Μανούλα θα φύγω

(Δέκα χρόνια από το θάνατό του, αλλά το τραγούδι του θλιβερά επίκαιρο)

'Έχει γίνει  ένας σχετικός ντόρος της τελευταίες μέρες με αυτήν την είδηση για το υπουργείο Μετανάστευσης (?) της Αυστραλίας και την επερχόμενη ημερίδα εκεί κάπου τον Οκτώβρη (στην οποία όμως πρέπει κανείς να έχει πρόσκληση για να πάει, η οποία  αποστέλλεται ηλεκτρονικά, εφόσον ο ενδιαφερόμενος έχει πρώτα συμπληρώσει μια φόρμα με τα στοιχεία του και έχει γίνει αποδεκτή η αίτησή του). 

Η Αυστραλία, λέει:

αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες της σε Έλληνες για να μεταναστεύσουν, λόγω της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα, αλλά υπό πολλές και αυστηρές προϋποθέσεις. Μετά από εισήγηση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, η οποία γνωρίζει τις ανάγκες και τις προοπτικές που υπάρχουν και προσπαθεί να βοηθήσει όσους θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Αυστραλία, το υπουργείο Μετανάστευσης δέχθηκε να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία.

Ζητείται λέει εξειδικευμένο προσωπικό με προϋπηρεσία και από διάφορες ειδικότητες, από μηχανικοί και γιατροί μέχρι εργάτες οικοδομής...

(κάπου εδώ σφίχτηκε  το στομάχι μου)


Παράλληλα λέει:

θα καταβληθεί προσπάθεια να παραστούν και όσο το δυνατόν περισσότεροι εργοδότες ή εκπρόσωποι τους στην Αθήνα, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να προσλαμβάνουν επί τόπου Έλληνες που ενδιαφέρονται να εργαστούν στην Αυστραλία.

Πεινάω, ψάχνω δουλειά, κάνω τα πάντα

(εδώ άρχισα ήδη να αισθάνομαι πολύ άσχημα..μου ήρθαν στο μυαλό διάφορα πράγματα, σκηνές από την ταινία του Ελία Καζάν, τραγούδια του Καζατζίδη - ίσως γι αυτό το τελευταίο να φταίει και η μέρα - το βιβλίο του Σινκλαίρ "η ζούγκλα", εκεί που περιγράφει τον εφιάλτη της ανεργίας και το πως οι απελπισμένοι εξαθλιωμένοι εργάτες σπρώχνονταν απελπισμένα για το ποιος θα προωθηθεί στην μπροστά σειρά έτσι ώστε να τον δει το υποψήφιο αφεντικό και να τον διαλέξει.

Για κάποιο λόγο όμως ο τρόπος με τον οποίο προβάλουν τη μετανάστευση ως λύση στο πρόβλημα της ανεργίας μου έφερε στο μυαλό αυτό που νιώθω κάθε φορά που μπαίνω σε ένα pet shop.)

Απ ότι φαίνεται η ιστορία επαναλαμβάνεται γι αυτήν τη χώρα.

Μόνο που αυτή τη φορά, αυτοί που φεύγουν - τουλάχιστον πρώτοι - είναι το επιστημονικό αλλά και το εξειδικευμένο εργατικό της δυναμικό. Ίσως οι υπόλοιποι να είναι ανεπιθύμητοι σε αυτούς τους "καπιταλιστικούς παραδείσους" (για πόσο ακόμα θα είναι παράδεισοι αν είναι δηλαδή ακόμη παράδεισοι έστω και με την μικροαστική έννοια του όρου? είναι ζήτημα χρόνου, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ειδικά για χώρες που βασίζεται τόσο πολύ η οικονομία τους σε άλλες τρίτες, οι οποίες αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα) γιατί υπάρχουν ήδη πολλοί εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες σε αυτές τις χώρες οι οποίοι θα κάνουν τις δουλείες που δεν χρειάζονται κάποια εξειδίκευση, για πολύ λίγα χρήματα.