ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ … ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Κατακλυστήκαμε από σχόλια επί σχολίων για την αποτυχία των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης στην προσπάθειά τους για επίτευξη συνολικής απόφασης για την Ελλάδα, που θεωρείται ότι οφείλεται στις διαφωνίες και μεταξύ των ευρωπαίων εταίρων αλλά και μεταξύ των εταίρων και του ΔΝΤ. Υστερόγραφο σε όλα αυτά είναι το … εκατοστό μήνυμα του πρωθυπουργού της χώρας προς τους εταίρους, για ανάληψη των ευθυνών και υλοποίηση των δεσμεύσεων τους, αφού εμείς τηρήσαμε τις υποχρεώσεις μας, δηλ. εξαθλιώθηκε έτι περαιτέρω η κοινωνία.

Έκπληκτοι οι εγχώριοι κυβερνώντες μετά την μεγάλη αισιοδοξία τους ότι σαν καλούς μαθητές θα τους επιβραβεύσουν αφού ακολούθησαν κατά γράμμα τις εντολές τους, (η Ελλάδα «πηγαίνει στο Eurogroup πανέτοιμη» κατά δήλωση Στουρνάρα) επιμένουν να απεμπολούν ολοσχερώς τον πολιτικό ρόλο τους θεωρώντας αυτονόητο ότι η αρχή της υποταγής τους εξασφαλίζει την πολιτική τους προστασία. Αυτό που ενδιαφέρει όμως τους εταίρους μας είναι τι είναι οικονομικά εφικτό για το καπιταλιστικό σύστημα και με ποιο τρόπο μέσα στα νέα δεδομένα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης θα ανασυνταχθεί ο καπιταλισμός ξεπερνώντας τις αντιθέσεις που μέσα στους κόλπους του διαμορφώνονται. Από το σύνολο και το είδος των αντιθέσεων, όπως σχηματοποιούνται με την αντίθεση ΔΝΤ και ΕΕ, προσδιορίζονται και οι στρατηγικές που διαμορφώνονται για την αντιμετώπισή τους και φυσικά ξεπερνούν τις μικροπολιτικού τύπου δράσεις των δικών μας πολιτικών.

Στη χώρα μας, και τότε στη διαδικασία ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, αλλά ακόμα και τώρα, στην κρίση, ανάμεσα στα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα επικράτησαν αυτά που θεωρούσαν την ανάπτυξη στη χώρα ως συνάρθρωση των ευρύτερων εξελίξεων στην Ευρώπη, αντιμετωπίζοντας την ένταξη ξεκάθαρα με μια λογική λογιστικής κερδοσκοπίας. Βέβαια η πολιτική διάσταση που δόθηκε στην ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη, εκμεταλλευόμενη τις πρόσφατες μνήμες από την δικτατορία, επενδύθηκε και με την εξασφάλιση των δημοκρατικών θεσμών μαζί με την υπόσχεση για διαρκή ανάπτυξη και ευημερία. Αυτή η επιχειρηματολογία συνεχίζει να είναι η βάση για κάθε σκληρό μέτρο εξαθλίωσης των λαϊκών τάξεων, που συμπληρώνεται από τη δήθεν επιλογή του μη χείρονος. Κάθε οικονομικό μέτρο παρουσιάζεται ως τετελεσμένη απόφαση μη επιδεχόμενη αντίρρηση, γιατί παραμονεύει η πλήρης καταστροφή.

Και για να γίνει ευκολότερη η εξουδετέρωση των αντιδράσεων, ενώ τόσα χρόνια μιλάμε για κρίση, ελάχιστα αυτή η συζήτηση έχει συμβάλλει στην κατανόηση των προβλημάτων, γιατί από την αρχή δίνεται στην κρίση κυρίως ηθική διάσταση. Οι κυβερνώντες επαναλαμβάνουν μονότονα το συλλογισμό, ότι οι κακοί έλληνες παρέβησαν τους κανόνες και θα πληρώσουν, με αποτέλεσμα αν δεχτούν την τιμωρία να μπορέσουν να σωθούν, εννοώντας μέρος του ντόπιου κεφαλαίου βέβαια και όχι τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι όμως πρέπει αν όχι να συναινούν στις αποφάσεις τους, τουλάχιστον να μην αντιδρούν.

Τρία χρόνια τώρα η ίδια παράσταση παίζεται κάθε φορά με τις δόσεις του δανείου, από τη μια με τις ικεσίες και από την άλλη με τους εκβιασμούς, των ντόπιων κυβερνώντων προς εταίρους και τους πολίτες αντίστοιχα. Σαν η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της διαδρομή να εξελίσσεται σε θερμοκήπιο και σε συνθήκες εργαστηρίου με ελεγχόμενες μεταβλητές και αποτελέσματα και όχι σε συνθήκες συγκρούσεων, μεταβαλλόμενων αλληλοδιαπλοκών και αντικρουόμενων συμφερόντων. Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά η άγνωστη μεταβλητή που είναι οι λαϊκές αντιδράσεις αυτά τα τρία χρόνια δεν έχει μεταβληθεί σημαντικά, ώστε να προκαλέσει φόβο σ΄ αυτούς που στα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα χαράσσουν την πορεία της Ευρώπης και των κρατών της. Αυτήν την πορεία την σχεδιάζουν τεχνοκράτες και την υλοποιούν επαγγελματίες πολιτικοί, προς δόξα του καπιταλισμού, ενώ ο πολίτης μένει απέξω. Μέχρι τώρα ο μύθος της ειρήνης, ανάπτυξης, ευημερίας στην Ευρώπη δεν προσφερόταν για ενεργό συμμετοχή των απολιτικοποιημένων πολιτών της. Αλλά και τώρα, που η ευημερία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε μεγάλο μέρος της Ελλάδος απειλείται, περιορισμένα φαινόμενα αλληλεγγύης παρατηρούνται ή αντιδράσεων και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα. Κι ίσως ακριβώς γι’ αυτό οι όποιες υλοποιήσεις αποφάσεων των κυρίαρχων κέντρων, σε πείσμα των όποιων αντιδράσεων, δεν παρεκκλίνουν ούτε κεραία από τις ίδιες τις αποφάσεις. Θα πρέπει στην πράξη να διαπιστωθεί από όλους το μάταιο των αντιδράσεων και η αναποτελεσματικότητά τους.

Κάπως έτσι και σε μας η επικοινωνιακή πολιτική των κυβερνώντων και πάλι μας συστήνει να εναποθέσουμε τη σωτηρία μας στις διάφορες συνεδριάσεις διαφόρων οργάνων της ευρωζώνης αναμένοντας (μήπως και προσευχόμενοι;) το λευκό καπνό της συμφωνίας. Μιας συμφωνίας που θα διευρύνει τις ανισότητες ανάμεσα στις τάξεις, θα παγιώνει τη μείωση του εργατικού κόστους, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου τομέα, την αποδιάρθρωση δημοκρατικών θεσμών, την εγκαθίδρυση διακρίσεων στους χώρους δουλειάς κλπ. 

Αν δεν περάσουμε όμως οι εργαζόμενοι σε μια κατάσταση ενεργητικής αντίστασης καμιά συμφωνία πίσω από τις κλειστές πόρτες διαφόρων γιουρογκρουπ δεν θα μας … σώσει. Για να ξεπεράσουμε όμως την αδυναμία μας του «τι κάνουμε τώρα» θα πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε, τις αιτίες που τη δημιούργησαν, τους μηχανισμούς που την αναπαράγουν, να συνειδητοποιήσουμε τον κυρίαρχο τρόπο ιδεολογικού χειρισμού των εργαζομένων για να μπορέσουμε να συνενωθούμε σε ταξική βάση αμφισβητώντας έμπρακτα τις εκδοχές του κυρίαρχου λόγου για την οικονομική κρίση.

Πηγη