Τι θέλει η αστική τάξη από το εργατικό κίνημα;

Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου κατέστη σαφέστατη από την επιχειρηματολογία της λεγόμενης "αριστεράς" υπέρ της "επανίδρυσης του συνδικαλιστικού [όχι εργατικού] κινήματος" και ενάντια στις λενινιστικές ή και "μαοϊκές" "ακρότητες" με τις οποίες το ΠΑΜΕ απειλεί τον καθαγιασμένο συνδικαλισμό της αστικής πατρονείας και ανάθεσης: αυτό το οποίο θέλει η αστική τάξη είναι

* πρώτον, ένα εργατικό κίνημα που εξαφανίζεται χωρίς υπόλειμμα στον συνδικαλισμό, ένα κίνημα δηλαδή όπου η εργατική ταυτότητα δίνει τη θέση της στην αστικά ελεγχόμενη συνδικαλιστική δομή των εργατολόγων, των δικηγόρων, των διευθυντών Ινστιτούτων Μελετών, των επαγγελματιών της από τα πάνω οργάνωσης ενός πράγματος του οποίου το αρμόζον όνομα δεν είναι ούτε προλεταριάτο, ούτε εργατική τάξη, αλλά "εργατικό δυναμικό". Με άλλα λόγια, η αστική θέλει ένα εργατικό κίνημα απόλυτα ελεγχόμενο γραφειοκρατικά -- αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα πρόσωπα που επαγγέλονται τον αντι-γραφειοκρατικισμό για να το κατανοήσει αυτό.

* δεύτερον, μια εργατική τάξη της οποίας η ταραχώδης ενεργητικότητα και οι πολεμικές αρετές (θάρρος, πειθαρχία, αυτοθυσία, αλληλεγγύη) να μπορούν όχι να κατασταλούν αλλά να χειραγωγηθούν για αστικούς σκοπούς. Η αστική τάξη διαθέτει πολλά σχεδιαστικά επιτελεία αλλά λίγους στρατιώτες. Σε αυτό το πρόβλημα, ένα τμήμα της ανταποκρίθηκε οργανώνοντας τον δικό του, φασιστικό στρατό· το άλλο τμήμα της, αυτό το οποίο φιλοδοξεί να αρπάξει την διαχείριση του κράτους για όφελος της δικής του συμμαχίας γραφειοκρατών, διανοουμένων, "ειδικών", παραγωγών "άυλης αξίας", δημοσίων υπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, κλπ, γνωρίζει, ένα χρόνο και βάλε μετά το καλοκαίρι της αγανάκτησης, ότι χρειάζεται και αυτό τον δικό του στρατό για να πιέσει ή να "εκβιάσει" όπως του αρέσει να λέει με αρκετή δόση ακρίβειας, τον αντίπαλό του στην ενδοαστική σύγκρουση που μασκαρεύεται ως σύγκρουση κεφαλαίου και προλεταριάτου στη χώρα μας. Για αυτό το δεύτερο κομμάτι, η εργατική τάξη είναι ο "χρήσιμος ηλίθιος" που θα κινητοποιηθεί και θα ματώσει για τα δικά της συμφέροντα, για να πιέσει το ξένο κεφάλαιο για τις παραχωρήσεις που χρειάζεται η αστική τάξη για να επανασυγκολλήσει τις συμμαχίες της και να ξαναχτίσει την επαπειλούμενη ηγεμονία της πάνω στα φτωχά και λαϊκά στρώματα. 

Αυτό που δεν θέλει η αστική τάξη στην Ελλάδα, ούτε αυτή που έχτισε τον φασιστικό και ξενοφοβικό της στρατό, ούτε αυτή που σχεδιάζει να οικειοποιηθεί τον "στρατό" του εργατικού κινήματος αποκλείοντάς το από κάθε άλλη προοπτική είναι η εργατική αυτονομία. 

Δεν εννοώ με αυτόν τον όρο την εργατική "αυτονομία" από κόμματα, αυτό το τετριμμένο σλόγκαν εκδοχών μικροαστικού αναρχισμού. Εννοώ την εργατική αυτονομία από τα αστικά συμφέροντα, από την αστική ηγεμονία πάνω στις μορφές οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης. Είναι κρίσιμο για την αστική τάξη, καθώς οι ρυθμοί προλεταριοποίησης αυξάνονται διαρκώς, καθώς όλο και περισσότεροι κατρακυλούν από το "μικροαστικό" στο "προλεταριακό" στάτους, καθώς ο εφεδρικός στρατός των ανέργων ξεπερνά σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων, να θεμελιώσει θεσμικά το μπλοκάρισμα κάθε προοπτικής αυτονόμησης των εργατικών αγώνων από τις δικές της προτεραιότητες, τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της συμμαχίες, τα δικά της σχέδια.

Στην κατεύθυνση αυτή εκμεταλλεύεται όλα τα διαθέσιμα μέσα για να εξασφαλίσει την αδυναμία και υποτέλεια του εργατικού κινήματος: τις γλυκερές και απατηλές υποσχέσεις, την ωμή φοβέρα της "καταστροφής" που θα επέλθει αν δεν προσυπογράψει το εργατικό κίνημα έγκαιρα τη δουλεία του στις αστικές στοχεύσεις, την διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της θεωρητικής γνώσης για αυτή, τα μεγάλα λόγια, τα προκάτ οράματα και την συνηθισμένη αστική λογοκοπία.

Από την δική του πλευρά, το εργατικό κίνημα έχει μία και μόνο επιλογή:  είτε να εμπιστευτεί για πολλοστή φορά την αστική τάξη που από το 1821 και μετά οδηγεί τις μάζες από καταστροφή σε καταστροφή (πόλεμο, χρεοκοπία, παρατεταμένες πολιτικές κρίσεις, πραξικοπηματική βία, φασισμό), και μάλιστα σε μία περίοδο που οι σχεδιασμοί της συγκρούονται πρώτα με τους ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς άλλων τμημάτων της εθνικής αστικής τάξης και με αυτούς πολλαπλών διεθνών αστικών τάξεων· είτε να αναζητήσει την "διέξοδο από την κρίση" στις απτές μορφές οργάνωσης, συσπείρωσης και ταξικής εκπαίδευσης και συνειδητοποίησης που ανοίγονται μπροστά της από την στιγμή που αρχίζει επιτέλους να παλεύει για δικό της λογαριασμό και όχι για να "σώσει τη χώρα", να "φέρει την ανάπτυξη", να "επανεφεύρει την δημοκρατία" ή να "αναστηλώσει την Ευρώπη των λαών."

Η αυτονόμηση του εργατικού κινήματος, η απόρριψη εκ μέρους του τού ρόλου του "δεκανικιού" ή του πιονιού στην αστική σκακιέρα, είναι το θεμέλιο της αποτελεσματικότητάς του απέναντι στις προσπάθειες αφοπλισμού και εγκλωβισμού του. Είναι όμως επίσης ο προθάλαμος του πραγματικού επανακαθορισμού των στοχεύσεων του σοσιαλισμού στον εικοστό πρώτο αιώνα: η μήτρα του σοσιαλισμού ήταν εξ αρχής το εργατικό κίνημα, και ήταν η δική του απτή εμπειρία, οι δικές του συγκεκριμένες ανάγκες, τα δικά του προβλήματα και όρια που έπαιξαν τον ρόλο της λυδίας λίθου της επαναστατικής θεωρίας, της κρισάρας που ξεχώρισε την ήρα από το στάρι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ιστορικά καταδικασμένο, ή δεσμευμένο αν προτιμάτε, να αιμοδοτήσει την μήτρα που το γέννησε. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να επανεφεύρει τους όρους ύπαρξής του πέρα από τα ιστορικά όρια του προηγούμενου αιώνα. Ζούμε την χρονικά παράδοξη στιγμή που το παιδί αγωνίζεται να γεννήσει την ίδια του τη μάνα ώστε να εξασφαλίσει τη δική του ζωή. 

Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να αρχίσει κανένας νέος κύκλος στην ιστορία, που θέλουν η γέννα αυτή να καταλήξει σε αποβολή. Είναι αυτοί που φοβούνται την ιστορική αλλαγή γιατί τρέμουν για τα προνόμια που εξασφάλισαν με κάθε είδους ατιμία· όμως δεν θα πετύχουν. Η ιστορία, όσο και να αγωνίζονται να την ελέγξουν, θα αλλάξει σελίδα, θα σκορπίσει τις συμμαχίες που χτίστηκαν για δεκαετίες, θα καταστρέψει τους πύργους από άμμο των ατομικών προνομίων μυριάδων από όσους υπολογίζουν να επιπλεύσουν στα πτώματα, θα βυθίσει κάθε απόπειρα παλινόρθωσης στο χάος. Στο χέρι του εργατικού κινήματος είναι να εκμεταλλευτεί το ίδιο τον ενδοαστικό σπαραγμό που θα συνεχίσει να εντείνεται και να εκβιάσει αυτό, επιτέλους, την πορεία της ιστορίας προς την ισότητα, την δικαιοσύνη και την χειραφέτηση από την εξουσία του κεφαλαίου.

Πηγη: Lenin Reloaded