Σε ποια Ευρωπαϊκή Ένωση απένειμαν το Νόμπελ Ειρήνης;

Γραφει ο 
Ν. Μόττας

Η είδηση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο αποδέκτης του βραβείου νόμπελ ειρήνης για το 2012 θα μπορούσε να εκληφθεί ως κακόγουστο αστείο. Είναι όμως αλήθεια! Η νορβηγική επιτροπή που επιλέγει τις υποψηφιότητες για τα γνωστά βραβεία κατέληξε στην απόφαση αυτή με το αιτιολογικό ότι «η ΕΕ και οι προκάτοχοί της συμβάλλουν εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες στην προώθηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη». Πρόκειται για το “τελειωτικό χτύπημα” στην ήδη καταβαραθρωμένη αξιοπιστία του θεσμού των βραβείων νόμπελ ειρήνης. Πριν τρία χρόνια, το 2009, η ίδια επιτροπή είχε φροντίσει να εξευτελίσει την έννοια της ίδιας της “ειρήνης” απονέμοντας το βραβείο στο... νεοεκλεγέντα – τότε - πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δύο: Σε ποιά Ευρωπαϊκή Ένωση απονεμήθηκε το νόμπελ και δεύτερον γιατί – με ποιά κριτήρια – πάρθηκε η απόφαση.

Για να μην υπάρχουν, λοιπόν, αμφιβολίες ποιά είναι η Ένωση η οποία βραβεύεται για την συμβολή στην «ειρήνη, την συμφιλίωση, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα»...

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση των 26 εκατομμυρίων ανέργων και των 80 εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών που ζούν στο όριο της φτώχειας.

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση των απάνθρωπων μνημονίων λιτότητας που εξαθλιώνουν ολόκληρους λαούς στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης που την βαφτίζουν “κρίση χρέους”.

• Είναι η Ευρωπαϊκή 'Ενωση των συμφωνιών του Μάαστριχτ (1992), του Άμστερνταμ (1997), της Νίκαιας (2001), της Λισαβώνας (2007) που ενισχύουν τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο και κουρελιάζουν κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα.

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που ως “συμπλήρωμα” του ΝΑΤΟ συμμετείχε ενεργά στις ιμπεριαλιστικές αιματοχυσίες στην Σερβία (1999), το Αφγανιστάν (2001) και τη Λιβύη (2011). Είναι η ίδια Ένωση – των σοσιαλδημοκρατών και των νεοφιλελεύθερων - που ένειπτε τας χείρας της το 2003 όταν οι αμερικανοβρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, κατά παράβαση κάθε έννοιας του διεθνούς δικαίου, μακέλευαν τον ιρακινό λαό προκαλώντας εκατόμβες αθώων θυμάτων. Είναι η ίδια Ε.Ε. που σήμερα “ζεσταίνει” και πάλι τις μηχανές του πολέμου, αυτην τη φορά στην Συρία, σε συνεργασία και πάλι με τους υπερατλαντικούς συμμάχους της.

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που, στο πλαίσιο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” (της κυβέρνησης Μπους), διευρύνει συνεχώς τις κατασταλτικές της πολιτικές (ευρωστρατός, ενίσχυση αρμοδιοτήτων ευρωαστυνομίας-Europol, παρακολουθήσεις και ανακρίσεις υπόπτων, αυστηροποίηση των όρων τις συνθήκης Σέγκεν, στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες, νέα μέσα καταστολής λαϊκών διαδηλώσεων κλπ).

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση της απαράδεκτης μεταναστευτικής πολιτικής του “Δουβλίνο ΙΙ”, ενός νομικού πλέγματος που κρατάει ουσιαστικά εγκλωβισμένους στις χώρες υποδοχής (συνήθως της ευρωπαϊκής περιφέρειας) τους μετανάστες και πρόσφυγες που επιθυμούν να μεταβούν σε άλλο προορισμό. Μιας πολιτικής που συμβάλλει στην ανάπτυξη δουλεμπορικών κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες περιπλέκοντας ταυτόχρονα τις διαδικασίες παροχής ασύλου σε πρόσφυγες-θύματα συνήθως των ιμπεριαλιστικών πολέμων σε Ασία και Αφρική.

• Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση του αντικομμουνιστικού παροξυσμού και της προσπάθειας να εξισωθεί στις συνειδήσεις των λαών ο ναζισμός με τον κομμουνισμό. Θυμίζουμε το αντικομμουνιστικό “μνημόνιο” του Συμβουλίου της Ευρώπης (Πράγα 2006), την “Διακύρηξη της Πράγας” (2008), την πρόταση ευρωβουλευτών για θεσμοθέτηση ημέρας... «μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού». Αλήθεια, μπορούν να μας απαντήσουν οι εμπνευστές αυτών των – χυδαίων απέναντι στην ιστορία – πρωτοβουλιών ποιά θα ήταν η μοίρα της Ευρώπης εάν τα ναζιστικά στρατεύματα δεν είχαν ηττηθεί από τον σοβιετικό στρατό το Μάη του 1945; Προφανώς, ο επισημοποιημένος και απροκάλυπτος αντικομμουνισμός της, βραβευμένης με νόμπελ ειρήνης πλέον, Ενωμένης Ευρώπης είναι το “ευχαριστώ” στους χιλιάδες πεσόντες, άνδρες και γυναίκες, του Κόκκινου Στρατού που έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στη φασιστική απειλή. Έτσι χτίζεται η «συμφιλίωση και η δημοκρατία» στην Ε.Ε...

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι τα παραπάνω συνέβαλαν στο να παρθεί η απόφαση για την απονομή του νόμπελ ειρήνης στην Ε.Ε.. Αποτελούν, δηλαδή, «κριτήρια συμβολής στην ειρήνη και τη δημοκρατία» σύμφωνα με την νορβηγική επιτροπή των βραβείων. Άλλωστε τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια έχουν χρησιμοποιηθεί και κατα το παρελθόν, για τη βράβευση συγκεκριμένων προσωπικοτήτων...

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 2007, του Αλ Γκορ, αντιπροέδρου στην κυβέρνηση Μπιλ Κλίντον και υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ το 2000. Λεπτομέρεια: κατά τη διάρκεια της θητείας του Γκορ στο Λευκό Οίκο ο στρατός των ΗΠΑ επιτέθηκε στο Ιράκ (1993), τη Σομαλία (Οκτ. 1993), έλαβε χώρα ο εγκληματικός βομβαρδισμός της Σερβίας (1998-99), πέρασε στο αμερικανικό κονγκρέσο ο νόμος Χέλμς-Μπαρτον (1996) για την ενίσχυση του απάνθρωπου οικονομικού αποκλεισμού της Κούβας, εντατικοποιήθηκε ο ισραηλινός εποικισμός στα Παλαιστινιακά εδάφη.

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 2010, του φιλοαμερικανού κινέζου ακτιβιστή Λιου Σαομπό. Λεπτομέρεια: Ο Σαομπό έχει ενθέρμως υποστηρίξει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ σε Κορέα και Βιετνάμ, “βαφτίζοντας” τους ως πολέμους ενάντια... στον ολοκληρωτισμό. Ο ίδιος «ακτιβιστής της ειρήνης» είχε δημοσίως εκφραστεί υπέρ των πολύνεκρων νατοϊκών στρατιωτικών επεμβάσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

• Έίναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 1994, του Σιμόν Πέρες, σημερινού προέδρου του Ισραήλ. Λεπτομέρεια: Το 1996, όντας πρωθυπουργός, ο Πέρες είχε διατάξει τον βομβαρδισμό κτιρίου του ΟΗΕ στην πόλη Κανά του νοτίου Λιβάνου όπου είχαν βρει καταφύγιο τουλάχιστον 700 πολίτες. Ο απολογισμός ήταν 106 νεκροί και περισσότεροι απο 110 τραυματίες.

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 2001, του τέως Γ.Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν. Λεπτομέρεια: Πέραν του γεγονότος ότι η θητεία του Ανάν στα Ηνωμένα Έθνη έχει αμαυρωθεί ανεπανόρθωτα από κραυγαλέα οικονομικά σκάνδαλα (βλ. “Πετρέλαιο αντί τροφίμων”), οι ειρηνευτικές του προσπάθειες ήταν είτε ατυχέστατες, είτε ταυτίζονταν με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα - από την ανάμειξη του στο Κόσοβο μέχρι το περιβόητο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, τα εγκλήματα στη Ρουάντα και, προσφάτως, στην Συρία.

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 1990, του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Λεπτομέρεια: Ο Γκορμπατσώφ και η περίφημη “περεστροϊκα” του (1985-1991) οδήγησαν στη μεθοδευμένη διάλυση της ΕΣΣΔ κάνοντας πραγματικότητα τα αντεπαναστατικά όνειρα των απανταχού αντικομμουνιστών.

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 1983, του πολωνού αντικομμουνιστή Λεχ Βαλέσα, προέδρου της Πολωνίας (1990-1995). Λεπτομέρεια: Ο Βαλέσα ήταν ο ιδρυτής, το 1980, του αντεπαναστατικού συνδικάτου “Αλληλεγγύη” που εργάστηκε για την «νεοφιλελευθεροποίηση». της Πολωνίας.

• Είναι τα ίδια, λίγο έως πολύ, κριτήρια για τη βράβευση, το 1973, του Χένρι Κίσινγκερ, υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στις κυβερνήσεις Νίξον και Φορντ. Λεπτομέρεια: Ο Κίσινγκερ υπήρξε εκ των ενορχηστρωτών του πολέμου στο Βιετνάμ, του πολέμου στο Πακιστάν (1971), του βομβαρδισμού της Καμπότζης, της ανάμειξης της CIA στον εμφύλιο πόλεμο στην Ανγκόλα (1975), του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Χιλή και της ανατροπής της κυβέρνησης Αλιέντε. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που «ένειπτε τας χείρας του» όταν ο τουρκικός στρατός πραγματοποιούσε την εισβολή στην Κύπρο το 1974 οδηγώντας στη βίαιη διχοτόμηση του νησιού.

Αυτά είναι, λοιπόν, τα “κριτήρια” – ή, καλύτερα, οι “λεπτομέρειες” – που καθιστούν κάποιον άξιο να λάβει απ' τη νορβηγική επιτροπή το νόμπελ ειρήνης. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που βαφτίζει «εκδημοκρατισμό» τις γενοκτονικές νατοϊκές στρατιωτικές παρεμβάσεις, που αναγάγει σε «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών υπέρ του κεφαλαίου και της μεγαλοαστικής τάξης, που χρησιμοποιεί την έννοια των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κατά το δοκούν, ανάλογα με το πως συμφέρει τον διεθνή ιμπεριαλισμό και τους εργολάβους του.

Δεν θα συνιστούσε επομένως έκπληξη εάν το επόμενο νόμπελ οικονομίας απονέμονταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τις “υπηρεσίες” που προσέφερε και προσφέρει στην... ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των δοκιμαζόμενων απ' την καπιταλιστική κρίση λαών... 

*Ο κ.. Νικόλαος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, www.guevaristas.net. 

 Πηγή: Παλμογράφος via Lenin Reloaded