Το μισοσκοτωμένο φίδι …

     Στις 9 Μάη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έβαλε τέλος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η  σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτιζε ήδη στην κορυφή του κτιρίου του Ράιχσταγκ. Μαζί με το τέλος του Πολέμου θάφτηκαν οριστικά-αφού είχαν τραυματιστεί θανάσιμα στις μάχες του Στάλινγκραντ-τα όνειρα του Χίτλερ για την νέα αυτοκρατορία των χιλίων ετών, μια αυτοκρατορία η οποία στηριζόταν στη θεωρία της υπεροχής των Αρίων. Φυλετική υπεροχή, άρα εξ ορισμού αντιεπιστημονική. Πολλές φορές- με πιο πρόσφατο δημοσίευμα αυτό του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη στις 11 Μάρτη 2012 για την κατάλυση της Βαϊμάρης την οποία είχε επικαλεστεί ο θρασύτατος αλαζόνας ,δήθεν, Συνταγματολόγος Βενιζέλος, έχουμε μελετήσει-ίσως πρέπει να το ξαναδούμε- με το πώς και ποιοι βιομήχανοι ανέβασαν τον Χίτλερ στην Εξουσία, αλλά και το ρόλο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στην υλοποίηση αυτών των σχεδίων της γερμανικής-κι όχι μόνο – αστικής τάξης. 

     Πριν το τέλος όμως του πολέμου τα μεσαία και ανώτερα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος είχαν ήδη οργανώσει σχέδια ασφαλούς διαφυγής  όλων των έμπιστων στελεχών της γερμανικής μηχανής τόσο μέσω Ελβετίας, όσο και μέσω Ισπανίας και Πορτογαλίας με τελικό προορισμό τη Λατινική Αμερική, με προτίμηση την Αργεντινή.  Ο σοβιετικός μυθιστοριογράφος Γιουλιάν Σεμιόνοφ στην καταπληκτική κατασκοπευτική τριλογία του ‘17 Στιγμές της Άνοιξης’, ’ Διατάσσεσαι να επιζήσεις’ και ‘Επέκταση’, η οποία είχε κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’ ,  με κεντρικό ήρωα τον Φον Στίρλιτς μας δίνει μια όσο το δυνατόν –για μυθιστόρημα- λεπτομερή πληροφόρηση  για το  ‘κανάλι διαφυγής’ των ανώτερων και ανώτατων ναζιστών. 

     Όλη αυτή η ναζιστική συμμορία ‘απανθρώπων’ επέστρεψε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ‘Δυτική’ Γερμανία, υπό την σιωπηρή ανοχή-πολλές φορές και ενθάρρυνση των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών-προκειμένου να συνεχίσει τα έργο της, που δεν ήταν άλλο από την επάνδρωση των υπηρεσιών του νέου μεταπολεμικού γερμανικού κράτους-αυτό που τέθηκε υπό την προστασία των πρώην ‘συμμάχων’ του βασικού αιμοδότη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.  Η Λιάνα Κανέλλη στο περιοδικό  NEMECIS, τεύχος 92, το Νοέμβρη του 2008, μας δίνει άγνωστες πτυχές της ‘Γέννησης’ της Ευρώπης πριν αυτή πάρει τη μορφοποίηση του Οργανισμού Χάλυβα και Άνθρακα και μετεξελίχθηκε αργότερα σε ΕΟΚ, τις πηγές χρηματοδότησής της από τον αμερικάνικο παράγοντα, με επικεφαλής τον Άλεν  Ντάλες και τον γνωστό –από το πέρασμά του από την Ελλάδα Γουίλιαμ Ντόνοβαν. ( Όλα τα κοπρόσκυλα από την Ελλάδα περνούν.)   

     Ο ναζισμός κι ο φασισμός πέθαναν στα πεδία των μαχών της σοβιετικής γης, με αποκορύφωμα την θρυλική μάχη του Στάλινγκραντ. Όμως τα ιδεολογικά και οργανωτικά απολειφάδια του παρέμειναν υπό την ορολογία –αδόκιμη-νεοναζιστές και νεοφασίστες. Και είναι αδόκιμη η χρησιμοποιούμενη αστική αυτή ορολογία επειδή, κατά τη γνώμη μου, ο ναζισμός κι ο φασισμός είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της αστικής τάξης, παραμένει  σε αφάνεια και διαιρείται στον πολιτικό οργανισμό-όρα Καρατζαφέρης- και το στρατιωτικό σκέλος του-Χρυσή Αυγή.  Όταν τέλειωσε ο προβοκατόρικος πολιτικός ρόλος του Καρατζαφέρη, έπιασε δουλειά κι επίσημα-γιατί ανεπίσημα είχε πάντα έντονη δράση- το στρατιωτικό σκέλος της, η Χρυσή Αυγή. Όταν ζορίζεται η αστική τάξη μιας χώρας να περάσει τα αντιλαϊκά της σχέδια τότε ξεπηδούν από το νεκροταφείο της Ιστορίας  τα μισοπεθαμένα υπολείμματα της φασιστικής πολιτικής είτε με το όνομα Λεπέν, είτε ως Αλεξάνδρα Μουσολίνι, είτε σαν Καρατζαφέρης και Χ.Α. Η  αποστολή τους είναι να δημιουργήσουν  συνθήκες δημιουργίας διλημμάτων, με τα οποία εκβιάζονται, ή επιχειρείται να εκβιαστούν, οι εργαζόμενοι μιας χώρας ή μιας σειράς χωρών. Η εποχή των υποσχέσεων περί παχιών αγελάδων και χρήσης χρυσών κουταλοπίρουνων με την είσοδο μιας χώρας στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, πέρασε ανεπιστρεπτί, η γηραιά ήπειρος κατακλύστηκε από εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες-θύματα μιας νέας εποχής ευρωπαϊκού αυτήν τη φορά δουλεμπορίου, οι οποίοι συσσωρεύονται δίπλα στα εκατομμύρια ανέργων στις χώρες της Ε.Ε. Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι αφού είδαν τα σπίτια τους  να τινάζονται στον αέρα από τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, χιλιάδες μίλια μακριά από τα σύνορα της –κατ’ ευφημισμόν- δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταφέρθηκαν κάτω από άθλιες συνθήκες  στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της –στα χαρτιά- ευημερούσης Ευρώπης για να ρίξουν τα μεροκάματα στις χώρες που τους δέχτηκαν, εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, χωρίς τις στοιχειώδεις  στεγαστικές και υγειονομικές συνθήκες διαμονής. Έτσι ξεκίνησε την εφιαλτική της δράση η ανεργία, αφού στο μεταξύ είχε εφαρμοστεί η Λευκή Βίβλος της εργασίας, με τον  όρο ‘ανταγωνιστικότητα’ να κυριαρχεί στο λεξιλόγιο των δελτίων ειδήσεων, αποκρύπτοντας ότι με τον όρο αυτό συγκαλύπτεται  η ιλιγγιωδώς αυξάνουσα κερδοφορία του κεφαλαίου. 

      Με τον τρόπο αυτό οι ‘ξένοι εργάτες’ άρχισαν να στοχοποιούνται τη στιγμή που οι δουλέμποροι τους αποβίβαζαν σωρηδόν σε διάφορα σημεία της Ευρώπης. Κι επειδή όταν δεν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια από το μόχθο σου, είσαι υπό διωγμό, μία έχεις δουλειά και δέκα δεν έχεις, είσαι χιλιάδες μίλια μακριά από τον τόπο σου, τότε μπορεί να βρεθούν και ορισμένα στοιχεία λούμπεν ν’ αρχίσουν τις ‘άλλες δουλειές’, που πολλές φορές  έχουν και ανθρώπινα θύματα.  Άσε που μια σειρά καλόπαιδα από τις  πρώην χώρες του σοσιαλισμού πλημύρισαν την Ελλάδα ανέλαβαν διάφορες ‘κονομισιάρικες’ επιχειρήσεις-λέσχες, εμπόριο λευκής σάρκας, άσπρης σκόνης, συμβόλαια θανάτου κι άλλες τέτοιες δραστηριότητες.  Η φαιά προπαγάνδα οργίασε, εστίασε στον ‘ξένο’, δημιούργησε φόβο ότι ο ξένος φταίει για την ανεργία, ο ‘ξένος’ για το έγκλημα- δεν είναι όλοι τους αγγελούδια, να εξηγούμεθα- κι έτσι οι έλληνες ‘φουσκωτοί’ ανέλαβαν να ‘ξεβρομίσουν’ την ελληνική  κοινωνία από τον ‘ξένο’. Ποιος προμήθευε τις ‘πιάτσες’ με κόκες, χασίσια, και άλλα παρεμφερή στο τέλος της δεκαετίας του ’80; ( Η ερώτησις είναι ρητορική, μιας και η απάντηση γνωστή.)      

     Στην προσπάθεια αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού μετά την καταδίκη-αμετάκλητη- του ΠΑΣΟΚ, ένα τμήμα του κεφαλαίου στις συγκεκριμένες συνθήκες προωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ένα άλλο τον Σαμαρά. ΕΝΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ όμως η αστική τάξη επιχειρεί, όχι απλά να περιορίσει την ακτινοβολία των θέσεων και της δράσης του ΚΚΕ, αλλά επιδιώκει να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες πολιτικής όξυνσης, πάνω στις οποίες θα στηριχτεί για να το θέσει εκτός νόμου.  Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νοοτροπία δεν νοείται το ΚΚΕ, να διακηρύσσει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης, δεν επιτρέπεται να προκαλεί απεργίες, να κλείνει εργοστάσια, δρόμους, λιμάνια. 

     Η επίθεση του ΚαSSιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη, ήταν προγραμματισμένη. Στα μάτια του κόσμου, πέραν του κόσμου της Αριστεράς και των κομμουνιστών, πρόκειται για ένα επεισόδιο ανάμεσα στα δύο άκρα της πολιτικής ζωής. Είναι ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ  η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό. Στα σχολεία της ΑΜΑΘΕΙΑΣ αυτό διδάσκονται τα παιδιά εδώ και μερικά χρόνια, από πρόθυμους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στοχεύουν σε διευθυντικά πόστα, σε απόσπαση σε κομματικά γραφεία, σε υποτροφίες, στη μη απόλυση κλπ. Κι εφόσον ΟΛΑ τα ΚΟΜΜΑΤΑ κόπτονται πρωτίστως για την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ κι όχι για την ευημερία  των ελλήνων πολιτών, κάτι χλιαρές κι ανούσιες τοποθετήσεις άκουσα μέχρι τώρα. Άσε που η δεσποινίς, κυρία μήπως;, Δούρου την στιγμή της επίθεσης του ναζιστή ενάντια στη Λιάνα Κανέλλη, αυτή  παρακολουθούσε με σταυρωμένα χέρια- ένα παγερό ύφος διέκρινα, το ίδιο εκείνο παγερό ύφος με το οποίο με τιμούν πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, άρτι προσχωρήσαντα στον ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι κόπτονται για την εκλογική τύχη του ΚΚΕ στις 17 Ιούνη. 

     Ο μόνος δρόμος αντίστασης στα ‘παιδιά’ της Χ.Α, του ΛΑΟΣ και της αστικής τάξης που τα γαλουχεί στον ταξικό, αντικομουνιστικό της κόρφο είναι το παραπέρα δυνάμωμα της ταξικής πάλης, η αλλαγή στους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ξαναζωντάνεμα των σωματείων, είναι τέλος

Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ του ΚΚΕ.

Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον εαυτό σου,

Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ΠΙΣΤΗ στους σκοπούς του ταξικού εργατικού κινήματος.

Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ΚΑΘΗΚΟΝ απέναντι στα παιδιά σου.

Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ΦΡΕΝΟ στα όσα έρχονται. Κι  είναι πολλά, πολλά και δύσκολα.     

Γράφει ο Ρωμύλος Αβδής