ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ!!!

Ήμουν στα τρένα που τραβούσαν ίσα για το στάδιο τής «πάλης».

Φτάνω μαζί με χιλιάδες και χιλιάδες άλλους.

Μπήκα μαζί τους στο στάδιο απ’ όλες τις εισόδους.

Κάθισα στις πιο απόμακρες και πιο κεντρικές μεριές του.  

Ήμουν χωμένος στην ψυχή, τα συνθήματα και τα χειροκροτήματά τους.

Ζούσα, ζω και θα ζω πάντα μέσα απ’ τις ζωές τους. Μέσα απ’ τα βάσανα και τις χαρές τους. «Κλέβω» την κάθε τους στιγμή.  

Χαλαλίζω το αίμα μου μέσα απ’ το δικό τους. Κι εκείνο τρέχει καυτό, απ’ το παρελθόν ως το μέλλον, για τη λευτεριά τής εργατικής τάξης! Ένα με τα κόκκινα λάβαρα!  

Η καρδιά μου είν’ οι καρδιές τους και χτυπά μόνο μέσα απ’ το σφυροδρέπανο. Ένα με το σφυροδρέπανο!  

Τα λόγια μου βγαίνουν απ’ τη συνείδησή τους, όπως η ομιλία τής Αλέκας Παπαρήγα.  

Ιερότερη στιγμή(!), η Κομμουνιστική Διεθνής. Την τραγούδησα με βροντερή φωνή με τα στόματα όλων.

Εμπρός τής γης οι κολασμένοι

Της πείνας σκλάβοι εμπρός-εμπρός

Το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει

Σα βροντή σαν κεραυνός

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια

Όλοι εμείς οι ταπεινοί τής γης

Που ζούσαμε στην καταφρόνια

Θα γίνουμε το παν εμείς

Στον Αγώνα ενωμένοι

Κι ας μη λείψει κανείς

Ω! Νάτη, μας προσμένει

Στον κόσμο η Διεθνής

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες

Με πλάνα λόγια μάς γελούν

Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες

Μοναχοί τους, θα σωθούν

Για να λείψουν τα δεσμά μας

Για να πάψει πια η σκλαβιά

Να νοιώσουν πρέπει τη γροθιά μας

Και της ψυχής μας τη φωτιά

Στον Αγώνα ενωμένοι

Κι ας μη λείψει κανείς

Ω! Νάτη, μας προσμένει

Στον κόσμο η Διεθνής

Σφιγμένη και ψηλά σηκωμένη η γροθιά μου, με τα δικά τους χέρια.

Βούρκωνα μες στα μάτια τους από περηφάνια και συγκίνηση.

Υποσχέθηκα με την μπέσα και την επαναστατικότητά τους, να γίνομαι όλο και καλύτερος! Αποτελεσματικότερος!

Ορκίστηκα μέσα απ’ τον όρκο τους, ότι ποτέ δε θα προδώσω το λαό!

Δήλωσα με το επαναστατικό πείσμα τους, πως νερό στο κρασί μου, δε θα βάλω!

Ξεκαθάρισα ολόρθος με την στεντόρεια φωνή τους, πως «φίλοι» κι οχτροί τσάμπα καρτεράνε να λυγίσω!

Κι όμως…

Κανείς δεν μ’ είδε σαν κάτι ξέχωρο απ’ τον εαυτό του! Ήμουν όλοι αυτοί!

Όλοι που με το «εισιτήριό» μου πήραν το τρένο για το στάδιο «πάλης»!

Όλοι που με το βήμα μου πέρασαν τις εισόδους του και το γέμισαν!

Όλοι ήμουν εγώ(!) στις πιο απόμερες και πιο κεντρικές μεριές του!

Όλοι ήμουν εγώ(!) στις ψυχές, τα συνθήματα και τα χειροκροτήματά τους!

Όλων το αίμα που τρέχει καυτό στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ένα με τα κόκκινα λάβαρα(!), είναι το δικό μου!

Όλων οι καρδιές που χτυπούσαν, χτυπούν και θα χτυπούν, μόνο(!) και πάντα(!) μέσα απ’ το σφυροδρέπανο, είναι η καρδιά μου!

Όλοι και όλες που αγωνίζονται με αυτοθυσία για την ανατροπή τού καπιταλισμού, είμαι εγώ!

Όλοι που σήμερα δεν είναι παρόντες, μα θά ’ρθουν αύριο μαζί, είμαι εγώ!

Όλοι και όλες που οργανώνουν το λαό για τη Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική Επανάσταση, είμαι εγώ!

Όλοι και όλες στο στάδιο «πάλης», ήμουν, είμαι και θα είμαι, εγώ! Η πρωτοπορία τής εργατικής τάξης! Το Κόμμα!

Όλοι οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης, νεκροί και ζωντανοί, είναι το είδωλό μου στον καθάριο καθρέφτη μου. Το Κόμμα!

Ναι, όλοι οι επαναστάτες κομμουνιστές, είμαι εγώ!

Δική τους η τιμή και η δόξα τού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας!

Δική μου η τιμή και η δόξα τού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας!

Δική μας η τιμή και η δόξα του επαναστατικού στρατού μας και στο μέλλον!

Εγώ είμαι το Κόμμα! Η επαναστατική θεωρία αντάμα με την επαναστατική πράξη.

Εγώ είμαι το Κόμμα(!) και πάνω μου καθρεφτίζεται ο Μαρξισμός-Λενινισμός!

Όλοι οι σύντροφοι κομμουνιστές, όλοι οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης, χτες, σήμερα, αύριο, είμαι εγώ! Το Κόμμα!

Το τιμημένο ΚΚΕ!!! ΕΔΩ

(Αφιερωμένο απ’ τη συγγραφέα Καλή Γκέλμπεση στα 94 χρόνια ηρωικής και τιμημένης ύπαρξης και δράσης τού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που γιορτάστηκαν στις 25-11-12 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας-Φάληρο).

Πηγη: Revolt