβρη
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Ψυχρός Πόλεμος, και, στην Ελλάδα, ο Εμφύλιος και η μετεμφυλιακή περίοδος συνοδεύτηκαν από σημαντικές εξελίξεις στα πεδία της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας, που απετέλεσαν κρίσιμα πεδία πολεμικών εφαρμογών. Ανάμεσα στα προπαγανδιστικά μέσα που επινοήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την περίοδο ήταν το σημαντικό όπλο του πολέμου στον αντίπαλο μέσω της έντεχνης στήριξής του από αναξιόπιστους "συμμάχους" με αποκλειστικό στόχο, βέβαια, την υπόσκαψη της δικής του εικόνας.

Το όπλο αυτό δοκιμάστηκε με τεράστια επιτυχία ενάντια στο ΠΑΜΕ από την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή στις 17 Φεβρουαρίου του 2012, όταν αυτή σκηνοθέτησε (και βιντεοσκόπησε) "φιλική" επίσκεψη στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Το βίντεο των ναζιστών έκανε "θαύματα": κυκλοφόρησε αστραπιαία και συζητήθηκε, αρνητικότατα έως ευθέως συκοφαντικά για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, σε πληθώρα ιστότοπων της αναρχίας και του αριστερισμού, από το "Indymedia" στο "Βαθύ Κόκκινο", κι από το "Avant Garde" στο "Aformi". Η "θεωρία των άκρων" --"Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των χαλυβουργών” ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής;"-- για να δανειστούμε τον τίτλο του Aformi, έκανε θραύση, η Χρυσή Αυγή έκανε την δουλειά της με την βοήθεια σύσσωμων σχεδόν των εκτός ΚΚΕ μέσων της αριστεράς και της αναρχίας (περιλαμβανομένης βέβαια της Αυγής), και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους "αναρχικούς" βρήκαν μια έξοχη ευκαιρία να εγκαταλείψουν τους χαλυβουργούς, τους οποίους ως τότε υποτίθεται πως στήριζαν, αφήνοντας μόνο τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμπαραστέκονται στον αγώνα τους (εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η τιμητική διαφοροποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από άλλους χώρους στο θέμα αυτό). Τέτοια ήταν η επιτυχία του στρατηγήματος των νεοναζί που η "αναρχική" κατάληψη Σινιάλο μιλούσε ως τον Οκτώβρη του φετινού έτους για αυτούς "που κάθονται στα ίδια έδρανα με τους υπάνθρωπους της Χρυσής Αυγής, [αυτούς] που υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τους φασίστες στην Χαλυβουργία", ενώ σε σε άλλο ιστότοπο του "αντιεξουσιασμού" γραφόταν μανιφέστο με τον περήφανα αντεργατικό τίτλο "Γιατί δεν πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη στη Χαλυβουργία".

Η τεράστια επιτυχία της Χρυσής Αυγής, με την συστηματική συμπαράσταση "αγανακτισμένων φωνών" του αναρχικού και αριστεριστικού χώρου (ιδαίτερα του τροτσκιστικού και του συριζαϊκού και φιλοσυριζαϊκού), να τσακίσει την αλληλεγγύη στην Χαλυβουργία και να προετοιμάσει την τελική επίθεση εναντίον της από το κράτος πιθανώς να ενέπνευσε τον πατέρα του ναζισμού στην Ελλάδα, Κωνσταντίνο Πλεύρη, να επαναλάβει το "κόλπο" δηλώνοντας, παραμονές των εκλογών της 17ης Ιουνίου: "Καλύτερα να ψηφίσετε ΚΚΕ παρά Χρυσή Αυγή" (ας σημειωθεί ότι ο αξιότιμος κύριος Πλεύρης είχε παλιότερα απευθύνει "κάλεσμα στους αντιεξουσιαστές" να τον συνδράμουν στον αγώνα του για κάθαρση του μπουρδέλου της Βουλής· η τακτική της έμμεσης "δολοφονίας χαρακτήρα" συνηθίζεται στις σχολές counterinsurgency στις οποίες δίδαξε ο καθηγητής, αλλά φυσικά οφείλει κανείς να μην είναι τόσο τραγικά χειραγωγήσιμος ώστε να παίρνει οτιδήποτε λέει ένας τέτοιος άνθρωπος τοις μετρητοίς).

Σε ό,τι αφορά την αναπαραγωγή της από τα μόνιμα φερέφωνα της καθεστωτικής και ακροδεξιάς προβοκάτσιας στον χώρο της "αριστεράς", η προσπάθεια αυτή δεν φαίνεται να "περπάτησε" όσο η έμπνευση εναντίον των Χαλυβουργών. Πιθανώς το προφίλ του κυρίου Πλεύρη ως εγνωσμένου φασίστα, θεωρητικού του ελληνικού ναζισμού, και συνεργάτη της CIA και της χούντας, να απέτρεψε όσους είχαν αναγορεύσει τον Ηλία Κασιδιάρη σε κριτή της μοίρας των Χαλυβουργών απ' το να επαναλάβουν τον ρόλο του ενισχυτή της φωνής της άκρας δεξιάς. Ίσως όμως να αδικούμε τον έλληνα Φύρερ, και η "προτροπή" του να συνέβαλε και αυτή έναν σεμνό οβολό στο 4.5% του ΚΚΕ στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν 7 μέρες μετά.


Έτσι, η έμπνευση του Βήματος στο ρεπορτάζ της 16ης Οκτώβρη 2011 περί "γεροδεμένων κομμουνιστών" που αντί να καταλάβουν το κοινοβούλιο έσωσαν τους υπεύθυνους για τη λαϊκή εξαθλίωση έμεινε χωρίς μιμητή μέχρι τις 14 του Νοέμβρη 2012, όταν ο γνωστός για τους συνδέσμους του με την αμερικανική πρεσβεία, υπάλληλος του συγκροτήματος Αλαφούζου και φανατικός υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού Αλέξης Παπαχελάς δημοσίευσε στον έταιρο πυλώνα του καθεστωτικού Τύπου Καθημερινή ένα συγκινητικό και αυθόρμητο "εγκώμιο" στην Αλέκα Παπαρήγα που θα ζήλευε ακόμα και η φαντασία του Παύλου Παπαδόπουλου. Και πράγματι, οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο κείμενα, αν και ανήκουν σε διαφορετικά είδη ("ρεπορτάζ" και "γνώμη") είναι καταπληκτικές:

• Η κ. Αλέκα Παπαρήγα
• Του Αλεξη Παπαχελα
• 
  
• Δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα με τρόμαζε κάποτε η ιδέα ενός Κοινοβουλίου χωρίς την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Δεν συμμερίσθηκα ποτέ τον δογματισμό και την απολυτότητα των απόψεων ούτε, βεβαίως, με εύρισκαν σύμφωνο οι αναλύσεις περί επιβεβλημένης παραβίασης του Συντάγματος ή οι μεθοδεύσεις του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πού βρίσκεται η χώρα, αν και πολύ μεγαλύτερο έχουν οι πολιτικοί και ταγοί της αστικής τάξης, οι οποίοι λαΐκιζαν ασύστολα μόλις το ΚΚΕ τούς έκανε... «φου». 
• Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της κ. Παπαρήγα στο Κοινοβούλιο, σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, έδειξεέναν άνθρωπο με συσσωρευμένη εμπειρία, θεσμική συμπεριφορά και μια αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης. Οταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ συγκρούσθηκαν με τους ποικίλους και αδέσποτους «μπαχαλάκηδες» στο Σύνταγμα και αφού πέθανε ένας άνθρωπος που ανήκε στο ΚΚΕ, η κ. Αλέκα Παπαρήγα δεν «έριξε λάδι στη φωτιά» ούτε κήρυξε την επανάσταση.Αντιθέτως, φρόντισε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποφύγει τα χειρότερα. Ισως, βεβαίως, αυτή να είναι και η μεγάλη διαφορά. Εχει ζήσει τα χειρότερα, ήταν εκεί όταν η χώρα ζούσε τραγικές στιγμές ή κατέρρεε. 
• Το ίδιο συνέβη στο Κοινοβούλιο τις προάλλες. Μέσα στον ορυμαγδό της ανοησίας, του φτηνού τηλεεντυπωσιασμού, της μισαλλοδοξίας και της καφρίλας, η κ. Παπαρήγα μίλησε πάλι με ηρεμία, νηφαλιότητα και χωρίς περιστροφές. Η ρητορεία της δεν αφηνιάζει ποτέ, δεν ξεπερνά τη λογική και την ανάλυσή της. Ολα έχουν μια αρχή, μέση και τέλος. 
• Μέσα στο κλίμα των ημερών, ίσως η κ. Παπαρήγα και το στυλ της να μην «πουλάνε»... Μια μερίδα του κόσμου θέλει ωμή «καφρίλα», αμάσητο μίσος και επιχειρήματα προϊστορικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου. Η κ.Παπαρήγα ενδέχεται να αποχωρήσει από την ηγεσία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κάποια στιγμή το 2013. Εκείνη τη στιγμή θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι «σοφίας», εμπειρίας, όπως θέλετε πείτε το, που χρειάζεται πολύ αυτές τις ώρες. Δεν υπάρχουν πολλοί βετεράνοι και έμπειροι πολιτικοί πια στην «πιάτσα» που να μπορούν την κρίσιμη, ύστατη στιγμή να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου. Και αυτό μόνο ζημιά μπορεί να κάνει τούτη την ώρα.

Το κείμενο μοιάζει βγαλμένο από ονείρωξη αναρχικού με απωθημένα αντικομμουνιστικού μένους και φαντασιώσεις καταδίωξης: Ιδού απτές αποδείξεις, από έναν από τους πιο λαομίσητους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, για την καθεστωτικότητα του κόμματος και της ΓΓ του προσωπικά! Το ΚΚΕ επαινείται για την "θεσμικότητά" του, για το ότι "συγκρούεται με τους μπαχαλάκηδες", για το ότι ενώ είχε την ευκαιρία "δεν κύρηξε την επανάσταση", για το ότι κρατάει πάντα τα πράγματα υπό έλεγχο (όπως στις 5/5!)


Το διαδίκτυο λάτρεψε την υπολογισμένη λέξη προς λέξη λάσπη του κυρίου Παπαχελά (περιλαμβάνει ακόμα και "ξεκαρφωτική" πρώτη παράγραφο, όπου ο Παπαχελάς αποπειράται να χτίσει "ρεαλιστικότητα" ενόψει εγνωσμένου πρότερου αντικομμουνιστικού βίου!). Τόσο πολύ επιβεβαιώθηκε στις σκοτεινές του υποψίες μάλιστα αυτό το μονίμως ξύπνιο διαδίκτυο που δεν ξέχασε μόνο το κάλεσμα της ίδιας της Παπαρήγα σε "συστηματική και καλά οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή" μόλις μία εβδομάδα πριν, αλλά και ορισμένες άβολες λεπτομέρειες:

Για παράδειγμα ότι ο κύριος Παπαχελάς εργάζεται στον ΣΚΑΪ, στον σταθμό δηλαδή όπου οι Λυριτζής και Οικονόμου είχαν επιτεθεί (24 Οκτώβρη) ανοιχτά και επανελειμμένα στη ΓΓ του ΚΚΕ γιατί δεν...παραιτείται από τώρα να σωθεί το κόμμα της, απαξιώνοντας την ίδια και το ΚΚΕ επί πάνω από μισή ώρα. Ή ότι ο κύριος Παναγόπουλοςτης ΕΡΤ, που "μετέγραψε" στο κανάλι Αλαφούζου τον Παπαχελά μαζί με τους Λυριτζή-Οικονόμου, μετέγραψε επίσης τον στενό και διαχρονικό συνεργάτη του κυρίου Παπαχελά κύριο Τάσο Τέλογλου, ο οποίος, προφανώς κατά τας διαταγάς του εφοπλιστή εργοδότη του, είχε γράψει, στα τέλη του Απρίλη του 2010, ότι "Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου." Ή ότι το ίδιο το ΠΑΜΕ είχε καταγγείλει επίσημα την αισχρή στάση διαρκούς συκοφαντίας του εργοδότη του κυρίου Παπαχελά ενάντια στους απεργούς στη Χαλυβουργία. Ή ότι τον Ιούλη του 2009, ο κύριος Παπαχελάς είχε κληθεί να συμμετάσχει σε αντικομμουνιστική φιέστα για τα "θύματα κομμουνισμού-φασισμού". Ή ότι ο ιδιοκτήτης του άλλου εργοδότη του κυρίου Παπαχελά, της Καθημερινής των κομμουνιστοφάγων Καλύβα-Μαραντζίδη και πολλών άλλων με παρεμφερείς ιδεολογικές καταγωγές και προτιμήσεις, είναι ο κύριοςΑριστείδης Αλαφούζος, για τις μιντιακές πρακτικές του οποίου η deal news (και όχι ο Ριζοσπάστης!) έγραφε το εξής γλαφυρό:

• Το μόνο κόμμα που δεν έχει «φωνή» στον εκδοτικό όμιλο Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ, έχοντας ανοίξει έναν ιδιότυπο πόλεμο μεταξύ τους από την περίοδο των απεργιών των ναυτεργατών στον Πειραιά. Ο Αλαφούζος ισχυριζόταν πως όλα υποκινούνται από το ΠΑΜΕ.

Σε αυτή λοιπόν την εφημερίδα και από αυτόν τον άνθρωπο επιχειρήθηκε το παλιό καλό τρικ του "καθεστωτικού ΚΚΕ", το οποίο πρέπει να ομολογήσουμε ότι λατρεύουν εξίσου οι ακροδεξιοί, οι αναρχικοί και οι αριστεριστές. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εκμετάλλευση του κατάπτυστου αυτού κειμένου από την Αυγή την αμέσωςεπόμενη της δημοσίευσής του και ξανά σήμερα; Πώς να εξηγήσει κανείς την σύμπλευση αυτής της στάσης της "προοδευτικής" εφημερίδας με βαθυστόχαστα άρθρα του είδους "Γιατί το κατεστημένο (ξαφνικά) στηρίζει την Αλέκα;" Ή με την παρομοίου επιπέδου πολεμική του γνωστού αριστεροπατριωτικού "Ρεσάλτο" η οποία αναδημοσιεύτηκε σε site πολιτικο-ιδεολογικής "περιοπής" όπως "Ο Χαφιές" , "Οι μάσκες πέφτουν" και η "Έγερσις"; Ή με την δεύτερη επίθεση του ίδιου "αριστεροπατριωτικού" Ρεσάλτο περί "λόμπι της ευρωχούντας" με στήριξη...ΚΚΕ;

Μήπως είναι η ίδια η "θεωρία των άκρων" που ενώνει...τα άκρα με τον μόνο τρόπο που μπορούν να ενωθούν, κάτω απ' την ομπρέλα ενός κοινού μίσους για κάτι που το ένα άκρο βλέπει ως άλλο άκρο και το άλλο "άκρο" --που δεν είναι καθόλου άκρο!-- ως τίποτε άλλο παρά συνώνυμο του καθεστωτικού...αστικού κέντρου το οποίοεκπροσωπούσε και εκπροσωπεί διαχρονικά το ίδιο; Μήπως στην εικόνα του "προδοτικού" ΚΚΕ ενώνονται διαφορετικής πολιτικής καταγωγής και στόχευσης γενιές "προδομένων", από τους απόγονους των "προδομένων" ταγματασφαλιτών, στους "προδομένους" των διασπάσεων του κόμματος το 1968 και το 1991, στους "προδομένους" που κλαίνε απαρηγόρητα την "εξέγερση" στην Κροστάνδη που συνέτριψε ο Τρότσκι και την ισπανική επανάσταση που... πρόδωσε ο Στάλιν; Μήπως "η μεγάλη του ΚΚΕ συνομωσία" είναι μία από τις πιο αξιόπιστες μηχανές παραγωγής μικροαστικής συναίνεσης στην Ελλάδα-- μια μηχανή που αποδείχτηκε σωτήρια σε περιόδους δύσκολες για την ηγεμονία των μεγαλοαστών;

Αλλά το α λα Χ.Α, Παπαδόπουλος και Πλεύρης "χτύπημα" Παπαχελά την 14η Νοέμβρη δεν ήταν η πρώτη απόπειρα "συμμόρφωσης" του ΚΚΕ μετά τις μαζικές διαδηλώσεις της 7ης του μήνα και το χειροκρότημα στο Σύνταγμα και πριν την 17η. Είχε προηγηθεί, αμέσως μετά τις 11, ολόκληρη ομοβροντία, και με την ομοβροντία αυτή ερχόταν ενσυνείδητα να ενωθεί, και αυτήν να ενισχύσει, η πρωτοβουλία του έμπιστου του κυρίου Αλαφούζου και προτύπου της αργυρώνητης δημοσιογραφίας.

Θα χρειαστεί να μιλήσουμε για αυτό, το άλλο κομμάτι της "ορχήστρας των χρωμάτων", στο επόμενο μέρος.

Πηγη:

Lenin Reloaded