Καληνύχτα και όνειρα γλυκά, κύριε Ρούση...

Ταυτόχρονα όμως με αυτήν τη στάση τέθηκε και το θέμα της γενικότερης αντιμετώπισης εκ μέρους της ηγεσίας τουΚΚΕ του Συντάγματος και των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Σχετικά με αυτό το ζήτημα θυμίζω τη στάση των κλασικών του μαρξισμού και του Λένιν που στόχευαν στην αγωνιστική υπεράσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, όχι επειδή διακατέχονταν από κάποια θεσμολαγνεία, αλλά διότι θεωρούσαν ότι αυτά διευκολύνουν τους απώτερους σκοπούς τους, στόχευαν όχι στην παγίωση τους, αλλά στην αξιοποίησή τους για την υπέρβασή τους. Μια διαλεκτική υπέρβαση τους που αποτελεί ποιοτικό άλμα και ρήξη αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικοποιημένη συνέχεια των όποιων κατακτήσεων και όχι διαγραφή τους.

Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι ο Μαρξ, το 1850 ώριμος πια κομμουνιστής, επιτρέπει στον Herman Becker, να δημοσιεύσει νεανικά του κείμενα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Έτσι και με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά απαρνείται την αναγκαιότητα αυτού του αγώνα, αλλά αντίθετα τον εντάσσει διαλεκτικά στον αγώνα για τον κομμουνισμό.

Εξάλλου και οι μάχες του Μαρξ κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, είναι ενδεικτικές του ότι κάθε άλλο παρά τα υποτιμούσε. Θυμίζω, πέρα από τη σημασία που απέδιδε στα νεανικά του άρθρα στην ελευθερία του τύπου, πέρα του ότι η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» που εξέδιδε το 1848-1849, είχε ως υπότιτλο «όργανο της Δημοκρατίας», τη στάση του τη δεκαετία του 1850 υπέρ των χαρτιστών, τα δεκάδες αντιβοναπαρτικά άρθρα του κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, τον αγώνα του κατά του τσαρισμού, και του πρωσιανισμού , τη στάση του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου Βορείων–Νοτιών στην Αμερική, τη θέση του περί του βαθύτατα δημοκρατικού χαρακτήρα της Παρισινής Κομμούνας.... [...] είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει η ηγεσία του ΚΚΕ την αναγκαιότητα υπεράσπισης και του παραμικρού ακόμη αστικοδημοκρατικού κεκτημένου; τόσο δύσκολο;

Γιώργος Ρούσης, 'Ισκρα

----

"Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι ο Μαρξ, το 1850 ώριμος πια κομμουνιστής, επιτρέπει στον Herman Becker, να δημοσιεύσει νεανικά του κείμενα που αφορούσαν στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών."

* O Καρλ Μαρξ γεννήθηκε το 1818. Το 1850 ήταν 32 χρονών. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το έγραψε δύο χρόνια νωρίτερα, το 1848. Το άρθρο του "Για την ελευθερία του Τύπου" γράφτηκε για την Rheinische Zeitung το 1842, όταν ήταν 24 χρονών. Αυτή ήταν η χρονιά στην οποία άρχισε να γράφει για την εφημερίδα. Δεν συνηθίζεται γραπτά ανθρώπων 24 ετών να αναφέρονται ως "νεανικά κείμενα" από την σκοπιά των 32 ετών τους. Το 1843, ένα χρόνο μετά το "νεανικό κείμενό του", ο Μαρξ είχε γράψει την Κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου και το Για το εβραϊκό ζήτημα. Η Γερμανική ιδεολογία γράφτηκε μόλις 4 χρόνια μετά το "νεανικό κείμενο."

* Ο Μπέκερ (Becker) δεν δημοσίευσε ποτέ το "Για την ελευθερία του Τύπου" ολόκληρο. Ούτε και υλοποιήθηκε το σχέδιο συμπερίληψης των κειμένων της Rheinische Zeitung στην έκδοση του Becker:

In the early 1850s Marx included this article in his collected works then being prepared for publication by Hermann Becker. However only the beginning of the article was included in the first issue. The major part of the text which had been published in the Rheinische Zeitung No. 139 was left unprinted. The end of the article was intended for the following issue, which was never published. A copy of the Rheinische Zeitung which Marx sent from London to Becker in Cologne in February 1851 with the author's notes on the text of articles (mostly in the form of abbreviations) intended for the edition Becker was preparing has recently been found in the archives of Cologne University library. This copy of the newspaper proves that Marx thought of publishing--partly in an abridged form-- many of his articles written for the Rheinische Zeitung. However, his plan was not realised. Marginal notes show that the articles "Communal Reform and the Kölnische Zeitung" and "A Correspondent of the Kölnische Zeitung vs, the Rheinische Zeitung" belong to Marx. These articles have never been published in any collection of Marx's works. Πηγή

"πέρα από τη σημασία που απέδιδε στα νεανικά του άρθρα στην ελευθερία του τύπου, πέρα του ότι η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» που εξέδιδε το 1848-1849, είχε ως υπότιτλο «όργανο της Δημοκρατίας»"

Όπως και να έχει, η παρουσία της λογοκρισίας είναι δεδομένη, όπως παραδέχεται ο Claudio Cesa αλλού:

Το 1847, ο Μπρούνο Μπάουερ έγραψε ένα τρίτομο έργο σχετικά με τις "αντιπαλότητες ανάμεσα σε κόμματα στην Γερμανία ανάμεσα στο 1842 και το 1846." Στο κεφάλαιο που αφιερώνεται στην Rheinische Zeitung, διασκεδάζει δείχνοντας πώς σε όλο το 1842, όταν η εφημερίδα είχε διευθυντές πρώτα τον Moses Hess και μετά τον Καρλ Μαρξ, δεν χανόταν ευκαιρία να εκφραστεί η πίστη στις καλές προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης. Ο Μπάουερ απεκάλυπτε μόνο την μισή αλήθεια: γνωρίζουμε, και ο ίδιος δεν μπορεί να αγνοούσε το γεγονός, ότι οι εκδότες της εφημερίδας διεξήγαγαν μια εξαντλητική μάχη ενάντια τόσο στην λογοκρισία όσο και στην απειλή καταστολής· οι εκφράσεις πίστης στην κυβέρνηση είχαν τον στόχο να εξισορροπούν δυσάρεστες απόψεις ή κριτικές, και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τα περισσότερα από τα πολιτικά άρθρα του καιρού, τουλάχιστον για αυτά που τυπώθηκαν μέσα στα σύνορα της γεμανικής συνομοσπονδίας. 

[...] Ο Μαρξ, αντιθέτως, μοιάζει να αντλεί μια εντελώς διαφορετική ισορροπία απ’ αυτή την δημοσιογραφική εμπειρία. “Είναι κρίμα”, γράφει στον Ruge, “να πρέπει κανείς να υιοθετήσει μια δουλοπρεπή συμπεριφορά, ακόμα κι αν το κάνει για χάρη της ελευθερίας, πολεμώντας με πινέζες αντί για ρόπαλα στο χέρι.” Η εφαρμογή της αυτολογοκρισίας είναι οπωσδήποτε επίπονο καθήκον: αναγκάζεται κανείς να “προσαρμόσει, να λυγίσει, να συστρέψει τον εαυτό του, να λοξεύσει τις λέξεις του.” Domenico Losurdo, Ο Χέγκελ και η ελευθερία των σύγχρονων 

"Σχετικά με αυτό το ζήτημα θυμίζω τη στάση των κλασικών του μαρξισμού και του Λένιν που στόχευαν στην αγωνιστική υπεράσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας [...] Εξάλλου και οι μάχες του Μαρξ κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, είναι ενδεικτικές του ότι κάθε άλλο παρά τα υποτιμούσε. Θυμίζω [...] τη θέση του περί του βαθύτατα δημοκρατικού χαρακτήρα της Παρισινής Κομμούνας...."

Μόνο οι εργάτες παρέμειναν πιστοί στην Κομμούνα ως το τέλος. Οι δημοκράτες αστοί και οι μικροαστοί διαχώρισαν γρήγορα τη θέση τους: οι πρώτοι φοβήθηκαν τον επαναστατικό-σοσιαλιστικό, προλεταριακό χαρακτήρα του κινήματος· οι δεύτεροι αποσχίσθηκαν όταν κατάλαβαν ότι ήταν καταδικασμένο σε αναπόφευκτη ήττα. Μόνο οι γάλλοι προλετάριοι στήριξαν την δική τους κυβέρνηση άφοβα και άκοπα, μόνο αυτοί πολέμησαν για αυτή και πέθαναν για αυτή -- δηλαδή, για τον στόχο της χειραφέτησης της εργατικής τάξης, για ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ανθρώπους του μόχθου. V.I. Lenin, "Στη μνήμη της Κομμούνας"

Απ' αυτή την άποψη ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το μέτρο της Κομμούνας, που το υπογραμμίζει ο Μαρξ: η κατάργηση κάθε επιχορήγησης για έξοδα παραστάσεως, κάθε χρηματικού προνο­μίου στους δημόσιους υπαλλήλους, η ελάττωση της πληρωμής όλων των λειτουργών του κράτους ως το επίπεδο του «μισθού του εργάτη». Σ' αυτό ίσα - ίσα εκφράζεται με τον πιο χτυπητό τρόπο η στροφή από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από τη δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζόμενων τάξεων, από το κράτος σαν «ιδιαίτερη δύναμη» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης στην κατάπνιξη των καταπιε­στών με τη γενική δύναμη της πλειοψηφίας του λαού, των εργα­τών και αγροτών. Και σ' αυτό ακριβώς το εξαιρετικά σαφές, στο ζήτημα του κράτους ίσως το σπουδαιότερο σημείο ξεχάστηκαν πιο πολύ τα διδάγματα του Μαρξ. [...] Η πλέρια αίρετοτητα, η ανακλητότητα σ' οποιαδήποτε στιγμή όλων χωρίς εξαίρεση των δημόσιων λειτουργών, η ελάττωση του μισθού τους στο συνηθισμένο «μισθό του εργάτη», αυτά τα απλά και «αυτονόητα» δημοκρατικά μέτρα, που συνδυάζουν πέ­ρα για πέρα τα συμφέροντα των εργατών και της πλειοψηφίας των αγροτών, αποτελούν ταυτόχρονα το γεφυράκι, που οδηγεί από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τα μέτρα αυτά αφορούν τον κρατικό, καθαρά - πολιτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αποχτούν όμως φυσικά όλο το νόημα και τη σημασία τους μόνο σε συνδυασμό με την πραγματοποιούμενη ή προετοιμαζόμενη «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», δηλαδή με το πέρασμα της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία.[...] Ξανά και ξανά πρέπει να πούμε: τα διδάγματα του Μαρξ, που βασίζονται στη μελέτη της Κομμούνας, ξεχάστηκαν τόσο, που για το σημερινό «σοσιαλδημοκράτη» (διάβαζε: το σημερινό προδότη του σοσιαλισμού) είναι κυριολεχτικά ακατανόητη άλλη κριτική του κοινοβουλευτισμού εκτός από την αναρχική ή την αντιδραστική. Η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό δε βρίσκεται φυσικά στην κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αιρετότητας, αλλά στη μετατροπή, των αντιπροσωπευτικών θεσμών από λογοκοπεία σε «εργαζόμενα» σώματα. «Η Κομμούνα δεν επρό­κειτο να είναι κοινοβουλευτικό, αλλά εργαζόμενο σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα». «Όχι κοινοβουλευτικό, αλλά εργαζόμενο σώμα», αυτά τα λόγια ταιριάζουν απόλυτα για τους σημερινούς κοινοβουλευτικούς άνδρες και τα κοινοβουλετικά «χαϊδεμένα σκυλάκια» της σοσιαλ­δημοκρατίας. [...] Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό της αστικής κοινωνίας η Κομμούνα τον αντικατασταίνει με θεσμούς, όπου η ελευθερία της γνώμης και της συζήτησης δεν εκφυλίζεται σε απάτη, γιατί οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται οι ίδιοι, οι ίδιοι να εφαρμόζουν τους νόμους τους, οι ίδιοι να ελέγχουν τ' αποτελέσματα της εφαρμογής τους, οι ίδιοι να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους. [...] Χωρίς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς δεν μπορούμε να φανταστούμε τη δημοκρα­τία, ακόμα και την προλεταριακή δημοκρατία, χωρίς τον κοινοβουλευτισμό μπορούμε και οφείλουμε να την φανταστούμε, αν η κριτική της αστικής κοινωνίας δεν είναι για μας κούφια λόγια, αν η προσπάθεια ν' ανατρέψουμε την κυριαρχία της αστικής τά­ξης είναι σοβαρή και ειλικρινής μας προσπάθεια, κι όχι «εκλογική» φρασεολογία για το ψάρεμα των ψήφων των εργατών [...] V.I. Lenin, Κράτος και επανάσταση 

Η γνώμη μας είναι ότι πρέπει το κοινοβούλιο θα πρέπει να διαμορφώνεται με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Κάθε παραγωγικός χώρος να εκλέγει το λαϊκό του βουλευτή απ' το χώρο. Και να ανακαλείται εάν κόψει λάσπη στο πλάι. Να δουλεύει μέχρι το μεσημέρι ο βουλευτής και το απόγευμα να ασκεί το βουλευτικό του έργο, εκτός εάν είναι σε μια πολύ κεντρική θέση. Να εκλέγεται απ' τις οργανώσεις συνταξιούχων, απ' τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, απ' τους φοιτητές, διότι αυτό το γενικό εκλογικό δικαίωμα όπως είναι η εκλογή γίνεται με βάση κουμπαριές, τη γνωριμία στην τηλεόραση, και δεν... [διακόπτεται από ακατάληπτη παρέμβαση ακροατή, συνεχίζει εντονότερα] Θα το προτείνουμε στο λαό. Αν δεν του αρέσει του λαού θα το δούμε. [Άλλη παρέμβαση ακροατή: "...Δεν θα έχουμε εκλογές..."] Πώς δεν θα έχουμε. Βεβαίως. Αλλά θα γίνεται από κάτω προς τα πάνω και ο έλεγχος θα γίνεται όχι μόνο απ' τα πάνω... [νέα διακοπή από διάφορους στο ακροατήριο] Βεβαίως. Μίλησα για το λαϊκό βουλευτή. Για το λαϊκό βουλευτή, που παίρνει μισθό, που μέχρι το μεσημέρι δουλεύει... [νέα διακοπή, ένας ακροατής αποχωρεί απ' το στούντιο εκνευρισμένος] Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ ΚΚΕ, Εκπομπή Ν. Χατζηνικολάου, Απρίλιος 2012

Τελευταία, οι σοσιαλδημοκράτες φιλισταίοι ξαναγέμισαν με καθωσπρέπει τρόμο με τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Πολύ καλά κύριοι, θέλετε να ξέρετε πώς μοιάζει αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. F. Engels, Επίλογος στο Ο εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ, 1891.

"τόσο δύσκολο να κατανοήσει η ηγεσία του ΚΚΕ την αναγκαιότητα υπεράσπισης και του παραμικρού ακόμη αστικοδημοκρατικού κεκτημένου; τόσο δύσκολο;"

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ, ΚΥΡΙΕ ΡΟΥΣΗ...

Πηγη:Lenin Reloaded