Σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη: I. Desaparecidos

Από το Lenin Reloaded

Σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη

I. Desaparecidos 

Σ' ένα κείμενο που ο γράφων θεώρησε ορόσημο για την θεωρητική επεξεργασία του αποτελέσματος των εκλογών της 6ης Μάη, η συντακτική επιτροπή του ιστολογίου Praxis ξεκινούσε τις παρατηρήσεις της με ένα στατιστικό στοιχείο που η ίδια η μορφή της εκλογικής λογικής τείνει να καταστά αόρατο στην ταξική ανάλυση: αυτό της αποχής, που στις 6 Μάη έφτασε στο 34.9%. Το Praxis έγραψε τότε σχετικά: "Τα μεγάλα σε μέγεθος ποσοστά της αποχής δείχνουν ότι υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα (στο οποίο αναμφίβολα βρίσκονται πολλοί από τα πιο εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα) το οποίο δεν «εκπροσωπείται» από τις υπάρχουσες διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας. Δείχνει την παγίωση ενός μοντέλου που ακόμα και οι πιο «τυπικές» διαδικασίες της πολιτικής δεν αφορούν το 1/3 της κοινωνίας." Τα συμπεράσματα αυτά αν μη τι άλλο επιτείνονται από τα στοιχεία για την αποχή στις 17 Ιούνη, η οποία σημείωσε αύξηση 2.6%, φτάνοντας στο 37.5%. Στο κείμενό του για την έκτη Μάη, το Praxis συμπέραινε: "Η απογοήτευση από τα αστικά κόμματα και η έλλειψη προοπτικής, σε συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης και απουσίας μαζικού επαναστατικού ρεύματος, μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον και όχημα για τις πιο ακραίες αντιδραστικές λύσεις που θα «υπερβούν» την κοινοβουλευτική κρίση προς όφελος άλλων αντιδραστικών μορφών πολιτικής."

 

Είναι εύληπτο ότι το "κόμμα της αποχής" συγκέντρωσε μεγαλύτερα ποσοστά από οποιοδήποτε άλλο στις εκλογές της 17ης Ιούνη. Είναι επίσης εύληπτο ότι τούτο συνέβη σε μια εκλογική αναμέτρηση που όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, θεωρήθηκε η κρισιμότερη εδώ και δεκαετίες. Υπήρξαν αντεπιχειρήματα για το εκπληκτικά ψηλό ποσοστό αποχής, όπως ότι αντικατοπτρίζει προβλήματα με τους εκλογικούς καταλόγους, που δεν έχουν ενημερωθεί βάσει της νέας απογραφής. Αλλά βέβαια, το ζήτημα είναι αδύνατο να εξαντλείται εκεί.

 

Κατ' αρχάς, μας είναι άγνωστος ο αριθμός των ενήλικων Ελλήνων πολιτών που έχουν μεταναστεύσει από τη χώρα στο διάστημα 2009-2012, είτε σε αναζήτηση εργασίας είτε για σπουδές, και που για λόγους οικονομικούς, λόγους μεγάλης γεωγραφικής απόστασης, ή εξαιτίας της πολιτικής απελπισίας και συνεπακόλουθης αδιαφορίας, δεν επέστρεψαν στη χώρα για να ψηφίσουν. Δεύτερον, είναι δεδομένο πως οι γεωγραφικές μετακινήσεις που απαιτούνται από τις εκλογές έχουν κόστος που ένας άγνωστος αριθμός Ελλήνων πολιτών δεν έκρινε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ή ότι αξίζει τον κόπο του. Λογικά, η σφοδρή ύφεση και η συνεπακόλουθη συρρίκνωση των πόρων των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους στην μείωση της δυνατότητας των κομμάτων να αναλάβουν ή να επιχορηγήσουν το κόστος μετακίνησης ψηφοφόρων στις εκλογικές τους περιφέρειες στον βαθμό που γινόταν στο παρελθόν. Και τρίτον, υπάρχει πάντα, θεωρητικά έστω, ένας αριθμός ατόμων με δικαίωμα ψήφου τα οποία έκριναν ότι δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα το οποίο εκφράζει την πολιτική τους βούληση, είτε γιατί αυτή δεν καλύφθηκε από κανένα κομματικό πρόγραμμα, είτε γιατί δεν υφίσταται καν πολιτική βούληση για να καλυφθεί, καθώς η κατ' ιδίαν απελπισία διαλύει κάθε διάθεση συμμετοχής στη συλλογική ζωή.

 

Για όλους αυτούς τους λόγους, 37.5%, οι τέσσερις περίπου στους δέκα ανθρώπους με δικαίωμα ψήφου, δεν συμμετείχαν καν στην εκλογική διαδικασία. Ο αριθμητικός όγκος τους αποτελεί, σε πρώτο επίπεδο, μια προειδοποίηση για την σχετικότητα "θριάμβων" και "καταστροφών" στην κάλπη. Σε δεύτερο επίπεδο, σηματοδοτεί την σταδιακή (αλλά ραγδαία) διεύρυνση του ποσοστού του πληθυσμού που αποκλείεται εντελώς από την πολιτική διαδικασία που προβλέπει το αστικό σύνταγμα και ο αστικός κοινοβουλευτισμός ως κύρια και βασική έκφανση της δημοκρατίας. Εάν θεωρήσουμε ότι το βασικό επίδικο των εκλογών του 2012 ήταν η αντίδραση του πληθυσμού της χώρας στη φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του, τότε δεν μπορούμε να μείνουμε τυφλοί στο γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων και Ελληνίδων απέδειξε ότι η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση είναι καταστάσεις που παρεμποδίζουν τον δρόμο στην εκλογική έκφραση. Με άλλα λόγια, ότι η αστική δημοκρατία είναι ένα σύστημα όπου αυτοί που επλήγησαν βαρύτερα (είτε μεταναστεύοντας, είτε ζώντας ουσιαστικά ως άποροι στη χώρα τους, είτε επειδή είναι προλετάριοι χωρίς ελληνική υπηκοότητα) είναι οι τελευταίοι που μπορούν να έχουν γνώμη για την μοίρα τους με όρους αστικής δημοκρατίας.

 

Ως μαρξιστές και κομμουνιστές --στον βαθμό που είμαστε τέτοιοι-- μας απαγορεύεται να ξεχάσουμε αυτό το βασικό και στοιχειώδες γεγονός, που αποτελεί μία μόνο από τις ενδείξεις του αστικού χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος, της δομικής του τάσης να αναπαράγει και όχι να θεραπεύει μέσω συγκεκριμένων εκλογικών επιλογών τις ταξικές ανισότητες. Όσοι ζητούν από το Κομμουνιστικό Κόμμα να κάνει την "αυτοκριτική" του για την σαφέστατη πτώση του σε εκλογικά ποσοστά, καλό θα ήταν να ξεκινήσουν κάνοντας οι ίδιοι την αυτοκριτική τους για την πλήρη τους ενσωμάτωση στην χυδαία αριθμολογική λογική της αστικής τάξης, η οποία μετρά "θριάμβους" και "καταστροφές" στη βάση της γνωσιολογικής εξάλειψης τεράστιων μαζών. Για να το πούμε αλλιώς: Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που δεν ενδιαφέρεται βαθύτατα για όσους δεν ψήφισαν επειδή αναγκάστηκαν σε μετανάστευση ή ήταν υπερβολικά φτωχοί για να μεταβούν στην εκλογική τους περιφέρεια, που επικεντρώνεται αποκλειστικά στα "νούμερα" τα δικά του και των άλλων αγνοώντας την διάβρωση της δημοκρατικής διαδικασίας από τις ταξικές ανισότητες, δεν είναι Κομμουνιστικό αλλά Αστικό Κόμμα. Και ευτυχώς για μας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν μοιράζεται το αντιληπτικό πλαίσιο των εκχυδαϊσμένων μπακάληδων που ποζάρουν ως "φωνή κομμουνιστικής αυτοκριτικής." Ένας άνθρωπος που δεν πήγε να ψηφίσει για λόγους οικονομικούς είναι ένας άνθρωπος τον οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα εκπροσωπεί αντικειμενικά και όχι εκλογικά. Είναι ένας άνθρωπος εκ μέρους του οποίου είναι αναγκασμένο να μιλά και να δρα, χωρίς να το απασχολεί στο παραμικρό η τεχνητή σύμβαση της εκλογικής "εντολής."

 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα σέβεται το εκλογικό αποτέλεσμα με την έννοια του σεβασμού στις προθέσεις όσων προσήλθαν στην κάλπη. Δεν το σέβεται με την έννοια της δουλοπρέπειας στις τεχνικές εκπροσώπησης που εξαφανίζουν το 37.5% του ενήλικου πληθυσμού ελλήνων πολιτών και εκατοντάδδες χιλιάδες μετανστών εργατών και μοιράζουν το υπόλοιπο 62.5% ωσάν να ήταν ταυτόσημο με το σύνολο του "λαού". Αν ο κομμουνισμός γεννιέται λόγω της ύπαρξης "μιας τάξης μέσα στην πολιτική κοινωνία που δεν ανήκει στην πολιτική κοινωνία, μιας τάξης που είναι η διάλυση όλων των τάξεων, μιας σφαίρας της κοινωνίας που έχει οικουμενικό χαρακτήρα εξαιτίας της οικουμενικότητας των μαρτυρίων της και του γεγονότος ότι δεν επιζητά κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα, γιατί εναντίον της δεν διαπράττεται καμία συγκεκριμένη αδικία αλλά η καθαρή αδικία ως τέτοια" (Μαρξ, Εισαγωγή στην κριτική της Φιλοσοφίας του δικαίου), τότε το σημαντικότερο για έναν κομμουνιστή εκλογικό αποτέλεσμα αφορά αυτό το 37.5% και όσους ούτε καν αυτό περιλαμβάνει. Και αντίστροφα, αυτός που κοιτά μόνο το 8.5% του Μάη ή το 4.5% του Ιούνη χωρίς να δίνει δεκάρα για τους εκλογικά αόρατους και εξαφανισμένους, έχει ήδη ενσωματωθεί πλήρως στην αστική λογική, που με την σειρά της έχει διαβρώσει και καταστρέψει από τα μέσα την ίδια την ουσία του τι σημαίνει "δημοκρατία."

 

Αυτή είναι η πρώτη μας παρατήρηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη. Όλες οι υπόλοιπες θα αφορούν το 62.5% των εχόντων δικαίωμα ψήφου που ψήφισαν (πράγμα που σημαίνει φυσικά και τον αποκλεισμό από το σύνολο του ορατού για την συμβατική πολιτική ανάλυση "λαού" των μεταναστών εργατών και προλετάριων χωρίς ελληνική υπηκοότητα, που προστίθεται στους "εξαφανισμένους" του 37.5% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους που δεν προσήλθαν στις κάλπες).