Το ΠΑΜΕ φταίει για όλα!

Γραφει ο

 Νικόλαος  Μόττας.

Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο πολυκατάστημα ΙΚΕΑ αποκάλυψαν μια καλά κρυμμένη αλήθεια. Το εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ είναι οι υπεύθυνοι της κρίσης που ζούμε! Τα αστικά μέσα ενημέρωσης βρήκαν επιτέλους τον ένοχο! Μπορούμε με βεβαιότητα πλέον να πούμε πως για τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις εξευτελιστικές ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα λουκέτα των επιχειρήσεων, την ανασφάλιστη εργασία, την πτώση του τουρισμού, φταίει το ΠΑΜΕ...

Το έγραψαν άλλωστε και τα, αν μη τι άλλο, έγκυρα μνημονιακά φερέφωνα: “Ο νόμος του ΠΑΜΕ στα ΙΚΕΑ” έγραφε δυο μέρες πριν το ενημερωτικό capital.gr. Και να 'ταν μόνο τα ΙΚΕΑ; Ο νόμος του ΠΑΜΕ είναι παντού και απειλεί την προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, αυτήν που με τόσο κόπο, αίμα και δάκρυα, επιχειρεί ο κ.Σαμαράς και οι συγκυβερνήτες του. Το λένε μεγαλοδημοσιογράφοι των τηλεπαραθύρων, καλοπληρωμένοι αρθρογράφοι “κεντρώων” εφημερίδων, έγκυρες ιστοσελίδες, τσιριχτοί βουλευτές-βιβλιοπώλεις – ποιοί είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε τους φωτισμένους εργολάβους της διάσωσης του Καπιταλισμού;

Να δούμε λοιπόν γιατί και πως ο “νόμος του ΠΑΜΕ” (και αυτή η κακή συνήθεια των εργαζόμενων να διεκδικούν καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας) διαλύει τη χώρα, απειλεί την οικονομία και την πετυχημένη συνταγή των μνημονίων.

− Το ΠΑΜΕ “ξεσηκώνει” τους εργαζόμενους του ΙΚΕΑ σε απεργία, παρακωλύοντας την εύρυθμη λειτουργία του πολυκαταστήματος. Και γιατί γίνεται όλο αυτό το σκηνικό που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις εν Ελλάδι επιχειρηματικές δραστηριότητες της σουηδικής εταιρείας; Διότι η εταιρεία προχωρά σε μειώσεις μισθών έως και 11%, απαιτεί απ' τους εργαζόμενους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας απειλώντας, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, με απόλυση... Λεπτομέρειες, δηλαδή.

Είναι που φταίει και αυτή η “δυσμενής οικονομική συγκυρία”. Τόσο “δυσμενής” που τα ετήσια καθαρά κέρδη της ΙΚΕΑ το 2011 ήταν... μόλις 3 δισ. ευρώ. Την ίδια χρονιά που η εταιρεία άνοιξε επτά νέα καταστήματα, τα λειτουργικά της έσοδα αυξήθηκαν σε 3,76 δισ. ευρώ από 3,27 δισ. ευρώ, ενώ οι συνολικές πωλήσεις ανήλθαν σε 25,2 δισ. ευρώ.

− Το ΠΑΜΕ και οι κινητοποιήσεις του κλείνουν τη μια μετά την άλλη τις επιχειρήσεις. Είναι γεγονός! Απ' την ερημωμένη βόρεια Ελλάδα μέχρι το Λαύριο, τη Νάουσα και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά η “υγιής ανταγωνιστικότητα” απειλείται απ' τις απεργίες και τις διεκδικήσεις των εργατών...

Το ότι οι μεγαλοβιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες μεταφέρουν τις δραστηριότητες τους όπου βρουν φθηνότερο εργατικό δυναμικό (για μεγιστοποίηση των κερδών τους) αποτελεί προφανώς μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Όπως άνευ σημασίας, προφανώς, είναι και η διαπίστωση του Μαρξ πως “εσωτερικό κίνητρο και μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι ν'ανεβάζει την παραγωγική δύναμη της εργασίας, για να φτηναίνει τα εμπορεύματα και με το φτήνεμα των εμπορευμάτων να φτηναίνει τον ίδιο τον εργάτη” (“Κεφάλαιο”, τ.1ος, σελ.334).

Είναι άλλωστε και η “δυσμενής” – για το μεγάλο κεφάλαιο – οικονομική συγκυρία. Τόσο πολύ δυσμενής ώστε, κατά το 2011, οι 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είχαν συνολικά κέρδη 1,60 δις ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση της κερδοφορίας τους κατά 18,2% (!) σε περίοδο... κρίσης.

− Το ΠΑΜΕ “κλείνει” τα λιμάνια της χώρας αποτρέποντας το “πατριωτικό” εφοπλιστικό κεφάλαιο να προάγει τον τουρισμό της χώρας. Το γεγονός ότι η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ “βγάζει στο σφυρί” 23 λιμάνια και μαρίνες της χώρας αποτελεί λεπτομέρεια, όπως επίσης και το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση τους συνεπάγεται μαζικές απολύσεις, διάλυση εργασιακών δικαιωμάτων, μεροκάματα πείνας και, επιπλέον, νέες αυξήσεις στα εισητήρια ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.

Κι' όμως! Ο τουρισμός δεν πλήττεται από την πλήρη παράδοση της τουριστικής “βιομηχανίας” στα μεγάλα επιχειρηματικά κεφάλαια, ούτε από τη μετατροπή του Τουρισμού σε προνομιακό (για το Κεφάλαιο) πεδίο ανταγωνιστικού κανιβαλισμού με θύματα τους εργαζόμενους και απασχολούμενους σε αυτόν. Φταίει, βέβαια, και η “δυσμενής οικονομική συγκυρία”...

Τόσο δυσμενής ώστε μέσα στους πρώτους επτά μήνες του 2012 οι πλοιοκτήτες-εφοπλιστές (αυτοί που ζητούν πετσόκομα μισθών έως και 15% για τους εργαζόμενους-είλωττες τους) δαπάνησαν περισσότερα από 2 δισ. δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων. Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016, το “πατριωτικό” εφοπλιστικό κεφάλαιο θα συμβάλλει στην “σωτηρία της χώρας” με... 80 εκατομμύρια ευρώ. Λιγότερα δηλαδή απ' ότι θα πληρώσουν οι... ανάπηροι συμπατριώτες μας απ' τους οποίους θα περικοπούν 82 εκατ. ευρώ μέσω του προγράμματος για τον «εξορθολογισμό κανόνων αποζημίωσης μετακίνησης για άτομα με αναπηρία».

Ασήμαντες λεπτομέρειες τα παραπάνω. Τι κι' αν ο νομοθέτης (Ν.27/1975) έχει μεριμνήσει για πολλαπλές φορολογικές απαλλαγές του εφοπλιστικού κεφαλαίου; Τι κι' αν ο εφοπλιστής πληρώνει μόλις 5.300 ευρώ (!) φόρο, ασχέτως του αν έχει 100.000 ευρώ ή 1 δισ. ευρώ κέρδος; Το ΠΑΜΕ και οι διεκδικήσεις των ναυτεργατών φταίνε!

Ασφαλώς, το ΠΑΜΕ είναι η πηγή του κακού και για άλλα δεινά όπως...

− Που οι πολιτικές των μνημονίων έχουν ανυψώσει την ανεργία στο 25%, έχουν τσακίσει κυριολεκτικά μισθούς και συντάξεις εξαθλιώνοντας τα λαϊκά στρώματα. Και προφανώς το ΠΑΜΕ θα ευθύνεται για το ότι καθημερινά νέοι και νέες ξενιτεύονται για να βρουν εργασία, μιας και στη χώρα δεν υπάρχει δουλειά ούτε για δείγμα...

− Που ο κολοσσός της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford κλείνει τα εργοστάσια του σε Βέλγιο και Βρετανία (6.000 εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο), την ίδια ώρα που στη Γαλλία ο όμιλος PSA (Peugeot-Citroen) βάζει λουκέτο σε μια σημαντική μονάδα παραγωγής που απασχολεί 8.000 εργαζόμενους. Την ίδια περίοδο που ο ινδικός όμιλος σιδηρουργίας Tata Steel κλείνει 12 μονάδες στη Βρετανία και απολύει 900 εργαζόμενους...

Μέχρι και στην Ιαπωνία έχει... επίδραση, ως φαίνεται, ο “νόμος του ΠΑΜΕ” αφού ο πολυεθνικός κολοσσός Sony αποφάσισε να καταργήσει 10.000 θέσεις εργασίας (!) σε μια προσπάθεια καταστροφής εργατικού δυναμικού προς όφελος της κερδοφορίας του...

− Που, μόνο κατά το 2013, σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό και τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης, κυβέρνηση, Τρόϊκα και ΕΕ βάζουν “μαχαίρι” 4,7 δισ. ευρώ στους συνταξιούχους, πετσοκόβουν προνοιακά επιδόματα, μειώνουν τις δαπάνες σε υγειονομική περίθαλψη (491 εκατ. Ευρώ), εκπαίδευση (123 εκατ. Ευρώ) και σαρώνουν πλήρως τα εναπομείναντα συντρίμμια του “κοινωνικού κράτους”...

− Που μέσα σε τρία χρόνια εξοντωτικής μνημονιακής λιτότητας και περικοπών (απ' το 2009 έως Αύγουστο 2012) οι αυτοκτονίες πολιτών παρουσίασαν ραγδαία αύξηση (37%) αγγίζοντας τους 3.124 αυτόχειρες...

− Που τα 42% των καταστημάτων του κέντρου της Αθήνας έχουν βάλει λουκέτο (Στοιχεία Εθνικής Συνοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, Σεπτέμβρης 2012). Το ένα στα τρία μαγαζιά, δηλαδή, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές συνθήκες που επιβάλλει το μνημονιακό ολοκαύτωμα κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ, με δεδομένη και την ραγδαία πτώση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών λόγω περικοπών, νέων φόρων κλπ.

Μάλλον πρέπει να υποθέσουμε ότι το ΠΑΜΕ – οι απολυμένοι και οι άνεργοι που διαμαρτύρονται στους δρόμους - ευθύνονται και γι' αυτό και όχι η αντιλαϊκή πολιτική των διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης...

Στην Ελλάδα των μνημονίων λοιπόν, την ώρα που η δικτατορία του κεφαλαίου επιβάλλει τις ατομικές συμβάσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τις απολύσεις, τα εξετευλιστικά μεροκάματα, επιχειρείται μια προσπάθεια στοχοποίησης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Διότι “εμποδίζει”, λένε, “το ιερό δικαίωμα στην εργασία”. Έτσι μπαίνει σε εφαρμογή μια πτυχή του λεγόμενου “κοινωνικού αυτοματισμού” που θέλει τους εργαζόμενους χωρισμένους σε στρατόπεδα (απεργοί-απεργοσπάστες), να τρώγονται μεταξύ τους την ίδια στιγμή που το αφεντικό κερδοσκοπεί εκμεταλλευόμενο τον ιδρώτα τους. Με αυτήν την ύπουλη μέθοδο ο κεφαλαιοκράτης κερδοσκόπος αντικαθίσταται απ' τον “κακό συνδικαλιστή” που.... σέρνει τους εργαζόμενους σε απεργία. Γνωστή και μη εξαιρεταία τακτική.

Για όσους έχουν διαβάσει τις θεωρίες του Φρίντριχ φον Χάγιεκ, εκ των θεμελιωτών της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης δικτατορίας του κεφαλαίου, η πολιτική αυτή είναι άρρηκτα συνδεμένη με την προσπάθεια αποκοινωνικοποίησης του εργασιακού βίου – τη μετατροπή, με λίγα λόγια, των εργαζόμενων σε μονάδες παραγωγής πλούτου για τον κεφαλαιοκράτη-εργοδότη ο οποίος τους ανταμείβει με ένα ξεροκόμματο. Πώς θα γίνει αυτό εάν δεν στοχοποιηθούν τα εργατικά συνδικάτα, εάν δεν αμαυρωθεί στην κοινή γνώμη το δικαίωμα στην απεργία και τις εργατικές διεκδικήσεις;

Η Εργασία, λοιπόν, είναι πράγματι “ιερό δικαίωμα”, όπως και η απεργία. Μόνο που το Κεφάλαιο, τα μονοπώλια και οι υπηρέτες τους, δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για την αξιοπρεπή εργασία – την θέλουν εξαθλιωμένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των κερδών τους. Αυτό θα πρέπει να αναλογιστούν όσοι με ευκολία κατακρίνουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και το “κλείσιμο των δρόμων, των λιμανιών, κλπ”. Εκτός και αν βολεύονται με το εύκολο και ανέξοδο επιχείρημα πως “ο νόμος του ΠΑΜΕ φταίει για όλα...”.

*Ο Νικόλας Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, www.guevaristas.net.