Το οργανωμένο σχέδιο της αστικής τάξης ενάντια στην πρωτοπορία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο λαϊκό και εργατικό κίνημα (πρώτο μέρος)

Η προϊστορία: Μάης 2010-Οκτώβρης 2011

Στο άρθρο μου "Το Βήμα και η 20η Οκτώβρη" (17/2/2012), αναφέρθηκα διεξοδικά στον ρόλο και τις προθέσεις ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική εφημερίδα "Το Βήμα" στις 16 Οκτωβρίου 2011. Το χρονικό πλαίσιο εμφάνισης του άρθρου αυτού, το οποίο έφερε την υπογραφή του Παύλου Παπαδόπουλου, ήταν από μόνο του αξιοπρόσεχτο: αφορούσε υποτιθέμενα συμβάντα στις 5 Μαϊου 2010, όταν, ως γνωστόν, πραγματοποιήθηκε πολύ μεγάλη λαϊκή διαδήλωση ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, η οποία κατέληξε στην τραγωδία του εμπρησμού τριών υπαλλήλων της Μαρφίν Λαϊκής από άγνωστα και ασύλληπτα ως τα σήμερα άτομα, τα οποία υποτίθεται ότι προερχόντουσαν από τον "αντιεξουσιαστικό" χώρο. 

Το άρθρο αυτό, το οποίο αφορούσε πληροφορίες άγνωστης και ακατανόμαστης πηγής για την στάση του ΚΚΕ την ημέρα εκείνη δημοσιεύτηκε λοιπόν με δεκαεπτά μήνες καθυστέρηση σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη, όχι όμως και σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν τέσσερις μέρες μετά τη δημοσίευσή του: δηλαδή την σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων του ΠΑΜΕ που βρέθηκαν στο Σύνταγμα στα πλαίσια πορείας πολιτικής διαμαρτυρίας και ομάδας "αντιεξουσιαστών", μετά το πέρας των οποίων τα θύματα ανήλθαν σε έναν νεκρό --τον Δ. Κοτζαρίδη, οικοδόμο και μέλος του ΠΑΜΕ-- και 74 τραυματίες. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για την πρώτη φορά μετά την 5/5/2010 κατά την οποία το ΠΑΜΕ, που ως τότε συγκεντρωνόταν ξεχωριστά στην Ομόνοια, επεχείρησε να προσεγγίσει την πλατεία Συντάγματος και να παραμείνει εκεί.

Στο σημείο αυτό, και πριν περάσουμε στην υπενθύμιση του τι έλεγε το κείμενο Παύλου Παπαδόπουλου,
θα κάνουμε μια παράκαμψη για την χωρική σημασία της πλατείας. Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι του 2011 έλαβε χώρα εκεί μια σειρά συγκεντρώσεων και δράσεων του λεγόμενου "κινήματος των αγανακτισμένων." Όπως είναι επίσης γνωστό, το κίνημα αυτό δήλωσε επανελειμμένα την αντίθεσή του στην ανοιχτή δράση κομμάτων ευρύτερα, και κομμουνιστικών κομμάτων συγκεκριμένα, ζητώντας την κατάργηση των κομμάτων όπως και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επιπρόσθετα, το κίνημα των "αγανακτισμένων" εξέφρασε, μέσω ανώνυμων ή επώνυμων μετόχων του, την εχθρότητά του συγκεκριμένα προς το ΚΚΕ. Κατά συνέπεια, η απόπειρα προσέγγισης της πλατείας Συντάγματος από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη με συμβολικό νόημα, εφόσον επρόκειτο ουσιαστικά για επαναδιεκδίκηση ενός πολιτικού χώρου από τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχαν κατά βάση εκδιωχθεί το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ταυτόχρονα όμως, ήταν αδύνατη στρατηγικά για το ΚΚΕ η επί μακρόν συνέχιση ξεχωριστών από την πλατεία Συντάγματος συγκεντρώσεων. Εφόσον το κόμμα αυτό εστιάζεται στην στρατηγική σημασία του εργατικού-λαϊκού κινήματος για την πολιτική του (δείτε εδώ τις χτεσινές δηλώσεις του Δ. Κουτσούμπα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, περί "καθοριστικού ρόλου του εργατικού κινήματος" αλλά και σημασίας του ρόλου "των άλλων μικροαστικών στρωμάτων, των φοιτητών", κλπ), η συνάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα αποτελεί αδήριτο στρατηγικό στόχο στα πλαίσια μιας στρατηγικής εστιασμένης στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Όπως παρατηρούσα σε κείμενο της 22ης Σεπτεμβρίου 2012: "Αυτό που παραμένει αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, για τον σκοπό τούτο [της ανατροπής της αστικής εξουσίας στη χώρα] είναι ο συγχρονισμός του εργατικού και του λαϊκού κινήματος."

Συνεπώς, το ΚΚΕ δεν είχε επιλογή άλλη από την προσπάθεια επαναπροσέγγισης του ΠΑΜΕ, ως φορέα του οργανωμένου εργατικού κινήματος, με το ευρύτερο υφιστάμενο λαϊκό κίνημα. Όπως είναι γνωστό και προαναφέρθηκε, η προσπάθεια αυτή στις 20 Οκτώβρη του 2011 κατέληξε σε τραγωδία.

Ο ισχυρισμός μου στο κείμενό μου για το άρθρο του Βήματος ήταν πως αποτέλεσε μια ενσυνείδητη προσπάθεια αστικής προβοκάτσιας αυτού του εγχειρήματος. Η αστική τάξη και τα όργανά της προετοίμασαν κατάλληλα "το κλίμα" για τη σφαγή που επακολούθησε στους δρόμους της πρωτεύουσας. Στήριξα τον ισχυρισμό αυτό αποδεικνύοντας ότι το κείμενο της εφημερίδας, που είναι καθεστωτική κατά κοινή παραδοχή, κυκλοφόρησε αστραπιαία, και πριν ή αμέσως μετά τα επεισόδεια, στον "αντιεξουσιαστικό" και "αριστεριστικό" χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Εργάτης", "Indymedia", "Παραλληλογράφος", "Σχολιαστές χωρίς Σύνορα", "Island Anarchy"), τον "αμεσοδημοκρατικό χώρο" (για παράδειγμα, στο ιστολόγιο "Democracy Crisis"), και στον ακροδεξιό χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Hellenic Revenge", "Θερμοπύλαι", και "Ολυμπία"). Σύνδεσμοι για όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο άρθρο της 17ης Φεβρουαρίου και δεν θα ξαναπαρατεθούν εδώ.

Αυτό το οποίο κυκλοφόρησε σαν αστραπή σε όλους αυτούς τους χώρους --αυτό το οποίο προκάλεσε άμεσο ενδιαφέρον ως επιβεβαιωτικό των θεωριών και αντιλήψεών τους στοιχείο-- ήταν το κάτωθι τμήμα του "ρεπορτάζ" του Παύλου Παπαδόπουλου για την 5η Μάη 2010:

Η Αλέκα διασώζει το Κοινοβούλιο 

Μόνο τα δύο πρώτα κεφάλαια του μνημονίου είναι αμιγώς «ελληνικά». Πρόκειται για τη «νομική εισαγωγή» την οποία συνέταξαν οι καθηγητές κκ. Ευ. Βενιζέλος και Χ. Παμπούκης σε ένα γραφείο του πέμπτου ορόφου στο επί της λεωφόρου Μεσογείων υπουργείο Περιβάλλοντος. Σε αυτό το ηλικίας μόλις 10 ετών κτίριο, με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό που αποπνέει την... αισιοδοξία της ένταξης στην ΟΝΕ, πολλά κυβερνητικά στελέχη βρήκαν κρησφύγετο εκείνη την ημέρα. Το κέντρο της Αθήνας ήταν απροσπέλαστο λόγω των δακρυγόνων και των επεισοδίων που κατέληξαν το ίδιο απόγευμα στη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου.  

 «Θα γίνουμε Αργεντινή. Θα μπουν μέσα και θα μας σκοτώσουν» φώναξε ο κ. Θ. Πάγκαλος όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο των τριών υπαλλήλων. Βρισκόταν στη Βουλή και δίπλα του οι βουλευτές που τον άκουσαν πάγωσαν, πιστεύοντας ότι ο όχλος θα εισβάλει και θα τους λιντσάρει. Είχαν υπολογίσει χωρίς την... κυρία Αλέκα Παπαρήγα! Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, μονίμως καχύποπτη και προνοητική, είχε δώσει αυστηρές εντολές στην ομάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι γεροδεμένοι κομμουνιστές, αντί να καταλάβουν τα (πρώην) Ανάκτορα, υπάκουσαν και τα προφύλαξαν εμποδίζοντας τον «συνασπισμό» ακροαριστερών και παρακρατικών να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό από την πλευρά του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Για μία ακόμη φορά το ΚΚΕ έσωσε την αστική δημοκρατία...

Είναι γνωστό και δεν χρήζει επανάληψης ότι η βασική κατηγορία εναντίον του ΠΑΜΕ στις 20 Οκτώβρη, αυτό το οποίο νομιμοποίησε την δολοφονική επίθεση εναντίον του σε δεκάδες σχόλια, tweets και δημοσιεύσεις στον φερόμενο ως "αντιεξουσιαστικό" και "αριστεριστικό" χώρο, αλλά επίσης και στον ακροδεξιό, ήταν ακριβώς αυτή: ότι είχε πάει στο Σύνταγμα για να εμποδίσει την ανατροπή του κοινοβουλίου και να διασώσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας.

Η πορεία της αναστροφής δεδομένων: Σεπτέμβρης-Νοέμβρης 2012

Το καλοκαίρι του 2012 πέρασε εν μέσω ουσιαστικής μονοκρατορίας της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία, εκθρασυμένη από τα κοινοβουλευτικά αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, είχε περάσει σε μια εκστρατεία συντονισμένης, τηλεοπτικής ή τηλεοπτικοποιημένης προπαγάνδας δια της βίας εναντίον μεταναστών αλλά και εναντίον στελεχών ή μελών των κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως, αν και καταγγέλθηκαν και κάποια περιστατικά με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ). 

Ο Σεπτέμβρης μπήκε καταθλιπτικά: στην πρώτη του μήνα κοινοποιούνταν απόπειρα εμπρησμού του αρχείου του ΚΚΕ στο Επιμορφωτικό Κέντρο "Χαρίλαος Φλωράκης"· είχαν ήδη προηγηθεί η επίθεση Η. Κασιδιάρη κατά της βουλευτή Λιάνας Κανέλη, ο βανδαλισμός δύο μνημείων του Άρη Βελουχιώτη, και η επίθεση κατά του δημοτικού συμβούλου της "Λαϊκής Συσπείρωσης" Γ. Τσιμπουκάκη προεκλογικά, σε εκλογικό περίπτερο του ΚΚΕ. Οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις στην ΔΕΘ, στις οποίες συμμετείχε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, δεν μπορούν να θεωρηθούν ιδιαίτερα μαζικές, αν και ήταν η πρώτη δράση μετά τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη Χαλυβουργία όπου η αριστερά ξαναβρέθηκε στον δρόμο με κάποιες αξιώσεις.

Αμέσως μετά όμως, το ΠΑΜΕ ανακοίνωσε σχέδιο οργανωμένης προετοιμασίας Γενικής Απεργίας για τις 26 Σεπτεμβρίου και επανέλαβε το κάλεσμά του στις ταξικές δυνάμεις των συνδικάτων την επόμενη, στις 10 Σεπτέμβρη. Στις 11 Σεπτέμβρη, απέκλεισε την είσοδο του Υπουργείου Εργασίας κατά την επίσκεψη της Τρόϊκα. Ακολούθησαν, στις 20 Σεπτέμβρη, οι τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις στην Πορτογαλία, που οδήγησαν την κυβέρνηση σε μια τακτική έστω υποχώρηση σε ό,τι αφορούσε τα προτεινόμενα μέτρα λιτότητας. Στις 26 Σεπτέμβρη, το ΠΑΜΕ οργάνωσε απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια, στα πλαίσια της Γενικής Απεργίας. Η σχετική επιτυχία της Γενικής Απεργίας της 26ης Σεπτεμβρίου άρχισε να στέλνει τα πρώτα κάπως ενθαρρυντικά μηνύματα για ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, ενώ, στα πλαίσια της προστασίας των ΑΜΕΑ που χτυπήθηκαν και προηλακίστηκαν από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της δικής τους διαμαρτυρίας στα πλαίσια της Γενικής Απεργίας, δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήλθαν σε μικρής έκτασης σύγκρουση με την αστυνομία.

Στις 28 Σεπτέμβρη, δύο μέρες μετά την Γενική Απεργία της 26ης, το ΠΑΜΕ ανακοίνωνε νέα εκστρατεία για Γενική Απεργία. Είχαν προηγηθεί αρκετές προσπάθειες υπόσκαψης του κύρους του, όπως και του νοήματος της Γενικής Απεργίας, από μερίδα του "αριστεριστικού" χώρου, καθώς και παρέμβαση μετά νουθεσιών να εγκαταλείψει το εκλογικά αυτοκαταστροφικό πρόταγμα της "λαϊκής εξουσίας" από το ιστολόγιο "Ίσκρα" της Αριστερής Πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Οκτώβρης μπήκε πολύ πιο ευοίωνα: στις 2 του μήνα, κυκλοφορούσε ανακοίνωση του ΚΚΕ για δεκάδες ξεχωριστές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα που προγραμματίστηκαν για τις 4 και τις 5 Οκτώβρη, ενώ ταυτόχρονα οργανωνόταν η συμμετοχή των ταξικών συνδικάτων στην νέα Γενική Απεργία. Στις 5 του Οκτώβρη ακολούθησε η βίαιη καταστολή των εργατών του Σκαραμαγκά έξω από το ΥΠΕΘΑ, καθώς και οι τουλάχιστον αλλόκοτες δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτη περί δήθεν "χαλαρότητας" της Αστυνομίας. Η επικείμενη και αιφνίδια επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Ελλάδα οδήγησε σε νέες κινητοποιήσεις, καθώς το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δήλωναν, στις 8 του μήνα, ότι δεν θα σεβαστούν την επαπειλούμενη απαγόρευση συνάθροισης της συγκυβέρνησης. Η νέα διαδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στις 9 και στις 10 του Οκτώβρη, επιβεβαίωσε την αυξανόμενη μαζικότητα του ταξικού εργατολαϊκού κινήματος. 

Στις 9 του Οκτώβρη, κατά την πρώτη μέρα των διαδηλώσεων, το Lenin Reloaded σημείωνε, στα πλαίσια αποτίμησης της σημασίας της μέρας εκείνης:

* Από τις πρώτες δειλές απόπειρες με την ΔΕΘ νωρίς τον Σεπτέμβρη, έχει αρχίσει να δημιουργείται ένα πυκνό και σχετικά πολυεπίπεδο δίκτυο δράσεων: έχουμε συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, απεργίες σε εξέλιξη σε κάποιους κλάδους, μικρές Γενικές Απεργίες, ετοιμασία για νέες απεργίες. Έχουμε εργατική κινητοποίηση αρκετά έντονη, είχαμε σήμερα ευρύτερη λαϊκή κινητοποίηση, έχουμε κάποια απρόβλεπτα μαχητικά εργατικά ξεσπάσματα όπως αυτό έξω από το ΥΠΕΘΑ, έχουμε, επιτέλους, και μετά το καταθλιπτικό καλοκαίρι που διαδέχτηκε το σπάσιμο της απεργίας στη Χαλυβουργία, και τις εξορμήσεις της Χρυσής Αυγής κάτι να κινείται και να πιέζει το πολιτικό σύστημα. Μια επανάκαμψη στο φρόνημα και την αποφασιστικότητα. [...] 

* Το ΠΑΜΕ πήγε Σύνταγμα και δεν ξαναείχαμε 20 Οκτώβρη.

Η παρατήρηση με έντονα στοιχεία είναι αποκαλυπτική για τον τρόπο ανάγνωσής μου, το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ενέτασσα αυτό που είχα αντιληφθεί ως μια διαδικασία επαναδιεκδίκησης του πολιτικού χώρου μετά το καλοκαίρι των πλατειών και μετά τα τραυματικά γεγονότα της 20/10. 

Αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι και η αστική τάξη έδινε σημασία και στα δύο σκέλη της παρατήρησης με έντονα στοιχεία -- τόσο δηλαδή στην επαναπροσέγγιση του ΠΑΜΕ με την πλατεία Συντάγματος, όσο και στην απουσία "κατάλληλης" υποδοχής του εκεί.

Θα συνεχίσουμε.

Πηγη:  Lenin Reloaded